SebKijk

Filmjournalist en Recensent

Night Swim (2024) – Film Recensie

Night Swim (2024) – Film Recensie

In 2014 kwam de korte film Night Swim uit. De regisseurs van deze korte horrorfilm, Bryce McGuire en Rod Blackhurst, hebben het verhaal later uitgewerkt tot een speelfilm. Begin dit jaar kwam de gelijknamige speelfilm uit in de Nederlandse bioscopen. Waar de korte film geregisseerd werd door McGuire en Blackhurst, is de speelfilm alleen geregisseerd door McGuire. Blackhurst heeft als scenarioschrijver van Night Swim (2024) alsnog een belangrijk aandeel gehad bij het maken van de speelfilm. De filmmakers komen met een interessant en leuk idee in Night Swim. Een bezeten zwembad komt niet regelmatig voor in horrorfilms. Het concept dat het zwembad tegelijkertijd levens kan redden, door wensen uit te brengen, en levens kan nemen, is ook een geniale zet. Toch weet deze Amerikaanse bovennatuurlijke thriller en horrorfilm grotendeels niet te overtuigen. Ondanks dat de film wel degelijk schrikmomenten heeft, is Night Swim over het algemeen niet eng. De schrikmomenten zijn effectief door twee redenen. Allereerst worden de geluiden tijdens deze schrikmomenten luider gemaakt. Hierdoor schrik je eerder van het geluid dan van dat het moment of de scène echt eng is. Ten tweede vinden de schrikmomenten ook tijdens de willekeurigste gebeurtenissen plaats, waardoor de filmmakers het filmpubliek toch te pakken weten te krijgen. Bovendien betekent te grazen worden genomen door slappe schrikmomenten niet meteen dat de film ook daadwerkelijk angstaanjagend goed is. Sterker nog: als de korte film net zo belabberd als de speelfilm is, dan heb ik weinig hoop voor de toekomstige filmcarrières van McGuire en Blackhurst.

Melk (2023) – Film Recensie

Melk (2023) – Film Recensie

Melk is een Nederlandse dramafilm met een emotioneel beladen onderwerp. De film laat zien hoe ouders om kunnen gaan met de stilgeboorte van hun kind. Hierbij legt regisseur Stefanie Kolk specifiek de focus op het rouwproces van de moeder (genaamd Robin). Melk bestrijdt clichés van (Nederlandse) dramafilms door geen grote emotionele uitbarstingen of discussies op beeld te zetten. In plaats daarvan kiest Kolk ervoor om dit onderwerp op een andere manier te bespreken. Robin verwerkt haar verlies op abnormale manieren die interessant, maar ontoegankelijk op film zijn gezet. Dit rouwproces mag dan origineel zijn in vergelijking met andere dramafilms over soortgelijke onderwerpen, maar de film bespreekt eigenlijk amper wat er nu echt in het hoofd van Robin omgaat. Het filmpubliek weet dat ze het zwaar heeft, rouw ervaart en verdrietig is. Voor een dramafilm over zo’n beladen onderwerp, is dit echter niet genoeg. Kolk offert in Melk interessante ideeën, maar weet deze minder sterk te onderbouwen en af te ronden.

Trolls World Tour (2020) – Film Recensie

Trolls World Tour (2020) – Film Recensie

Trolls World Tour is een simpele, maar vermakelijke animatiefilm. Trolls World Tour is grappiger dan zijn voorganger (Trolls uit 2016). Dit is grotendeels te danken aan de regiekeuze om de humor van de film absurdistischer te maken. Het filmverhaal van deze tweede film over de Good Luck Trolls is ook interessanter dan de vorige film. Zo bevat Trolls World Tour een filmverhaal met mooie thema’s. Het verhaal vertelt ons dat onze verschillen ons niet hoeven te verdelen. In plaats daarvan kunnen ze ons de kracht geven om de andere kant van het plaatje te zien en begripvoller te zijn. Trolls World Tour laat zien dat het omgaan met verschillen helpt bij het accepteren van onszelf en anderen. Ondanks dat deze animatiefilm een mooie thematische boodschap bevat en vol zit met hilarische momenten, is Trolls World Tour nog steeds niet een sterke filmaanrader. Zo bevat de film zowel eendimensionale personages als een te rap tempo in zijn verhaalverloop. Daarnaast zorgt de absurdistische humor regelmatig voor te veel chaos en afleiding van het hoofdverhaal.

Neem Me Mee (2023) – Film Recensie

Neem Me Mee (2023) – Film Recensie

Neem Me Mee is een meeslepende Nederlandse komediefilm waarin een groep bejaarden, onder begeleiding van een jonge reisleider, de show stelen. De film bevat een grootse sterrencast die allemaal interessante en sterk onderbouwde personages spelen. Neem Me Mee is geen film waarin bepaalde groepspersonages minder ontwikkeling krijgen dan anderen. Doordat alle personages evenveel aandacht krijgen om onderbouwd te worden, oogt het filmverhaal levendig. De interacties tussen de personages zijn hilarisch en dynamisch doordat de cast met de tegenstrijdige persoonlijkheden heerlijk op elkaar inspelen. Het is jammer dat deze Nederlandse film minder excentrieke audiovisuele of technische aspecten bevat. Op wat intrigerend werk van de geluidsafdeling na, bevat Neem Me Mee geen bijzondere technische aspecten. Gelukkig bevat deze Nederlandse speelfilm wel een hartverwarmend verhaal vol krachtige acteerprestaties van enkele van Nederlands beste acteurs en actrices.

Bleeding Love (2023) – Film Recensie

Bleeding Love (2023) – Film Recensie

Filmmaker Emma Westenberg laat in haar speelfilmdebuut Bleeding Love zien hoe lastig het is om in een generationele vicieuze cirkel van verslavingen vast te zitten. Het filmverhaal laat zien hoe de verslavingsproblematiek van een ouder hetzelfde soort problemen en verslavingsgedrag bij een kind kan veroorzaken. Westenberg laat samen met actrice Clara McGregor hoe vastgeroest verslaafden in hun gedrag kunnen zijn. Bleeding Love bespreekt zeker beladen en moeilijke onderwerpen. Ondanks dat de filmmakers dit niet altijd op de origineelste manier doen, weten ze me toch te raken. Bleeding Love vertelt een verhaal dat helaas pijnlijk accuraat en herkenbaar voor mezelf is. In de film zegt de dochter tegen haar vader (en haarzelf) dat ze niet verslaafd is. Toch laat ze in haar gedrag het tegenovergestelde zien. Ze is constant stiekem bezig om aan middelen te komen om haar deprimerende gedachten en gevoelens te dempen. Net zoals dit hoofdpersonage had ik voor lange tijd het gevoel dat ik niet hoefde te stoppen met het vertonen van mijn verslavingsgedrag. Sterker nog: af en toe heb ik nog steeds dit gevoel. Onder het idee dat we de situatie “onder controle” hebben, houden we onszelf voor de gek. Toch laat Bleeding Love zien dat er nog steeds hoop voor de toekomst is. Bleeding Love levert een (karakter-)analyse van verslavingsproblematiek waarin de filmmakers bepleiten aan verslaafden en verslavingsgevoeligen om na te denken over hun middelengebruik en gedrag. De film zet verslaafden en verslavingsgevoeligen aan het denken of het innemen van hun “gewenste” of “benodigde” middelen, echt nodig is. Om deze reden maakt het niet uit dat het filmverhaal al zo vaak verteld is, want uiteindelijk slaagt Bleeding Love er volledig in om de filmtoeschouwers aan het denken te zetten over hun eigen gedrag.

Silent Night (2023) — Film Recensie

Silent Night (2023) — Film Recensie

Silent Night is een visueel sterke film. Dit is al duidelijk aan het begin van de film waarin we door een felrode ballon vaag het gezicht van het, door Joel Kinnaman gespeelde, hoofdpersonage zien. De rode ballon symboliseert de verblindende woede waarmee dit hoofdpersonage gevuld is. Cinematograaf Sharone Meir en filmmonteur Zach Staenberg weten onder leiding van regisseur John Woo creatieve overgangen in de film te plaatsen. Een prachtig voorbeeld hiervan is de overgang van een zwart beschaduwde muur naar de zwarte achtergrond van een hartmonitor in een operatiekamer. Daarnaast is Silent Night een film waarin zowel stilte als geluid een belangrijke rol spelen. De stilte van de cast is net zo belangrijk als de geluidsbewerking en geluidsmixing uit de film. Het concept van een man die zijn stem verliest en tegelijkertijd uit is op wraak voor de dood van zijn zoon is origineel. In de uitwerking van dit concept zorgt het gemis van dialogen en verbaal acteerwerk ervoor dat Silent Night regelmatig repetitief overkomt. Er zijn verschillende scènes met herhalende acties of gebeurtenissen, waardoor het verhaal ook repetitief en langdradig overkomt. Zo bevat de film veel scènes waar Kinnamans personage Brian terugkijkt op de tijd die hij samen had met zijn overleden zoon. De vele flashbacks zijn ontroerend echt, maar zorgen er ook voor dat het verhaal en de bijhorende actiescènes langzaam op gang komen. Het helpt ook niet dat Woo en scenarioschrijver Robert Archer Lynn tijdens deze herhalende filmmomenten weinig context geven over de situatie van deze scènes. Het probleem is niet alleen de onduidelijkheid van deze filmmomenten. Silent Night mist ook een duidelijke reden waarom deze overmatig gebruikte scènes zijn toegevoegd aan het filmverhaal. Gelukkig bevat Woo’s thriller en actiefilm wel meer pluspunten dan minpunten. Zo bevat de film sterke, bloederige en explosieve actiescènes. Het acteerwerk van de hoofdrolspeler Joel Kinnaman is ook uitstekend. De acteur levert een van zijn beste acteerprestaties tot nu toe. Bovendien worden thema’s als rouw en verlies sterk uitgewerkt. De positieve aspecten zorgen ervoor dat Silent Night overkomt als een ondergewaardeerde actiefilm.

In dienst van de Vrede (2024) – Film Recensie

In dienst van de Vrede (2024) – Film Recensie

In dienst van de Vrede is een aangrijpende en indrukwekkende Nederlandse documentaire. De film schetst een totaalbeeld van de oorsprong, setting en escalatie van het conflict in (Zuid-)Libanon in de jaren 1980. In dienst van de Vrede geeft het woord aan veteranen, (voormalig) correspondenten en andere experts over de Unifil vredesmissie die in 1979 gestart is. De filmtoeschouwers krijgen diverse persoonlijke en informatieve verhalen te horen. In dienst van de Vrede richt zijn schijnwerpers op dit onderbelicht stukje wereldgeschiedenis waarin de focus specifiek op de Nederlandse rol van dit internationale conflict wordt gelegd. Ondanks dat In dienst van de Vrede een zwaar beladen onderwerp – ook in de hedendaagse context – bespreekt, weten de filmmakers ook luchtige momenten van humor terug te brengen in de film. Er worden enkele kleine grappen gemaakt en hartverwarmende beelden vertoond. Deze momenten zorgen ervoor dat de filmtoeschouwers de tijd hebben op adem te komen van de heftige gesprekken die gevoerd worden in de documentaire. Ondanks het gebruik van enkele luchtige momenten, verliest In dienst van de Vrede nooit zijn focus. De filmmakers hebben een duidelijke visie gehad over het verhaal dat ze wilden vertellen. Hier slagen ze dan ook zeker in! Toch hadden enkele historische gebeurtenissen iets meer verbonden mogen worden met de actuele context van de soortgelijke internationale conflicten waar we nu tegen aanlopen. De documentairefilm had daar iets langer voor moeten zijn, want met een korte speeltijd van 60 minuten was dit niet gelukt. Toch is het meer willen van een film niet per se iets slechts. Het laat zien dat de film slaagt in het vertellen van zijn verhaal, omdat ik – als filmtoeschouwer – nog meer had willen zien.

Katak, de dappere beloega (2023) – Film Recensie

Katak, de dappere beloega (2023) – Film Recensie

Katak, de dappere beloega is een warme en leerzame animatiefilm. De filmische avonturen van de moedige en slimme jonge beloega Katak, zijn zowel geschikt voor kinderen als voor volwassenen. In de film leert Katak dat hij zichzelf niet hoeft te bewijzen. Het maakt niets uit dat hij er jonger uitziet dan dat hij is, want zoals zijn gelijknamige opa zegt: “Wat telt zit van binnen!” Katak maakt in deze mooie Canadese animatie en familiefilm mee dat hij gewoon mag zijn wie hij is. Vooral de jongere filmtoeschouwers krijgen hierdoor een mooie (film-)les over identiteitsvorming en zelfacceptatie mee. Katak, de dappere beloega neemt de filmtoeschouwers op een wonderbaarlijke wereldreis door zeeën en rivieren op Aarde mee. De animatiefilm laat de geweldige zeewereld en zijn bewoners op bijzondere, spannende en grappige manieren zien. Zo laat de film niet alleen beloega’s zien, maar ook kabeljauwen, narwals, orka’s, steurvissen, krabben en zelfs ganzen. Ondanks dat de animatiefilm veel belangrijke (en volwassen) thema’s bespreekt, valt een van de belangrijkste aspecten uit de film wat tegen. Voor een animatiefilm ziet de animatie er namelijk niet heel goed uit. Katak, de dappere beloega oogt als een animatiefilm die eigenlijk rechtstreeks naar streamingdiensten, fysieke media of televisie zou kunnen gaan. De animatietechnieken en animatiebewegingen zien er regelmatig goedkoop of slap geanimeerd uit. Ondanks dat de film minder spectaculair geanimeerd is, valt Katak, de dappere beloega nog steeds aan te raden. De film bevat een prachtig verhaal dat spannende filmscènes sterk weet te balanceren met zowel komische als hartverwarmende filmmomenten.

The Nun (2018) – Film Recensie

The Nun (2018) – Film Recensie

The Nun is een typische horrorfilm. Opvallende filmtoeschouwers en horrorliefhebbers zullen direct doorhebben wanneer een schrikmoment (een zogeheten jumpscare) zal opkomen. Wanneer de filmmuziek en al het andere geluid verdwijnt, kun je iets engs verwachten. Of dit nu echt eng genoemd kan worden is een verhaal. The Nun probeert een eng filmverhaal te leveren, maar ze komen niet heel ver. Voor een horrorfilm uit de populaire horrorfranchise The Conjuring is de film onnatuurlijk saai. The Nun is niet eng en bevat herhalende anticlimax filmmomenten met de kwaadaardige non Valak. De film bevat wel interessante concepten en ideeën voor angstaanjagende filmmomenten. Het levend begraven worden nadat je in een doodskist bent gevallen, is conceptueel best eng. In de uitvoering van dit soort filmscènes worden de momenten minder eng gemaakt. Zo wordt de persoon in kwestie al snel gered door een non die een cheat code gebruikt om haar zintuigen te versterken en te achterhalen in welk graf dit personage gevangen zit. De inclusie van dit soort belachelijke keuzes zorgt ervoor dat The Nun tegelijkertijd amateuristisch en hilarisch overkomt. Bovendien kan de film ook nog voorspelbaar genoemd worden. Het cliché moment van een radio die kalme en rustgevende muziek uit zichzelf begint af te spelen, komt uiteraard voor in The Nun. Niets lijkt origineel te zijn in deze film, maar gelukkig bevat The Nun wel nog enkele pluspunten. Het werk van productieontwerper Jennifer Spence en kostuumontwerper Sarn Gilham zijn daar goede voorbeelden van. Het einde van de film is het beste aspect. Niet omdat de film dan afgelopen is, maar omdat de filmmakers het einde van deze film op een bijzondere manier weten te verbinden met het verhaal van The Conjuring (2013). Spijtig genoeg zijn de pluspunten en de potentie van de film verreweg niet genoeg om The Nun een sterke of überhaupt vermakelijke horrorfilm te maken. Als film is The Nun net zo’n misbaksel als hoe de demonische non Valak eruit ziet.

Jurassic Park III (2001) – Film Recensie

Jurassic Park III (2001) – Film Recensie

Jurassic Park III is naar mijn mening de zwakste film uit de originele filmtrilogie. De film bevat interessante ideeën en thema’s, maar onderbouwt ze amper. Jurassic Park III bevat daardoor een magertjes verhaal. De korte speeltijd van de film is hierdoor – over het algemeen – een pluspunt. De film is kort, waardoor die ook sneller is afgelopen. Aan de andere kant is de korte speeltijd van de film ook een nadeel. Het verhaal gaat te snel door de gebeurtenissen heen. Bovendien zijn deze gebeurtenissen onderontwikkeld. Dit komt doordat Jurassic Park III niet alleen een korte speeltijd heeft, maar ook een rap tempo in zijn verhaalverloop bevat. Zelfs de filmmuziek van de legendarische componist John Williams valt tegen. De componist brengt weinig nieuwe bijzondere muzikale thema’s tot de franchise – iets wat hij wel deed in The Lost World: Jurassic Park. Toch zorgt Williams bij de eerste echte verschijningen van dinosaurussen met zijn filmmuziek voor een ontroerend moment. Tijdens deze scène realiseerde ik me dat het kijken van deze films me nooit zal vervelen. Toch kan ik nog steeds kritisch op de films zijn, want – boy, oh boy – bevat Jurassic Park III veel stommiteiten, rommeligheden en problemen. De lastige en verschrikkelijke productie van Jurassic Park III is daar grotendeels voor te danken. Toen de film in productie ging, waren de scenarioschrijvers nog steeds bezig met het werken aan het verhaal. Er is nooit een definitieve versie van het scenario voltooid tijdens de productie van Jurassic Park III. Het middelste gedeelte van het scenario was niet compleet en het einde moest nog geschreven worden. Dit zorgde voor een, zachtjes uitgedrukt, hectische productie. Het is niet gek dat de scenarioschrijvers en regisseur Joe Johnston keuzes hebben moeten maken, die gemaakt zijn met de best intenties, maar nog steeds tot een belabberd en redelijk tam filmverhaal hebben gezorgd. Sam Neill’s personage Dr. Alan Grant zegt het zelf het beste: “Some of the worst things imaginable are being done with the best intentions.”