Spare Keys is een kalme film met veel onderliggende thema’s rondom opgroeien in armoede en het toegeëigend krijgen van verantwoordelijkheden op een jonge leeftijd. De film bevat een alledaags verhaal over een wereld vol normale mensen met echte problemen. Of tenminste, zo komt het verhaal van Spare Keys in eerste instantie over. Richting het einde van de eerste akte, wordt de rode draad uit Spare Keys verandert naar de opbloeiende liefde tussen Sophie, een 15-jarig meisje, en Stéphane, de 21-jarige oudere broer van een haar vriendinnen. Wat start als een onschuldige vriendschap, leidt al snel tot een nogal ongemakkelijke liefdesrelatie.
Tijdens het kijken van Spare Keys zul je met je handen in je haren zitten en je afvragen waarom de filmmakers een liefdesrelatie tussen een minderjarig meisje en een student normaliseren. Ondanks dat dit overduidelijk een groot minpunt is, weten de cast en crew op enkele vlakken in deze Franse speelfilm toch nog te overtuigen. Het blijft echter moeilijk om de positieve punten te erkennen – vooral als de Franse filmmakers dit soort liefdesrelaties normaliseren en seksualiseren.
Over Spare Keys (2022)
Spare Keys is een drama en romantische film uit 2022. De film is geregisseerd door Jeanne Aslan en Paul Saintillan. De regisseurs schreven samen ook het scenario van de film. Spare Keys staat ook bekend onder zijn Franse titel Fifi. De film heeft een cast bestaande uit onder andere Céleste Brunnquell, Chloé Mons, Megan Northam, François Négret en Quentin Dolmaire. Het verhaal van Spare Keys speelt zich af in de zomer in Frankrijk. Het 15-jarige meisje Sophie is op zoek naar een uitweg uit haar moeilijke gezinssituatie. Wanneer ze de kans ziet om de reservesleutels van het huis van haar rijke vriendin Jade te stelen, grijpt ze deze kans.
Wanneer haar vriendin met haar ouders op vakantie gaan, besluit Sophie terug te keren naar het ruime huis om daar van haar Zomer te kunnen genieten. Maar al snel komt ze daar de oudere broer van haar vriendin Jade, genaamd Stéphane, tegen. Stéphane had afgesproken op het huis te passen, terwijl zijn ouders en zusje op vakantie te zijn. In plaats van zijn ouders in te lichten over Sophie’s aanwezigheid, kiest Stéphane ervoor de deur open te laten als uitnodiging voor een zomer die Sophie nooit had verwacht.
Ik zag Spare Keys op de 16e editie van het Mastercard OFF Camera International Festival of Independent Cinema in Krakau, Polen. Ik was als FIPRESCI jurylid daar aanwezig van 2 tot en met 7 mei 2023. Het Mastercard OFF Camera International Festival of Independent Cinema is een filmfestival dat altijd ontwikkelingen en veranderingen blijft ondergaan. Zo geeft het filmfestival vanaf zijn start altijd informatie op de huidige toestand in de wereld. Door belangrijke actuele onderwerpen aan te snijden, werd het Mastercard OFF Camera International Festival of Independent Cinema een van de herkenbaarste filmfestivals van Midden-Europa.
Recensie
Spare Keys start met een interessante, maar nogal directe openingsscène. We krijgen indirect te zien hoe een klein kind geslagen wordt, omdat hij zich niet weet te gedragen. Door dit evenement aan de start van de film neer te zetten, wordt het gevoel geschept dat dit regelmatiger voorkomt. De filmmuziek van componist Côme Aguiar is aan de start van de film oorverdovend luid. Hiermee speelt Aguiar in op de sombere realiteit van het leven van Sophie, het hoofdpersonage van Spare Keys. Ze leeft in een klein appartement met haar grote gezin.
Ze is een van de oudere kinderen uit het gezin, waardoor ze sneller volwassen moet worden om zo ook te zorgen voor haar jongere broer, zus en haar neefje – de zoon van haar oudere zus. De luide filmmuziek speelt in op hoe verantwoordelijkheden op een jonge leeftijd je (onbewust) gevoelloos kunnen maken. Na een sterke introductie tot het hoofdpersonage en haar levensomgeving, hebben regisseurs Jeanne Aslan en Paul Saintillan moeite om mijn aandacht erbij te houden. Dit gebeurt vanaf het moment dat de amateuristisch ogende filmtitel in het beeld voorkomt.
De filmtitel oogt zo simplistisch gestileerd aan dat ik het idee krijg dat ze het lettertype van Google Fonts hebben gehaald. Na deze nogal apart gekozen gestileerde filmtitel, krijgen we meerdere scènes te zien waarbij je je afvraagt wat de toegevoegde waarde van deze filmmomenten zijn. Sophie onderneemt onduidelijke avonturen en acties, die zowel op narratief als audiovisueel vlak niet het verhaal verder laten verlopen. Spare Keys bevat een goede opzet voor een film met herkenbare situaties en elementen, maar uiteindelijk lopen deze uit op saaie en ongemakkelijke naakte beelden van 15-jarige meisjes die in bad liggen.
En daarbij komen we direct bij de grootste problemen van deze Franse speelfilm. Vanaf het einde van eerste akte wordt het jonge hoofdpersonage romantisch verbonden aan de oudere broer van een van haar beste vriendinnen. In het begin hoopte ik nog dat de onderlinge relatie tussen deze twee personages niet verder zou gaan dan vriendschap. In mijn gedachten smeekte ik de regisseurs niet om dit pad van ongemakkelijke romantiek te bewandelen. Toen ze (uiteraard) besloten wel dit pad in te slaan, kon ik ook niet anders dan hardop reageren met een teleurgestelde en lange “Neeeee!”
Spare Keys is geen verschrikkelijk slechte film, maar het bevat wel verschrikkelijke elementen. Wat echter wel gewaardeerd mag worden is dat de filmmakers belangrijke momenten uit het verhaal de tijd geven die ze nodig hebben. Deze filmmomenten en scènes worden niet gehaast verteld. Het is een film met een lange adem. De camera blijft regelmatig op een plek staan, terwijl de personages uit het beeld lopen om iets te pakken, en daarna weer terugkomen in dezelfde exacte shot, met bijvoorbeeld alleen een nieuw kopje koffie. Een ander pluspunt uit de film is het acteerwerk van de twee hoofdrolspelers.
Beide Céleste Brunnquell en Quentin Dolmaire leveren sterke acteerprestaties af. Hierbij weet Dolmaire het meest een indruk achter te laten. Dit zorgt er ook voor dat zijn personage Stéphane het interessantste personage van Spare Keys is geworden. Dat was in ieder geval bij mezelf het geval, maar dit kan uiteraard ook komen doordat ik dichter bij de leeftijdscategorie zit van Stéphane. Zijn worstelingen op het gebied van vriendschappen, toekomstplannen en creativiteit is, voor mij, enorm herkenbaar.
Conclusie
Spare Keys is, ondanks enkele positieve punten, geen goede film geworden. Zoals het personage Stéphane zegt over zijn ouders, bevatten de regisseurs zeker “artistieke flair, maar missen ze talent.” De film weet vooral te slagen wanneer het coming-of-age thema’s bespreekt, zoals de dualiteit van opgroeien, het verliezen van dromen en het inslaan van andere levenspaden dan je origineel verwacht had. Spare Keys is op zijn slechtst wanneer de film een romantische (zomer-)relatie tussen een minderjarig meisje en een volwassen man, probeert te normaliseren.
Doordat de filmmakers de focus op de opbloeiende romantiek leggen, stort het verhaal in elkaar. Is de film überhaupt dan het nog waard om te kijken? Eerlijk gezegd, nee. Geen enkel positief aspect kan deze film redden van de ongemakkelijke momenten die de regisseurs en scenarioschrijvers in het verhaal hebben gestopt. De film is niet dramatisch slecht en er bestaan zekere veel slechtere films dan dit, maar laten we alsjeblieft niet dit soort romantische relaties en de obscure naaktheid van minderjarigen in films zo gaan normaliseren.
