Roald Dahl’s The Witches is een fantasie familiefilm uit 2020. De film is geregisseerd door Robert Zemeckis. Deze legendarische filmregisseur kennen we uiteraard van de Back to the Future-trilogie, Who Framed Roger Rabbit (1988) en Forrest Gump (1994). Het verhaal is geschreven door Zemeckis, Kenya Barris en Guillermo del Toro. Dat klopt! De Oscarwinnende filmregisseur Guillermo del Toro heeft ook nog eens meegewerkt aan deze film. Er zijn dus grote namen verbonden aan deze film, maar betekent dit ook dat de film daadwerkelijk goed of geweldig is?
Over Roald Dahl’s The Witches
Roald Dahl’s The Witches is gebaseerd op de gelijknamige roman uit 1983 van Roald Dahl. Het is de tweede lange filmbewerking van de roman. Er was in 1990 al een gelijknamige film uitgekomen die geregisseerd is door Nicholas Roeg. Deze nieuwe film heeft een aantal grote namen in zijn cast. Zo hebben Octavia Spencer, Anne Hathaway, Stanley Tucci, Jahzir Bruno en Chris Rock allemaal een rol in deze film. Roald Dahl’s The Witches is een HBO Max Original die op 22 oktober 2020 uitkwam in de Verenigde Staten van Amerika.
De film is vanaf nu in Nederland te koop op Blu-ray en DVD bij verschillende (online) shops. Ook is de film te huur en te koop op VOD-diensten zoals Pathé Thuis. Mijn dank aan Warner Home Video en Day One MPM voor het versturen van een Blu-ray recensie-exemplaar. De Blu-ray van deze film bevat redelijk veel leuke extra’s. Zo bevat de Blu-ray meerdere Deleted Scenes en Featurettes, maar ook bevat de Blu-ray een Gag Reel.
In deze adaptatie van The Witches komen een weesjongen en zijn grootmoeder een groep verleidelijke, maar gemene heksen tegen. Ze zijn door de Opperheks samengekomen om kwaadaardige plannen uit te voeren. Ze willen alle kinderen over de gehele wereld veranderen in muizen. De enige die deze wrede heksen nu nog kunnen stoppen zijn de kleizoon en zijn grootmoeder, maar gaat ze dit wel lukken?
Krachtige aspecten
De openingsscène van deze film is erg creatief en zet de toon juist neer voor de film. Het creëert een spannende atmosfeer voor een kinderfilm. Ongeacht de leeftijd weet je als kijker direct dat er een spannend en fantasierijk avontuur aan zit te komen. De montage van de openingsscène is simpelweg magnifiek door het narratieve stemmenwerk van Chris Rock. Echter helpt een montage van foto’s ook bij het creëren van deze prachtige filmische sfeer. Het eerste halfuur van de film is overduidelijk het sterkste aspect van Roald Dahl’s The Witches. Dit komt niet alleen door het gebruik van technische aspecten zoals bijzondere cameratechnieken, maar ook het krachtige acteerwerk van Octavia Spencer en Jahzir Bruno.
Deze twee castleden spelen perfect op elkaar in en zorgen voor een overtuigende grootmoeder-kleinzoon band. De interactie tussen de grootmoeder en kleinzoon is ongelofelijk vermakelijk en liefdevol. Vooral Octavia Spencer is geweldig – wat voor mij als niks nieuws overkomt. Echter is Jahzir Bruno ook een sterke kinderacteur. Ik ben erg benieuwd naar zijn toekomstige rollen. De band tussen de grootmoeder en kleinzoon wordt ook versterkt door een redelijk ruige, maar realistische, weergave van rouw. Deze familiefilm laat zien wat het rouw met een kind kan doen. De film durft depressie en verdriet weer te geven zoals dat echt zou kunnen spelen bij een kind van die leeftijd. Het is misschien een harde les voor sommige jonge kijkers, maar het wordt op een behapbare manier gepresenteerd.
Roald Dahl’s The Witches is Cheesy en over-de-top
Als volwassen kijker (en recensent) kwam deze versie van The Witches af en toe erg over-de-top over. Een mooi voorbeeld hiervan is het geïntensiveerde camerawerk dat op de spannende momenten vaak voorkomt. Voor volwassen zal het erg lacherig en overdreven overkomen. Maar deze cheesy manier van films maken is enorm effectief voor het jongere publiek. Ook de soundtrack van Alan Silvestri is lekker over-de-top intens en deed me erg denken aan zijn eerdere werk voor de Back to the Future-films. De donderbliksem die inslaat plus de snelle montage van verschillende close-up shots komt ongelofelijk cheesy (en soms zelfs corny) over, maar is desniettemin enorm vermakelijk.
Ook het decor van de locaties en het kostuumontwerp van de heksen is goed gedetailleerd. Het voelt aan alsof je rechtstreeks kijkt naar de heksen uit het boek van Roald Dahl. Qua cinematografie wordt er ook heerlijk gebruik gemaakt van overdreven kikkerperspectieven en vogelperspectieven. De film bevat ook een fijn tempo en een mooie boodschap voor kijkers van alle leeftijden. De film probeert overduidelijk te vertellen dat soms dingen of evenementen gebeuren waar we geen controle over hebben. Daarnaast maakt de film ook duidelijk dat het niet direct de fout is van de persoon die verbonden is aan deze gebeurtenis.
Toch wil ik wel aangeven dat deze familiefilm echt pas geschikt is voor kinderen vanaf 9 jaar, want voor jongere kinderen zal de film te eng zijn. Zelfs kinderen vanaf 9 jaar kunnen deze film nog te spannend vinden. Tot de verschijning van de heksen is de film misschien niet zo spannend voor deze leeftijdsgroep, maar vanaf het moment dat deze gruwelijke heksen opdagen zullen veel jonge kijkers angstig worden. De film zit vol met overtreffende nachtmerrie beelden – zoals een heks vol met scherpe tanden of een jong meisje dat in een kip verandert.
Afzwakking door de heksen?
De film zwakt enorm af vanaf het moment dat de kleinzoon met zijn grootmoeder in contact komt met heksen. Zo beginnen er onlogische beredeneringen voor te komen. Volgens de grootmoeder jagen de heksen alleen op kinderen waar men geen gedoe over zal maken als ze verdwijnen. Maar waarom proberen de heksen dan toch haar kleinzoon te pakken, want het is overduidelijk dat de grootmoeder wel een heel gedoe ervan zou maken als haar kleinzoon verdwijnt. Dit is letterlijk ook wat de film ons laat zien. Is dit een miscalculatie of puur pech voor de heksen? Persoonlijk vind ik dit nogal te groot om aan een miscalculatie op te schrijven. Dit probleem kan echter ook liggen bij het bronmateriaal. Ik heb het oorspronkelijke boek nooit gelezen, maar het kan best zijn dat dit ook zo voorkomt in het boek zelf.
Anne Hathaway mag dan misschien heerlijk overdreven zijn in haar rol als Opperheks, maar haar dialoog is zo ongelofelijk slecht geschreven. Hathaway weet nog wel iets moois ervan te maken door juist zo over-de-top mogelijk te acteren, maar op sommige momenten kan zelfs haar acteerwerk het zwakke scenario niet redden. De manier hoe wordt uitgelegd hoe kinderen ruiken als hondenpoep is een voorbeeld van dit zwak geschreven scenario. Ook de visuele effecten en CGI van de muizen en heksen is niet bepaald heel sterk. Het contrast tussen de vrolijke muizen en de heksen vol met enorme tanden is nogal groot. Hierdoor wordt het voor een (volwassen) kijker een stuk ongeloofwaardiger. Kort gezegd – als kijker weet je dat je naar CGI kijkt, omdat het overduidelijk nep en slecht gedetailleerd is.
Conclusie
Uiteindelijk is Roald Dahl’s The Witches is een vermakelijke film met een aantal redelijk sterke aspecten. Helaas zwakken deze aspecten na het eerste halfuur snel af en blijf je over met een matige fantasie familiefilm. Dit komt vooral door het zwak geschreven scenario en de slecht gedetailleerde visuele effecten. Ook is het contrast tussen het realistische halfuur en de rest van de film te groot. De toon verandert enorm. Zo gaan we van realistische rouwverwerking en familiebanden naar pratende muizen en kale heksen met een bek vol mega-tanden. De film verandert zijn tonale sfeer veel tijdens de tweede en derde akte. Zo gaan we van spannende scènes met de heksen, naar veel luchtigere scènes met de kinderen als muizen. Het is jammer dat de film zo afzwakt, want het eerste half uur was erg potentievol. Zelfs met zijn cheesiness bleef de film toen erg goed en uiterst vermakelijk.
