Captain America: Brave New World (2025) – Filmrecensie

Captain America: Brave New World is een van de weinige superheldenfilms waarin een superheld de heroïsche nalatenschap van een andere superheld eert, door zijn heldhaftige identiteit over te nemen. In (Amerikaanse) stripboeken mag dit een terugkerend fenomeen zijn, maar in de films gebaseerd op de verhalen van deze superhelden komt het amper voor. Naast Captain America: Brave New World is het dichtstbijzijnde voorbeeld hiervan terug te vinden in de animatiefilms over Miles Morales en het Spider-Verse. Zelfs in de (terecht) veelgeprezen animatiefilms Spider-Man: Into the Spider-Verse (2018) en Spider-Man: Across the Spider-Verse (2023) wordt Miles minder neergezet als een opvolger van Peter Parker en meer als een andere waardige (of uitgekozen) persoon die het masker van Spider-Man kan dragen. “Iedereen kan het masker dragen”, is een citaat dat perfect weergeeft hoe iemand als Miles, die niet de originele Spider-Man in zijn eigen universum is, toch de rol en het masker van Spider-Man kan overnemen. Doordat deze films zich afspelen in een multiversum vol Spider-Man gerelateerde superhelden, wordt het concept versterkt dat letterlijk iedereen het masker van Spider-Man kan dragen. Tegelijkertijd zijn de twee films hierdoor wel de aspecten van individualiteit en het eren van heroïsche nalatenschap verloren: twee aspecten die als redelijk belangrijk beschouwd kunnen worden voor een personage als Miles Morales.

Captain America: Brave New World is een minder impactvolle, artistieke of diepgaande film dan Spider-Man: Into the Spider-Verse en Spider-Man: Across the Spider-Verse. Desondanks weet de eerste film met Anthony Mackie’s Sam Wilson als Captain America beter weer te geven hoe een superheld (Sam Wilson) de titel en heldhaftige identiteit van een ander personage (Steve Rogers) kan overnemen en eren. Captain America: Brave New World is zeker niet uitstekende of zelfs geweldige film.

Toch worden Sam Wilsons worstelingen op een interessante manier weergegeven en onderbouwd. Naast dat deze superheld te maken krijgt met internationale conflicten, vol politieke spelletjes en gevaarlijke gevechten, wordt Sam ook geconfronteerd met zijn eigen prestatiedruk om te voldoen aan het nalatenschap van de heroïsche identiteit die hij op zich heeft genomen. De film laat zien hoe Sam zowel te maken krijgt met externe als geïnternaliseerde druk om Steve Rogers waardig op te volgen als Captain America. Regisseur Julius Onah onderzoekt samen met de scenarioschrijvers hoe lastig het is om als persoon (en held) jezelf te willen bewijzen tegenover de verwachtingen van anderen. Hierbij geven de filmmakers weer hoe bepaalde verwachtingen misvormd kunnen worden onder prestatiedruk en angst om niet goed genoeg te zijn. Daarnaast laat het filmverhaal zien hoe het concept van iets achter willen laten in de vorm van nalatenschap net zo complex kan zijn als het nastreven hiervan.

The Lion King (2019) – Filmrecensie

The Lion King (2019) is een levenloze imitatie die amper de moeite neemt om zich te onderscheiden van de briljante gelijknamige animatiefilm. Tegelijkertijd slagen de filmmakers er niet in om de magie van de animatiefilm te vangen en te recreëren. De animatiefilm uit 1994 opent adembenemend met een rijzende zon die centraal in het beeld steeds groter wordt. De creatieve en kleurrijke impact van de openingsscène uit de animatiefilm wordt slecht geïmiteerd met een miniaturen versie van een rijzende zon die ergens in een hoek in de achtergrond opkomt. De kracht van de originele animatiefilm raakt verloren onder zwakke verwijzingen naar de originele film en herhalingen van verhaallijnen waarin alleen kleine aanpassingen worden aangebracht om zo kritiek op het ontbreken van nostalgie te vermijden. Er is zo weinig moeite gestoken in het aanpassen of zelfs verrijken van het bronmateriaal (oftewel de originele animatiefilm) dat The Lion King (2019) beledigend overkomt richting de creatieve nalatenschap van The Lion King (1994) en het audiovisuele bewustzijn van filmtoeschouwers en liefhebbers van de originele animatiefilm. De ware tragedie van The Lion King (2019) is dat de film een groot epos had kunnen worden. De film had een epos kunnen worden waarbij het verhaal meer inging op de Shakespeareaanse inspiratiebronnen van de originele animatiefilm. Het had ook dieper kunnen ingaan op de koninklijke bloedlijnen of politieke spelletjes van deze dierenwereld. In plaats daarvan vertelt de film een halfgare imitatie van hetzelfde verhaal. Hierdoor blijft het filmpubliek over met een royale teleurstelling in plaats van een vernieuwende of verrijkende blik op de filmklassieker uit 1994.

Thunderbolts* is vanaf 27 augustus 2025 te streamen op Disney+

Disney+ heeft recent bekendgemaakt dat de avontuurlijke superhelden en actiefilm Thunderbolts* vanaf 27 augustus 2025 te zien zal zijn op hun streamingdienst. De film was eerder dit jaar al te zien in de bioscoop. Zo brachten Disney Nederland en The Walt Disney Company Benelux de Marvel Studios film op 30 april 2025 uit in de Nederlandse bioscopen. In Thunderbolts* zien we de terugkeer van meerdere bekende buitenbeentjes uit het MCU. Zo keren Yelena Belova, Bucky Barnes, Red Guardian, Ghost, Taskmaster en John Walker allemaal terug naar het grote scherm. Wat volgt is een episch en hilarisch spektakel.

Lilo & Stitch Winactie | Gesloten

Op 21 mei 2025 brengen Disney Nederland en The Walt Disney Company Benelux de live-action remake van Lilo & Stitch uit in de Nederlandse bioscopen. Om de Nederlandse bioscooprelease van de live-action remake van Lilo & Stitch te vieren, mag ik samen met Disney Nederland en The Walt Disney Company Benelux een winactie opzetten voor de film. Met de Lilo & Stitch Winactie mag ik twee keer twee bioscoop vrijkaarten weggeven van de film. Wil je weten hoe je kans maakt op deze bijzondere prijs? Lees dan snel dit artikel verder en vul het aanmeldformulier onderaan de winactie in! Mijn dank aan Disney Nederland en The Walt Disney Company Benelux voor de mogelijkheid tot deze samenwerking.

A Real Pain Winactie | Gesloten

Op 9 januari 2025 brachten The Walt Disney Company Benelux en Disney Nederland de tragikomedie buddyfilm A Real Pain uit in de Nederlandse bioscopen. Om de bioscooprelease van A Real Pain te vieren, mag ik samen met The Walt Disney Company Benelux en Disney Nederland een winactie opzetten voor de film. Met de winactie van A Real Pain mag ik twee keer twee bioscoop vrijkaarten weggeven van de film. Wil je weten hoe je kans maakt op deze mooie prijs? Lees dan snel dit artikel verder en vul het aanmeldformulier onderaan de winactie in! Mijn dank aan The Walt Disney Company Benelux en Disney Nederland voor de mogelijkheid tot deze samenwerking.

De laatste paar jaren is er een opvallend patroon voorbij gekomen in mijn werk als (film-)recensent en filmjournalist. Dit patroon gaat over hoe alledaagse filmliefhebbers omgaan met het werk – en het beroep – van recensenten. Ik noem hierbij als voorbeeld filmrecensenten en filmliefhebbers, maar je kunt het woord (en medium) film omwisselen met elk andere mediavorm of kunstzinnige uiting. Wat me is opgevallen is dat filmrecensenten voor een groot deel van het alledaagse filmpubliek het nooit goed kunnen doen. Wanneer ze een film positief beoordelen, maar de film wordt negatiever ontvangen door gewone bioscoopontvangers, dan ontstaat er (bijna) altijd onbegrip rondom de beoordeling van de recensent. Want hoe kan een filmrecensent een artistieke film een vijf sterren beoordeling geven, terwijl de nieuwste superhelden film wordt afgekraakt. En ja, dit specifieke voorbeeld is een regelmatig terugkerend fenomeen. Het gebeurt andersom ook regelmatig genoeg. Het blijft echter ironisch dat alledaagse filmbezoekers de kritieken en beoordelingen van recensenten wel gebruiken als het hun uitkomt. Op het moment dat hun favoriete nieuwe blockbuster een goede (of zelfs geweldige) beoordeling krijgt, gebruiken ze vaak de argumenten en beoordelingen van de recensenten om te “bewijzen” dat de genoemde film ook een meesterwerk is. De vraag of filmrecensenten het altijd fout hebben is dus niet de juiste vraag, omdat filmrecensenten het alleen goed kunnen doen als de gewone filmkijker het met ze eens is.

Weet WandaVision Aflevering 3 het verhaal van deze miniserie goed voort te zetten? Ik loop nog steeds flink achter met het bekijken van de series van Marvel Studios. Mijn oorspronkelijke plan was om in drie weken elke dag een aflevering recensie van een MCU-serie te plaatsen. Dit plan kwam na mijn eerste recensie al tot een abrupte halt. Als recensent heb ik namelijk veel meer opdrachten liggen. Hierdoor is het voor mij (op dit moment) bijna onmogelijk om dagelijks een recensie te plaatsen van afleveringen die niet behoren tot mijn opdrachten. Toch probeer ik de draad weer wat op te pakken. Daarom recenseer ik vandaag ook WandaVision aflevering 3. Ik weet niet wanneer mijn volgende aflevering recensies online komen. WandaVision Aflevering 3 speelt zich af in een omgeving uit de jaren 1970. Wanda’s zwangerschap doet haar krachten afnemen terwijl ze en Vision zich voorbereiden op een versnelde bevalling.

In WandaVision aflevering 1 zien we hoe pasgetrouwd stel Wanda en Vision samen gaan wonen in WestView. Omdat Vision een androïde is en Wanda telekinese heeft, probeert het stel zich aan te passen. Dit blijkt moeilijker dan gedacht wanneer ze last minute een diner moeten maken voor de baas van Vision. De serie is een eerbetoon aan sitcoms uit het verleden, waarbij Wanda en Vision in een realiteit leven die hen door verschillende decennia van televisietijden voert. De setting van deze aflevering is de jaren 1950. WandaVision is nu te zien op Disney+.