Suspiria (2018) is de remake van Dario Argento’s gelijknamige film uit 1977. Voor de remake lag de regie in handen van Luca Guadagnino. Dit is een regisseur die onder andere bekend is voor het regisseren van Call Me By Your Name (2017) en A Bigger Splash (2015). De film kan ook het best beschreven worden als een “Bigger Splash”. Guadagnino en scenarioschrijver David Kajganich proberen wanhopig de film overeind te houden door gebruik te maken van verschillende ideeën. Spijtig genoeg passen deze ideeën in de uitvoering totaal niet bij elkaar. Hierdoor valt de film meer als een “Bigger Splash” uit elkaar dan zijn vorige films.
Suspiria (2018) is in de eerste twintig minuten al zo onduidelijk over wat het probeert te vertellen. Met het gevolg dat er een grote figuurlijke betonnen muur ontstaat tussen de film en zijn publiek. Doordat niets duidelijk is of wordt, neemt het publiek afstand tot de film. Begrijp me niet verkeerd, films horen niet alles voor te kauwen of uit te leggen, maar als een film zo erg in de basis faalt, dan ontstaat er een afstand tot de film. Een afstand waarbij het plezier bij het kijken van de film per seconde afneemt…
Over Suspiria (2018)
Suspiria (2018) is een bovennatuurlijke horror dramafilm uit 2018. De film is geregisseerd door Luca Guadagnino. Het scenario van de film is geschreven door David Kajganich, wat gebaseerd is op Dario Argento’s gelijknamige Italiaanse film uit 1977. De cast van de film bestaat uit Dakota Johnson, Tilda Swinton, Mia Goth, Chloë Grace Moretz, Elena Fokina, Angela Winkler, Ingrid Caven, Sylvie Testud, Renée Soutendijk en Christine LeBoutte. Jessica Harper, de hoofdrolspeelster uit de originele Italiaanse film, heeft een kleine cameo rol in de film. Haar personage in Suspiria (2018) staat echter niet verbonden aan haar rol in Suspiria (1977).
Een remake van Suspiria werd al aangekondigd in 2008, vlak nadat Guadagnino de rechten had gekocht van de originele scenarioschrijvers Argento en Daria Nicolodi. Oorspronkelijk had Guadagnino een andere regisseur in gedachten om de remake verfilmen. De regisseur in kwestie was David Gordon Green, die je kunt kennen voor het regisseren van Halloween (2018), Halloween Kills (2021) en Halloween Ends (2022). Gordon Green sloot zich aan tot het project, maar uiteindelijk zag hij af van het regisseren van de remake. Dit deed hij vanwege financiële meningsverschillen.
In de maand september van het jaar 2015 maakte Guadagnino bekend dat hij van plan was de film te regisseren. De regisseur beschreef zijn versie als een hommage (of eerbetoon) in plaats van een rechtstreekste remake. Scenarist David Kajganich sloot zich weer aan bij Guadagnino, nadat ze eerder al samen hadden gewerkt aan A Bigger Splash. De scenarist Kajganich plaatste het verhaal van de film tijdens de zogenaamde “Duitse herfst” van 1977. Kajganich hoopte thema’s van generatie schuld in dat land tijdens de Koude Oorlog te onderzoeken.
Het verhaal volgt een prestigieus dansgezelschap dat vreselijke geheimen verbergt. Enkele dansers uit het gezelschap zien eindelijk het licht, maar velen van de dansgroep gaan ten onder in een verschrikkelijke nachtmerrie. Een nachtmerrie dat wordt verwezenlijkt door een groep heksen… Suspiria (2018) beleefde zijn wereldpremière op het 75ste Internationale filmfestival van Venetië op 1 september 2018. De film ontving gemixte kritische reacties. Sommige recensenten waren onder de indruk van de visuele elementen en het acteerwerk. Andere hadden vooral kritiek op de historische en politieke setting. Deze zou onnodig of willekeurig zijn in relatie tot de andere thema’s van de film.
Recensie
Suspiria (2018) start zijn verhaal in 1977. We bevinden ons in Duitsland, terwijl een menigte Duitse protesteerders aan het protesteren zijn. De film opent met krappe, snelle montagetechnieken waarmee regisseur Luca Guadagnino en filmmonteur Walter Fasano de desoriënterende gekte van die tijd proberen te vertonen. Hier slagen ze degelijk in. Het gebruik van sombere kleuren zorgt ervoor dat het Duitsland uit Suspiria (2018) niet alleen desoriënterend, maar ook deprimerend oogt. Ondanks dat het historische verhaal rondom Duitsland in het jaar 1977 niet genoeg inspeelt op het hoofdverhaal, weet Guadagnino het meest emotie op te wekken met zijn portret van een Duitsland dat nog op zo veel vlakken gebroken is na twee wereldoorlogen.
Het grauwe uiterlijk en desoriënterende montagetechnieken passen goed in de historische context van Duitsland rond die tijd, maar spijtig genoeg past het niet goed bij het hoofdverhaal van een dansgroep dat bestuurd wordt door een heksenvereniging. Suspiria (2018) oogt hierdoor als een film met verschillende gebroken verhaallijnen. Het kan zijn dat dit de intentie was, om zo symbolisch in te spelen op hoe gebroken en verdeeld Duitsland in 1977 was.
Op papier klinkt dit als een uitstekend idee, maar in de uiteindelijke film wordt dit concept niet goed uitgewerkt. Misschien als Guadagnino meer flair en excentriek kleurgebruik had gebruikt bij de scènes van de dansgroep, dat er meer een gevoel van tweestrijd, tegenstrijdigheid en ongelijkheid was ontstaan. Suspiria (2018) bevat verder een cast die het beste probeert te maken met het materiaal dat ze voorgeschoteld hebben gekregen. Er is helaas maar een actrice die hierin echt bijzonder goed in weet te slagen, namelijk Tilda Swinton.
De actrice speelt meerdere rollen in deze film en bij elke rol weet ze een ongelofelijke acteerprestatie neer te zetten. Swinton overtuigt het meest als de mannelijke dokter Joseph Klemperer. We volgen deze dokter als hij erachter probeert te komen wat er echt afspeelt achter de gordijnen van de dansgroep. Tegelijkertijd moet dit personage zijn eigen demonen en verleden onder ogen komen. Het is niet gek dat Swinton overtuigend acteert in deze film, want het blijft nu natuurlijk ook een topactrice.
De rest van de cast probeert zo goed mogelijk te acteren, maar onder de vreselijke leiding van Guadagnino, komt dit over als enorm slecht acteerwerk. Wat het, naar mijn mening, ook echt is. De cast levert acteerwerk dat oogt alsof een groep basisschool leerlingen optreden in hun (eind-)musical. Wanneer iemand angstig moet kijken, kijken ze overdreven angstig. Het oogt niet geloofwaardig of genuanceerd. Op andere momenten zijn ze juist weer te ingetogen.
Een goed voorbeeld hiervan is de acteerprestatie van hoofdrolspeelster Dakota Johnson. Haar personage is op het moment dat ze hoort dat ze is toegelaten tot het dansgezelschap “zo blij dat ze wel kan janken”. In plaats van een gelaagd, ontroerend of oprechte acteerprestatie, maken we letterlijk mee hoe deze actrice haar hand voor twee seconden voor haar mond doet. Daarna is ze wel weer klaar met het uitbeelden van dit gevoel, want blijkbaar was ze toch niet zo blij dat ze wel kon janken. Guadagnino mist zelfs bij zo’n een makkelijke opzet, de kans om me te laten meeleven met dit hoofdpersonage.
In plaats hiervan krijgen we acteerwerk te zien dat in de basis zo simpel en slecht geacteerd is, dat het gewoon pijn doet. De echte schuld van de slechte acteerprestaties ligt echter meer bij het amateuristische scenario van David Kajganich en de tegenvallende regie van Guadagnino. Ondanks dat bijna de gehele cast regelmatig een gezichtsuitdrukking van een deurknop heeft, neem ik de regisseur verantwoordelijk hiervoor. Hij had de leiding en had dus beter de cast moeten regisseren onder het materiaal dat Kajganich had geschreven.
Ondanks enkele overtuigende montagetechnieken en degelijke productieontwerpen, blijft het verder onduidelijk wat de cast en crew nu echt met Suspiria (2018) wilde vertellen. Het verhaal ligt onder een enorme laag pretentieuze vaagheid. De filmmakers lijken meer bezig te zijn met een zo’n groots mogelijke film te maken. Hierdoor vergeten ze belangrijke stappen op het gebied van verhaalverloop en personage ontwikkelingen op te zetten. Het is daarnaast best onduidelijk welke personages er allemaal zijn en wat hun rollen tegenover dit verhaal zijn. We missen hun motivaties, normen en waarden.
Guadagnino lijkt samen met cinematograaf Sayombhu Mukdeeprom meer te hebben willen inspelen op een visueel gevoel dan te aanbouwen aan een goed gevisualiseerd narratief. Dit zorgt ervoor dat Suspiria (2018) alleen enkele “kijk, enge beelden!” momenten bevat die memorabel zijn. En ik zal eerlijk toegeven dat de hekserij (en de heksenwereld) uniek zijn weergegeven. Helaas is dit aspect – in combinatie met interessante montagetechnieken, productieontwerpen en sterke (ja, eindelijk een echt sterk aspect!) choreografie, simpelweg niet genoeg om de film goed of überhaupt vermakelijk te maken…
Conclusie
Suspiria (2018) is niet een van de slechtste films die ik heb gezien, maar het is wel een van de slechtere films die me het meest frustreert. Dit komt doordat de film potentie bevatte om twee unieke verschillende verhalen te vertellen. Helaas stellen de regisseur en scenarioschrijver in beide verhalen teleur. Het grootste probleem is dat Guadagnino de focus vooral legt op mysterieuze vaagheid en visuele (horror-)elementen, maar de film mist hierdoor een onderbouwde basis waar het verhaal op kan staan en verder ontwikkeld kan worden. En dat is jammer, want er zijn zeker ook momenten dat de film de kans krijgt om te schijnen.
Zoals bij de choreografie, productieontwerpen en montage van de dansoptredens. Het grootste pluspunt aan Suspiria (2018) is echter het acteerwerk van de briljante actrice Tilda Swinton. Suspiria (2018) is een must-see film voor fans van deze specifiek actrice. Puur omdat ze meerdere rollen speelt en bij elke individuele rol een top acteerprestatie weet neer te zetten. Ben je geen fan van Tilda Swinton? Dan raad ik deze film echt af. Mocht je toch geïnteresseerd zijn om de film te kijken, dan is het goed om te weten dat de film te koop is op DVD op Bol.com. Daarnaast is de film te streamen op Amazon Prime Video en CineMember in Nederland.
