SebKijk

Filmkritiek en Recensies

Dikkie Dik 2: Een Nieuwe Vriend voor Dikkie Dik ontvangt Gouden Film

Dikkie Dik 2: Een Nieuwe Vriend voor Dikkie Dik ontvangt Gouden Film

De animatiefilm Dikkie Dik 2: Een Nieuwe Vriend voor Dikkie Dik heeft meer dan 100.000 bioscoopbezoekers naar de bioscopen getrokken. Hiermee heeft de film de Gouden Film behaald. In de film van regisseurs Joost van den Bosch en Erik Verkerk ontdekken Dikkie Dik en Poes Muis sneeuw. Daarnaast worden ze achtervolgd door de nieuwe en luidruchtige buurthond Blaf. Op 31 december 2024 behaalde de film 100.000 bezoekers. Op donderdag 2 januari 2025 volgde de feestelijke uitreiking van de Gouden Film door filmjournalist René Mioch aan de regisseurs en producent Linda Snoep in Pathé Haarlem. Dikkie Dik 2: Een Nieuwe Vriend voor Dikkie Dik is de zestiende Nederlandse film die de Gouden Film in 2024 heeft ontvangen. Met deze uitgereikte Gouden Film is het filmjaar 2024 afgesloten.

Juf Braaksel en de geniale ontsnapping ontvangt Gouden Film

Juf Braaksel en de geniale ontsnapping ontvangt Gouden Film

De Nederlandse familiefilm Juf Braaksel en de geniale ontsnapping heeft meer dan 100.000 bioscoopbezoekers naar de bioscopen getrokken. Hiermee heeft de film de Gouden Film behaald. In de film van regisseur Aram van de Rest is Juf Braaksel terug. Lotte en Thijs willen haar in deze film ontmaskeren en van school verjagen. Juf Braaksel en de geniale ontsnapping is de vijftiende Nederlandse film die de Gouden Film in 2024 heeft ontvangen.

Kraven the Hunter (2024) – Filmrecensie

Kraven the Hunter (2024) – Filmrecensie

Villains aren’t born. They’re made. De logline van Kraven the Hunter laat het lijken alsof we in deze R-rated avontuurlijke actiefilm de origine van deze beroemde Spider-Man schurk te zien zullen krijgen. In plaats van dat de film een goed uitgewerkt verhaal levert waarin Kraven via innerlijke worstelingen en externe conflicten gemaakt wordt tot de schurk die stripboeklezers zullen kennen, zorgen de filmmakers ervoor dat de critici en alledaagse filmtoeschouwers gevormd worden tot de kwaadaardige haters van deze film. Tenminste, dat is wat we mogen geloven volgens de woorden van de CEO van Sony Pictures, Tony Vinciquerra. In een interview met de LA Times vertelde Vinciquerra dat Kraven the Hunter hoogstwaarschijnlijk de slechtste lancering is die ze hebben gehad in zeven en half jaar. De CEO van Sony Pictures benadrukte ook zijn verbazing en teleurstelling over de opbrengst van de film. Hij begrijpt niet dat Kraven the Hunter het zo slecht kritisch en commercieel doet, want – in zijn woorden – is de film geen slechte film. Spijtig genoeg voor Vinciquerra zit hij er flink naast, want deze zesde film uit Sony’s Cinematic Spider-Man Universe Without Spider-Man (SCSUWS) – die om aparte redenen eerder bekend staat als Sony’s Spider-Man Universe (SSU) – is hoogstwaarschijnlijk de slechtste film uit deze redelijk belabberde filmfranchise. Tegelijkertijd bereikt Kraven the Hunter een bijzonder niveau van belachelijke troep dat de film daardoor een onbedoeld hilarische ervaring wordt. De filmmakers nemen deze film zo ontiegelijk serieus dat de stupiditeiten uit deze film buitengewoon komisch overkomen. Het is vaker voorgekomen dat ik een film heb gezien die ik niet bepaald goed vind, maar nog steeds enigszins kan waarderen. Toch had ik nog nooit een echte “so bad, it’s good” film gezien. Voor het kijken van Kraven the Hunter begreep ik zelfs niet dat sommige filmliefhebbers zo dol konden zijn op verschrikkelijke films als Troll 2 (1990), The Room (2003) en Birdemic: Shock and Terror (2010). In de woorden van Danny DeVito’s Frank Reynolds uit de seizoensfinale van het dertiende seizoen van It’s Always Sunny in Philadelphia: “Oh my god. I get it.”

On Falling beleeft Nederlandse première op het IFFR van 2025

On Falling beleeft Nederlandse première op het IFFR van 2025

Het speelfilmdebuut van Laura Carreira, On Falling, is geselecteerd voor het International Film Festival Rotterdam (IFFR) van 2025. On Falling is geselecteerd in de Harbour-sectie van het internationale filmfestival. De sociaal-maatschappelijke en realistische dramafilm werd geproduceerd door het team van Ken Loach. On Falling heeft al verschillende prijzen gewonnen. Zo won de film de Silver Shell voor Beste Regie bij het Internationaal filmfestival van San Sebastián en de prijs voor Beste Debuut op het BFI London Film Festival.

Teaser Trailer van Superman (2025) is episch en veelbelovend voor het DCU

Teaser Trailer van Superman (2025) is episch en veelbelovend voor het DCU

Het is eindelijk zover. De teaser trailer van James Gunns Superman (2025) is uitgebracht – en wat een prachtige, ontroerende en epische teaser trailer is het geworden. Vanaf de start van de teaser trailer lijkt Gunn al te spelen met het menselijke aspect van Supermans karakter. Door dit legendarische personage bebloed en gebroken in de sneeuw te laten zien, lijkt Gunn te suggereren dat Superman – net als mensen – pijn kan lijden. David Corenswet ziet er in de teaser trailer geloofwaardig uit: zowel Superman als Clark Kent.

Straatcoaches vs Aliens is vanaf 13 februari 2025 in de Nederlandse bioscopen te zien

Straatcoaches vs Aliens is vanaf 13 februari 2025 in de Nederlandse bioscopen te zien

Op dinsdag 17 december 2024 heeft filmdistributeur Independent Films de trailer vrijgegeven van de opkomende Nederlandse bioscoopfilm Straatcoaches vs Aliens. Independent Films zal de Nederlandse komediefilm Straatcoaches vs Aliens op 13 februari 2025 in de Nederlandse bioscopen uitbrengen. Straatcoaches vs Aliens is geregisseerd door Gouden Kalf winnaar Michael Middelkoop. De regisseur schreef het scenario van de film samen met Nico van den Brink, Daan Bakker, Paul de Vrijer en Ashar Medina. De producent van de film is Lemming Film.

Heretic (2024) – Filmrecensie

Heretic (2024) – Filmrecensie

Regisseurs en scenarioschrijvers Scott Beck en Bryan Woods zijn hard op weg om prominente namen te worden in de Amerikaanse filmindustrie. Hierbij zullen ze vooral de waardering en aandacht ontvangen van liefhebbers van fantasierijke en spannende filmgenres. Zo schreef het filmmakers duo het originele verhaal en scenario van de populaire sciencefiction en horrorfilm A Quiet Place (2018). Het succes van deze eerste film is voor een groot deel terug te traceren naar het briljante concept uit het verhaal en hoe dit op een nagelbijtend spannende manier door verwerkt is in het scenario. Zonder het werk van Beck en Woods was A Quiet Place nooit zo indrukwekkend geworden. Daarnaast zou de film nooit geleid hebben tot de grootse filmfranchise waar dit jaar al de derde film – A Quiet Place: Day One – in uit is gekomen. Met de release van 65 (2023) stelde Beck en Woods me toch wat teleur. Het duo weet best hoe ze een spannend filmverhaal kunnen schrijven. Dit laten ze zien in zowel A Quiet Place als 65. In deze laatst genoemde film ligt het probleem meer bij de regievisie van Beck en Woods. Het duo is in 65 uitzonderlijk goed in het opbouwen van spannende filmscènes om vervolgens hun beloftes niet waar te maken en verder niets te doen met deze opgebouwde spanning. Ondanks de problemen en imperfecties van 65, was er ook potentie terug te vinden in de enigszins vermakelijke film. Bij 65 was de potentie was vooral terug te vinden in de originaliteit en het concept van het filmverhaal. Met hun nieuwste film Heretic bewijzen Beck en Woods dat mijn opmerkingen over hun potentie terecht waren. Het duo bewijst opnieuw dat ze twee creatieve en originele scenarioschrijvers zijn. Daarnaast laten ze met Heretic zien dat ze ook nog eens verdomd goede regisseurs kunnen zijn. De kracht van hun werk lag bij zowel A Quiet Place als 65 bij het filmverhaal en hoe ze dat door hebben verwerkt in een scenario. De kracht van Heretic ligt bij het scenario en hoe ze dit door hebben verwerkt in hun regievisie. Heretic is een fantastische en prettig gestoorde psychologische thriller film waarin het filmpubliek vast komt te zitten in een mentaal doolhof. Onder leiding van Beck en Woods wordt het filmpubliek, net zo goed als de twee jonge missionarissen (die sterk neergezet worden door Chloe East en Sophie Thatcher), geconfronteerd met het gokken naar de ware bedoelingen van Hugh Grants doordachte en enigszins charismatische psychopaat Mr. Reed. Naast dat het filmpubliek op zoek blijft gaan naar de ware bedoelingen van Grants personage, krijgen de filmtoeschouwers ook te maken met een dwaalspoor over de betekenis van het leven, religie en het hebben van vrije wil. Wat volgt is een legendarische, pardon my French, mindfuck van een film.

Niko voorbij het noorderlicht (2024) – Filmrecensie

Niko voorbij het noorderlicht (2024) – Filmrecensie

Wanneer ik diep terugkijk in mijn geheugen, komen vage herinneringen van (televisie-)uitzendingen van de films Niko en de Vliegende Brigade (2008) en Niko 2: Familiezaken (2012) naar boven. Zo ver ik me kan herinneren werden deze twee animatiefilms regelmatig tijdens de feestdagen afgespeeld op televisiezenders als NPO 3. Het zal me niet verbazen als dit nog steeds gedaan wordt – zeker met de recente bioscooprelease van de derde film: Niko voorbij het noorderlicht. Ondanks dat ik bekend ben met het magische en vliegende rendier, heeft dit filmpersonage geen blijvende of sterke indruk bij me achtergelaten. Na het kijken van Niko voorbij het noorderlicht is mijn impressie van dit feestelijke filmfiguur niet veranderd of verbeterd. Net zoals de vorige twee films komt Niko voorbij het noorderlicht over als een Europese animatiefilm die jaarlijks herhaaldelijk afgespeeld kan worden op televisie. In principe is hier niets mis mee, maar het zegt wel veel over de kwaliteit van de film. Deze derde film over het vliegende jonge rendier Niko bevat een voorspelbaar en redelijk cliché filmverhaal. Toch zullen kleine kinderen en jongere filmkijkers genieten van het komische en hartverwarmende karakter van deze animatiefilm. Daarnaast bevat Niko voorbij het noorderlicht meerdere filmscènes die als spannend en avontuurlijk beschouwd kunnen worden door een jongere doelgroep. In het filmverhaal wordt verder besproken hoe kinderen moeite kunnen hebben met opgroeien en hoe ouders (of ouderfiguren) moeite kunnen hebben met het loslaten van hun kinderen. Doordat de regisseurs en scenarioschrijvers van familie een belangrijk terugkerend onderwerp maken, is deze animatiefilm uiteindelijk vooral geschikt voor families met jonge kinderen.

De Z van Zus ontvangt Gouden Film

De Z van Zus ontvangt Gouden Film

De Nederlandse komediefilm De Z van Zus heeft meer dan 100.000 bioscoopbezoekers naar de bioscopen getrokken. Hiermee heeft de film de Gouden Film behaald. Actrices Bracha van Doesburgh en Elise Schaap hebben op zaterdag 16 november 2024 de Gouden Film in ontvangst genomen uit de handen van filmproducenten Tom de Mol en Marcel de Block. De Gouden Film werd overhandigd in Pathé Haarlem. De Z van Zus is de dertiende Nederlandse film die de Gouden Film in 2024 heeft ontvangen.

200% Wolf (2024) – Filmrecensie

200% Wolf (2024) – Filmrecensie

200% Wolf lijkt niet de volle honderd procent – of eerder tweehonderd procent – te gaan voor het bespreken van de thema’s die het filmverhaal in eerste instantie neerzet. In de film laat regisseur Alexs Stadermann samen met scenarioschrijvers Fin Edquist en Jayne Lyons zien hoe belangrijk het voor het jonge hoofdpersonage Freddie Lupin is om zich gerespecteerd te voelen. Voor Freddie is het verkrijgen van respect de enige manier waarmee hij ervaart dat hij er toe doet en tot de roedel van stoere weerwolven behoort. Het jonge hoofdpersonage voelt zich door zijn kleine omvang en uiterlijk niet serieus genomen. Hoe harder Freddie probeert respect op te brengen, hoe meer de roedel moet lachen. De regisseur en scenarioschrijvers proberen in het filmverhaal Freddie al snel de les te leren dat respect niet iets is wat je kunt afdwingen. Uiteraard leert Freddie deze les niet meteen, want anders zou de film binnen een kwartier afgelopen zijn. Freddie heeft volgens zichzelf iets extra’s nodig zodat anderen anders naar hem gaan kijken. Gewoon zichzelf zijn zit er voor hem niet in. De regisseur en scenarioschrijvers weten in het filmverhaal op een subtiele manier een onzeker jong hoofdpersonage neer te zetten dat zijn groot opgezette ego als masker voor zijn kwetsbare kant gebruikt. Door een filmverhaal te presenteren waarin het hoofdpersonage moet leren zichzelf te accepteren voor wie hij is, geeft 200% Wolf een boodschap mee waar filmtoeschouwers van alle leeftijden iets van kunnen leren. Ondanks dat thema’s als respect, zelfliefde en samenhorigheid vroeg in de film geïntroduceerd worden, gaat het verhaal hier voor de rest van de film minder op in. 200% Wolf bevat een rommelig verhaalverloop en verhaalstructuur waarin betekenisvolle filmmomenten vooral plaats moeten maken voor cliché filmscènes vol droge humor en popliedjes. Voor een geanimeerde familiefilm van een minder grootse filmstudio is dit enigszins te verwachten. Toch blijven de kritiekpunten een teleurstellende verschijning voor 200% Wolf, omdat de regisseur en scenarioschrijvers enkele aangrijpende thema’s eerder in het filmverhaal bespreken. Dat uit deze besproken thema’s ook nog belangrijke boodschappen te halen vallen, maakt deze teleurstelling er niet beter op.