Als er een filmgenre is waar regisseur Roland Emmerich bekend voor staat dan is het wel de rampenfilm. Met beroemde films als Independence Day uit 1996 en Godzilla uit 1998 wist Emmerich zich al snel neer te zetten als de ramptoerist van de (hedendaags) bekende filmregisseurs. Echter wordt een deel van zijn oudere films tot op de dag van vandaag nog gewaardeerd door een grote groep filmliefhebbers. Maar zelfs deze filmliefhebbers weten dat de recentere films van Emmerich meer teleurstellen dan zijn eerdere werk. Een goed voorbeeld hiervan is zijn recentste film Moonfall. Met een gigantisch budget leek Moonfall in eerste instantie een veelbelovende terugkeer naar het genre te zijn voor Emmerich. Met Moonfall laat de filmmaker zien dat geen enkel budget de consequenties van een repetitief oeuvre kan voorkomen. Het oeuvre – of al het werk gedurende de loopbaan van Roland Emmerichs carrière – kan teruggeleid worden naar dezelfde cliché basisprincipes waarmee hij zijn verhalen verteld. Bijna geen enkel aspect aan Moonfall is origineel of goed uitgewerkt – zeker niet voor een regisseur die bekend staat voor het maken van rampenfilms. Emmerich wilde met Moonfall opnieuw graag een rampenfilm maken – en in zekere zin is dit hem ook gelukt. Alleen niet op de manier waarop hij hoopte. De echte ramp is namelijk het bestaan van de film.
He shoots. He scores. Regisseur en documentairemaker Geertjan Lassche weet met zijn nieuwste documentaire Louis een ontroerend, intiem en (vooral) informatief portret neer te zetten. Ik ben zelf geen groot voetbalfanaat en kijk (bijna) geen voetbalwedstrijden. In eerste instantie sprak deze documentaire over Louis van Gaal me dus ook zeker niet aan. Doordat veel recensenten met lof spraken over de film, besloot ik toch een recensie-exemplaar aan te vragen bij Dutch FilmWorks. Louis is namelijk al sinds 15 juli 2022 te koop op Blu-ray en DVD. Mijn dank aan Dutch FilmWorks voor het versturen van een recensie-exemplaar.
John Carpenters Halloween uit 1978 wordt (terecht) beschouwd als een van de meesterwerken van het slasher filmgenre. Halloween (1978) wist dit subgenre van de horrorfilm naar nieuwe hoogtes te brengen. Net zoals The Texas Chain Massacre uit 1974 wist Halloween (1978) een iconische seriemoordenaar, die op gruwelijke manieren zijn slachtoffers stalkt en vermoordt, te scheppen. Er zijn al veel vervolgen uitgekomen op de allereerste Halloween-film, maar tot nu toe leek geen enkel vervolg of remake echt dicht bij het niveau van John Carpenters meesterwerk te komen. Met Halloween (2018) kwam hier voor het eerst echt verandering in. Regisseur David Gordon Green weet met zijn Halloween-film het verhaal van John Carpenters Halloween perfect te vervolgen. Tegelijkertijd zorgt Green er ook voor dat zijn Halloween-film als een losstaand deel bekeken kan worden. Het is zeker mogelijk om eerst Halloween uit 2018 te kijken, zonder dat je de originele film van John Carpenter hebt gezien. Halloween (2018) werkt dus beide als een losstaand deel en een vervolg – wat best knap is voor een moderne slasher film.
Op 1 april 2000 werd het (toen) nieuwste boek van de (overleden) befaamde filmrecensent Roger Ebert uitgebracht. De titel van dit boek was “I Hated, Hated, Hated This Movie”. Het boek bestond uit een verzameling van Roger Ebert’s recensies van films die volgens hem koste wat kost vermeden moeten worden. Het gevoel wat Roger Ebert beschreef in zijn boek komt honderd procent overeen met hoe ik het nieuwste avontuur van superheld Thor ervaarde. Het is vrij simpel. Ik haat, haat, haat Thor: Love and Thunder. Voordat jullie nu jullie vurige boze reacties onder deze recensie gaan plaatsen, wil ik graag uitleggen waarom Thor: Love and Thunder voor mij de slechtste Marvel Studios-film (tot op heden) is. Er zullen meerdere recensenten, filmliefhebbers en trouwe lezers zijn die in de mythe geloven dat kritiek – en in verlenging journalistiek – altijd (zo ver mogelijk) objectief geschreven moet zijn. Hate to break it to you, maar dat is minder het geval dan je denkt. Elke vorm van journalistiek – en zeker kritiek in de vorm van recensies, essays en opinies – is geschreven vanuit een subjectieve mindset. Wat er geschreven kan worden kan gebaseerd zijn op objectieve feiten. Maar de journalist en recensent beschrijft (on-)bewust het artikel, de recensie en dergelijke op de manier wat zijn, haar of diens mening het beste weergeeft. Wat ik met deze spoedcursus (zelf aangeleerde) journalistiek en kritiek probeer uit te leggen: het is mijn mening dat ik Thor: Love and Thunder een slechte film vind. Dat is in mijn ogen gebaseerd op technische aspecten en verhaalkeuzes die niet werken. Echter kunnen andere mensen hier over heen kijken of zelfs de overtuiging hebben dat deze kritiekpunten niet kloppen. Helaas voor de liefhebbers van Thor: Love and Thunder moet ik dus nogmaals aangeven dat dit geen positieve recensie zal worden. Echter zal ik de film eerlijk beoordelen, en ook de positieve aspecten van de film benoemen. Want ondanks dat Thor: Love and Thunder een hele, hele, hele slechte film is, bevat het ook enkele krachtige onderdelen.
Door de teleurstellende box office van Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore vraagt Warner Bros. zich af of het nog nut heeft om nieuwe delen voor de Fantastic Beasts filmreeks te maken. Het is best jammer dat de Fantastic Beasts filmreeks nu kritisch en commercieel teleurstelt, want dit is niet altijd het geval geweest. Het eerste deel van de Harry Potter spin-off filmreeks – Fantastic Beasts and Where to Find Them – werd kritisch goed ontvangen. Daarnaast werd de film ook een box office succes. Het is niet gek dat Fantastic Beasts and Where to Find Them het grootste succes van deze drie delen behaalde. Deze eerste film is namelijk gemakkelijk het beste deel van de filmtrilogie te noemen. Fantastic Beasts and Where to Find Them weet als enige Fantastic Beasts-film tot bepaalde hoogte de kracht van de Harry Potter filmfranchise te behalen. Tegelijkertijd schiet Fantastic Beasts and Where to Find Them regelmatig op dezelfde vlakken tekort. Zo zijn enkele bijpersonages nogal eendimensionaal uitgeschreven. Daarnaast worden de verschillende verhaallijnen, maar magertjes met elkaar verbonden. Toch blijft Fantastic Beasts and Where to Find Them een uiterst vermakelijke en magische film.
The King’s Man is een film dat in de basis gaat over het ontstaan van een onafhankelijke inlichtingendienst tijdens de gruwelijke gebeurtenissen van de Eerste Wereldoorlog. Door de beschrijving van het verhaal verwacht je een spannende race tegen de klok waarbij de helden strijden om de catastrofes van de Eerste Wereldoorlog zo goed als mogelijk te beperken. Ondanks dat The King’s Man een geweldige opzet voor een verhaal heeft, maakt het zijn spannende beloftes niet waar. Toch is The King’s Man goed te kijken zonder enige voorkennis van de eerdere uitgekomen films, en het stripboek waar de films op zijn gebaseerd. Het is echter sterk aan te raden om The King’s Man niet als eerste film van deze franchise te kijken. Vooral niet als je een goed beeld wil krijgen van hoe krachtig of spectaculair de films uit deze franchise kunnen zijn. The King’s Man is op dit moment namelijk de zwakste schakel van deze franchise.
Batman (1989) is een bijzondere film. Niet alleen omdat de film daadwerkelijk best goed is, maar ook omdat deze Batman-film het verhaal achter de superheld deels verandert. Zo zijn de thema’s en de toon van de film deels beïnvloed door de graphic novels The Killing Joke (van Alan Moore en Brian Bolland) en The Dark Knight Returns (van Frank Miller). Echter worden deze verhalen aangepast op een manier waardoor Batman, en zijn aartsvijand, The Joker altijd aan elkaar verbonden zijn. Als het ware zorgen ze er beide voor dat ze ontstaan, wat best bijzonder is, omdat dit nooit zo specifiek werd benoemd in de Batman-stripboeken. Batman bedenker Bob Kane werkte mee als adviseur aan de film. Dit is terug te zien in de film, want in de vroege jaren van de Batman-stripboeken pakte de superheld de schurken gewelddadiger aan. Sterker nog in de eerste stripboek waarin hij verscheen vermoordde hij een schurk. Dat Batman losser omgaat met zijn moraal – over het niet vermoorden van mensen – is terug te zien in de film. Dit is waarschijnlijk te danken aan de adviezen van Bob Kane. Ondanks dat Batman (1989) een krachtige film is, voelt het meer aan alsof Tim Burton een eigen invulling heeft gegeven aan wat Batman voor een personage is. Hierdoor kan Batman (1989) het best bekeken worden als een film die in zijn eigen filmwereld bubbel leeft. Als je het eens bent met hoe Batman tegenwoordig streng is tegen het vermoorden van criminelen, dan is de kans groot dat deze film je teleurstelt. Warner Home Video en Day One MPM brachten op 22 juni 2022 de Ultimate Collectors Edition uit van Batman (1989). De Ultimate Collectors Edition van Batman (1989) bestaat uit een 4K Ultra HD/Blu-ray Steelbook, een fotoboek met 16 pagina’s, tien lobby cards, twee art cards, een Batman-envelop om alles in te bewaren en reproducties van twee posters (op een tweezijdige poster). Mijn dank aan Warner Home Video en Day One MPM voor het versturen van een recensie-exemplaar.
The Peanut Butter Falcon is een krachtige feelgoodfilm die, net zoals veel andere films uit dit subgenre, regelmatig emotionele momenten boven karakter ontwikkelingen plaatst. In andere woorden: de film maakt meer gebruik van de stijl dan van de inhoud van het verhaal. Emotionele momenten kunnen in een verhaal gebruikt worden om het karakter van een personage uit te lichten of te onderbouwen. Dit is bij The Peanut Butter Falcon deels ook het geval. Toch wordt de kracht van deze emotionele momenten nooit volledig benut. Zo krijgen we, door flashbacks te zien hoe een personage, door het verlies van zijn broer, rouw ervaart. Echter wordt de potentie van dit trauma nooit volledig benut, want dit verlies wordt alleen in flashbacks weergegeven. Doordat The Peanut Butter Falcon niet nadrukkelijk benoemd wat het verlies voor dit personage betekent, zal het publiek moeten aanvoelen of invullen wat dat voor dit personage betekent. Aan de ene kant werkt dit bij de film. Het publiek zal, doordat ze zelf kunnen invullen hoe een personage zich voelt, zich meer verbonden voelen tot dit personage. Aan de andere kant is deze specifieke regiekeuze wel oppervlakkig en saai. Er is zeker de diepgang in het verhaal te vinden, want The Peanut Butter Falcon bevat een krachtig verhaal over het maken van je eigen familie. Toch ligt het grootste valkuil van de film bij het feit dat er teveel afhangt van de emotionele connectie, die het publiek kan ervaren met de film. Een krachtige manier van storytelling krijgt hierbij minder prioriteit.
James Bond-films zijn niet alleen bekend vanwege hun spannende actiescènes en bijzondere spionnen gadgets, want de filmreeks is ook bekend voor de diverse en mooie reislocaties die ze bij elke film bezoeken. De James Bond-films laten hiermee het publiek delen van de wereld zien die ze anders misschien nooit gezien hadden. De opnamelocaties van No Time To Die zetten deze gevestigde James Bond-traditie voort. Daarom wil ik vandaag stilstaan bij de mooie reislocaties uit No Time To Die. Dit doe ik via een samenwerking met Weflycheap. Mijn dank aan Weflycheap voor de mogelijkheid tot een samenwerking. Ben je benieuwd naar de mooie reislocaties uit No Time To Die? Of wil je meer te weten komen over Weflycheap? Lees dan snel dit artikel verder!
The Batman is een van de bekendste fictieve personages aller tijden. Dit is een personage dat wereldwijd geliefd is door stripliefhebbers, superhelden fans en filmkijkers. De eerdere Batman-films, van Christopher Nolan en Tim Burton, bevatten veel fans. Vooral The Dark Knight wordt beschouwd als het meesterwerk over het personage. Er lag dus zeker een grote druk op regisseur Matt Reeves om een juiste en krachtige film over Batman te maken. Met de komst van Matt Reeves’ film The Batman is Christopher Nolan voor het eerst van zijn troon gehaald. The Batman is als film nog beter dan The Dark Knight. Het is naar mijn mening ook niet zo gek dat dit Reeves gelukt is. Naas Nolan is Reeves een van de beste regisseurs die begrijpt hoe je een blockbuster film kan vertalen naar een genre bepalend meesterwerk. The Batman is vanaf 6 juli 2022 te koop op 4K Ultra HD, Blu-ray, DVD en Steelbook. Mijn dank aan Warner Home Video en Day One MPM voor het versturen van een recensie-exemplaar.