De familiefilm Dikkie Dik en de verdwenen knuffel heeft de Gouden Film gehaald. De Nederlandse geanimeerde kinderfilm heeft 100.000 bezoekers naar de Nederlandse bioscopen getrokken. Regisseurs Erik Verkerk en Joost van den Bosch ontvingen samen met Linda Snoep, de producent van BosBros en weduwe van Burny Bos, de Gouden Film. De Gouden Film werd overhandigd door filmmaker Tim Oliehoek in de Amsterdamse bioscoop Pathé de Munt. Dikkie Dik en de verdwenen knuffel is de zesde Gouden Film van 2024.
Deadpool is teruggekeerd naar het witte doek om samen met Wolverine deel te nemen aan het Marvel Cinematic Universe. Deadpool & Wolverine is de 34ste film uit het Marvel Cinematic Universe en het eerste deel van een schijnbaar nieuwe golf X-Men films. Het is ook de eerste R-rated film uit het MCU en dat is maar goed ook, want Deadpool zou een heel stuk irritanter zijn als kindvriendelijke antiheld. Deadpool & Wolverine is niet alleen de 34ste film in het Marvel Cinematic Universe. Het is ook een direct vervolg op Deadpool (2016) en Deadpool 2 (2018). Deadpool & Wolverine heeft niet alleen de taak gekregen om een hilarische afsluitende film van de Deadpool filmtrilogie te worden. Deze derde Deadpool film moet ook een eervolle en logische reden geven voor de terugkeer van acteur Hugh Jackman als Wolverine. Jackman zagen filmtoeschouwers voor het laatst als Wolverine in Logan (2017). Aan het einde van deze film leek de acteur voorgoed te stoppen met zijn rol als held Wolverine. Zowel Jackman als Wolverine kregen een prachtig afscheid van het superheldenfilmgenre. Toch lukte het Marvel Studios en Deadpool acteur Ryan Reynolds om Jackman ervan te overtuigen terug te keren in zijn meest iconische rol. De spanningen liggen hoog, omdat zowel de filmmakers als de filmliefhebbers niet graag Jackmans beste film als Wolverine, Logan (2017), verpest zouden zien worden. De verwachtingen liggen nog hoger dan normaal doordat er de laatste tijd veel sprake van vermoeidheid en desinteresse rondom superhelden films heeft plaatsgevonden. Om deze reden brengt Marvel Studios dit jaar ook alleen Deadpool & Wolverine uit in de bioscoop. Marvel Studios hoopt op deze manier met Deadpool & Wolverine nieuwe interesse op te wekken voor het Marvel Cinematic Universe.
Deep Sea is een prachtige animatiefilm. In deze Chinese avontuurlijke en fantasierijke animatiefilm zijn diverse animatiestijlen en animatietechnieken gecombineerd om uiteindelijk tot het adembenemende uiterlijk van deze animatiefilm te komen. De animatoren lijken op enkele momenten als abstracte, surrealistische of postimpressionistische kunstschilders te werk te zijn gaan. De abstracte animatiestijl is te herkennen in de vormgeving van de filmwereld. Er is niet geprobeerd om alle objecten uit de echte wereld natuurlijk of realistisch weer te geven. In plaats daarvan leggen de animators de focus op kleurrijke vormen en lijnen die vol contrasten en herhalingen zitten. Hiermee spelen de animators ook in op het postimpressionistische gevoel van de animatiefilm. Deep Sea probeert met zijn diverse en gemixte animatietechnieken emotie over te brengen. Hierbij spelen zowel compositie als symbolisme een belangrijke rol. De animators proberen een diepgaande connectie te maken tussen de film en zijn toeschouwers door aan te geven dat waarneming verder gaat dan het zien wat visueel wordt weergegeven. Tegelijkertijd spelen de animators ook met kenmerken van surrealistische animatiefilms. Meerdere beelden en wezens zijn samengesteld in onverwachte en verrassende combinaties. Ondanks dat deze beelden en wezens er herkenbaar uit zien, zijn ze zeker niet realistisch: een duidelijk kenmerk van surrealistische animatiefilms en andere kunstwerken. Naast dat Deep Sea uitstekende animatie bevat, heeft de film ook een aangrijpend en diepgaand verhaal. Desondanks schiet het filmverhaal regelmatig alle kanten op, omdat regisseur en scenarioschrijver Tian Xiaopeng veel te vertellen heeft met Deep Sea. De animatiefilm bevat een groot avontuur waarin de emotionele kern van het verhaal een belangrijke rol speelt. Doordat Xiaopeng zoveel probeert te vertellen met Deep Sea, komt het filmverhaal op enkele momenten te overvol en onsamenhangend over. Ondanks enkele kleine kritiekpunten mag de ambitieuze aanpak van deze speciale film zeker gewaardeerd worden, want Deep Sea is een unieke en beeldschone animatiefilm geworden.
Avant-Drag! weet met poëtische audiovisuele beschrijvingen een kijkje te leveren in het dagelijkse leven van creatieve dragartiesten die in Griekenland wonen. Hierbij laat de film zien hoe deze dragartiesten zich creatief uiten door te borduren, schilderen, breien, zingen en (activistisch) op te treden. Hiernaast laat de documentairefilm ook zien hoe deze dragartiesten en mensen uit de LGBTQ+ gemeenschap kunnen worstelen met hun verleden. Regisseur Fil Ieropoulos en cinematograaf Mihalis Gkatzogias laten ook de effecten zien die discriminatie, racisme en seksisme op deze dragartiesten hebben. De film laat verder zien hoe de dragartiesten niet enkel de rollen van hun alter ego’s spelen. Zo vertellen enkele dragartiesten zelf dat ze zich pas compleet zijn gaan voelen nadat ze hun alter ego’s hebben aangenomen. Ieropolous probeert samen met de dragartiesten en de crew een politiek bewustzijn te creëren bij de filmtoeschouwers. Over het algemeen slagen ze hier goed in. Toch weerspiegelen enkele scènes de belachelijke beweringen van hun “vijanden” op een oncomfortabele en ongeschikte manier. Avant-Drag! speelt in op de vooroordelen en angsten die mensen hebben over dragartiesten en mensen uit de LGBTQ+ gemeenschap door deze als overdreven “waarheden” te presenteren. Zo laat de film zien hoe Kangela Tromokratisch speelgoedbaby’s als maaltijden aan het bereiden is. Hiermee spelen de filmmakers en de dragartiest in de op de angst dat mensen uit de LGBTQ+ gemeenschap een gevaar vormen voor de jeugd. Ze doen dit op een overdreven en absurdistische manier. Het probleem is dat er niet duidelijk genoeg gemaakt wordt dat dit satire is. Door niet expliciet de context van deze grappen te benoemen, gooien de filmmakers extra olie op het vuur voor de groep mensen die deze vooroordelen en angsten hebben. Dit zie ik zelf niet als vervelend voor de groep mensen die discriminerend en haatvol naar de LGBTQ+ gemeenschap zijn. Ik zie het eerder als gevaarlijk voor de dragartiesten en de LGBTQ+ gemeenschap zelf, omdat deze filmmomenten vervormd kunnen worden naar materiaal wat tegen hun gebruikt kan worden. Aan de andere kant weet de film goed de grenzen te doorbreken van hoe ze hun punten willen overbrengen. De filmtitel Avant-Drag! geeft in zijn basis al duidelijk aan dat de filmmakers en dragartiesten de artistieke grenzen willen doorbreken. Zo is de filmtitel een duidelijke bespeling op het woord Avant-garde. De Avant-garde is een verzamelnaam voor progressieve en jonge kunstenaars, die artistieke autonomie en vernieuwing naar een hoger niveau tillen. Ze experimenteren (o.a.) met vormen in de schilderkunst, architectuur, film, theater en moderne dans. Het werk dat de dragartiesten en de filmmakers met Avant-Drag! leveren is ook artistiek vernieuwend en experimenteel, dus vandaar dat de filmtitel slim en goed uitgekozen is.
The Sweet East geeft een goed beeld weer van de veelvoorkomende problemen van de verhalen die geïnspireerd of gebaseerd zijn op Alice in Wonderland. Het grootste probleem waar The Sweet East mee worstelt, is dat het filmverhaal een karakterloos en saai hoofdpersonage bevat. Het hoofdpersonage bevat zelf geen identiteit. In Alice in Wonderland is het niet Alice, maar de prettig gestoorde wereld om haar heen, die de aandacht pakt. Toch bevat de jonge Alice in deze verhalen altijd een sterke persoonlijkheid waar karaktereigenschappen als moed, onschuld en naïviteit een belangrijke rol spelen. In The Sweet East bevat het jonge hoofdpersonage Lillian geen persoonlijkheid en slecht onderbouwde karaktereigenschappen. Daarnaast is de wereld om haar heen niet prettig gestoord. Regisseur Sean Price Williams levert samen met scenarioschrijver Nick Pinkerton een film waar experimentele en narratieve absurdisme het voortouw neemt. Het resultaat hiervan is een slaapverwekkende film zonder enige excentrieke personages en een pretentieus verhaal. The Sweet East is als film zo absurdistisch dat het verhaal eerder saai, dan vermakelijk en (expres) raar overkomt.
What a wonderful day! Met Kingdom of the Planet of the Apes bewijst regisseur Wes Ball dat de Planet of the Apes franchise behoort tot de beste langlopende filmreeksen uit de gehele filmgeschiedenis. Kingdom of the Planet of the Apes levert een prachtig eerbetoon aan de vorige drie films waar de aap Caesar, die briljant gespeeld werd door acteur Andy Serkis, centraal stond. De nalatenschap van Caesar speelt een belangrijke rol in deze film. Toch zijn het de regisseur en scenarioschrijvers gelukt om dit aspect uit het filmverhaal niet te overheersend neer te zetten. De nieuwe personages, waaronder het sterke nieuwe hoofdpersonage Noa, staan op de voorgrond. De nieuwe personages zijn mooie toevoegingen tot de filmwereld en geschiedenis van deze Apenplaneet. Het is leuk en bijzonder om weer een jonge aap als hoofdpersonage te hebben. Daarnaast zijn de nieuwe bijpersonages ook een sterke toevoeging tot de film. Van Noa’s ouders, liefdesinteresse en beste vriend tot de grotere en kleinere schurken uit de film. Bovendien is er opnieuw een wijze orang-oetang die regelmatig de show weet te stelen. Ditmaal is het geen Maurice, maar Raka, die de woorden van Caesar zo waargetrouw mogelijk probeert op te volgen en door te geven aan volgende generaties. De nieuwste film uit deze langlopende franchise zet opnieuw weer een indrukwekkend conflict neer tussen de apen en de mensheid. Net zoals de vorige twee films, Dawn of the Planet of the Apes (2014) en War for the Planet of the Apes (2017), bevat Kingdom of the Planet of the Apes ook confrontaties en conflicten tussen de apen zelf. De regisseur en scenarioschrijvers maken slim gebruik van de naïviteit, tweestrijd en onwetendheid van het jonge hoofdpersonage Noa. Doordat het filmpubliek het dichtst bij dit personage staat, ervaren de filmtoeschouwers zelf ook twijfels en innerlijke worstelingen over de kwesties die Noa voorgeschoteld krijgt. Kingdom of the Planet of the Apes is niet alleen een vermakelijke, epische en memorabele film. Het is ook een film die je op een activerende manier aan het denken zet over wat het betekent om mens te zijn en of de mensheid het echt waard is om, onder deze omstandigheden, gered te worden.
Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 is een vooruitgang op de eerste film uit 2023. Toch is de verbetering in kwaliteit zo klein dat dit vervolg bijna net zo slecht als zijn voorganger genoemd kan worden. Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 heeft een aanzienlijk groter budget dan de 100.000 Amerikaanse dollars die besteed zijn aan de eerste film. Zo hebben de protheses van Winnie the Pooh in deze tweede film meer dan 20.000 Amerikaanse dollars gekost, terwijl in Winnie the Pooh: Blood and Honey maar 770 Amerikaanse dollars uitgegeven zijn aan het kostuum van de bekende gele beer. Ondanks dat Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 een groter budget heeft dan zijn voorganger, ziet de film er regelmatig nog steeds belachelijk slecht uit. Zo zien zowel het kostuum als het masker van Winnie the Pooh er beter uit in de eerste film. In Winnie the Pooh: Blood and Honey ziet Winnie the Pooh er zeker uit als een gestoorde boerenpummel, maar in ieder geval lijkt deze maniak wel op Winnie the Pooh. In Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 zijn Pooh en Teigetje moeilijk uit elkaar te halen, doordat de maskers en kostuums te veel op elkaar lijken. Dit probleem wordt versterkt doordat we de gevaarlijke gemuteerde monsters vooral in het donker zien. Deze scènes zijn zo slecht belicht dat er bij het geval van Pooh en Teigetje amper te zien is wie wie is. Gelukkig bevat Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 wel enkele aspecten die velen malen beter werken. Zo bevat dit vervolg beter acteerwerk en een meer prominente, interessante en gelaagde hoofdrolspeler. Regisseur Rhys Frake-Waterfield heeft samen met scenarioschrijver Matt Leslie het verhaal meer ademruimte gegeven, waardoor het hoofdpersonage, Christopher Robin, ook meer diepgang en karakteronderbouwing heeft ontvangen. Bovendien levert cinematograaf Vince Knight intrigerend en meeslepend camerawerk af, waardoor de film spannend blijft om te kijken. Door de enkele positieve aspecten bevat Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 nog wat lichtpuntjes die dit vervolg dus net wat beter maken dan de eerste film uit 2023.
Na het kijken van Charcoal is de Braziliaanse film in mijn onderbewustzijn blijven hangen. De reden dat ik deze film niet uit mijn hoofd kon krijgen, had vooral te maken met het feit dat het verhaal te subtiel was in zijn satire en donkere humor. Charcoal werkt vooral als thriller en dramafilm. Het filmverhaal is aangrijpend doordat het regelmatig onvoorspelbaar en spannend is. De spannende filmsfeer behoort tot de grootste pluspunten uit deze film. Helaas verdwijnt deze spanning regelmatig doordat regisseur en scenarioschrijver Carolina Markowicz de focus op te veel verschillende onderwerpen en thema’s legt. Daardoor is Charcoal een middelmatige dramafilm geworden waarin het verhaal in een spagaat komt te staan tussen het willen vertellen van een meeslepend verhaal en het leveren van ongenuanceerde kritiek op diverse onderwerpen als armoede en religie.
De monsterlijke titanen Godzilla en Kong zijn weer teruggekeerd naar het grote scherm in hun nieuwste speelfilm. De laatste keer dat we deze twee monsters samen zagen was in de MonsterVerse film Godzilla vs. Kong uit het jaar 2021. Het nieuwste deel uit deze filmreeks, getiteld Godzilla x Kong: The New Empire, is een direct vervolg op Godzilla vs. Kong. De vorige film was een duidelijke versus film waarin de monsters Godzilla en Kong het tegen elkaar opnamen. Regisseur Adam Wingard, die zowel Godzilla vs. Kong en Godzilla x Kong: The New Empire regisseerde, gaat met het vervolg een andere kant op. In deze nieuwste MonsterVerse film moeten Godzilla en Kong gaan samenwerken om andere gevaarlijke titanen te verslaan. Toch komt Godzilla x Kong: The New Empire meer over als een film over Kong dan een team up film. Godzilla heeft overduidelijk een kleinere rol dan Kong. Ondanks dat de naam van dit iconische monster als eerst in de filmtitel wordt benoemd, heeft Godzilla allesbehalve een hoofdrol in deze film. Ondanks dat Godzilla x Kong: The New Empire een onjuiste balans heeft tussen het gebruik van Kong en Godzilla, weet deze avontuurlijke sciencefiction en actiefilm toch te overtuigen. Het blijft geweldig om bombastische geluiden te horen en gigantische monsters met elkaar te zien knokken. Godzilla x Kong: The New Empire bevat meerdere grootse en epische gevechtsscènes tussen diverse monsters. Daarnaast bevat de film ook hilarische humor. Tijdens het kijken van Godzilla x Kong: The New Empire was ik meerdere malen aan het lachen en oprecht verrast door hoe bruut de actiescènes waren. Als je als filmtoeschouwer op zoek bent naar een film met meer diepgang en gelaagde (menselijke) personages, dan valt Godzilla x Kong: The New Empire je niet aan te raden. Toch vind ik dat het filmpubliek bij een film als Godzilla x Kong: The New Empire kan verwachten dat de film meer gericht is op brengen van vermaak, dan het leveren van een diepgaand verhaal. Ondanks het gemis van een aangrijpend verhaal, weet Godzilla x Kong: The New Empire dus alsnog voor een groot gehalte plezier te zorgen.
Melk is een Nederlandse dramafilm met een emotioneel beladen onderwerp. De film laat zien hoe ouders om kunnen gaan met de stilgeboorte van hun kind. Hierbij legt regisseur Stefanie Kolk specifiek de focus op het rouwproces van de moeder (genaamd Robin). Melk bestrijdt clichés van (Nederlandse) dramafilms door geen grote emotionele uitbarstingen of discussies op beeld te zetten. In plaats daarvan kiest Kolk ervoor om dit onderwerp op een andere manier te bespreken. Robin verwerkt haar verlies op abnormale manieren die interessant, maar ontoegankelijk op film zijn gezet. Dit rouwproces mag dan origineel zijn in vergelijking met andere dramafilms over soortgelijke onderwerpen, maar de film bespreekt eigenlijk amper wat er nu echt in het hoofd van Robin omgaat. Het filmpubliek weet dat ze het zwaar heeft, rouw ervaart en verdrietig is. Voor een dramafilm over zo’n beladen onderwerp, is dit echter niet genoeg. Kolk offert in Melk interessante ideeën, maar weet deze minder sterk te onderbouwen en af te ronden.
