Een van de grootste redenen waarom Smile zo effectief is als horrorfilm is de manier waarop regisseur en scenarioschrijver Parker Finn in het filmverhaal speelt met trauma. De bovennatuurlijke en psychologische horrorfilm onderzoekt de relatie tussen trauma en identiteit. Hierbij onderzoekt het filmverhaal de connectie tussen deze twee onderwerpen door het hoofdpersonage besmet te laten raken met een monsterlijk entiteit dat voedt op haar jeugdtrauma’s. Finn vergelijkt trauma’s (indirect) met monsters die onontkoombaar zijn en grote invloed hebben op onze identiteitsvorming. De opkomst van het monster en de terugkeer van haar jeugdtrauma’s laten beide het verlies van Rose’s controle over haar (mentale) vrijheid zien. De film speelt uitstekend met thema’s waarin Rose haar vrijheid verliest, doordat haar controle over haar gedachten net zo goed verloren gaan als haar visie op haar traumatische jeugd. Het monster beperkt haar kansen om haar trauma’s te bestrijden en te groeien als persoon. Hierdoor verliest Rose niet alleen haar vrijheid, maar ook haar menselijkheid. De horrorfilm is zo angstaanjagend doordat de filmtoeschouwers zo doeltreffend in de schoenen van Rose geplaatst worden. De film speelt met het (getraumatiseerde) brein van het hoofdpersonage waarbij het filmpubliek bewust wordt gemaakt van de perceptie van Rose en het perspectief van haar (nabije) omgeving. Hierdoor ervaart het filmpubliek haar gevoelens van machteloosheid en wanhopigheid, terwijl ze met al haar wilskracht vecht tegen het verlies van haar menselijkheid, identiteit en vrijheid. De film wordt ondersteund door gruwelijke schrikmomenten. Deze schrikmomenten spelen goed in op het feit dat Rose nergens veilig is: zelfs niet in haar eigen gedachten(-wereld). Elk moment kan er een eng figuur verschijnen of een realiteitsschending plaatsvinden. Dit schept een constant en intens gevoel van onveiligheid. Smile werkt verder briljant als horrorfilm doordat het unieke plottwists bevat waar verschillende filmscènes zijn vormgegeven als psychoses, wanen en manische episodes. Door de scherpe montage van filmmonteur Elliot Greenberg worden de filmtoeschouwers in de schoenen van Rose gezet en blijven ze zich, net zoals dit filmpersonage, continue afvragen wat echt en wat nep is.
Hoe beschrijf of beoordeel je een perfecte film? Met deze piekerende gedachten trotseren mijn vingers het toetsenbord van mijn laptop om mijn emotionele indruk van The Wild Robot onder woorden te brengen. In zeldzame gevallen kom ik een film tegen die me zo ontroerd heeft dat ik niet durf te beginnen met het beschrijven van mijn filmervaring. Dat is niet omdat ik niet weet wat ik wil zeggen, maar omdat ik een verpletterende verplichting voel om met mijn uitgeschreven gedachten het artistieke vakmanschap te eren dat de film heeft bereikt. The Wild Robot behoort tot deze zeldzame gevallen. Een van de grootste redenen waarom deze film van DreamWorks Animation me zo heeft weten te ontroeren, komt doordat regisseur en scenarioschrijver Chris Sanders volwassen thema’s op een kinderlijke en speelse manier aankaart. Sanders geeft alle filmtoeschouwers toestemming om zich tot The Wild Robot veilig kwetsbaar op te stellen als een klein kind dat voor het eerst de wonderen ontdekt van kleurrijke animatiefilms met prachtige, diepgaande en tijdloze verhalen. De animatiefilm bevat een indrukwekkend filmverhaal dat meesterlijk uitgewerkt is met behulp van beeldschone animaties. Met The Wild Robot laat Sanders zien dat verhalen ons in staat stellen om onze angsten onder ogen te komen en het leven met al zijn pieken en dalen te omarmen. In het verhaal neemt Sanders de filmtoeschouwers mee op een epische en heroïsche reis waarin we niet alleen meer leren over de filmwereld en filmpersonages, maar ook meer over onszelf. Het is niet gek dat The Wild Robot zoveel prestigieuze prijzen en nominaties ontvangt, omdat deze animatiefilm behoort tot de beste (animatie-)films aller tijden.
Met Beetlejuice Beetlejuice laat regisseur Tim Burton zien dat hij nog steeds in staat is om fantasierijke en knettergekke komediefilms te maken. Dit grappige filmvervolg bevat veel van dezelfde hilarische filmelementen die van Beetlejuice (1988) zo’n vermakelijk film hebben gemaakt. Het beste bewijs hiervan blijft het acteerwerk van Michael Keaton – die de show weer steelt als Beetlejuice. Met zijn acteerwerk in Beetlejuice Beetlejuice laat Keaton zien dat hij een geboren komisch acteur is.
De acteur geeft het willekeurige, absurde en cartoonachtige karakter van Beetlejuice uitstekend weer. Keaton schijnt tijdens de krankzinnigste momenten van de film, zoals een abrupte en theatrale zwart-witte filmscène waarin zijn personage Beetlejuice – voor geen enkele logische reden – in het Spaans een monoloog geeft over hoe hij zijn ex-vrouw heeft ontmoet. Keaton doet het geweldig, wat mede te danken is aan Burtons geweldige regievisie van deze bizarre filmwereld. De regisseur lijkt met Beetlejuice Beetlejuice creatief gebruik te maken van diverse inspiratiebronnen.
In de scène dat Beetlejuice een monoloog geeft over zijn eerste ontmoeting met zijn ex-vrouw, heeft Burton bewust ervoor gekozen om gebruik te maken van een theatrale setting. Het beeld is zwart-wit waarbij het idee wordt geschept dat Keatons Beetlejuice zich op een theaterpodium bevindt. De regisseur schept een filmisch gevoel van oude (Universal Pictures) monsterfilms en horrorfilms door het gebruik van een rokerige en (Duits-)expressionistische achtergrond. De manier waarop de Spaanse monoloog ingezet wordt zal filmtoeschouwers eerder doen denken aan Spaanse soapseries.
Deze aparte combinatie hoort niet te werken. Toch weet de fantasierijke regisseur het voor elkaar te krijgen om deze scène hilarisch en audiovisueel sterk op beeld te zetten. Dit komt deels doordat het goed past bij het gestoorde karakter van Beetlejuice en deels doordat het mengen van deze twee verschillende inspiratiebronnen uitstekend past bij Burtons regiestijl. Ondanks dat Beetlejuice Beetlejuice niet behoort tot Burtons meesterwerken, zijn het Burtons grandioze regievisie en regiestijl die van dit filmvervolg zo’n vindingrijke, absurdistische en humoristische film maken.
Na een succesvolle carrière lijkt Mel Gibson zijn hoogtepunt al te hebben bereikt. Met B-films als Hot Seat (2022) heeft Gibson bewezen dat hij als acteur tegenwoordig vaker teleurstelt dan overtuigt. Met Flight Risk heeft de acteur laten zien dat hij als regisseur tegenwoordig ook eerder weet tegenvalt dan verrast. Zo is Gibsons nieuwste film een nogal slappe thriller en actiefilm geworden. Desondanks bevat de film een veelbelovende opzet. Flight Risk neemt namelijk grotendeels plaats in een kleine ruimte. Helaas maken Gibson en scenarioschrijver Jared Rosenberg te weinig gebruik van originele of creatieve manieren om de film met deze opzet spannend te maken. Doordat de film zich grotendeels plaatsvindt in een (klein) vliegtuig, krijgen we bijna alleen maar de drie hoofdrolspelers te zien. De drie hoofdrolspelers zijn Mark Wahlberg, Michelle Dockery en Topher Grace. Dit zijn drie bekende namen uit de filmindustrie. Walhberg is waarschijnlijk de bekendste acteur van de drie. Met films als Boogie Nights (1997) en The Departed (2006) is dit niet heel gek. Daarnaast heeft Wahlberg een belangrijke rol gehad in meerdere grote blockbusters: van Planet of the Apes (2001) tot Transformers: Age of Extinction (2014) en van Transformers: The Last Knight (2017) tot Uncharted (2022). Michelle Dockery is ook een beroemde actrice die vooral bekend is om haar rol als Lady Mary Crawley in de films en series van Downton Abbey. Daarnaast was Dockery recent ook nog te zien in de komische misdaadfilm The Gentlemen (2019) en de actiefilm Boy Kills World (2023). Topher Grace zullen liefhebbers van sitcoms uiteraard kennen van de populaire Amerikaanse televisieserie That ’70s Show. Daarnaast speelde de acteur Venom in Sam Raimi’s Spider-Man 3 (2007) en had hij recent een kleine rol in de psychologische thriller en horrorfilm Heretic (2024). Met deze drie geweldige acteurs en een filmverhaal waarin de personages vastzitten met elkaar in een kleine ruimte, zou je denken dat Flight Risk een intense filmrit zou worden. Toch kun je aan Flight Risk beter niet je geld riskeren, want de film bereikt niet de spannende bestemming waar het zich voor uit heeft gezet.
Villains aren’t born. They’re made. De logline van Kraven the Hunter laat het lijken alsof we in deze R-rated avontuurlijke actiefilm de origine van deze beroemde Spider-Man schurk te zien zullen krijgen. In plaats van dat de film een goed uitgewerkt verhaal levert waarin Kraven via innerlijke worstelingen en externe conflicten gemaakt wordt tot de schurk die stripboeklezers zullen kennen, zorgen de filmmakers ervoor dat de critici en alledaagse filmtoeschouwers gevormd worden tot de kwaadaardige haters van deze film. Tenminste, dat is wat we mogen geloven volgens de woorden van de CEO van Sony Pictures, Tony Vinciquerra. In een interview met de LA Times vertelde Vinciquerra dat Kraven the Hunter hoogstwaarschijnlijk de slechtste lancering is die ze hebben gehad in zeven en half jaar. De CEO van Sony Pictures benadrukte ook zijn verbazing en teleurstelling over de opbrengst van de film. Hij begrijpt niet dat Kraven the Hunter het zo slecht kritisch en commercieel doet, want – in zijn woorden – is de film geen slechte film. Spijtig genoeg voor Vinciquerra zit hij er flink naast, want deze zesde film uit Sony’s Cinematic Spider-Man Universe Without Spider-Man (SCSUWS) – die om aparte redenen eerder bekend staat als Sony’s Spider-Man Universe (SSU) – is hoogstwaarschijnlijk de slechtste film uit deze redelijk belabberde filmfranchise. Tegelijkertijd bereikt Kraven the Hunter een bijzonder niveau van belachelijke troep dat de film daardoor een onbedoeld hilarische ervaring wordt. De filmmakers nemen deze film zo ontiegelijk serieus dat de stupiditeiten uit deze film buitengewoon komisch overkomen. Het is vaker voorgekomen dat ik een film heb gezien die ik niet bepaald goed vind, maar nog steeds enigszins kan waarderen. Toch had ik nog nooit een echte “so bad, it’s good” film gezien. Voor het kijken van Kraven the Hunter begreep ik zelfs niet dat sommige filmliefhebbers zo dol konden zijn op verschrikkelijke films als Troll 2 (1990), The Room (2003) en Birdemic: Shock and Terror (2010). In de woorden van Danny DeVito’s Frank Reynolds uit de seizoensfinale van het dertiende seizoen van It’s Always Sunny in Philadelphia: “Oh my god. I get it.”
Na het commerciële succes van de wereldwijde filmhit The Nun (2018) was het te verwachten dat de bovennatuurlijke thriller en horrorfilm een vervolg zou krijgen. Filmmaker Michael Chaves kreeg de taak om het filmvervolg te regisseren. Chaves regisseerde eerder al The Curse of La Llorona (2019) en The Conjuring: The Devil Made Me Do It (2021). Met The Conjuring: The Devil Made Me Do It maakte Chaves de slechtste film in The Conjuring filmtrilogie. Het feit dat hij The Nun II heeft geregisseerd hielp niet bepaald met mijn lage verwachtingen. Voeg daar het teleurstellende en glansloze verhaal van de eerste film hieraan toe en mijn lage verwachtingen werden in het graf van deze spin-off franchise begraven. Toch heeft The Nun II het onmogelijke gedaan. Dit filmvervolg heeft me enigszins positief verrast. The Nun II mag dan niet zo goed zijn als de beste films uit deze franchise, maar het vervolg is verreweg niet zo slecht en slaapverwekkend als de eerste film. De film bevat schrikmomenten die niet alleen creatiever en effectiever in hun opzet zijn, maar ook angstaanjagender en bruter werken. Desondanks is The Nun II zeker geen geweldige film. Het filmvervolg bevat nog steeds een magertjes verhaal met weinig diepgang. De personages uit deze tweede film zijn minder eendimensionaal, maar bepaald interessant of origineel zijn de filmpersonages uit The Nun II nu ook niet. Gelukkig doet deze film tenminste iets interessants met de achtergrondverhalen, karakterisaties, normen, waarden en motivaties van de personages. Maar omdat dit het minste is wat een horrorfilm kan doen, laat The Nun II het filmpubliek niet achter met een al te grote of memorabele indruk.
Ik ben opgegroeid met de originele drie Jurassic Park films. Ik heb de filmtrilogie zo vaak afgespeeld dat het een wonder is dat de DVD’s bijna krasvrij zijn gebleven. Om te zeggen dat ik enthousiast werd van de release van Jurassic World is nogal een understatement. Nog voordat Jurassic World was aangekondigd, zocht ik op het internet al naar aanwijzingen en nieuws over een vierde Jurassic Park film. Maar op dat moment was het beste wat ik kon vinden nieuws en geruchten over een geschrapte vierde Jurassic Park film waarin mensachtige dinosaurus hybriden zouden verschijnen. Toen het in 2015 uiteindelijk zo ver was had ik direct met mijn vrienden een afspraak gemaakt om Jurassic World zo snel mogelijk in de bioscoop te zien. Ondanks dat we kort daarna al hadden afgesproken om de film te zien, kon ik vanuit mijn enthousiasme het niet laten om te kijken of ik al gelekte scènes op YouTube terug kon vinden. Uiteraard lukte dit. Toen de film in de bioscoop uitgebracht was, duurde het niet lang voordat er uitgelekte scènes van het gevecht tussen de T-Rex en de Indominus Rex in lage kwaliteit te vinden waren op YouTube. Het nieuws dat ik de T-Rex, de originele T-Rex uit Jurassic Park (1993), zou zien vechten met een andere grote dinosaurus, zorgde er voor dat ik nog enthousiaster werd om Jurassic World te zien. Dit gevoel van enthousiasme en plezier ben ik nooit verloren bij het kijken van Jurassic World. Ondanks dat de film zeker zijn gebreken en kritiekpunten bevat, heeft Jurassic World – net zoals alle andere films uit deze franchise – een speciaal plekje in mijn hart.
Deadpool is teruggekeerd naar het witte doek om samen met Wolverine deel te nemen aan het Marvel Cinematic Universe. Deadpool & Wolverine is de 34ste film uit het Marvel Cinematic Universe en het eerste deel van een schijnbaar nieuwe golf X-Men films. Het is ook de eerste R-rated film uit het MCU en dat is maar goed ook, want Deadpool zou een heel stuk irritanter zijn als kindvriendelijke antiheld. Deadpool & Wolverine is niet alleen de 34ste film in het Marvel Cinematic Universe. Het is ook een direct vervolg op Deadpool (2016) en Deadpool 2 (2018). Deadpool & Wolverine heeft niet alleen de taak gekregen om een hilarische afsluitende film van de Deadpool filmtrilogie te worden. Deze derde Deadpool film moet ook een eervolle en logische reden geven voor de terugkeer van acteur Hugh Jackman als Wolverine. Jackman zagen filmtoeschouwers voor het laatst als Wolverine in Logan (2017). Aan het einde van deze film leek de acteur voorgoed te stoppen met zijn rol als held Wolverine. Zowel Jackman als Wolverine kregen een prachtig afscheid van het superheldenfilmgenre. Toch lukte het Marvel Studios en Deadpool acteur Ryan Reynolds om Jackman ervan te overtuigen terug te keren in zijn meest iconische rol. De spanningen liggen hoog, omdat zowel de filmmakers als de filmliefhebbers niet graag Jackmans beste film als Wolverine, Logan (2017), verpest zouden zien worden. De verwachtingen liggen nog hoger dan normaal doordat er de laatste tijd veel sprake van vermoeidheid en desinteresse rondom superhelden films heeft plaatsgevonden. Om deze reden brengt Marvel Studios dit jaar ook alleen Deadpool & Wolverine uit in de bioscoop. Marvel Studios hoopt op deze manier met Deadpool & Wolverine nieuwe interesse op te wekken voor het Marvel Cinematic Universe.
Het is niet gek dat Sergio Leone’s Once Upon a Time in the West nog steeds wordt beschouwd als een van de beste films ooit gemaakt. Leone heeft met zijn film het genre van western films voorgoed weten te veranderen. De film uit 1968 is niet alleen een westernepos, vol revolverhelden en vuurgevechten, maar ook een somber verhaal over de gewelddadige consequenties van de Amerikaanse expansie naar het westen. Once Upon a Time in the West verandert niet alleen het soort westernfilms waar Leone bekend om stond. De film veranderde ook de manier waarop het publiek naar films en verhalen over het Wilde Westen keek. In tegenstelling tot zijn Dollarstrilogie laat Once Upon a Time in the West een meer deprimerend en donker westernverhaal zien waarin geweld willekeuriger en chaotischer overkomt. Geen enkel personage is echt veilig. Zelfs de scherpste schutters in het westen, waaronder de mysterieuze Harmonica, zijn niet onoverwinnelijk. Hun kwetsbaarheid maakt ze menselijker, ook al weten de filmtoeschouwers regelmatig maar weinig over hun verleden, motivaties of interesses. Once Upon a Time in the West is niet alleen een genre definieerde en invloedrijke western film. Sergio Leone’s spaghettiwestern film is ook een revolutionair audiovisueel meesterwerk waarin verschillende technische en narratieve aspecten een blijvende indruk weten achter te laten.
Five Nights at Freddy’s is een Amerikaanse bovennatuurlijke horrorfilm die vooral geschikt is voor de fans van de gamereeks waarop de film is gebaseerd. In de kinderlijke horrorfilm, die het meest lijkt op een rip-off van de Saw franchise, zien we namelijk ook hoe een bewaker aan zijn nieuwe baan bij Freddy Fazbear’s Pizza begint. Net zoals in de gelijknamige games begint het scherm al te haperen, terwijl de film opent met de logo’s van de filmdistributeurs. De referentie werkt niet alleen als een duidelijk eerbetoon aan de games. Zo recreëert het ook de spannende sfeer van de games. De film opent spannend, maar niet bepaald spectaculair of origineel. Gedurende film worden diverse montagetechnieken en filmische trucjes gebruikt om Five Nights at Freddy’s zoveel mogelijk te laten lijken op de gamereeks waarop het gebaseerd is. Wanneer het hoofdpersonage begint te werken bij Freddy Fazbear’s Pizza wordt er ook gebruik gemaakt van een rappe afwisseling tussen de beelden van de beveiligingscamera’s. De film weet hiermee goed de gevoelens van machteloosheid en onontkoombaarheid uit de games over te nemen. In de gameverfilming keert ook het welbekende schrikmoment terug waarin een van de animatronics op een slachtoffer afrent en in zijn gezicht schreeuwt. Wat betreft gameverfilmingen blijft Five Nights at Freddy’s dus trouw aan het bronmateriaal en de geschiedenis van de games. Fans zullen met een gerust hart, en misschien zelfs met een trots gevoel, toe kunnen kijken naar Five Nights at Freddy’s. Filmtoeschouwers die onbekend zijn met de gamereeks of geen fan zijn van de videogames, zullen de film eerder ervaren als de zoveelste mislukte horrorfilm met een identiteitscrisis. Five Nights at Freddy’s oogt namelijk regelmatig eerder als een dramafilm. Bovendien komen de schrikmomenten en de zogenaamde angstaanjagende filmscènes eerder (onbedoeld) hilarisch dan eng over. De door Blumhouse Productions en Scott Cawthon Productions geproduceerde film is net zoals de game niet bepaald een artistiek hoogstandje uit het horrorgenre.