Arco (2025) – Filmrecensie

Tijdens de laatste dertig minuten van de briljante Franse sciencefiction animatiefilm Arco, moest ik regelmatig denken aan het gezegde ¨een beeld zegt meer dan duizend woorden.¨ Als er een film is die dit jaar de de tweestrijd van dit gezegde omarmt, dan is het de Franse animatiefilm Arco. ¨Een beeld zegt meer dan duizend woorden¨ is een gezegde die menig mens wel eens gebruikt heeft. Het maakt niet veel uit of dit nu op een grappende, ironische of serieuze manier geweest is. De impact van dit gezegde staat net zo goed vast als de kracht en pracht van beelden en woorden. Ondanks dat ik geloof dat er zeker een kern van waarheid in dit gezegde zit, heb ik me regelmatig afgevraagd of dit toch niet wat te zwart-wit is. Zo geloof ik dat een boek, bestaande uit tienduizenden woorden, net zoveel als niet meer kan zeggen dan een of meerdere beelden. De uitkomst van de vraag die het gezegde oplegt, ligt niet per definitie vast. Er zal per voorwerp, kunstobject of verhaal gekeken moeten worden naar de context van de situatie en ook vooral naar de persoonlijke interpretaties en ervaringen van de mensen die betrokken zijn bij deze situaties. De ware kracht van dit gezegde is dan ook hier terug te vinden. ¨Een beeld zegt meer dan duizend woorden¨ is een gezegde die verbonden staat aan de betekenis, kracht en impact van beelden en woorden. Wat dit gezegde fout krijgt is dat er tussen beelden en woorden geen sprake is van strijd, maar van samenwerking. Mensen horen niet een keuze te moeten maken over wat meer indrukwekkend is: beelden of woorden. Net zoals dat er beelddenkers en woorddenkers zijn, zullen er individuen zijn die zich meer geroepen voelen tot de kracht van woorden, terwijl andere mensen meer onder de indruk zullen zijn van de visuele taal van beelden. Het is niet een kwestie van ¨of het ene of het andere¨, maar een geval van ¨en-en¨. Hoe beïnvloeden de beelden die we te zien krijgen de woorden die het bij ons los brengt en beïnvloedt dit ook hoe we deze woorden verbinden aan beelden? Hoe interpreteren we woorden nadat er beelden bij ons zijn opgekomen door de woorden die we hebben gelezen? Wat het gezegde ¨een beeld zegt meer dan duizend woorden¨ dus vooral fout krijgt is, dat het niet gaat om een hiërarchische machtsstrijd, maar om de gelijkwaardige betekenisgeving en de onlosmakelijke verbinding tussen beelden en woorden. Een animatiefilm als Arco laat goed zien dat (audiovisuele) kunst het beste werkt als beelden en woorden gelijkwaardig behandelt worden. Zo zijn de dialogen en gesprekken uit het scenario scherp geschreven en is de film prachtig geanimeerd. Daarnaast bevatten het verhaal, het scenario en de geanimeerde beelden allemaal betekenisvolle diepgang. Bovendien roepen de stille beelden reacties in woorden op bij het filmpubliek, terwijl de scherpe dialogen en beschrijvingen beelden oproepen in de gedachten van de filmtoeschouwers.

Arco Winactie | Gesloten

Op 3 december 2025 brengt filmdistributeur Independent Films de Franse geanimeerde sciencefictionfilm Arco uit in de Nederlandse bioscopen. Om de bioscooprelease van Arco te vieren, mag ik samen met Independent Films een winactie opzetten voor de film. Met de winactie van Arco mag ik twee keer twee bioscoop vrijkaarten weggeven van de film. Wil je weten hoe je kansmaakt op deze mooie prijs? Lees dan snel dit artikel verder en vul het aanmeldformulier onderaan de winactie in! Mijn dank aan Independent Films voor de mogelijkheid tot deze samenwerking.

Le Pot-Au-Feu (2023) – Filmrecensie

Le Pot-Au-Feu is een heerlijke film om te aanschouwen. Dit is voor een groot deel te danken aan het sublieme camerawerk van cinematograaf Jonathan Ricquebourg. De cinematograaf volgt op een gedetailleerde en indrukwekkende manier de kookkunsten van de hoofdpersonages. De film lijkt in zijn opbouw vormgegeven te zijn als een (figuurlijk en letterlijk) menu. Hierbij dienen verschillende filmmomenten en aktes als een aperitief, voorgerecht, hoofdgerecht en toetje. Le Pot-Au-Feu bestaat voor een groot gedeelte uit extensieve kooksessies. Tijdens de eerste dertig minuten zien we de hoofdpersonages en bijpersonages bijna aan een lijn door alleen maar koken en (fijn-)proeven. Dit kan voor sommige filmtoeschouwers als langdradig en saai overkomen. Echter kunnen filmtoeschouwers ook het tegenovergestelde ervaren. De cast en crew werken zo nauw samen tijdens de veelomvattende kooksessies dat de beelden je kunnen hypnotiseren. Le Pot-Au-Feu brengt je daarbij in een soort van trance waarbij je volledig wordt opgezogen in deze filmwereld. Het is net alsof je zelf aanwezig bent in de buitengewone keuken van Dodin Bouffant en direct aanschouwt hoe hij samen met zijn vrienden kookt, fijnproeft en geniet van het leven. Tijdens het kijken van Le Pot-Au-Feu is de kans groot dat je op een gegeven moment je maag hoort knorren. De cinematograaf volgt met zijn camera tijdens de kooksessies altijd het eten eerst. De filmtoeschouwers krijgen meerdere en diverse lekkere gerechten te zien. Hierbij brengt Ricquebourg bijzonder goed in beeld hoe veelzijdig een briljante kok moet zijn om zoveel diverse gerechten tegelijkertijd te kunnen bereiden en bedenken. Het ambacht van het koken, het eten, maar ook algemene levenslust wordt uitstekend overgebracht in deze Franse film. Le Pot-Au-Feu is simpelweg een film om van te smullen.