SebKijk

Filmkritiek en Recensies

Heretic (2024) – Filmrecensie

Heretic (2024) – Filmrecensie

Regisseurs en scenarioschrijvers Scott Beck en Bryan Woods zijn hard op weg om prominente namen te worden in de Amerikaanse filmindustrie. Hierbij zullen ze vooral de waardering en aandacht ontvangen van liefhebbers van fantasierijke en spannende filmgenres. Zo schreef het filmmakers duo het originele verhaal en scenario van de populaire sciencefiction en horrorfilm A Quiet Place (2018). Het succes van deze eerste film is voor een groot deel terug te traceren naar het briljante concept uit het verhaal en hoe dit op een nagelbijtend spannende manier door verwerkt is in het scenario. Zonder het werk van Beck en Woods was A Quiet Place nooit zo indrukwekkend geworden. Daarnaast zou de film nooit geleid hebben tot de grootse filmfranchise waar dit jaar al de derde film – A Quiet Place: Day One – in uit is gekomen. Met de release van 65 (2023) stelde Beck en Woods me toch wat teleur. Het duo weet best hoe ze een spannend filmverhaal kunnen schrijven. Dit laten ze zien in zowel A Quiet Place als 65. In deze laatst genoemde film ligt het probleem meer bij de regievisie van Beck en Woods. Het duo is in 65 uitzonderlijk goed in het opbouwen van spannende filmscènes om vervolgens hun beloftes niet waar te maken en verder niets te doen met deze opgebouwde spanning. Ondanks de problemen en imperfecties van 65, was er ook potentie terug te vinden in de enigszins vermakelijke film. Bij 65 was de potentie was vooral terug te vinden in de originaliteit en het concept van het filmverhaal. Met hun nieuwste film Heretic bewijzen Beck en Woods dat mijn opmerkingen over hun potentie terecht waren. Het duo bewijst opnieuw dat ze twee creatieve en originele scenarioschrijvers zijn. Daarnaast laten ze met Heretic zien dat ze ook nog eens verdomd goede regisseurs kunnen zijn. De kracht van hun werk lag bij zowel A Quiet Place als 65 bij het filmverhaal en hoe ze dat door hebben verwerkt in een scenario. De kracht van Heretic ligt bij het scenario en hoe ze dit door hebben verwerkt in hun regievisie. Heretic is een fantastische en prettig gestoorde psychologische thriller film waarin het filmpubliek vast komt te zitten in een mentaal doolhof. Onder leiding van Beck en Woods wordt het filmpubliek, net zo goed als de twee jonge missionarissen (die sterk neergezet worden door Chloe East en Sophie Thatcher), geconfronteerd met het gokken naar de ware bedoelingen van Hugh Grants doordachte en enigszins charismatische psychopaat Mr. Reed. Naast dat het filmpubliek op zoek blijft gaan naar de ware bedoelingen van Grants personage, krijgen de filmtoeschouwers ook te maken met een dwaalspoor over de betekenis van het leven, religie en het hebben van vrije wil. Wat volgt is een legendarische, pardon my French, mindfuck van een film.

The Nun II (2023) – Filmrecensie

The Nun II (2023) – Filmrecensie

Na het commerciële succes van de wereldwijde filmhit The Nun (2018) was het te verwachten dat de bovennatuurlijke thriller en horrorfilm een vervolg zou krijgen. Filmmaker Michael Chaves kreeg de taak om het filmvervolg te regisseren. Chaves regisseerde eerder al The Curse of La Llorona (2019) en The Conjuring: The Devil Made Me Do It (2021). Met The Conjuring: The Devil Made Me Do It maakte Chaves de slechtste film in The Conjuring filmtrilogie. Het feit dat hij The Nun II heeft geregisseerd hielp niet bepaald met mijn lage verwachtingen. Voeg daar het teleurstellende en glansloze verhaal van de eerste film hieraan toe en mijn lage verwachtingen werden in het graf van deze spin-off franchise begraven. Toch heeft The Nun II het onmogelijke gedaan. Dit filmvervolg heeft me enigszins positief verrast. The Nun II mag dan niet zo goed zijn als de beste films uit deze franchise, maar het vervolg is verreweg niet zo slecht en slaapverwekkend als de eerste film. De film bevat schrikmomenten die niet alleen creatiever en effectiever in hun opzet zijn, maar ook angstaanjagender en bruter werken. Desondanks is The Nun II zeker geen geweldige film. Het filmvervolg bevat nog steeds een magertjes verhaal met weinig diepgang. De personages uit deze tweede film zijn minder eendimensionaal, maar bepaald interessant of origineel zijn de filmpersonages uit The Nun II nu ook niet. Gelukkig doet deze film tenminste iets interessants met de achtergrondverhalen, karakterisaties, normen, waarden en motivaties van de personages. Maar omdat dit het minste is wat een horrorfilm kan doen, laat The Nun II het filmpubliek niet achter met een al te grote of memorabele indruk.

200% Wolf (2024) – Filmrecensie

200% Wolf (2024) – Filmrecensie

200% Wolf lijkt niet de volle honderd procent – of eerder tweehonderd procent – te gaan voor het bespreken van de thema’s die het filmverhaal in eerste instantie neerzet. In de film laat regisseur Alexs Stadermann samen met scenarioschrijvers Fin Edquist en Jayne Lyons zien hoe belangrijk het voor het jonge hoofdpersonage Freddie Lupin is om zich gerespecteerd te voelen. Voor Freddie is het verkrijgen van respect de enige manier waarmee hij ervaart dat hij er toe doet en tot de roedel van stoere weerwolven behoort. Het jonge hoofdpersonage voelt zich door zijn kleine omvang en uiterlijk niet serieus genomen. Hoe harder Freddie probeert respect op te brengen, hoe meer de roedel moet lachen. De regisseur en scenarioschrijvers proberen in het filmverhaal Freddie al snel de les te leren dat respect niet iets is wat je kunt afdwingen. Uiteraard leert Freddie deze les niet meteen, want anders zou de film binnen een kwartier afgelopen zijn. Freddie heeft volgens zichzelf iets extra’s nodig zodat anderen anders naar hem gaan kijken. Gewoon zichzelf zijn zit er voor hem niet in. De regisseur en scenarioschrijvers weten in het filmverhaal op een subtiele manier een onzeker jong hoofdpersonage neer te zetten dat zijn groot opgezette ego als masker voor zijn kwetsbare kant gebruikt. Door een filmverhaal te presenteren waarin het hoofdpersonage moet leren zichzelf te accepteren voor wie hij is, geeft 200% Wolf een boodschap mee waar filmtoeschouwers van alle leeftijden iets van kunnen leren. Ondanks dat thema’s als respect, zelfliefde en samenhorigheid vroeg in de film geïntroduceerd worden, gaat het verhaal hier voor de rest van de film minder op in. 200% Wolf bevat een rommelig verhaalverloop en verhaalstructuur waarin betekenisvolle filmmomenten vooral plaats moeten maken voor cliché filmscènes vol droge humor en popliedjes. Voor een geanimeerde familiefilm van een minder grootse filmstudio is dit enigszins te verwachten. Toch blijven de kritiekpunten een teleurstellende verschijning voor 200% Wolf, omdat de regisseur en scenarioschrijvers enkele aangrijpende thema’s eerder in het filmverhaal bespreken. Dat uit deze besproken thema’s ook nog belangrijke boodschappen te halen vallen, maakt deze teleurstelling er niet beter op.

Terrifier 3 (2024) – Filmrecensie

Terrifier 3 (2024) – Filmrecensie

You better watch out. You better not cry. You better not shout. I’m telling you why, Santa Clown is coming to town. Waar Terrifier (2016) en Terrifier 2 (2022) zich afspeelden rondom Halloween, speelt Terrifier 3 zich af rond de Kerstdagen. Regisseur en scenarioschrijver Damien Leone heeft van Terrifier 3 dus niet alleen een bovennatuurlijke slasher en horrorfilm gemaakt, maar ook een bloeddorstige kerstfilm. Deze creatieve keuze van Leone mag zeker gewaardeerd worden, omdat het goed past bij de onderliggende thema’s die de regisseur en scenarioschrijver in het filmverhaal probeert te bespreken. Het Kerstfeest is een heilig feest dat de geboorte van Jezus Christus viert. Over de decennia heen is Kerstmis ook steeds meer komen te staan voor een feest waarin goedheid, samenhorigheid en liefde gevierd worden. De goedheid en puurheid van het Kerstfeest staat recht in contrast met de moordlustige en haatvolle karakters van Art The Clown en de bezeten Victoria Heyes. Met deze contrasten speelt Leone in op de dualiteit van de mens tijdens de feestdagen. Hierbij legt de regisseur en scenarioschrijver een thematische focus op het hoofdpersonage Sienna Shaw. Ondanks dat Terrifier 3 zich vijf jaar na de evenementen van de vorige film afspeelt, bevindt Sienna zich nog steeds niet in een beste staat. Ze heeft last van een posttraumatische stressstoornis, paniekaanvallen en overlevingsschuld. Het hoofdpersonage krijgt beelden van haar overleden vriendin Brooke te zien. Hiermee laat Leone overduidelijk zien dat Sienna zich schuldig en verantwoordelijk voelt voor de dood van een van haar beste vriendinnen. Daarnaast heeft Sienna niet alleen moeite met het verwerken van wat er in verleden is gebeurd, maar ook met het opnieuw verbinden met haar geliefden. Met de staat van Sienna’s karakter laat Leone zien hoe lastig de feestdagen kunnen zijn voor een persoon die er niet goed aan toe is. De regisseur en scenarioschrijver bepleit dan ook dat de dualiteit van de mens tijdens de feestdagen is dat, ondanks de warme sfeer, het Kerstfeest nog steeds een verschrikkelijk moeilijke tijd kan zijn om doorheen te komen. Door terreurclown Art verkleed als de Kerstman op de inwoners van Miles County af te sturen, versterkt Leone dit effect van hoe de feestdagen een lastige periode kunnen zijn om doorheen te komen.

Land of Bad (2024) – Filmrecensie

Land of Bad (2024) – Filmrecensie

Land of Bad had ook wel bekend kunnen komen te staan onder een alternatieve ordinaire filmtitel als “Survival”, omdat in deze enigszins rommelige Amerikaanse thriller en actiefilm een jonge officier alles moet doen om in leven te blijven. In Land of Bad verandert het uitgangspunt van het verhaal regelmatig. Het verhaal over een doelwit missie wordt een verhaal over overleven dat uiteindelijk weer verandert in een reddingsmissie. De rode draad in het verhaal is de overlevingsreis van Liam Hemsworths jonge personage Kinney en zijn bondgenootschap met Russell Crowe’s drone piloot Reaper. In Land of Bad speelt de afhankelijkheid van de mens van technologie een belangrijke rol in het verhaal. Door het filmverhaal af te spelen in de onvoorspelbare natuur van de zuidelijke Filipijnen weet regisseur William Eubank niet alleen het gevoel van gevaar en spanning te versterken, maar ook in te spelen op het thema van de afhankelijkheid van de mens van technologie. Toch is de film niet echt een verhaal over mens versus natuur. Het is eerder een kritiek op de behoefte van de mens aan oorlog en de toenemende afhankelijkheid van technologie in deze oorlogen. In het filmverhaal laten de regisseur en scenarioschrijver David Frigerio de personages discussiëren over de toename van technologische afhankelijkheid in oorlogsvoering. Volgens Ricky Whittle’s personage Bishop haalt technologie al het menselijk uit oorlogsvoering. Hiernaast stelt Bishop vragen over wat er kan gebeuren in oorlogsvoering als alle technologie plotseling faalt. Kinney gelooft dat technologie mensenlevens kan redden en oorlogsvoering minder barbaars zal maken. In deze discussie tussen Bishop en Kinney ontstaat de vraag of überhaupt iets menselijks aan oorlog voeren is. Oorlog mag dan in de basis man versus man zijn, maar dit neemt niet weg dat oorlog voeren in de breedste zin van het woord barbaars is. De filmpersonages – en in verlenging de filmmakers – beargumenteren dat oorlog altijd iets barbaars zal zijn. Dat is feit dat nooit zal veranderen, omdat oorlog neerkomt op een mens die een ander mens vermoordt. Hierin maakt het niet uit of een bom gooien echt beschaafder is dan een groep mensen overhoop schieten. Deze verhitte discussies vormen een belangrijke boodschap in een film waar doden en vechten de enige manier is om in leven te blijven.

Inception (2010) – Filmrecensie

Inception (2010) – Filmrecensie

De befaamde filmregisseur Christopher Nolan start het verhaal van zijn meesterlijke film Inception niet bij het begin. Door het filmverhaal in een niet chronologische volgorde starten, nodigt Nolan het filmpubliek uit om hem het doolhof van zijn droomachtige filmwereld in te volgen. Hierbij slaagt de regisseur er constant in om zijn filmtoeschouwers te laten twijfelen over wat behoort tot de realiteit en wat behoort tot de dromenwereld. Door het concept van dromen in een droom te gebruiken, schept de regisseur en scenarioschrijver een groots filmspektakel waarin naar beneden gaan in verschillende dromen de enige weg vooruit is. Inception is een fantasierijke ode aan de creatieve dromer. De regisseur en scenarioschrijver laat op een spectaculaire manier zien hoe mensen in hun dromen in staat zijn om werelden en verhalen te creëren die nooit in de werkelijkheid zouden kunnen bestaan. Tegelijkertijd laat Nolan zien dat iemands droom zijn eigen realiteit kan worden. Hiermee speelt de regisseur en scenarioschrijver in op het belang van het vormen van je eigen realiteit. Tegelijkterijd zeggen de filmpersonages meerdere malen in de film dat het belangrijk is om niet uit het oog te verliezen wat echt en wat een droom is. Inception vertelt verder een verhaal waarin het hoofdpersonage verantwoordelijkheid voor zijn acties leert te nemen en zichzelf leert te vergeven nadat hij een gevangenis van herinneringen heeft gebouwd om zijn verdriet en pijn in te sluiten. Deze gevangenis bevat zowel herinneringen als momenten van spijt die hij in zijn dromen wil veranderen. Door zijn verantwoordelijkheid in de realiteit te nemen, leert hij in zijn droomwereld en onderbewustzijn zichzelf langzamerhand te vergeven en zijn pijn een plaats te geven. Kort gezegd: de film bevat diverse thema’s die verhaaltechnisch en emotioneel krachtig onderbouwd zijn.

Jurassic World (2015) | Film Notities

Ik ben opgegroeid met de originele drie Jurassic Park films. Ik heb de filmtrilogie zo vaak afgespeeld dat het een wonder is dat de DVD’s bijna krasvrij zijn gebleven. Om te zeggen dat ik enthousiast werd van de release van Jurassic World is nogal een understatement. Nog voordat Jurassic World was aangekondigd, zocht ik op het internet al naar aanwijzingen en nieuws over een vierde Jurassic Park film. Maar op dat moment was het beste wat ik kon vinden nieuws en geruchten over een geschrapte vierde Jurassic Park film waarin mensachtige dinosaurus hybriden zouden verschijnen. Toen het in 2015 uiteindelijk zo ver was had ik direct met mijn vrienden een afspraak gemaakt om Jurassic World zo snel mogelijk in de bioscoop te zien. Ondanks dat we kort daarna al hadden afgesproken om de film te zien, kon ik vanuit mijn enthousiasme het niet laten om te kijken of ik al gelekte scènes op YouTube terug kon vinden. Uiteraard lukte dit. Toen de film in de bioscoop uitgebracht was, duurde het niet lang voordat er uitgelekte scènes van het gevecht tussen de T-Rex en de Indominus Rex in lage kwaliteit te vinden waren op YouTube. Het nieuws dat ik de T-Rex, de originele T-Rex uit Jurassic Park (1993), zou zien vechten met een andere grote dinosaurus, zorgde er voor dat ik nog enthousiaster werd om Jurassic World te zien. Dit gevoel van enthousiasme en plezier ben ik nooit verloren bij het kijken van Jurassic World. Ondanks dat de film zeker zijn gebreken en kritiekpunten bevat, heeft Jurassic World – net zoals alle andere films uit deze franchise – een speciaal plekje in mijn hart.

Dune: Part Two (2024) – Filmrecensie

Dune: Part Two (2024) – Filmrecensie

Dune: Part Two is een epische en prachtige film die generaties lang geliefd zal blijven. Het is een bewijs van de verbeeldingskracht van meesterlijke filmmakers. Regisseur Denis Villeneuve toont het filmpubliek de kracht van audiovisuele storytelling. Hij doet dit niet alleen door grandioze actiescènes te maken. Villeneuve weet dat hij zich eerst op het verhaal moet richten om de film echt opwindend te maken. De momenten van zwaardgevechten, luchtaanvallen en (nucleaire) oorlogsvoering, moeten de emotionele verhaalstructuur van Pauls heldenreis volgen. Als deze grote actiescenes niet de emotionele kern van het verhaal volgen, doen ze er niet toe. Anders is Dune: Part Two gewoon weer een ander voorbeeld van een spektakelfilm met een dun en saai verhaal. Dune: Part Two is net zoals zijn voorganger, Dune uit 2021, gebaseerd op Frank Herberts gelijknamige boek. Het verhaal van Dune is gelaagd en diepgaand. Het zit vol met thema’s als corruptie, imperialisme en kapitalisme. Herbert gebruikt profetieën als middel om te laten zien hoe indoctrinatie en propaganda worden gebruikt om zowel de geest als het lichaam van de oorspronkelijke bewoners van Arrakis tot slaaf te maken. In Dune: Part Two maakt Villeneuve duidelijk dat de profetie van de Lisan al Gaib is gecreëerd om de inwoners van Arrakis – de Fremen – een symbool van hoop te geven. De ironie van deze profetie is dat hun held een buitenstaander zal zijn: Paul Atreides. Villeneuve beargumenteert uitstekend dat de held van de inheemse bevolking eigenlijk een Fremen zou moeten zijn. Hij speelt met concepten als blanke redders en wit privilege. De Fremen moeten worden gered door een blanke buitenstaander, die ook nog eens van hoge afkomst is. Door de Fremen te onderwerpen aan de profetie hopen de Bene Gesserit, de bedenkers en inzetters van de profeties, dat de inheemse bevolking van Arrakis zal blijven wachten op hun redder in nood en zich niet zelf zullen verzetten tegen het gevestigde regime. Villeneuve en scenarioschrijver Jon Spaihts leveren een aangrijpend verhaal waarin gespeeld wordt met de dualiteit van de gevolgen van acties van mensen die hooggeboren zijn. De spektakelstukken zijn groots en indrukwekkend op beeld gezet door cinematograaf Greig Fraser, maar zonder de regievisie van Villeneuve en het scenario dat hij samen schreef met Spaihts, zou Dune: Part Two niet de meesterlijke film zijn die het nu is geworden.

Abigail (2024) – Filmrecensie

Abigail (2024) – Filmrecensie

Abigail is een simpele, maar uiterst effectieve en grappige horrorfilm waarin niemand elkaar kan vertrouwen. In de film wordt er op een sterke manier gebruik gemaakt van metaforen. Een van de leukste en creatiefste metaforen vindt plaats tijdens de scène waarin Kathryn Newtons personage Sammy een oude Woody Woodpecker cartoon kijkt. In de cartoon zien we hoe een spook zich angstaanjagend opstelt tegenover Woody Woodpecker. In plaats van dat het kleurrijke tekenfilmfiguurtje bang wordt, doet Woody Woodpecker het spook na. Hierbij komt Woody Woodpecker enger, monsterlijker en gevaarlijker over dan het spook. Het onverwachte gevaarlijke karakter van Woody Woodpecker is een mooi metafoor voor het personage Abigail in deze film. De criminelen denken in deze film, net zoals het spook uit de cartoon, het echte gevaar te vormen. In werkelijkheid horen deze groep tweederangs criminelen bang te zijn voor Abigail, net zoals het spook uit de cartoon bang hoort te zijn voor Woody Woodpecker. In Abigail spelen de regisseurs Matt Bettinelli-Olpin en Tyler Gillet op een fantasierijke manier met de verwachtingen van het filmpubliek waarbij ze tegelijkertijd een eigen bloederige kijk leveren op de vampierenfilm.

Bob Marley: One Love (2024) – Filmrecensie

Bob Marley: One Love (2024) – Filmrecensie

Bob Marley: One Love is een mengelmoes van middelmatige pluspunten en minpunten. De beste onderdelen uit de film zijn goed, maar niet beter dan degelijk. De slechtste onderdelen uit de film zijn teleurstellend, maar niet verschrikkelijk. De film is over het algemeen niet slecht. Toch blijft Bob Marley: One Love een simpele muzikale biopic die niet veel nieuws probeert. Hierdoor springt er niets echt uit in deze film. De film hoort een audiovisueel eerbetoon te zijn geworden aan de muzikant Bob Marley. Toch slaagt regisseur Reinaldo Marcus Green er niet om een audiovisuele reis door het leven van de beroemde muzikant neer te zetten. Na het kijken van Bob Marley: One Love ben ik niet veel meer te weten gekomen over het leven, de worstelingen en de dromen van de grootse muzikant. De film gaat niet verder dan wat er in de basis nodig is om over het leven van Bob Marley te vertellen. Hierdoor is Bob Marley: One Love niet memorabel of aangrijpend genoeg, terwijl het leven van Bob Marley dat wel is geweest. De regisseur durft met Bob Marley: One Love geen duidelijke standpunten over de artiest in te nemen. Door het niet innemen van interessante en duidelijke standpunten over het leven van Bob Marley, komen de filmmakers onwetend en besluiteloos over.