Krekel & Mierabella opent veelbelovend als de filmtoeschouwers een snelle en korte montage te zien krijgen waarin de krekels band zich voorbereidt op hun optreden. Helaas is deze openingsscène niet lang veelbelovend. Tijdens het kijken van deze openingsscène valt het al snel op dat het geluid, dat de filmtoeschouwers te horen krijgen, niet synchroon loopt met het geluid dat de band maakt. Hierdoor komt de geluidsbewerking van de geluidseffecten apart en niet toepasselijk over. Daarnaast helpt het ook niet dat het onduidelijk is welke geluiden behoren tot de filmmuziek en welke geluiden behoren tot de muziek die de band maakt. Voor een avontuurlijke familie en animatiefilm dat zichzelf neerzet als een muzikaal sprookje is het best zonde dat het geluid in de openingsscène al wat tegenvalt. Gelukkig weet de geluidsafdeling, onder leiding van regisseurs Luka Rukavina, Kristijan Milic en Dino Krpan, hun werk gedurende de verdere speeltijd van de film flink te verbeteren. De regisseurs en scenarioschrijver Rona Zulj weten op een creatieve manier positiviteit en muziek in allerlei fantasierijke hoeken te vinden. Zo gebruikt Ket de krekel de tralies van zijn gevangeniskooi in het mierennest als instrument. Daarnaast weet Ket met een steen op de muur van zijn gevangeniskooi bladmuziek voor toekomstige optredens uit te schrijven. De film bevat verder pakkende liedjes die door hun simpele teksten dagenlang in je hoofd blijven zitten. Het sterke en schone zangwerk van de Nederlandse cast ondersteunt dit effect. Van de Nederlandse stemmencast weten vooral Tara Hetharia en Jonathan Demoor een blijvende indruk achter te laten. Dit is deels te danken aan het feit dat dit duo de hoofdrollen spelen, maar voor een ander deel is te danken aan het feit dat zowel Hetharia als Demoor levendig, speels en overtuigend stemmenwerk afleveren.
De kinderfilm Superkrachten voor je hoofd van YouTube bekendheid en filmmaker Dylan Haegens heeft de Gouden Film gehaald. De Nederlandse kinderfilm heeft 100.000 bezoekers naar de Nederlandse bioscopen getrokken. Actrice Elise Schaap werd door haar man, schrijver en scenarist Wouter de Jong samen met acteur Finn Vogels verrast met de Gouden Film. Superkrachten voor je hoofd is de zevende Gouden Film van 2024.
Dune: Part Two is een epische en prachtige film die generaties lang geliefd zal blijven. Het is een bewijs van de verbeeldingskracht van meesterlijke filmmakers. Regisseur Denis Villeneuve toont het filmpubliek de kracht van audiovisuele storytelling. Hij doet dit niet alleen door grandioze actiescènes te maken. Villeneuve weet dat hij zich eerst op het verhaal moet richten om de film echt opwindend te maken. De momenten van zwaardgevechten, luchtaanvallen en (nucleaire) oorlogsvoering, moeten de emotionele verhaalstructuur van Pauls heldenreis volgen. Als deze grote actiescenes niet de emotionele kern van het verhaal volgen, doen ze er niet toe. Anders is Dune: Part Two gewoon weer een ander voorbeeld van een spektakelfilm met een dun en saai verhaal. Dune: Part Two is net zoals zijn voorganger, Dune uit 2021, gebaseerd op Frank Herberts gelijknamige boek. Het verhaal van Dune is gelaagd en diepgaand. Het zit vol met thema’s als corruptie, imperialisme en kapitalisme. Herbert gebruikt profetieën als middel om te laten zien hoe indoctrinatie en propaganda worden gebruikt om zowel de geest als het lichaam van de oorspronkelijke bewoners van Arrakis tot slaaf te maken. In Dune: Part Two maakt Villeneuve duidelijk dat de profetie van de Lisan al Gaib is gecreëerd om de inwoners van Arrakis – de Fremen – een symbool van hoop te geven. De ironie van deze profetie is dat hun held een buitenstaander zal zijn: Paul Atreides. Villeneuve beargumenteert uitstekend dat de held van de inheemse bevolking eigenlijk een Fremen zou moeten zijn. Hij speelt met concepten als blanke redders en wit privilege. De Fremen moeten worden gered door een blanke buitenstaander, die ook nog eens van hoge afkomst is. Door de Fremen te onderwerpen aan de profetie hopen de Bene Gesserit, de bedenkers en inzetters van de profeties, dat de inheemse bevolking van Arrakis zal blijven wachten op hun redder in nood en zich niet zelf zullen verzetten tegen het gevestigde regime. Villeneuve en scenarioschrijver Jon Spaihts leveren een aangrijpend verhaal waarin gespeeld wordt met de dualiteit van de gevolgen van acties van mensen die hooggeboren zijn. De spektakelstukken zijn groots en indrukwekkend op beeld gezet door cinematograaf Greig Fraser, maar zonder de regievisie van Villeneuve en het scenario dat hij samen schreef met Spaihts, zou Dune: Part Two niet de meesterlijke film zijn die het nu is geworden.
Deadpool is teruggekeerd naar het witte doek om samen met Wolverine deel te nemen aan het Marvel Cinematic Universe. Deadpool & Wolverine is de 34ste film uit het Marvel Cinematic Universe en het eerste deel van een schijnbaar nieuwe golf X-Men films. Het is ook de eerste R-rated film uit het MCU en dat is maar goed ook, want Deadpool zou een heel stuk irritanter zijn als kindvriendelijke antiheld. Deadpool & Wolverine is niet alleen de 34ste film in het Marvel Cinematic Universe. Het is ook een direct vervolg op Deadpool (2016) en Deadpool 2 (2018). Deadpool & Wolverine heeft niet alleen de taak gekregen om een hilarische afsluitende film van de Deadpool filmtrilogie te worden. Deze derde Deadpool film moet ook een eervolle en logische reden geven voor de terugkeer van acteur Hugh Jackman als Wolverine. Jackman zagen filmtoeschouwers voor het laatst als Wolverine in Logan (2017). Aan het einde van deze film leek de acteur voorgoed te stoppen met zijn rol als held Wolverine. Zowel Jackman als Wolverine kregen een prachtig afscheid van het superheldenfilmgenre. Toch lukte het Marvel Studios en Deadpool acteur Ryan Reynolds om Jackman ervan te overtuigen terug te keren in zijn meest iconische rol. De spanningen liggen hoog, omdat zowel de filmmakers als de filmliefhebbers niet graag Jackmans beste film als Wolverine, Logan (2017), verpest zouden zien worden. De verwachtingen liggen nog hoger dan normaal doordat er de laatste tijd veel sprake van vermoeidheid en desinteresse rondom superhelden films heeft plaatsgevonden. Om deze reden brengt Marvel Studios dit jaar ook alleen Deadpool & Wolverine uit in de bioscoop. Marvel Studios hoopt op deze manier met Deadpool & Wolverine nieuwe interesse op te wekken voor het Marvel Cinematic Universe.
Abigail is een simpele, maar uiterst effectieve en grappige horrorfilm waarin niemand elkaar kan vertrouwen. In de film wordt er op een sterke manier gebruik gemaakt van metaforen. Een van de leukste en creatiefste metaforen vindt plaats tijdens de scène waarin Kathryn Newtons personage Sammy een oude Woody Woodpecker cartoon kijkt. In de cartoon zien we hoe een spook zich angstaanjagend opstelt tegenover Woody Woodpecker. In plaats van dat het kleurrijke tekenfilmfiguurtje bang wordt, doet Woody Woodpecker het spook na. Hierbij komt Woody Woodpecker enger, monsterlijker en gevaarlijker over dan het spook. Het onverwachte gevaarlijke karakter van Woody Woodpecker is een mooi metafoor voor het personage Abigail in deze film. De criminelen denken in deze film, net zoals het spook uit de cartoon, het echte gevaar te vormen. In werkelijkheid horen deze groep tweederangs criminelen bang te zijn voor Abigail, net zoals het spook uit de cartoon bang hoort te zijn voor Woody Woodpecker. In Abigail spelen de regisseurs Matt Bettinelli-Olpin en Tyler Gillet op een fantasierijke manier met de verwachtingen van het filmpubliek waarbij ze tegelijkertijd een eigen bloederige kijk leveren op de vampierenfilm.
Deep Sea is een prachtige animatiefilm. In deze Chinese avontuurlijke en fantasierijke animatiefilm zijn diverse animatiestijlen en animatietechnieken gecombineerd om uiteindelijk tot het adembenemende uiterlijk van deze animatiefilm te komen. De animatoren lijken op enkele momenten als abstracte, surrealistische of postimpressionistische kunstschilders te werk te zijn gaan. De abstracte animatiestijl is te herkennen in de vormgeving van de filmwereld. Er is niet geprobeerd om alle objecten uit de echte wereld natuurlijk of realistisch weer te geven. In plaats daarvan leggen de animators de focus op kleurrijke vormen en lijnen die vol contrasten en herhalingen zitten. Hiermee spelen de animators ook in op het postimpressionistische gevoel van de animatiefilm. Deep Sea probeert met zijn diverse en gemixte animatietechnieken emotie over te brengen. Hierbij spelen zowel compositie als symbolisme een belangrijke rol. De animators proberen een diepgaande connectie te maken tussen de film en zijn toeschouwers door aan te geven dat waarneming verder gaat dan het zien wat visueel wordt weergegeven. Tegelijkertijd spelen de animators ook met kenmerken van surrealistische animatiefilms. Meerdere beelden en wezens zijn samengesteld in onverwachte en verrassende combinaties. Ondanks dat deze beelden en wezens er herkenbaar uit zien, zijn ze zeker niet realistisch: een duidelijk kenmerk van surrealistische animatiefilms en andere kunstwerken. Naast dat Deep Sea uitstekende animatie bevat, heeft de film ook een aangrijpend en diepgaand verhaal. Desondanks schiet het filmverhaal regelmatig alle kanten op, omdat regisseur en scenarioschrijver Tian Xiaopeng veel te vertellen heeft met Deep Sea. De animatiefilm bevat een groot avontuur waarin de emotionele kern van het verhaal een belangrijke rol speelt. Doordat Xiaopeng zoveel probeert te vertellen met Deep Sea, komt het filmverhaal op enkele momenten te overvol en onsamenhangend over. Ondanks enkele kleine kritiekpunten mag de ambitieuze aanpak van deze speciale film zeker gewaardeerd worden, want Deep Sea is een unieke en beeldschone animatiefilm geworden.
Bob Marley: One Love is een mengelmoes van middelmatige pluspunten en minpunten. De beste onderdelen uit de film zijn goed, maar niet beter dan degelijk. De slechtste onderdelen uit de film zijn teleurstellend, maar niet verschrikkelijk. De film is over het algemeen niet slecht. Toch blijft Bob Marley: One Love een simpele muzikale biopic die niet veel nieuws probeert. Hierdoor springt er niets echt uit in deze film. De film hoort een audiovisueel eerbetoon te zijn geworden aan de muzikant Bob Marley. Toch slaagt regisseur Reinaldo Marcus Green er niet om een audiovisuele reis door het leven van de beroemde muzikant neer te zetten. Na het kijken van Bob Marley: One Love ben ik niet veel meer te weten gekomen over het leven, de worstelingen en de dromen van de grootse muzikant. De film gaat niet verder dan wat er in de basis nodig is om over het leven van Bob Marley te vertellen. Hierdoor is Bob Marley: One Love niet memorabel of aangrijpend genoeg, terwijl het leven van Bob Marley dat wel is geweest. De regisseur durft met Bob Marley: One Love geen duidelijke standpunten over de artiest in te nemen. Door het niet innemen van interessante en duidelijke standpunten over het leven van Bob Marley, komen de filmmakers onwetend en besluiteloos over.
The Sweet East geeft een goed beeld weer van de veelvoorkomende problemen van de verhalen die geïnspireerd of gebaseerd zijn op Alice in Wonderland. Het grootste probleem waar The Sweet East mee worstelt, is dat het filmverhaal een karakterloos en saai hoofdpersonage bevat. Het hoofdpersonage bevat zelf geen identiteit. In Alice in Wonderland is het niet Alice, maar de prettig gestoorde wereld om haar heen, die de aandacht pakt. Toch bevat de jonge Alice in deze verhalen altijd een sterke persoonlijkheid waar karaktereigenschappen als moed, onschuld en naïviteit een belangrijke rol spelen. In The Sweet East bevat het jonge hoofdpersonage Lillian geen persoonlijkheid en slecht onderbouwde karaktereigenschappen. Daarnaast is de wereld om haar heen niet prettig gestoord. Regisseur Sean Price Williams levert samen met scenarioschrijver Nick Pinkerton een film waar experimentele en narratieve absurdisme het voortouw neemt. Het resultaat hiervan is een slaapverwekkende film zonder enige excentrieke personages en een pretentieus verhaal. The Sweet East is als film zo absurdistisch dat het verhaal eerder saai, dan vermakelijk en (expres) raar overkomt.
What a wonderful day! Met Kingdom of the Planet of the Apes bewijst regisseur Wes Ball dat de Planet of the Apes franchise behoort tot de beste langlopende filmreeksen uit de gehele filmgeschiedenis. Kingdom of the Planet of the Apes levert een prachtig eerbetoon aan de vorige drie films waar de aap Caesar, die briljant gespeeld werd door acteur Andy Serkis, centraal stond. De nalatenschap van Caesar speelt een belangrijke rol in deze film. Toch zijn het de regisseur en scenarioschrijvers gelukt om dit aspect uit het filmverhaal niet te overheersend neer te zetten. De nieuwe personages, waaronder het sterke nieuwe hoofdpersonage Noa, staan op de voorgrond. De nieuwe personages zijn mooie toevoegingen tot de filmwereld en geschiedenis van deze Apenplaneet. Het is leuk en bijzonder om weer een jonge aap als hoofdpersonage te hebben. Daarnaast zijn de nieuwe bijpersonages ook een sterke toevoeging tot de film. Van Noa’s ouders, liefdesinteresse en beste vriend tot de grotere en kleinere schurken uit de film. Bovendien is er opnieuw een wijze orang-oetang die regelmatig de show weet te stelen. Ditmaal is het geen Maurice, maar Raka, die de woorden van Caesar zo waargetrouw mogelijk probeert op te volgen en door te geven aan volgende generaties. De nieuwste film uit deze langlopende franchise zet opnieuw weer een indrukwekkend conflict neer tussen de apen en de mensheid. Net zoals de vorige twee films, Dawn of the Planet of the Apes (2014) en War for the Planet of the Apes (2017), bevat Kingdom of the Planet of the Apes ook confrontaties en conflicten tussen de apen zelf. De regisseur en scenarioschrijvers maken slim gebruik van de naïviteit, tweestrijd en onwetendheid van het jonge hoofdpersonage Noa. Doordat het filmpubliek het dichtst bij dit personage staat, ervaren de filmtoeschouwers zelf ook twijfels en innerlijke worstelingen over de kwesties die Noa voorgeschoteld krijgt. Kingdom of the Planet of the Apes is niet alleen een vermakelijke, epische en memorabele film. Het is ook een film die je op een activerende manier aan het denken zet over wat het betekent om mens te zijn en of de mensheid het echt waard is om, onder deze omstandigheden, gered te worden.
Aquaman and the Lost Kingdom is geen sterke superhelden film, maar de film biedt wel enigszins unieke narratieve concepten. Familie is een vrij belangrijk thema in de tweede film over de DC-held. Zo richt de eerste akte van Aquaman and the Lost Kingdom zich op het belang van vaders. In deze tweede film is Aquaman – ook wel bekend als Arthur Curry – een vader geworden. De held heeft het in de film met zijn eigen vader over hoe lastig het is om een goede vader te zijn. Aquaman heeft het namelijk moeite om zijn taken als superheld, koning van Atlantis en ouder te balanceren. Aquamans worstelingen om al zijn taken zo goed mogelijk te voltooien, brengen conflict en wat diepgang tot het personage. Toch worden deze worstelingen nooit sterk genoeg uitgewerkt in het filmverhaal. In plaats van echte diepgang kiezen de regisseur en scenarioschrijvers voor kinderachtige humor. Dit is al terug te zien aan de herhalende grap dat Aquamans baby bij het verschonen van zijn luiers telkens opnieuw in de mond van de superheld weet te pissen. De regisseur en scenarioschrijvers verwarren bij dit soort filmmomenten stupiditeit met humor. Het lukt regisseur James Wan om van de titulaire held het mikpunt van de grappen te maken. Tegelijkertijd beweert de filmmaker ook dat Aquaman een epische superheld is. Helaas voor Wan gaan deze twee punten niet goed samen. Hierdoor komt Aquaman niet alleen over als een imbeciel in zijn tweede speelfilm, maar oogt Aquaman and the Lost Kingdom ook als een uitzonderlijk rommelige film.