Een militair team van het Amerikaanse leger trekt de Zuid-Amerikaanse jungle in met de opdracht om gegijzelde ambassadeurs te redden. Deze zijn namelijk van politiek belang voor de Verenigde Staten. Dus begint de jacht op de gijzelaars, niet wetende dat er ook op hun gejaagd wordt…
Introducties in Predator
Predator (1987) begint zoals vele horror- en mysterie-films met een onheil voorspellende score. Terwijl het publiek naar de sterren zit te kijken, verschijnt de naam van Arnold Schwarzenegger in het wit op het scherm. Daarna verschijnt de titel van de film. Alweer in het wit. Dit kan er voor staan dat het horror-monster de Predator deze militaire groep de schrik van hun leven gaat bezorgen of zelfs naar het witte licht zal brengen. Daarna zien we hoe een buitenaards schip een deel van zichzelf losschiet richting de aarde. We zien het schip de duisternis van de aarde ingaan. De Predator is klaar om onzichtbaar te gaan jagen.
Wanneer we de groep militairen, die nog onwetend deze vijand zullen gaan bestrijden, ontmoeten, springt Schwarzeneggers personage direct het meest naar boven. Dit komt doordat hij opzettelijk al laatst de helikopter uitstapt. Daarbij draagt hij ook nog een felrood shirt, waardoor hij nog meer uitspringt op het scherm. Maar het komt voornamelijk door zijn charisma, die al vanaf de eerste seconde dat hij op het scherm verschijnt aanwezig is.
Zijn ontmoeting met zijn oude vriend Dillon (Carl Weathers) laat direct zien wat voor een zelfverzekerde militair hij is en waar ze beiden in geloven. Zo gelooft Schwarzeneggers personage Dutch dat zijn groep niet moordenaars horen te zijn, maar juist een hulpteam. De blik van Weathers’ Dillon zegt al meer dan elk woord had kunnen zeggen. Dit was een goed gekozen directie van de regisseur, John McTiernan, en de scenarioschrijvers Jim Thomas en John Thomas.
Little Richard
Het plan om een minister uit gevaarlijk territorium te redden, mag dan misschien simpel klinken, maar het gaat zo veel gevaarlijker worden. We krijgen als kijker een blik te zien in een helikopter. We zien hoe deze speciale militaire groep zich voorbereid op een reddingsactie. “Long Tall Sally“, gezongen door Little Richard, staat lekker keihard aan. “Having me some fun tonight“, mogen deze militairen nu dan misschien denken, maar dit is ook precies wat de Predator zal hebben wanneer hij zijn jacht op de militairen opent.
Daarnaast is het in de helikopter ook nog qua kleur felrood, alsof de Predator zijn mark al heeft geplaatst op deze groep. Allemaal in het rood, net zoals wanneer de Predator zijn mark plaatst op een slachtoffer. Dit is natuurlijk geniaal bedacht en het valt ook pas op wanneer je er echt bij stil gaat staan of dieper in op de film gaat.
Alan Silvestri’s score
De soundtrack, wat toebehoort tot het werk van Alan Silvestri, is in principe erg simplistisch. Maar dit is een bewuste keuze geweest, omdat er hierdoor ook veel wordt overgelaten tot de geluiden die voorkomen in de jungle. Daarnaast zorgt de simplistische soundtrack voor een grotere opbouw van spanning, doordat er herhaaldelijk dezelfde noten te horen zijn. Ook klinkt de soundtrack van Predator erg als een thriller/horror-versie van de soundtrack van Back to the Future. Grappig genoeg heeft Alan Silvestri van beide films de soundtrack verzorgt.
De soundtrack is echter niet het enige dat de spanning in de film goed opbouwt. Ook de interne strijd in de groep en het mysterie rond het figuur dat op ze jaagt, zorgt voor veel spanning. Zelfs al herkijk je de film. Alleen is het wel jammer dat als we de Predator voor het eerst zonder camouflage zien, we hem, maar voor een split-seconde zien. Het zou beter zijn geweest als het was opgebouwd naar één groot onthullingsmoment, in plaats van meerdere kleine.
Ook het camerawerk is erg subliem in de eerste Predator film. Zo volgt de camera de militairen, alsof wij als kijker de predator zijn en toekijken, hoe we hun te grazen gaan nemen. Alsof wij als kijker willen dat deze personages dood zullen gaan. Alsof wij als kijker meer bloed en doden willen zien.
Lichte problematiek uit de film
Predator is als film niet probleemloos. Zo komen er meerdere onlogische momenten voor in de film. Zo is er het moment dat de militairen de plek vinden waar de zogenaamde gegijzelden zich moeten bevinden. Dan zien ze hoe een gegijzelde vermoord wordt. In plaats van te onderzoeken waar de andere gegijzelde bevindt, zodat ze nog eentje kunnen redden, gaan ze rondschieten op alles wat ze zien. Zo is de kans natuurlijk veel groter dat ze de gijzelaar per ongeluk raken. Nou ben ik zelf geen expert op het gebied van tactische militaire acties, maar dit komt op mij onlogisch over. Laten we nog een ander moment uit de film als voorbeeld pakken.
Bij het eerste echte contact tussen de Predator en de militairen raakt Mac (Bill Duke) het monster. Wij als kijker krijgen te zien hoe de Predator groen bloed achterlaat op een blad. We zien ook hoe alle militairen, niet een spoor van het monster kunnen vinden. Van alle personen die een spoor hoort te vinden, zou het meest logisch zijn dat een militair een spoor vindt. In plaats daarvan vindt, de door de militaire gevangengenomen, Anna (Elpidia Carrillo) een spoor van het groene bloed.
Ook qua symboliek is Predator een stuk sterker dan je zou verwachten. Neem bijvoorbeeld het moment dat Mac bij Dillon een schorpioen weg haalt en dan doodmaakt. Dit is symbool voor het feit dat de mens altijd sterker is geweest dan de wezens of gevaarlijke beesten om zich heen. Zelfs nu nog denken deze militaire groep dat. Niet-wetende dat er ook een wezen of gevaarlijk beest is, dat sterker is dan de mens (met andere woorden de Predator). De eerste effecten van de Predator zoals de onzichtbaarheid camouflage, zien er tegenwoordig erg slap uit. Dat is natuurlijk jammer, maar het haalt je niet uit de film. Het is meer dat je voor een seconde denkt; “wauw…serieus?“, en daarna ga je weer verder met het genieten van de film.
Conclusie
Uiteindelijk zal Arnold Schwarzeneggers Predator film ondanks de lachwekkende effecten een tijdloze klassieker blijven. Dit komt voornamelijk door de toon die in de film gezet wordt, maar ook het acteerwerk, de cinematografie, de actie en de symboliek zijn zeer sterke punten van deze monsterlijke film. Deze film verdient dan ook zeker weten de titel van ondergewaardeerd meesterwerk. Waar wacht je nu nog op: “Get to The Choppah” en kijk de film op Pathé Thuis.
