Ready Player One speelt zich af in een nabije toekomst waarbij de mensheid ontsnapt aan de problematische wereld door in te loggen op een virtuele game genaamd OASIS. De gebruikers van deze virtuele utopie kunnen alternatieve levens leiden. In deze film volgen we het verhaal van Wade Watts, die in de OASIS beter bekend is als Parzival. Het levensdoel van hem is om als eerste de schattenjacht van de maker van de OASIS te voltooien. Wanneer grote corporaties zich hiermee gaan bemoeien, leert hij dat er meer in het leven te zien is dan deze virtuele game.
Ready Player One mist regelmatig de Spielberg-magie
Zoals vele andere films begint Ready Player One met een zwart beeld, als geluiden op de achtergrond het verhaal in handen nemen. Zacht te horen zijn duistere geluiden, die je voorbereiden op een andere wereld. Hierdoor verwacht je als kijker dat je in een soort wereld van Mad Max zult belanden. Maar dan pakt regisseur Steven Spielberg het stuur in handen en gooit hij al je verwachtingen op z’n kop als het lied Jump van artiest Van Halen begint te spelen. Dit geeft precies hoe deze andere wereld eruit ziet.
Het is een dystopische wereld waar overbevolking een van de grootste problemen is, maar tegelijkertijd is een wereld vol vreugde voor de tijden van nostalgia en popcultuur. Daarom dat Spielberg ook dit nostalgische lied laat afspelen, en laat hij opnieuw zien dat hij een meesterlijke filmmaker is. Echter moet ik wel direct aangeven dat ik na het zien van Ready Player One voor de tweede keer, ik begin te begrijpen waarom sommige vinden dat Spielberg zijn magie begint te verliezen. Hier ben ik het deels mee eens. Op sommige momenten is deze film namelijk voorspelbaar en zwak, maar toch zijn er ook weer momenten waar deze film schittert met de Spielberg-magie die er altijd al is geweest, en die er ook altijd zal zijn.
Belichting, vermaak en Mark Rylance
Dus wat voor soort film is Ready Player One? Het is een entertainmentfilm met een kleine, maar sterke boodschap. Zorgt dit ook direct voor vermakelijke kwaliteit? Als je het aan me zou vragen nadat ik de film voor het eerst had gezien, zou ik direct de vraag beantwoorden met een zekere ja! Maar nu twijfel ik. Laten we beginnen waarom ik deze film wel goed vind. Zoals ik al hierboven benoemde, weet Spielberg een diepere laag in de openingsseconden te zetten. Voor een doodgewoon publiek valt dit niet op, maar voor iemand die er bewust naar kijkt, kan het wel opvallen.
Wat ik bij mijn eerste twee kijkbeurten leuk vond aan de film was voornamelijk de boodschap en het verhaal rondom James Halliday (gespeeld door Mark Rylance). Ook het verhaal van de film vind ik redelijk interessant. Het verhaal is gebaseerd op het welbekende gelijknamige boek van Ernest Cline. Het idee dat je ergens heen kan gaan, zonder dat je in de werkelijke wereld daadwerkelijk ergens heengaat, trekt me aan. Dat komt wel doordat ik een grote dagdromer ben. Maar alsnog sluit het erg aan bij mijn diepere wensen, om een andere wereld te betreden.
Een ander sterk punt is de belichting in de film. Zoals bij de foto hierboven te zien is, zorgt de belichting in de film ervoor dat het echt aanvoelt alsof we een andere wereld betreden. Het witte licht kan staan voor het oude leven verlaten (doodgaan) en een nieuw leven ingaan (terug tot leven komen). Ook is het belichting regelmatig een sterk punt. Zo is er het moment waar Parzival en Art3mis/Samantha elkaar voor het eerst ontmoeten. De belichting op Parzival is helemaal geel gekleurd, wat kan staan voor het feit dat Art3mis/Samantha het licht van zijn leven zal worden.
Verkeerde focus
Helaas is Ready Player One een film waarbij veel gebeurtenissen in dit universum, maar moeten aangenomen worden als waarheden, zonder enige uitleg of opgebouwde motivatie van personages. Zo wordt er meerdere malen herhaald hoe belangrijk James Halliday (de maker van de OASIS) voor de mensheid, en voornamelijk Wade Watts, was. Echter voel je dit nooit of wordt nooit duidelijk getoond waarom iedereen zo dol op hem was. Het komt meer over alsof iedereen dol was op wat hij heeft gemaakt, namelijk de OASIS. Waarom iedereen hem aanbid, is onduidelijk.
Toch moet ik opnieuw aangeven dat ik van alle personages James Halliday het interessantste personage vond. Zijn moeite met het leven in de werkelijkheid en zijn tragische leven trok me aan. Dit komt voornamelijk door het geweldige acteerwerk van Rylance en de regie van Spielberg. De grootste zwakte van Ready Player One is direct ook dat wat iedereen het meeste aantrekt, namelijk de easter-eggs en cameo’s van legendarische en bekende fictieve figuren. De focus ligt namelijk teveel op het laten zien wat voor nostalgische figuren ze allemaal kunnen vertonen, in plaats van het scheppen van eigen memorabele figuren.
Naast Halliday zijn bijna alle figuren karakterloos. Je zult eerder bij deze film zeggen: “King Kong zat er in. Dat was echt vet!”, dan “Parzival is echt zeker zo cool als Batman.” Nu is Batman ook iemand die als het gaat om populariteit moeilijk te overstijgen is, maar ik denk dat jullie mijn punt wel begrijpen. Spielberg en co. hadden in gedachten om een vermakelijke film te maken, door veel bekende figuren erin te gooien. Echter krijgt de opbouw en motivatie van de personages hierdoor een plek achteraan de rij en gebeuren de evenementen zo snel achter elkaar dat het moeilijk te volgen is.
Conclusie
Uiteindelijk is Ready Player One een film die ik met plezier een tweede keer keek. De spannende actiescènes en bekend fictieve personages zijn aangenaam om te zien. Ook is het personage Halliday een interessant personage en is zijn afscheidsscène emotioneel sterk. Alleen zijn de andere personages, ondanks het sterke acteerwerk nogal saai uitgewerkt. Toch blijft Ready Player One een film die ik toch wel zou voorstellen om bij een filmavond te gaan kijken. Want laten we eerlijk zijn, de film is zeker vermakelijk! Ready Player One is vanaf nu te huur en te koop op Pathé Thuis.
