Winnie the Pooh: Blood and Honey werd opgenomen met een budget van onder de 100.000 Amerikaanse dollars. Daarnaast werd de film in tien dagen opgenomen. Eerlijk gezegd is dit ook terug te zien in de kwaliteit van de onafhankelijke horror en slasherfilm. Winnie the Pooh: Blood and Honey oogt, ondanks enkele prachtige beelden van rijke natuurlandschappen, als een goedkope film die snel opgenomen is. Het komt over dat de film snel is opgenomen zodat niemand anders dit idee eerder kon uitwerken. En dat is jammer, extreem jammer zelfs, want het idee van een horrorfilm over de geliefde gele beer is zeker niet verkeerd. Spijtig genoeg komt dit idee nooit goed tot zijn recht in de film.
De kleine superhelden Ant-Man en de Wasp zijn weer teruggekeerd voor een nieuw filmavontuur op het grote scherm. Ant-Man and the Wasp: Quantumania is niet alleen de derde Ant-Man film, maar ook de start van de vijfde fase van het Marvel Cinematic Universe. Na enkele hoogtepunten en dieptepunten uit de vorige fase van het MCU, lag de taak bij Ant-Man and the Wasp: Quantumania om het vertrouwen van een degelijke groep recensenten, Marvel fanaten en filmliefhebbers terug te winnen. Dit lijkt Marvel Studios helaas niet gelukt te zijn. Ant-Man and the Wasp: Quantumania behoort namelijk – naar mijn mening – niet tot de hoogtepunten van dit filmuniversum, maar eerder tot de dieptepunten.
Asterix & Obelix in het Middenrijk is een geinig, maar gebrekkig eerbetoon aan de fantasierijke wereld van Asterix en Obelix. De film bevat een goede dosis humor, maar enkele grappen komen wel wat ongepast over voor een familiefilm van de leeftijdscategorie 6+. Ondanks enkele vulgaire (woord-)grappen moet ik eerlijk toegeven dat ik het waardeer dat een familiefilm de grenzen, van wat mogelijk is, opzoekt. Het acteerwerk van de originele cast complimenteert met hun expressieve lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen de humor van de film. Helaas weet de Nederlandse stemmencast hun acteerwerk niet hoog te houden. Het Nederlandse stemmenwerk valt namelijk flink tegen. Spijtig genoeg schiet het verhaal van Asterix & Obelix in het Middenrijk ook alle kanten op, waardoor de film regelmatig overkomt als een compilatie van verschillende grappen en filmmomenten. Overkoepelend bevat de film echter een episch verhaal, waarmee de filmmakers bewijzen dat Asterix en Obelix de superhelden van Europa zijn.
Drawing Lots is een film waarin alledaagse mensen met doodnormale interacties centraal staan. Spijtig genoeg zijn dit juist de twee grootste kenmerken waardoor deze film zo teleurstelt. De personages die het filmscherm met elkaar delen zijn individueel en samen niet bijzonder genoeg. De avonturen die ze in hun kleine gemeenschap beleven zijn dan herkenbaar, maar dit maakt de film niet automatisch interessant. Tijdens het kijken van Drawing Lots verloor ik meerdere malen mijn aandacht, maar gelukkig wist de film wel me weer terug te pakken door het bijzondere geluidsgebruik en de sterke cinematografie. Daarnaast werpt Drawing Lots een unieke blik op de dualiteit van de mensheid. Hoe voelt het om jong of oud te zijn? Wat betekent liefde tegenover lust en andersom? Dit soort vragen proberen de filmmakers te belichten – en soms te beantwoorden – met Drawing Lots. Het is jammer dat het verhaal verder niet uitdagend genoeg is, want de film bevat enkele sterke technische aspecten en unieke thematische ideeën.
Na het kijken van een Fijn Weekend zul je niet bepaald achterblijven met… een fijn weekend. Sorry, deze slechte woordgrap moest er even uit. Maar bekijk het zo: deze slechte woordgrap levert nog betere komedie dan deze nieuwe Nederlandse film. En dat is best jammer om te moeten toe geven, want de film bevat enkele creatieve elementen, waaronder een nieuw soort Olympisch spel. Daarnaast lijkt regisseur Jon Karthaus te hebben geprobeerd om een nieuw soort Nederlandse film neer te zetten, waarin onderwerpen als de dood, vriendschap en liefde (meer) centraal staan. Hierbij ligt de klemtoon vooral op het woord “geprobeerd”, want het is Karthaus niet gelukt om zo’n baanbrekende of vernieuwende film te maken. In plaats daarvan zijn we achtergebleven met een typisch Nederlandse film. Het soort Nederlandse film met een cliché verhaal wat gelijk staat aan het cliché moment dat een personage uit woede gefrustreerd op de tafel slaat, om een punt te maken. Grappig genoeg is deze frustratie precies wat ik ervaarde tijdens het kijken van Fijn Weekend. Want ondanks enkele creatieve elementen en degelijke verhaalideeën, bevat deze film maar weinig andere positieve punten.
Sputum is een Nederlandse zwart-wit sciencefiction film, waar regisseur en scenarioschrijver Dan Geesin meer dan tien jaar aanwerkte. Op 24 november werd de film in de Nederlandse bioscopen uitgebracht door Herrie Film & TV en De Filmfreak. Sputum bevat krachtige technische aspecten die laten zien dat Nederland zeker in staat is om een uniek uiterlijk voor een (zwart-wit) sciencefiction film te maken. Daarnaast bevat de film ook krachtig acteerwerk van de jonge acteur Yannick Jozefzoon en de jonge actrice Jadie Olieberg. Verder weten Tine Joustra, Guido Pollemans en Sandra Mattie ook de show te stelen in Sputum. Spijtig genoeg ligt het grootste probleem van de film bij de regievisie en het scenario van Dan Geesin. De regisseur-scenarioschrijver – die bovendien ook muzikant en beeldend kunstenaar is – lijkt te verloren zijn geraakt in hoe hij zijn verhaal wilde vertellen. Sputum heeft een te simpel basisverhaal, waarbij het gaat over de klassieke (klassen-)strijd tussen goed en slecht. Voor de rest wordt komt de film juist weer pretentieus over. Dit is redelijk jammer, want met een beter verhaal (of betere regievisie) had dit een topfilm kunnen zijn geworden.
Hit the Road is een van de beste films die ik in de laatste paar jaren heb bekeken. Daarnaast behoort de film ook tot mijn lijst van de beste films aller tijden. Nog nooit heb ik zo’n prachtig filmisch portret gezien over een familie die afscheid moet nemen van een van hun familieleden. Hit the Road is de film die het best weergeeft hoe het lege nest syndroom voor ouders aan kan voelen. Het lege nest syndroom ontstaat wanneer kinderen, jongeren of jongvolwassen mensen het huis – of in dit geval leven – van hun ouders verlaten. Hit the Road weet naast het lege nest syndroom aan te kaarten, ook op het onderbewustzijn van de toeschouwers te spelen, waarbij het informeert en activeert om na te denken over de toestand in Iran. Hit the Road mag dan op enkele momenten langdradig of langzaam overkomen, maar dit is onderdeel van de charme van de Iraanse film. Al jaren wacht ik op een roadtrip film dat meer een tragikomedie is, dan (alleen) een feel-good film. Het speelfilmdebuut van Panah Panahi weet dat zeker te bereiken. Sterker nog – Hit the Road blinkt uit als een tragikomedie met een gouden hart.
Op 1 april 2000 werd het (toen) nieuwste boek van de (overleden) befaamde filmrecensent Roger Ebert uitgebracht. De titel van dit boek was “I Hated, Hated, Hated This Movie”. Het boek bestond uit een verzameling van Roger Ebert’s recensies van films die volgens hem koste wat kost vermeden moeten worden. Het gevoel wat Roger Ebert beschreef in zijn boek komt honderd procent overeen met hoe ik het nieuwste avontuur van superheld Thor ervaarde. Het is vrij simpel. Ik haat, haat, haat Thor: Love and Thunder. Voordat jullie nu jullie vurige boze reacties onder deze recensie gaan plaatsen, wil ik graag uitleggen waarom Thor: Love and Thunder voor mij de slechtste Marvel Studios-film (tot op heden) is. Er zullen meerdere recensenten, filmliefhebbers en trouwe lezers zijn die in de mythe geloven dat kritiek – en in verlenging journalistiek – altijd (zo ver mogelijk) objectief geschreven moet zijn. Hate to break it to you, maar dat is minder het geval dan je denkt. Elke vorm van journalistiek – en zeker kritiek in de vorm van recensies, essays en opinies – is geschreven vanuit een subjectieve mindset. Wat er geschreven kan worden kan gebaseerd zijn op objectieve feiten. Maar de journalist en recensent beschrijft (on-)bewust het artikel, de recensie en dergelijke op de manier wat zijn, haar of diens mening het beste weergeeft. Wat ik met deze spoedcursus (zelf aangeleerde) journalistiek en kritiek probeer uit te leggen: het is mijn mening dat ik Thor: Love and Thunder een slechte film vind. Dat is in mijn ogen gebaseerd op technische aspecten en verhaalkeuzes die niet werken. Echter kunnen andere mensen hier over heen kijken of zelfs de overtuiging hebben dat deze kritiekpunten niet kloppen. Helaas voor de liefhebbers van Thor: Love and Thunder moet ik dus nogmaals aangeven dat dit geen positieve recensie zal worden. Echter zal ik de film eerlijk beoordelen, en ook de positieve aspecten van de film benoemen. Want ondanks dat Thor: Love and Thunder een hele, hele, hele slechte film is, bevat het ook enkele krachtige onderdelen.
He’ll not find you, and he’ll not kill you. Actieheld Liam Neeson is vanaf nu te zien in de keiharde actiethriller Blacklight. Maar eigenlijk is keiharde actiethriller niet de beste term voor deze nieuwe Amerikaanse film. Blacklight bevat zeker de nodige actie, maar keihard of spannend zou ik de film niet noemen. Dutch FilmWorks bracht op 24 februari 2022 de film uit in de Nederlandse bioscopen. Deze nieuwe Liam Neeson film valt het best te beschrijven als de typerende Amerikaanse Liam Neeson actiefilm. Het brengt niets nieuws naar het genre en heeft een slap geschreven verhaal. Daarnaast bevat de actiefilm maar weinig actie. Hierdoor is Blacklight een film die teleurstelt, zelfs als je geen hoge verwachtingen hebt.
De Slag om de Schelde is een Nederlandse oorlogsfilm uit 2020. De film is geregisseerd door Matthijs van Heijningen Jr. en het scenario is geschreven door Paula van der Oest. In de film staat (uiteraard) de Slag om de Schelde uit 1944 centraal. In 2020 was het 75 jaar geleden dat de oorlog eindigde en de film moest het herdenkingsjaar afsluiten. De film ging op 14 december 2020 in première in het CineCity in Vlissingen en de film zou landelijk uitkomen op 17 december 2020. Op 15 december 2020 werd echter bekendgemaakt dat de bioscooprelease van de Slag om de Schelde uitgesteld zou worden naar 2021 vanwege de corona maatregelen. Nu de bioscopen weer open zijn is de film eindelijk te zien. Maar is de film het wachten waard geweest?