In de zomer van 2023 schreef ik in een tijdsperiode van drie weken ruim 180.000 woorden voor een episch fantasieboek dat het eerste deel van een langere boekenreeks zou worden. De grootse hoeveelheid woorden kwamen vrij als een explosie nadat ik jarenlang diverse creatieve kanten van mezelf had onderdrukt. Ik werkte obsessief aan het boek. Het aantal uren dat ik sliep, nam hierdoor drastisch af. Ik ging in deze drie weken pas rond 02:00 naar bed en werd om 03:00 (zonder gezette wekker) direct weer wakker: vol met nieuwe ideeën voor het verhaal en een energiek drang om dit direct uit te schrijven.
Doordat ik zo slecht (en amper) sliep, kreeg ik veel lichamelijke klachten en had ik veel moeite met eten en drinken. Daarnaast kwam mijn schrijfwerk voor SebKijk in deze drie weken volledig stil te staan. Na meerdere gesprekken besloot ik het schrijven van het boek even te laten rusten om mijn focus weer te leggen op het schrijven van (o.a.) recensies, nieuwsartikelen en winacties voor mijn website. Sinds de zomer van 2023 heb ik nog enkele (kleinere) soortgelijke momenten gehad waarin ik obsessief werk aan het schrijven en bedenken van verhalen.
Toch blijf ik deze (en andere creatieve) kanten van mezelf blokkeren. Dit doe ik vooral uit de angst om door te schieten en mijn weg kwijt te raken. Ik realiseer me nu dat het ingeven aan de angst dat ik kan doorschieten, indirect ervoor heeft gezorgd dat ik een symbiotische relatie tot mezelf en mijn creativiteit heb gecreëerd. Ik zie nu langzamerhand in dat mijn zelfbescherming tegen de angst om mijn creativiteit – in alle vormen en maten – te omarmen, erover heeft gezorgd dat ik in een vicieuze cirkel zit.
In deze vicieuze cirkel wissel ik periodes van stabiel schrijven (over voornamelijk films en series) voor SebKijk af met periodes van onrust, creatieve depressiviteit en twijfelachtige identiteitsvragen. Door inbreng van mensen uit mijn omgeving, ben ik er mezelf opnieuw van bewust geworden dat SebKijk in de eerste plaats vooral mijn eigen blog is. Hoe graag ik SebKijk ook wil zien als een tegenhanger van grote entertainment- en filmgerelateerde websites, dit is het niet. Daar is mijn blog te persoonlijk voor. Zoals een mederecensent benoemde is dit al terug te zien in de naam van de blog: SebKijk.
In eerste instantie heb ik het moeilijk gehad om deze bewustwording te accepteren, omdat ik dacht dat mijn professionaliteit en schrijfkwaliteiten hiermee onderschat werden. Nu ik erop terugkrijg, schat ik in dat ik hier vooral moeite mee heb gehad omdat het me op verschillende persoonlijke plekken heeft geraakt. Zo raakte het niet alleen mijn onzekerheid, maar ook mijn twijfels over mijn identiteit en die van mijn blog. Het lastige aan SebKijk is dat ik door heftig (en perfectionistisch) in te spelen op de professionaliteit van mijn werk als filmjournalist en (film-)recensent, de blog niet meer ben gaan zien als een hulpmiddel om mezelf creatief te uiten.
In plaats daarvan ben ik het gaan zien als een vervanger en soms zelfs als het belangrijkste of grootste onderdeel van mijn persoonlijkheid. De reden waarom ik SebKijk ben gestart – om mezelf creatief te uiten – is verloren gaan door de drang om serieus genomen te worden in het vakgebied waar ik veel professionele kansen en mogelijkheden heb gehad. Het is zowel bevrijdend als moeilijk om te accepteren dat ik deze website kan gebruiken als mijn eigen persoonlijke blog. Ik hoef niet de volgende grote website te worden voor entertainmentnieuws, filmrecensies of educatieve cultuuressays.
In feite neemt dit besef een grote druk van verplichtingen en prestatiedruk van me af. Ik kan alles doen wat ik wil met mijn blog. De angst die ik hierdoor voel vervormd zich tot financiële en identiteitsgerichte paniek, maar diep van binnen weet ik dat dit terug te leiden is naar de angst om mezelf te zijn. Tegelijkertijd zorgt het (willen) omarmen van mijn creativiteit voor een gevoel dat ik daarmee iets groots moet bereiken of doen. SebKijk is zeker een plek om mezelf creatief te uiten, maar dit betekent niet dat ik mezelf creatief volledig hoef bloot te geven op mijn blog.
Mijn creatieve uitspattingen mag ik ook puur voor mezelf maken en bewaren! En ergens ben ik ook zeker van plan dit te gaan doen, omdat dit goed het idee van mijn copingsmechanisme om van alles te moeten tegengaat. Dit copingsmechanisme heeft ervoor gezorgd dat ik met alles wat ik zie, lees, speel en bedenk iets moet doen. Zoals je je waarschijnlijk kunt voorstellen is dit best overweldigend. Het is handig om te gaan oefenen om sommige dingen simpelweg te ervaren en daarna los te laten. Het overmatig delen van alles wat ik zie, lees, schrijf of bedenk, zal dit niet helpen.
In zekere zin ben ik – zoals gewoonlijk – op zoek naar een bepaalde balans. Een balans waarin ik mijn creativiteit omarm, maar daar niet in doorschiet. Daarnaast lijkt het vinden van een balans tussen het oppakken en loslaten van activiteiten me ook handig. Waarschijnlijk kan mijn zoektocht in mijn balans het best beschreven worden als ontdekkingsreis om een balans te vinden tussen overprikkeling en onderprikkeling. Hierbij is het belangrijk om de focus niet te leggen op wat “nuttig” is, maar wat ik wil en wat me plezier geeft. Loslaten vind ik lastig, omdat ik het gevoel heb dat ik altijd nuttig bezig moet zijn.
En als ik niets doe met wat ik bedenk, zie, lees of speel, wat is dan het nut? Rationeel gezien weet ik dat goed voor mezelf zorgen, doen wat me plezier geeft en lief voor mezelf zijn, zeer nuttig is. Toch voelt dit niet altijd zo. Ach ja, de toekomst brengt wat de toekomst brengt. Nog even een praktisch punt: de zelfbewustwordingen uit dit artikel betekenen niet dat ik geen recensies, winacties en ander entertainmentgerelateerde schrijfwerk zal plaatsen. Dit zal nog steeds (veel of wellicht vooral) voorkomen. Het betekent meer dat ik ga kijken wat ik het liefst wil plaatsen of delen op mijn blog.
