SebKijk

Filmjournalist en Recensent

Eye Filmmuseum viert honderd jaar Columbia Pictures met speciaal filmprogramma

Eye Filmmuseum viert honderd jaar Columbia Pictures met speciaal filmprogramma

Het Eye Filmmuseum viert het honderdjarige bestaan van de iconische Hollywoodstudio Columbia Pictures met het programma The Lady with the Torch  –  100 jaar Columbia Pictures. Hierbij legt het programma de focus op de gloriedagen van het bedrijf. De bijzondere en eigenzinnige filmstudio Columbia Pictures werd in 1924 opgericht en groeide in de jaren 1930 uit tot een van de toonaangevende filmbedrijven in Hollywood. Columbia Pictures was een plek waar kunst en commercie, het systeem en de kunstenaar op een briljante manier samen konden werken en waar relatief veel vrijheid bestond. Sony Pictures – het moederbedrijf van Columbia Pictures – heeft het merendeel van de films uit het programma in de afgelopen jaren gerestaureerd. Het Eye Filmmuseum vertoont een selectie van zeventien films uit het retrospectief van het Locarno Film Festival en vult deze aan met een titel uit hun eigen collectie. Het programma The Lady with the Torch  –  100 jaar Columbia Pictures is van 3 april 2025 tot en met 30 april 2025 in het Eye Filmmuseum in Amsterdam te zien.

Paddington in Peru (2024) – Filmrecensie

Paddington in Peru (2024) – Filmrecensie

De derde film over de goedaardige beer Paddington, die filmtoeschouwers zullen herkennen aan zijn iconische blauwe jas en rode hoed, bevat opnieuw een hartverwarmend en komisch verhaal. Paddington in Peru is een heerlijk creatieve en avontuurlijke familiefilm geworden. Dit keer gaat Paddington op een epische zoektocht tijdens een bezoek aan zijn geboorteland Peru. Ondanks de vele pluspunten, komt deze derde film over de marmelade liefhebbende beer niet in de buurt van de effectiviteit en kwaliteit van de vorige twee speelfilms. De vorige twee films zijn geregisseerd door de briljante filmmaker Paul King. Paddington in Peru is een goede film, maar mist Kings artistieke visie die de vorige twee delen zo sensationeel maakte. Dougal Wilson, de regisseur van deze derde film, doet zijn best om Kings vorige films en artistieke visie te eren. Hij doet dit vooral door Kings regievisie en visuele stijlen te kopiëren. Wilson laat een degelijke gekopieerde indruk achter van Kings regiestijl in Paddington in Peru. Toch blijft Wilsons regiewerk in deze film vooral een eervolle kopie van het werk dat King afleverde in de vorige twee films. Het resultaat is dat Paddington in Peru meer aanvoelt als een imitatie en een minder persoonlijke film. Dat is best jammer, want deze familiefilm heeft meerdere geweldige avontuurlijke en komische elementen. Wilson is erin geslaagd om trouw te blijven aan de toon en stijl van de vorige films, maar daarmee heeft hij zijn eigen artistieke stem en visie naar de achtergrond verdrongen. Ondanks dat dit een terecht kritiekpunt is, zal dit de meeste filmtoeschouwers niet veel uitmaken, want Paddington in Peru is nog steeds een vermakelijke familiefilm geworden die geschikt is voor het hele gezin.

Paddington in Peru Winactie | Gesloten

Paddington in Peru Winactie | Gesloten

Op 23 januari 2025 brengt filmdistributeur Dutch FilmWorks (DFW) de Britse familiefilm Paddington in Peru uit in de Nederlandse bioscopen. Om de bioscooprelease van Paddington in Peru te vieren, mag ik samen met Dutch FilmWorks (DFW) een winactie opzetten voor de film. Met de Paddington in Peru Winactie mag ik twee keer twee bioscoop vrijkaarten weggeven van de film. Wil je weten hoe je kans maakt op deze leuke prijs? Lees dan snel dit artikel verder en vul het aanmeldformulier onderaan de winactie in! Mijn dank aan Dutch FilmWorks (DFW) voor de mogelijkheid tot deze samenwerking.

Kraven the Hunter (2024) – Filmrecensie

Kraven the Hunter (2024) – Filmrecensie

Villains aren’t born. They’re made. De logline van Kraven the Hunter laat het lijken alsof we in deze R-rated avontuurlijke actiefilm de origine van deze beroemde Spider-Man schurk te zien zullen krijgen. In plaats van dat de film een goed uitgewerkt verhaal levert waarin Kraven via innerlijke worstelingen en externe conflicten gemaakt wordt tot de schurk die stripboeklezers zullen kennen, zorgen de filmmakers ervoor dat de critici en alledaagse filmtoeschouwers gevormd worden tot de kwaadaardige haters van deze film. Tenminste, dat is wat we mogen geloven volgens de woorden van de CEO van Sony Pictures, Tony Vinciquerra. In een interview met de LA Times vertelde Vinciquerra dat Kraven the Hunter hoogstwaarschijnlijk de slechtste lancering is die ze hebben gehad in zeven en half jaar. De CEO van Sony Pictures benadrukte ook zijn verbazing en teleurstelling over de opbrengst van de film. Hij begrijpt niet dat Kraven the Hunter het zo slecht kritisch en commercieel doet, want – in zijn woorden – is de film geen slechte film. Spijtig genoeg voor Vinciquerra zit hij er flink naast, want deze zesde film uit Sony’s Cinematic Spider-Man Universe Without Spider-Man (SCSUWS) – die om aparte redenen eerder bekend staat als Sony’s Spider-Man Universe (SSU) – is hoogstwaarschijnlijk de slechtste film uit deze redelijk belabberde filmfranchise. Tegelijkertijd bereikt Kraven the Hunter een bijzonder niveau van belachelijke troep dat de film daardoor een onbedoeld hilarische ervaring wordt. De filmmakers nemen deze film zo ontiegelijk serieus dat de stupiditeiten uit deze film buitengewoon komisch overkomen. Het is vaker voorgekomen dat ik een film heb gezien die ik niet bepaald goed vind, maar nog steeds enigszins kan waarderen. Toch had ik nog nooit een echte “so bad, it’s good” film gezien. Voor het kijken van Kraven the Hunter begreep ik zelfs niet dat sommige filmliefhebbers zo dol konden zijn op verschrikkelijke films als Troll 2 (1990), The Room (2003) en Birdemic: Shock and Terror (2010). In de woorden van Danny DeVito’s Frank Reynolds uit de seizoensfinale van het dertiende seizoen van It’s Always Sunny in Philadelphia: “Oh my god. I get it.”

65 (2023) | Film Notities

Hoe cool klinkt 65? Dit is een film waarin een buitenaardse astronaut 65 miljoen jaar geleden neerstort op een, voor hem, onbekende planeet. De astronaut weet alleen niet dat hij eigenlijk is neergestort op onze planeet die nu nog bomvol zit met dinosaurussen. Met de naderende komeet die de wereld van de dinosaurussen zal laten instorten, bevindt deze astronaut zich in een strijd tegen de tijd om zo snel mogelijk een reddingsschip te bereiken. 65 klinkt met deze beschrijving als een krankzinnig coole film. Helaas is 65 niet zo geweldig geworden als het filmverhaal klinkt. 65 is het soort film dat een geweldig idee voor een filmverhaal bevat, maar dit concept niet naar een sterke film weet over te zetten. De film bevat gelukkig wel enkele positieve punten. Het acteerwerk van Adam Driver is redelijk goed. De acteur oogt betrokken bij de film. Daarnaast levert hij een zo goed mogelijke acteerprestatie met het materiaal dat hij gekregen heeft. De jonge actrices Ariana Greenblatt en Chloe Coleman leveren ook geen slecht acteerwerk in deze film, maar ze krijgen – net zoals Nika King – maar weinig te doen in 65. Het grootste pluspunt van 65 is het camerawerk van cinematograaf Salvatore Totino. De cinematograaf levert verbluffend camerawerk. Totino’s cinematografie is de grootste reden dat de tijdsgebonden filmwereld van 65 geloofwaardig overkomt. De film is overal niet verschrikkelijk slecht, maar is wel flink teleurstellend doordat de filmmakers niet de potentie van deze spannende sciencefiction thriller en actiefilm weten waar te maken.

Morbius (2022) | Film Notities

Als recensent en filmliefhebber begin ik (bijna) wat medelijden te voelen voor de film Morbius. De film wordt door veel recensenten betiteld tot de slechtste superhelden film aller tijden. En hoewel de film zeker belabberd slecht is, weet ik niet of ik Morbius de slechtste superhelden film aller tijden zou noemen. Er zijn namelijk enkele aspecten in Morbius die degelijk tot goed werken. Als filmliefhebbers en fans online praten over Morbius, dan hebben ze gebruiken ze de film eerder voor een grap, dan voor een bespreking (of een recensie). De film wordt als grap een meesterwerk en winstgevende film genoemd, terwijl het eigenlijk geen van beide is. Sterker nog – Morbius brengt Sony Pictures veel minder geld op dan dat ze gehoopt hadden. Dit zal grotendeels te maken hebben met de snelle mond-tot-mond reclame over hoe belabberd slecht de film is. Maar wat maakt deze film zo slecht? En wat zijn de positieve aspecten dan eigenlijk?

Venom: Let There Be Carnage (2021) | Film Notities

In Venom: Let There Be Carnage keert acteur Tom Hardy terug in zijn rol als de bekende Marvel antiheld Venom. Deze antiheld was voor het eerst (als een schurk) te zien in Sam Raimi’s Spider-Man 3. Het duurde na 2007 nog ruim 11 jaar voordat we Venom weer in een film zouden mogen bewonderen. In 2018 kregen we dan voor het eerst Venom te zien in zijn eigen film. De door Ruben Fleischer geregisseerde film, introduceerde een oud en nieuw publiek aan de gruwelijke symbiose. In de Sony filmwereld van Venom is de Marvel antiheld niet verbonden aan Spider-Man – wat veel levenslange Venom (en Spider-Man) fans teleurstelde. Met Venom: Let There Be Carnage neemt Andy Serkis de rol van regisseur over. Andy Serkis zal het publiek voornamelijk kennen als acteur. Hij mag dan bekend staan als de koning van motion capture, maar de afgelopen vijf jaar is Serkis zich ook meer gaan verdiepen in het regisseren van films. Zo regisseerde hij in 2017 het biografische en romantische drama Breathe, en in 2018 verfilmde hij ook The Jungle Book in de Netflix Original Film Mowgli. Nu heeft de acteur-regisseur voor het eerst een superhelden film dat tegelijkertijd een vervolg is, geregisseerd. Is het Andy Serkis gelukt om een waardige opvolger en een goede superhelden film te regisseren?

Venom (2018) | Film Notities

Dat de eerste Venom een grote hit voor Sony zou worden, had bijna niemand verwacht. Toch bracht Venom ruim 850 miljoen dollar op en zorgde het al voor een vervolg (Venom: Let There Be Carnage). Online hoorde ik van veel recensenten dat Venom geen goede film is. Zo zou de film een redelijk slecht geschreven script bevatten met zwak geschreven dialoog. Tegelijkertijd hoorde ik veel vrienden (en alledaagse filmliefhebbers) dat Venom een geweldig leuke film is. Zelf had ik tot recent beide Venom films nog niet gezien. Na het kijken van Venom snap ik beide perspectieven. Daarnaast ben ik het ook met beide, de recensenten en het alledaagse publiek, eens. Zou ik dan een symbiotische relatie zijn tot Venom?