Small Things Like These (2024) – Filmrecensie

De historische dramafilm Small Things Like These laat zien hoe jonge vrouwen naar tuchthuizen werden gestuurd voor “boetedoening en rehabilitatie.” De jonge vrouwen werden in deze tuchthuizen (en andere soortgelijke instellingen) geëxploiteerd en mishandeld. Regisseur Tim Mielants en scenarioschrijver Enda Walsh lijken op een intieme manier de vraag te stellen wat de prijs is van niets doen tegen het onrecht dat deze jonge vrouwen (en hun afgenomen kinderen) werd aangedaan. Het briljante aan de vraag en deze opzet is dat de interne en externe conflicten van het hoofdpersonage, Bill Furlong, hieraan verbonden zijn. Bill kan zich nooit volledig inactief opstellen tegen het wangedrag dat deze tuchthuizen vertoont, doordat zijn levensgeschiedenis en bestaan hieraan grotendeels verbonden is. Doordat het leven van Bill grotendeels verbonden is aan het systeem van de tuchthuizen, is zijn confrontatie met de katholieke kerk onontkoombaar. Elk moment dat hij een trauma herbeleeft of zijn gedachten afdwalen naar het verleden, wordt hij geconfronteerd met de problematiek van de katholieke kerk en de tuchthuizen. Elke keer dat hij botst met het oneerlijke en gevaarlijke systeem van het tuchthuis, moet Bill ook zijn traumatische verleden onder ogen komen. Door de prijs van niets doen persoonlijker te maken in het filmverhaal, bepleiten Mielants en Walsh dat de mensheid altijd actie moet nemen tegen onrechtvaardigheid en ongelijkheid. Met Small Things Like These laten ze zien dat de prijs van niets doen meer kost dan de gevolgen van iets doen.

Last Breath Winactie | Gesloten

Op 27 februari 2025 brengt filmdistributeur WW Entertainment de spannende actiethriller en dramafilm Last Breath uit in de Nederlandse bioscopen. Om de bioscooprelease van Last Breath te vieren, mag ik samen met WW Entertainment een winactie opzetten voor de film. Met de Last Breath Winactie mag ik een keer twee bioscoop vrijkaarten weggeven van de film. Wil je weten hoe je kans maakt op deze spannende prijs? Lees dan snel dit artikel verder en vul het aanmeldformulier onderaan de winactie in! Mijn dank aan WW Entertainment voor de mogelijkheid tot deze samenwerking.

Torch Song (2024) – Filmrecensie

Torch Song is een intiem en eigenaardig filmisch portret over het belang van zelfliefde. Dit is al terug te zien in de keuze en achterliggende betekenis van de filmtitel. Torch Song staat meestal voor een sentimenteel lied dat over onbeantwoorde liefde gaat. In het geval van Jeroen Houbens dramafilm speelt de betekenis van de filmtitel niet alleen in op de onbeantwoorde liefde tussen de hoofdpersonages, maar ook op de zelfliefde die deze personages missen. Houben weet de film op een impactvolle en aangrijpende manier te vertellen. Met een directe filmische aanpak vol droge humor en ontroerende filmmuziek weet Houben een sensationele film neer te zetten. Hierbij speelt de regisseur en scenarioschrijver ook in op de moeilijkheden van het zijn of daten van een creatieveling. Het creatieve proces van (aspirerend) schrijvers, kunstenaars en muzikanten wordt in de film gedetailleerd uitgelicht. Hierbij gaat Houben ook in op de rivaliteit die (bloedgerelateerde) creatievelingen met elkaar kunnen hebben. Zo strijden de hoofdpersonages voor aandacht en liefde. Via deze strijd laat de regisseur en scenarioschrijver zien dat mensen pas echt van iemand anders kunnen houden, als ze van zichzelf leren te houden. In verlenging geeft Houben weer dat mensen pas anderen kunnen gaan zien als ze zichzelf hebben gezien. In de film worden deze onderwerpen op muzikale, melancholische en ontroerende manieren besproken. Door de korte speeltijd van de film komen niet alle onderwerpen even uitgebreid aan bod. Desondanks blijft Torch Song een meeslepende film die alle verschillende facetten van creativiteit en (zelf-)liefde belicht.

A Real Pain Winactie | Gesloten

Op 9 januari 2025 brachten The Walt Disney Company Benelux en Disney Nederland de tragikomedie buddyfilm A Real Pain uit in de Nederlandse bioscopen. Om de bioscooprelease van A Real Pain te vieren, mag ik samen met The Walt Disney Company Benelux en Disney Nederland een winactie opzetten voor de film. Met de winactie van A Real Pain mag ik twee keer twee bioscoop vrijkaarten weggeven van de film. Wil je weten hoe je kans maakt op deze mooie prijs? Lees dan snel dit artikel verder en vul het aanmeldformulier onderaan de winactie in! Mijn dank aan The Walt Disney Company Benelux en Disney Nederland voor de mogelijkheid tot deze samenwerking.

The Great Escaper (2023) – Filmrecensie

The Great Escaper is een tranentrekkende dramafilm waarin filmtoeschouwers net zo hard geconfronteerd worden met ouder worden als de bejaarde filmpersonages die moeten leren omgaan met de herinneringen aan hun levendige jeugd. Regisseur Oliver Parker en scenarioschrijver William Ivory geven op een filmische manier hoe bejaarden omgaan met gevoelens van schuld, schaamte en spijt als ze terugkijken op belangrijke en traumatische momenten uit hun levens. Zo geeft de film traumatische herinneringen met audiovisuele flitsen weer als nachtmerries. The Great Escaper is aangrijpend doordat het filmverhaal weergeeft dat bejaarden niet lijken te kunnen ontsnappen aan het terugkijken op hun verleden. Hier tegenover staat het hoofdpersonage Bernard Jordan die juist ontsnapt uit zijn verzorgingstehuis om de 70ste herinneringsdag van D-Day in Normandië bij te wonen en zijn gevallen kameraden te eren. Voor Bernard Jordan is dit de enige manier om zijn traumatische herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog te verwerken. In verlenging is zijn ontsnapping uit zijn verzorgingstehuis ook een poging om te ontsnappen aan zijn schuldgevoelens door het graf van een overleden vriend en kameraard te bezoeken.

The Outrun (2024) – Filmrecensie

De film The Outrun is net zo echt en eerlijk als de alcoholverslaafde Rona. Zowel de film als het hoofdpersonage weten dat er geen manier is om het mooier te maken dan het is: Rona heeft een probleem. Ze weet dit, maar toch blijft het voor haar moeilijk om actie te ondernemen om de symptomen van haar verslaving te bestrijden. Ondanks dat het 29-jarige hoofdpersonage moeite heeft met het bestrijden van haar verslaving en haar pad van herstel te volgen, weet het, door Saoirse Ronan gespeelde, personage Rona in haar nuchtere periodes altijd eerlijk en realistisch tegenover haarzelf te zijn. Hier ligt dan ook direct een van de pijnlijkste punten van de film. Verslaafden weten regelmatig dat het beter is om te stoppen met het vertonen van hun destructieve verslavingsgedrag, maar het herkennen van een probleem is altijd iets anders dan het erkennen daarvan. The Outrun pakt op een unieke manier dit heftige onderwerp aan door de focus te leggen op de verleidingen van het toegeven aan verslavingsgedraag en dronkenschap. Hierbij laten de filmmakers zien dat er zeker redenen (of “zogenaamde” pluspunten) zijn om hieraan toe te geven. Toch betekent dit niet dat regisseur Nora Fingscheidt en scenarioschrijver en auteur Amy Liptrot bepleiten dat het toegeven aan verslavingsgedrag iets positief is. Het duo houdt de filmtoeschouwers niet voor de gek door eerlijk toe te geven dat er voor verslaafden pluspunten zijn om toe te geven aan hun verslavingsdrang. De filmmakers weten dat verslaafden geen problemen zouden hebben als er niets positiefs uit hun verslavingsgedrag te halen valt. In het geval van alcohol verdooft het niet alleen de pijn en de onzekerheden, want het versterkt regelmatig ook ontspannende en plezierige emoties. Dat Fingscheidt en Liptrot de focus leggen op de moeilijke periodes van herstel en de kracht van verslavingsdrang, boven de beloningen van nuchter blijven, is precies de punt van het verhaal. Op deze manier weten de filmmakers je mee te nemen in de bijzondere gedachtewereld en gemoedstoestanden van het hoofdpersonage. De regisseur weet samen met cinematograaf Yunus Roy Imer en filmmonteur Stephan Bechinger de filmtoeschouwers te laten zien dat verslaving zintuiglijke en lichamelijke signalen manipuleert en deze eigen maakt, wat resulteert in een verslaafd geloof dat je niet zonder de door jou gekozen middel(-en) kunt.

Bob Marley: One Love (2024) – Filmrecensie

Bob Marley: One Love is een mengelmoes van middelmatige pluspunten en minpunten. De beste onderdelen uit de film zijn goed, maar niet beter dan degelijk. De slechtste onderdelen uit de film zijn teleurstellend, maar niet verschrikkelijk. De film is over het algemeen niet slecht. Toch blijft Bob Marley: One Love een simpele muzikale biopic die niet veel nieuws probeert. Hierdoor springt er niets echt uit in deze film. De film hoort een audiovisueel eerbetoon te zijn geworden aan de muzikant Bob Marley. Toch slaagt regisseur Reinaldo Marcus Green er niet om een audiovisuele reis door het leven van de beroemde muzikant neer te zetten. Na het kijken van Bob Marley: One Love ben ik niet veel meer te weten gekomen over het leven, de worstelingen en de dromen van de grootse muzikant. De film gaat niet verder dan wat er in de basis nodig is om over het leven van Bob Marley te vertellen. Hierdoor is Bob Marley: One Love niet memorabel of aangrijpend genoeg, terwijl het leven van Bob Marley dat wel is geweest. De regisseur durft met Bob Marley: One Love geen duidelijke standpunten over de artiest in te nemen. Door het niet innemen van interessante en duidelijke standpunten over het leven van Bob Marley, komen de filmmakers onwetend en besluiteloos over.

The Sweet East (2023) – Filmrecensie

The Sweet East geeft een goed beeld weer van de veelvoorkomende problemen van de verhalen die geïnspireerd of gebaseerd zijn op Alice in Wonderland. Het grootste probleem waar The Sweet East mee worstelt, is dat het filmverhaal een karakterloos en saai hoofdpersonage bevat. Het hoofdpersonage bevat zelf geen identiteit. In Alice in Wonderland is het niet Alice, maar de prettig gestoorde wereld om haar heen, die de aandacht pakt. Toch bevat de jonge Alice in deze verhalen altijd een sterke persoonlijkheid waar karaktereigenschappen als moed, onschuld en naïviteit een belangrijke rol spelen. In The Sweet East bevat het jonge hoofdpersonage Lillian geen persoonlijkheid en slecht onderbouwde karaktereigenschappen. Daarnaast is de wereld om haar heen niet prettig gestoord. Regisseur Sean Price Williams levert samen met scenarioschrijver Nick Pinkerton een film waar experimentele en narratieve absurdisme het voortouw neemt. Het resultaat hiervan is een slaapverwekkende film zonder enige excentrieke personages en een pretentieus verhaal. The Sweet East is als film zo absurdistisch dat het verhaal eerder saai, dan vermakelijk en (expres) raar overkomt.

Charcoal (2022) – Filmrecensie

Na het kijken van Charcoal is de Braziliaanse film in mijn onderbewustzijn blijven hangen. De reden dat ik deze film niet uit mijn hoofd kon krijgen, had vooral te maken met het feit dat het verhaal te subtiel was in zijn satire en donkere humor. Charcoal werkt vooral als thriller en dramafilm. Het filmverhaal is aangrijpend doordat het regelmatig onvoorspelbaar en spannend is. De spannende filmsfeer behoort tot de grootste pluspunten uit deze film. Helaas verdwijnt deze spanning regelmatig doordat regisseur en scenarioschrijver Carolina Markowicz de focus op te veel verschillende onderwerpen en thema’s legt. Daardoor is Charcoal een middelmatige dramafilm geworden waarin het verhaal in een spagaat komt te staan tussen het willen vertellen van een meeslepend verhaal en het leveren van ongenuanceerde kritiek op diverse onderwerpen als armoede en religie. 

Bleeding Love (2023) – Filmrecensie

Filmmaker Emma Westenberg laat in haar speelfilmdebuut Bleeding Love zien hoe lastig het is om in een generationele vicieuze cirkel van verslavingen vast te zitten. Het filmverhaal laat zien hoe de verslavingsproblematiek van een ouder hetzelfde soort problemen en verslavingsgedrag bij een kind kan veroorzaken. Westenberg laat samen met actrice Clara McGregor hoe vastgeroest verslaafden in hun gedrag kunnen zijn. Bleeding Love bespreekt zeker beladen en moeilijke onderwerpen. Ondanks dat de filmmakers dit niet altijd op de origineelste manier doen, weten ze me toch te raken. Bleeding Love vertelt een verhaal dat helaas pijnlijk accuraat en herkenbaar voor mezelf is. In de film zegt de dochter tegen haar vader (en haarzelf) dat ze niet verslaafd is. Toch laat ze in haar gedrag het tegenovergestelde zien. Ze is constant stiekem bezig om aan middelen te komen om haar deprimerende gedachten en gevoelens te dempen. Net zoals dit hoofdpersonage had ik voor lange tijd het gevoel dat ik niet hoefde te stoppen met het vertonen van mijn verslavingsgedrag. Sterker nog: af en toe heb ik nog steeds dit gevoel. Onder het idee dat we de situatie “onder controle” hebben, houden we onszelf voor de gek. Toch laat Bleeding Love zien dat er nog steeds hoop voor de toekomst is. Bleeding Love levert een (karakter-)analyse van verslavingsproblematiek waarin de filmmakers bepleiten aan verslaafden en verslavingsgevoeligen om na te denken over hun middelengebruik en gedrag. De film zet verslaafden en verslavingsgevoeligen aan het denken of het innemen van hun “gewenste” of “benodigde” middelen, echt nodig is. Om deze reden maakt het niet uit dat het filmverhaal al zo vaak verteld is, want uiteindelijk slaagt Bleeding Love er volledig in om de filmtoeschouwers aan het denken te zetten over hun eigen gedrag.