Scooby! is het eerste volledig geanimeerde Scooby-Doo avontuur die je in de bioscoop hebt kunnen aanschouwen. De film vertelt hoe Mystery Inc. ooit is begonnen, maar de film laat ook zien hoe deze groep vrienden voor het grootste mysterie uit hun carrière komen te staan.
Scooby! is al vanaf 10 november 2020 te koop op Blu-ray & Dvd. Dit artikel is mede mogelijk gemaakt door het recensie-exemplaar dat ik heb mogen ontvangen van Warner Bros. Home Entertainment Nederland en Day One MPM.
Het doelgroepdilemma van Scooby!
Het is bij Scooby! erg onduidelijk wie de echte doelgroep van de film is. De film wil graag laten zien dat Scooby-Doo nog hip kan zijn. Het probeert hevig aan de “wensen” van de jeugd te voldoen. Het probleem hier achter is dat het Scooby-Doo merk niets te bewijzen heeft. Het merk bestaat al sinds de jaren 60 van de vorige eeuw en het is nu nog steeds razend populair onder mensen van verschillende leeftijden.
Het voelt aan alsof de filmmakers te graag populair gevonden willen worden met hun zogenaamde trending en hippe film. De makers hebben een beeld geschetst van wat ze denken dat tegenwoordige jongeren leuk vinden. Alleen is dit beeld grotendeels fout. De grappen slagen dan misschien soms, maar meerdere malen falen ze ook. Jongeren en kinderen willen niet alleen zien hoe een superheld een dab doet. Ze willen ook een leuk verhaal meemaken.
Deze doelgroep – wilt net zoals de volwassen doelgroep – een uniek verhaal meemaken. Ook voor jonge kinderen zal deze film niet bepaald perfect zijn. Scooby! mag dan misschien in een rap tempo voorbij gaan, maar alsnog voelt het als een regelrechte hel om doorheen te gaan. De film neemt nooit de tijd om een scène goed uit te werken. Emotionele momenten of karakterontwikkeling maken plaats voor bijvoorbeeld een grap over het “gooien van één F-Bomb”. Kleine kinderen zullen deze grap niet begrijpen, maar (pre-)tieners zullen hier nog wel om kunnen lachen.
Persoonlijk is het als jongvolwassene (zonder kinderen) nog enigszins bijzonder om te mogen aanschouwen dat dit als een grap in een kinderfilm voorkomt. Laat me wel duidelijk zeggen dat de “F-bomb” niet gebruikt wordt, maar er wordt wel een duidelijke grap rondom gemaakt. Hierdoor zul je nogal met een ongeloof naar kijken. Waarom wordt er überhaupt zo’n soort grap gemaakt in een film die zogenaamd geschikt is voor kinderen vanaf 6 jaar.
Scooby-Doo versus Scooby!
Is alles dan slecht aan deze film? Dat is niet het geval, ook al komt de film erg dicht bij het zijn van één perfecte slechte film. Ik ben één van de weinige recensenten die een fan was van de animatiestijl van de film. Het mag er dan misschien wel wat minder uitzien dan de welbekende 2D-variant die we kennen van Scooby-Doo, maar deze nieuwe variant zorgt wel voor iets vernieuwends. Het is erg leuk om de klassieke animatie grappen van de Scooby-Doo franchise in 3D-animatie te zien.
Het is ook erg top dat er überhaupt grappen en geluidseffecten van de originele franchise gebruikt worden. Ik ben ook erg voorstander van het feit dat ze Dick Dastardly de schurk van de film hebben gemaakt. Het is alleen wel erg jammer dat in een film over de Scooby-Doo personages deze schurk bijna meer aandacht krijgt dan alle hoofdpersonages uit de Scooby-Doo franchise. Over dat gesproken krijgen Velma, Daphne en Fred sowieso amper iets te doen in deze film.
Dit komt doordat de focus vooral ligt op de vriendschap tussen Shaggy en Scooby-Doo. In principe is het geen slecht idee om een film te maken die vooral gaat over deze twee personages. Alleen krijgen we meerdere nutteloze scènes te zien waarin Velma, Daphne en Fred proberen uit te vogelen wat er is gebeurd met Shaggy en Scooby-Doo. Als kijker zorgt dit voor frustratie, want je weet al lang wat er met ze is gebeurd. Het voelt aan alsof de deze drie personages teveel achter de feiten aanlopen. Als ze dan eenmaal als groep herenigd worden is de film al bijna afgelopen.
In Scooby! krijg je de vijf hoofdpersonages dus amper met zijn allen bij elkaar te zien. Echter is mijn grootste probleem met Scooby! de onnodige product placement van Warner Bros. Zo komen er meerdere referenties naar andere Warner Bros. films in Scooby! voor. Denk hierbij aan A Star is Born en Wonder Woman. Ook krijgen meerdere beroemdheden op het scherm of via de dialoog van de film een cameo. De scène met Simon Cowell is een perfect voorbeeld van wat er mis is met Scooby!.
Conclusie
Scooby! wil als film over alles gaan, behalve het bronmateriaal van de franchise zelf. Zo is Scooby! veel liever een superheldenfilm vol referenties en cameo’s van bekende mensen of andere (Warner Bros.) films. Niet omdat dit met Scooby-Doo te maken heeft, maar meer omdat dit zogenaamd voor grote dollartekens zal zorgen. Toch heeft deze Scooby-Doo film veel minder opgebracht dan de twee bekende live-action Scooby-Doo films. In mijn ogen komt dit simpelweg doordat ze niet het hart van de Scooby-Doo franchise hebben gebruikt. Dit is enorm zonde, want met deze animatiestijl had dit een topper kunnen worden.
