Dracula (2025) – Filmrecensie

Er zijn inmiddels zoveel filmadaptaties van Bram Stokers iconische horrorroman Dracula gemaakt dat een nieuwe adaptatie voor de veel moeilijkere uitdaging staat om een sterke indruk achter te laten bij het filmpubliek. Nieuwe bewerkingen van deze beroemde roman moeten niet alleen een degelijke of goede filmadaptatie opleveren, maar ook een originele invalshoek vinden om hun interpretatie van dit verhaal te tonen. De afgelopen jaren zijn er meerdere films over de vampier Dracula verschenen, elk met hun eigen unieke benadering. In Renfield (2023) leverde regisseur Chris McKay een actiekomedie en horrorfilm die zich vooral richtte op Dracula’s loyale dienaar Renfield en zijn ongezonde relatie met de graaf als zijn narcistische baas. Deze film nam inspiratie uit zowel Stokers roman als de gelijknamige filmadaptatie uit 1931. Een ander voorbeeld uit 2023 is de bovennatuurlijke horrorfilm The Last Voyage of the Demeter. Deze film richt zich vooral op de gedoemde bemanning van het handelsschip “The Demeter” tijdens hun reis van Transsylvanië naar Londen. De bovennatuurlijke horrorfilm laat zien hoe de bemanning achtervolgd wordt door Dracula. Deze film is een bewerking van “The Captain’s Log”, een hoofdstuk uit Stokers roman uit 1897. In 2024 bracht regisseur Robert Eggers een remake uit van de stille Duitse expressionistische horrorfilm Nosferatu (1922). Deze stille film, ook bekend als Nosferatu: A Symphony of Horror, was een ongeautoriseerde bewerking van Stokers Dracula. De filmmakers veranderden verschillende namen en details uit de roman om zich te verdedigen tegen beschuldigingen van auteursrechtinbreuk. Hoewel niet al deze films dezelfde kwaliteit hadden, presenteerden ze allemaal een unieke invalshoek waarmee ze (een deel van) het verhaal van Dracula of een interpretatie van het verhaal brachten. Luc Bessons Dracula is geen slechte film, maar mist grotendeels zijn doel omdat de film in een veel gebruikt (sub-)genre van horrorfilms geen originele invalshoek heeft. In andere woorden: de regisseur van deze romantische en fantastische horrorfilm levert geen unieke benadering om zijn interpretatie van Dracula’s verhaal te vertellen. Sterker nog, Bessons Dracula komkt over als een directe imitatie van Francis Ford Coppola’s cultklassieker Dracula (1992). Ken je die meme die begint met: “Hey, can I copy your homework?” Dat is een beetje hoe het voelt om naar Bessons Dracula te kijken. Het lijkt alsof de regisseur en scenarioschrijver van Dracula (2025) probeerde zijn film anders te laten voelen dan Francis Ford Coppola’s Dracula en andere filmadaptaties, maar het lijkt er nog steeds op dat hij meer heeft gekopieerd dan geadapteerd.

Weekend in Taipei (2024) – Filmrecensie

Op papier had ik nooit gedacht dat ik Weekend in Taipei leuk zou vinden. Conceptueel klinkt Weekend in Taipei als een stereotyperende Fast and Furious rip-off film, waarin grote actiescènes samenkomen met thematische verhalen over het belang van familie (voeg Vin Diesel in die “familie” zegt en je zou een heuse spin-off hebben). Bovendien spelen Luke Evans en Sung Kang – twee acteurs die bekend zijn om hun rollen in de Fast and Furious-franchise – twee van de belangrijkste personages in Weekend in Taipei. De Fast and Furious films pakten nooit mijn interesse of aandacht – mede doordat de actiescènes er te overdreven en ongeloofwaardig uitzagen. Door mijn desinteresse richting deze welbekende filmfranchise, had ik verwacht dat de soortgelijke actiethriller film Weekend in Taipei me niet zou bevallen. Toch was ik positief verrast door het simpele en vermakelijke karakter van de film. De film is geen meesterwerk, maar Weekend in Taipei is een plezierige actiefilm die me heeft doen realiseren dat ik mezelf meer ruimdenkend moet opstellen tegenover films waar overdreven verhaallijnen en grootse actiescènes belangrijker zijn dan diepgang. Niet elke (actie)film hoeft op zichzelf een meesterwerk te zijn. Sommige films zijn bedoeld om gewoon vermakelijk te zijn – en dat is iets waarin Weekend in Taipei zeker slaagt.