Met mijn eerste Halloween Filmmaand Special wil ik dit jaar in oktober meerdere horror-, thriller-, en monsterfilms recenseren of tippen. Dit keer recenseer ik Halloween Kills. Halloween Kills werd door de recensenten een stuk minder gewaardeerd dan David Gordon Greens vorige Halloween film uit 2018. Toch vind ik dit zelf als recensent best verrassend. Het regelmatige flinterdunne verhaal van Halloween Kills is denk ik het grootste probleem voor veel recensenten geweest. Beide Halloween uit 1978 en Halloween uit 2018 bevatten een beter verhaal, waarbij er ook nog een krachtiger balans tussen een goed uitgewerkt verhaal, brute moorden en angst voor Michael Myers, te vinden is. Regisseur David Gordon Green lijkt in Halloween Kills vooral de focus te willen leggen op de onverwinbare, brute en angstaanjagende aspecten van Michael Myers. Dit is iets waar de regisseur en film ook zeker in slagen, maar hierdoor mist het helaas wel een beter en diepgaander verhaal. Zelf vind ik Halloween Kills nog steeds een redelijk sterke film. De creatieve, bloederige en gruwelijke moorden van Michael Myers zijn honderden malen erger en bruter dan de vorige Halloween films. Daarnaast gaat het verhaal ook verder in op de PTSS van Laurie Strode, door haar angsten en trauma’s te verbinden met de inwoners van de stad Haddonfield. Hierbij krijgt het verhaal een creatieve opzet, door de inwoners wraak te willen laten nemen tegen Michael Myers. Is de film dan echt zo slecht als sommige recensenten willen laten doen overkomen? Nee, naar mijn mening niet. Echter betekent dit niet dat ik geen kritiekpunten heb richting de film… Universal Pictures Home Entertainment en Day One MPM brachten de film op 4K UHD Blu-ray, Blu-ray en DVD uit op 2 maart 2022. Mijn dank aan beide voor het versturen van een recensie-exemplaar.
Mijn film recensie voor Star Trek: The Motion Picture was de eerste recensie die ik ooit plaatste op mijn website. Er kan dus zeker gezegd worden dat deze recensie, ondanks zijn gedateerde en simpele aard, een speciaal plekje heeft in mijn hart. Toch vind ik het tijd worden om mijn film recensie van Star Trek: The Motion Picture een flinke update te geven. En het moment daarvoor is nu aangekomen, want op 16 september 2022 bracht Dutch FilmWorks de gerestaureerde versie van Star Trek: The Motion Picture – The Director’s Edition uit op 4K UHD Blu-ray. Hiervoor zag ik enkele keren de bioscoopversie van de film. De laatste keer dat ik de bioscoopversie van Star Trek: The Motion Picture zag was ik niet al te enthousiast. Ik had de film geen slecht cijfer gegeven, maar beter dan degelijk of middelmatig kon ik de film niet noemen. Toen vond ik dat de film te weinig zijn personages, motivaties en verhaallijnen onderbouwde. Zo benoemde ik in mijn originele recensie dat er wel sprake was van ideeën voor deze filmaspecten, maar dat ze nooit verder ontwikkeld worden dan de geopperde ideeën. Hierdoor voelde de film (toen) ook te lang in zijn speeltijd aan. Ik weet niet of het specifiek ligt aan The Director’s Edition of aan het feit dat ik met een andere blik naar de film kijk, maar ik heb velen malen meer genoten van Star Trek: The Motion Picture – The Director’s Edition dan de bioscoopversie. Voor mij pakt Star Trek: The Motion Picture – The Director’s Edition veel van de problemen beter aan. Zo worden de karaktermotivaties beter onderbouwd en ontwikkelt het verhaal zich beter. Is Star Trek The Motion Picture – The Director’s Edition dan de definitieve versie van de film? Volgens mezelf – en regisseur Robert Wise – is dat zeker het geval. Ook al betekent dit niet dat deze versie geen gebreken heeft…
Eerder dit jaar kwam het langverwachte nieuwste deel van de Jurassic Park én Jurassic World filmfranchise uit. Jurassic World Dominion was alweer het zesde deel van deze langlopende filmfranchise dat in 1993 begon met Jurassic Park. Voor deze nieuwste film keerden meerdere geliefde personages en dinosaurussen terug. Hierdoor is Jurassic World Dominion een film geworden die je als Jurassic Park en Jurassic World filmliefhebber niet kan missen. Het verhaal brengt de twee generaties samen in een spannende film waar dinosaurussen nu onder de mensen leven. Ondanks dat het verhaal de nodige spanning bevat, bevat de bioscoopversie (of theatrical cut) van Jurassic World Dominion helaas wel een rommelig verhaalverloop. De Extended Edition van Jurassic World Dominion weet gelukkig het verhaal wat natuurlijker te laten verlopen. Belangrijke scènes krijgen meer de tijd om uitgewerkt te worden, waardoor de film ook wat beter zijn thema’s kan uitdiepen. Daarnaast krijgen geliefde personages en dinosaurussen nu meer tijd op het scherm. Dit is iets wat minder het geval was bij bioscoopversie van Jurassic World Dominion. Er kan dus met zekerheid gezegd worden dat de Extended Edition de beste versie van Jurassic World Dominion is. Het goede nieuws is dat de Extended Edition van Jurassic World Dominion nu te koop op is op 4K Ultra HD, Blu-ray, DVD en Steelbook. Universal Pictures Home Entertainment en Day One MPM brachten Jurassic World Dominion uit op 19 oktober 2022. De 4K Ultra HD, Blu-ray, DVD en Steelbook versie van Jurassic World Dominion bevatten beide de bioscoopversie en de Extended Edition van de film. Mijn dank aan Universal Pictures Home Entertainment en Day One MPM voor het versturen van een recensie-exemplaar.
Met mijn eerste Halloween Filmmaand Special wil ik dit jaar in oktober meerdere horror-, thriller-, en monsterfilms recenseren of tippen. Dit keer recenseer ik Freaky. Freaky vertelt voor een slasher horrorkomedie film eigenlijk een best mooi verhaal, waarin het onzekere en stille hoofdpersonage uiteindelijk de les leert om op te komen voor haarzelf. Ze leert in haarzelf en haar krachten te geloven. Naar mijn mening kan Freaky – ondanks de brute en bloederige moorden – ook beschouwd worden als een film over (vrouwen-)emancipatie. Maar geen zorgen beste filmliefhebbers, want Freaky bevat ook nog genoeg moordlustige en hilarische momenten om te overtuigen als een slasher, horror én komediefilm. Freaky weet hierbij een eigentijdse film te zijn die tegelijkertijd een parodie als een eerbetoon is op populaire slasher en horrorfilms. Onder andere daarom vind ik Freaky een ondergewaardeerde slasher en horrorkomedie film. Deze film verdient meer lof en daarom wil ik met mijn Halloween Filmmaand Special deze film in het spotlicht zetten. Universal Pictures Home Entertainment en Day One MPM brachten de film dan misschien al bijna een jaar geleden uit op Blu-ray en DVD, maar de film is nog steeds het waard om (opnieuw) te kijken.
Met mijn eerste Halloween Filmmaand Special wil ik dit jaar in oktober meerdere horror-, thriller-, en monsterfilms recenseren of tippen. Dit keer recenseer ik King Kong (1933). King Kong kan naar mijn mening beschouwd worden als de koning van de monsterlijke filmpersonages. Ondanks dat ik een zwak heb voor andere gruwelijke iconische monsterpersonages als Dracula, Frankensteins monster, de Wolfman en Godzilla, blijft King Kong (voor mij) de koning van alle monsters. Dit heeft deels te maken met mijn nostalgische gevoelens richting Peter Jacksons King Kong uit 2005. Maar het heeft nog meer te maken met mijn fascinatie met het monster dat ze King Kong noemen. Als jong kind zag ik enkele keren verschillende scènes uit King Kong (1933) voorbijkomen. Naast angst en gelach, bracht het me vooral fascinatie. Want hoe komt een filmmaker op zo’n geniaal idee voor een film? De oude filmscènes introduceerde me samen met Peter Jacksons remake tot het monster. Nu is het velen jaren later en heb ik eindelijk de kans gepakt om King Kong (1933) te kijken. De film maakte (onder andere) in de historische context van de filmgeschiedenis indruk op me. Peter Jacksons King Kong zal misschien altijd mijn persoonlijke favoriete versie zijn – sorry, not sorry – maar King Kong (1933) is overduidelijk het iconischt van alle King Kong-films. King Kong (1933) kan daarom ook wel de monsterlijke koning van de King Kong-films genoemd worden – en dit ligt meer aan de context, het verhaal en de thematiek dan je zou denken…
Na vier lange jaren, konden fans van de Wizarding World franchise eindelijk het nieuwste deel van de Fantastic Beasts filmreeks in de bioscopen zien. Het alledaagse publiek leek deze derde Fantastic Beasts film meer te kunnen waarderen dan de recensenten. Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore ontving net zoals zijn voorganger (Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald) gemixte reacties van de recensenten. Ondanks dat het alledaagse publiek positiever te spreken was over de film, werd Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore wel het slechtst bezocht van alle Wizarding World films. Met een budget van ruim 200 miljoen Amerikaanse dollars bracht de derde film maar iets over 405 miljoen Amerikaanse dollars op. Hiermee werd dit ook de laagst verdienende film uit de Wizarding World franchise. Warner Home Video en Day One MPM brachten op 24 augustus 2022 de film uit op 4K Ultra HD Blu-ray, Blu-ray, DVD en Steelbook. Daarnaast brachten ze de eerste drie Fantastic Beasts films ook uit in de vorm van een boxset. Deze boxset is te krijgen op 4K Ultra HD Blu-ray, Blu-ray en DVD. Mijn dank aan Warner Home Video en Day One MPM voor het versturen van een recensie-exemplaar van Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore.
Met een IMDB-score van gemiddeld 3.7 sterren uit de 10 kan er zeker gezegd worden dat Gasoline Alley beschouwd kan worden als een van de mindere films waar Bruce Willis een rol in heeft. Gasoline Alley is net zoals Killing Field een film waarin de legendarische Bruce Willis een (kleine) bijrol heeft. Bij beide films staat de acteur alsnog triomfantelijk op de filmposter, om zo hopelijk nog wat meer mensen naar de film te laten kijken. Doordat deze marketingtruc met acteur Bruce Willis de laatste paar jaren regelmatig is voorgekomen, hebben de meeste filmliefhebbers, Bruce Willis-fans en recensenten argwaan gekregen als ze de acteurs naam op een poster zien staan. Een deel van het publiek zal dus met lage verwachtingen Gasoline Alley bekeken hebben – wat zowel positief als negatief uitgepakt kan hebben voor deze specifieke filmkijkers. Zelf had ik niet al te hoge of te lage verwachtingen voor Gasoline Alley. In plaats daarvan ging ik (grotendeels) onbevangen de film kijken, waarbij ik hooguit een prima film verwachtte. Uiteindelijk is dit ook wat ik over Gasoline Alley zou gaan denken – het is een prima film dat zowel goede als slechte aspecten bevat. Gasoline Alley is niet zo slecht als Killing Field en andere moderne B-films met Bruce Willis. Deze film is zelfs stukken beter – ook al ligt dit niet aan het acteerwerk van Willis, maar eerder aan de acteerprestaties van hoofdrolspeler Devon Sawa en bijrolspeler Luke Wilson.
The Northman kan naar mijn mening het best beschouwd worden als een arthouse film (in andere woorden filmhuisfilm) dat zich vermomd als een blockbuster. Arthouse – of filmhuis – films zijn kleinere films met vaak een artistiek karakter. Na het kijken van The Northman realiseerde ik me dat de film in zijn kern meer een artistiek karakter heeft en een kleiner verhaal verteld. In plaats van een brute Vikingen oorlog, kiest regisseur Robert Eggers er juist voor om een persoonlijk verhaal over wraak en lotsbestemming te vertellen. Als je naar de trailers van The Northman kijkt, zul je al snel denken dat dit een brute actiefilm wordt. En in zekere zin is dit ook het geval, maar Eggers speelt hierbij wel met de verwachtingen van het publiek. Dit is de eerste film die ik van regisseur Robert Eggers heb gezien. Nadat beide The Witch – of The VVitch – en The Lighthouse met lof werden ontvangen, keek ik enorm uit naar zijn nieuwste film. En The Northman heeft me grotendeels zeker niet teleurgesteld! Echter ben ik wel van de overtuiging dat het scenario van The Northman mijn grootste kritiekpunt op de film is. Eggers en Sjón hebben een mooi verhaal geschreven, maar op enkele elementen uit het verhaal wordt niet genoeg nadruk gelegd. Hierdoor komt het over alsof Eggers en Sjón regelmatig verloren raken in de wereld van het verhaal. Dit is aan de ene kant tof, maar aan de andere kant zorgt dit er wel voor dat de scenarioschrijvers regelmatig wel de focus van het verhaal missen. Dit heeft weer als resultaat dat bepaalde aspecten uit het verhaal minder ontwikkeld worden – en dus ook enigszins teleurstellen.
Films over concentratiekampen uit de Tweede Wereldoorlog zullen nooit honderd procent gemakkelijk zijn om te bekijken. De Slowaakse film The Auschwitz Report is hier ook zeker geen uitzondering op. Regisseur Peter Bebjak werpt in zijn film een blik op het waargebeurde verhaal van de twee Slowaken die een rapport – over de genocide in de concentratiekampen – bij het verzet brachten. Hierbij legt de regisseur de focus op de reis die de twee Slowaken doormaken om het rapport tot het verzet te brengen. Echter lijkt Bebjak tegelijkertijd ook nog een verhaal te willen vertellen over het leven in een concentratiekamp. De film heeft een speeltijd van een magere negentig minuten, waardoor The Auschwitz Report maar weinig tijd overhoudt om te praten over het daadwerkelijke onderwerp van de film: het ongeloof en onbegrip over de terreurdaden uit het rapport. The Auschwitz Report is zeker geen slechte film, maar een sterk geschreven scenario met een duidelijkere regievisie hadden de film beter kunnen maken.
Als er een filmgenre is waar regisseur Roland Emmerich bekend voor staat dan is het wel de rampenfilm. Met beroemde films als Independence Day uit 1996 en Godzilla uit 1998 wist Emmerich zich al snel neer te zetten als de ramptoerist van de (hedendaags) bekende filmregisseurs. Echter wordt een deel van zijn oudere films tot op de dag van vandaag nog gewaardeerd door een grote groep filmliefhebbers. Maar zelfs deze filmliefhebbers weten dat de recentere films van Emmerich meer teleurstellen dan zijn eerdere werk. Een goed voorbeeld hiervan is zijn recentste film Moonfall. Met een gigantisch budget leek Moonfall in eerste instantie een veelbelovende terugkeer naar het genre te zijn voor Emmerich. Met Moonfall laat de filmmaker zien dat geen enkel budget de consequenties van een repetitief oeuvre kan voorkomen. Het oeuvre – of al het werk gedurende de loopbaan van Roland Emmerichs carrière – kan teruggeleid worden naar dezelfde cliché basisprincipes waarmee hij zijn verhalen verteld. Bijna geen enkel aspect aan Moonfall is origineel of goed uitgewerkt – zeker niet voor een regisseur die bekend staat voor het maken van rampenfilms. Emmerich wilde met Moonfall opnieuw graag een rampenfilm maken – en in zekere zin is dit hem ook gelukt. Alleen niet op de manier waarop hij hoopte. De echte ramp is namelijk het bestaan van de film.