Marvel heeft jarenlang aan de top gestaan met hun films, maar op het vlak van superhelden spektakel behoort dit filmjaar toch echt tot Warner Bros. en DC Entertainment. Met films als The Suicide Squad en Zack Snyder’s Justice League hebben ze met gemak Marvel overmeesterd. Zelfs Spider-Man: No Way Home is naar mijn mening geen partij geweest voor beide The Suicide Squad en Zack Snyder’s Justice League. Vandaag staan we stil bij James Gunn’s soft reboot van The Suicide Squad. Of is dit eerder een sequel of remake te noemen? En moet je Suicide Squad uit 2016 gezien hebben, om deze film te kunnen volgen? Deze vragen zal ik ook beantwoorden in mijn film recensie van The Suicide Squad.
Kun je geen genoeg krijgen van de feestdagen, en heb je een lichte voorkeur voor het Sinterklaasfeest? De Club van 5 is dan een film die je gezien moet hebben. Het is een avonturenfilm met een zomers tintje, en een groot hart voor het goedheilig man. De Club van 5 is een warm en gezellige Nederlandse familiefilm. De familiefilm heeft als focus de doelgroep 6 tot en met 12 jaar. Het verhaal gaat over een charismatische groep jeugdvrienden die een groot mysterie over Sinterklaas ontdekken. Ze besluiten samen als De Club van 5 (December) het mysterie op te gaan lossen. Nu moeten ze het opnemen tegen duistere krachten die proberen hun zoektocht te stoppen.
Buckley’s Chance is een Australisch en Canadese internationale coproductie film uit 2021. De film is geregisseerd door Tim Brown. Daarnaast schreef hij samen met Willem Wennekers het verhaal. De cast van de film bestaat uit Bill Nighy, Victoria Hill, Martin Sacks, Milan Burch, Julia Billington, Ben Wood, Kelton Pell en Anthony Gooley. Buckley’s Chance kreeg gemengde kritieken, evenals Nighy’s Australische accent, en de New Yorkse accenten gebruikt door Hill en Burch. Zelf zag ik Buckley’s Chance afgelopen oktober op de 26ste editie van het SCHLiNGEL International Filmfestival. De film zou uitgroeien tot een van mijn persoonlijke favorieten van deze editie van het festival, en in mijn film recensie wil ik uitleggen waarom dit het geval is.
Als kind kreeg filmliefhebber en filmregisseur Mike van Doorn de digitale fotocamera van zijn ouders om mee te filmen. Met deze camera kon hij iedere keer vijftig seconden opnames maken. Hij besloot samen met vrienden en klasgenoten een drie kwartier durende film te maken over een seriemoordenaar genaamd The Valentine Killer. Deze film maakte hij in 2004, en ruim 17 jaar later was de reboot van de film te zien op het witte doek voor de cast, crew en hun familieleden en vrienden. Regisseur Mike van Doorn heeft contact met me opgenomen en de vraag gesteld of ik de film kon recenseren. Daar heb ik met enthousiasme op gereageerd, en daarom sta ik vandaag stil bij zijn reboot van The Valentine Killer.
Het jaar is 1920 wanneer de Duitse film Das Cabinet des Dr. Caligari internationaal uitkomt in de bioscopen. Toen werd deze film met veel lof door critici ontvangen. Nu nog steeds bespreken recensenten en journalisten de impact van Das Cabinet. De film vertelt het verhaal van een gestoorde hypnotiseur die een somnambule, een slaapwandelaar, gebruikt om moorden te plegen. Das Cabinet des Dr. Caligari wordt terecht gezien als een klassieker. Veel recensenten spreken over de invloed die deze Duitse film heeft gehad op meerdere filmgenres. Zo noemde filmrecensent Danny Peary Das Cabinet des Dr. Caligari de eerste cultfilm en de voorloper op het art house filmgenre. De bekende (overleden) filmcriticus Roger Ebert vond dit de eerste echte horrorfilm. Maar hoe kan een Duitse stille film uit 1920 zoveel invloed hebben gehad op het begin van meerdere grote filmgenres?
Is animatiefilm Mortal Kombat Legends: Battle of the Realms een waardige opvolger van Mortal Kombat: Scorpion’s Revenge? Een paar weken geleden recenseerde ik het eerste deel van de geanimeerde Mortal Kombat Legends films. Mortal Kombat Legends: Scorpion’s Revenge is een geweldige animatiefilm die laat zien dat het mogelijk is om een game goed te verfilmen. De film weet de juiste balans te vinden tussen het vertellen van een aangrijpend verhaal, en het leveren van brute actiescènes. Daarnaast is het de filmmakers ook gelukt om de wereld van Mortal Kombat goed te verfilmen. Ongeveer een jaar na de release van Scorpion’s Revenge, kwam het vervolg Mortal Kombat Legends: Battle of the Realms uit. Is het de cast en crew opnieuw gelukt om de visie van de games naar film te adapteren? Vandaag sta ik stil bij het tweede deel van de Mortal Kombat Legends (animatie) filmreeks.
Is Space Jam een goede film of heeft nostalgie de meeste mensen blind gemaakt? De Looney Tunes zijn de afgelopen jaren weer een grote naam aan het worden in het animatiemedium. Ze hebben de grootsheid van hun gouden tijden niet opnieuw bereikt. Echter weten ze wel een begrip te blijven in de filmwereld met hun (nieuwe) Amerikaanse animatieserie Looney Tunes Cartoons, maar ook met het langverwachte vervolg op de originele Space Jam film uit 1996. Space Jam: A New Legacy kwam dit jaar uit in de Nederlandse en Belgische bioscopen. Maar voordat we dit vervolg gaan bespreken, wil ik eerst stilstaan bij het eerste deel. Ik kom zelf ook uit het geboortejaar 1996. In plaats van Space Jam keek ik als (klein) kind graag naar Looney Tunes: Back in Action. Recent keek ik voor het eerst in mijn leven de eerste Space Jam film. Achteraf gezien had ik beter de film eerst als kind kunnen kijken…
Eerder dit jaar recenseerde ik de nieuwe liveaction Mortal Kombat film. In mijn recensie vertelde ik dat dit de film vermakelijk vond. Ondanks dit feit vertelde ik ook dat Mortal Kombat (2021) naar mijn mening geen goede film was. Zo zit de nieuwe liveaction Mortal Kombat vol clichés, gehaaste verhaallijnen en eendimensionale personages. Nu zijn er de afgelopen jaren ook twee animatiefilms uitgekomen over deze bekende franchise. Is het de cast en crew gelukt om de visie van de games naar film te adapteren? Vandaag sta ik stil bij het eerste deel van de Mortal Kombat Legends (animatie) filmreeks. Dit deel heet Mortal Kombat Legends: Scorpion’s Revenge.
Na een korte pauze ga ik nu weer verder met het recenseren van de films die ik zag op de 26ste editie van het SCHLiNGEL International Filmfestival. Vandaag bespreek ik de Finse film Vinksi and the Invisibility Powder. De film is geregisseerd door Juha Wuolijoki – die ook bekend is als de CEO en oprichter van Snapper Films. Vinski and the Invisibility Powder is de eerste film die ik op mijn tweede dag als jurylid van het SCHLiNGEL International Filmfestival bekeek. De film werd door iemand uit het publiek een domme en goedkope kinderfilm genoemd. Maar is dit ook daadwerkelijk het geval?
John Lewis: Good Trouble opent in een donker belichte zaal. We zien John Lewis op een stoel zitten. We krijgen hem eerst van de achterkant te zien, en daarna van de zijkant. Als we John Lewis van de zijkant zien, krijgen we ook zwart-wit foto’s op de achtergrond te zien. Als hij begint met praten zien we hem van de voorkant. Dat we hem van meerdere kanten te zien krijgen in de openingsscène, is bewust gedaan. Hiermee laat regisseur Dawn Porter subtiel weten dat we het leven van John Lewis van meerdere kanten zullen gaan bekijken. In zijn basis begeleid de documentaire John Lewis: Good Trouble ons door het leven van John Lewis. Dit wordt onder andere gedaan door gebruik te maken van archiefmateriaal waarin zijn kennis, ervaringen en opvattingen terug te vinden zijn. Daarnaast worden ook politieke leiders, familieleden, collega’s uit het Congres en anderen geïnterviewd over het leven van John Lewis. Ben je benieuwd of deze documentaire een geslaagde film is? Lees dan snel mijn film recensie verder.