SebKijk

Filmjournalist en Recensent

When Fucking Spring is in the Air (2024) – Film Recensie

When Fucking Spring is in the Air (2024) – Film Recensie

Ah, de lente! Wie is er nu niet dol op dit prachtige seizoen waarin de dagen langer en de temperaturen warmer worden? Naast mensen met hooikoorts lijkt het jonge hoofdpersonage Kasia ook niet blij of bezig te zijn met deze seizoenswisseling. Maar wat houdt haar wel bezig? Is het de dood van haar oma: het enige familielid dat altijd voor haar heeft gezorgd? Of is het toch dat ze onverwachts zwanger lijkt te zijn? De lente bestaat uit een opeenstapeling van mooie aspecten, maar Kasia’s leven krijgt een totaal andere wending. Geen zonneschijn voor haar, maar een mengelmoes van moeilijke gebeurtenissen die allemaal tegelijkertijd opkomen. Het zal voor haar een lente worden om nooit te vergeten: in zowel een positieve, negatieve als helende zin. When Fucking Spring is in the Air is een ambitieuze film die de familiebanden tussen een tienerdochter en de ouders die haar hebben achterlaten op een intensieve manier onderzoekt. De film vraagt veel van zijn toeschouwers. Regisseur en scenarioschrijver Danyael Sugawara stopt het filmpubliek in de schoenen van Kasia. Het resultaat is dat de filmtoeschouwers onderdeel worden gemaakt van het familiedrama. Het gevolg daarvan is dat de thema’s en onderwerpen uit deze gesprekken harder binnen komen. Van een vader die erachter komt dat hij een homofobe tienerdochter heeft tot een rebelse tiener die het haar ouders niet kan vergeven dat ze haar hebben achter gelaten. When Fucking Spring is in the Air voelt persoonlijk, zelfs wanneer je niet dezelfde soort familiedrama hebt meegemaakt. Dit komt door de intensiteit van de film en de grote hoeveelheden drama die zich in het verhaal bevinden. De film kan door zijn gedreven en ijverige geaardheid op enkele momenten ook te overweldigend zijn. Ironisch genoeg worden deze momenten rap afgewisseld met duffe momenten waarin het verhaal volledig op de rem stapt en het verhaal tot een abrupte halt komt. When Fucking Spring is in the Air is een mooie film, maar wat het verhaal allemaal tegelijkertijd probeert te bereiken lijkt soms nog te hoog gegrepen te zijn geweest voor de cast en crew.

Medusa Deluxe (2022) – Film Recensie

Medusa Deluxe (2022) – Film Recensie

Medusa Deluxe is een intense moordmysterie film. Het filmpubliek krijgt tijdens het kijken van Medusa Deluxe amper de kans om op adem te komen. Regisseur Thomas Hardiman weet met een krappe beeldverhouding van 4:3 op een bijzondere manier een benauwd gevoel te scheppen. De filmtoeschouwers ervaren dezelfde soort gejaagde en gespannen gevoelens als de personages. Toch is de film, maar deels een moordmysterie film. Medusa Deluxe gaat eigenlijk nog meer over de levens en de onderlinge relaties, rivaliteiten en conflicten van deze veelzijdige cast van personages. De mysterieuze moord op een van hun concullega’s start een (filmisch) proces waarbij het filmpubliek steeds meer te weten komt over de motivaties, drijfveren en emoties van deze personages. Het intieme camerawerk van cinematograaf Robbie Ryan begeleidt het filmpubliek door dit doolhof van trappengangen en mensenlevens. Medusa Deluxe is een memorabele film geworden die – net zoals diverse kapsels uit deze film – schittert door de uitstekende prestaties van de cast en crew.

Primus (2022) – Film Recensie

Primus (2022) – Film Recensie

Primus is een korte experimentele en romantische dramafilm uit 2022. De film is geregisseerd door filmmaker Jonas Smulders. Deze filmmaker kun je onder andere kennen voor het spelen van de hoofdrol in de speelfilm Luka. Smulders schreef samen met Randa Peters het scenario van Primus. De cast van de film bestaat uit onder Abke Haring, Pepijn Korfage, Hans Kemna en Esther Hartsinck. Primus is een zwart-witfilm over het verlangen naar ware liefde. De film vertelt het verhaal van Gond en Joep. Ze zien liefde voelen, ontvangen en geven als een essentieel onderdeel van een waardevol leven. In een wasserette waar geen einde aan lijkt te komen ontmoeten deze personages elkaar. In deze wasserette hopen ze na eindeloos wachten beloond te worden door de enige echte liefde – tussen de geboorte en de dood – tegen te komen. Primus is nu in de Nederlandse bioscopen te zien als de voorfilm van Luka. Mijn dank aan De Filmfreak en Herrie Film & TV voor het online recensie-exemplaar. Primus is gerealiseerd met behulp van De Ontmoeting. De Ontmoeting geeft opkomende en nieuwe filmmakers de kans om een project in te dienen en eventueel een korte film te maken.

Luka (2023) – Film Recensie

Luka (2023) – Film Recensie

Regisseur Jessica Woodworth lijkt met haar speelfilm Luka meer dan alleen een verfilming van Dino Buzatti’s boek De Woestijn van de Tartaren neergezet te willen hebben. Door het gebruik van grootse sets, bijzondere locaties en uitstekende productieontwerpen heeft Woodworth geprobeerd een eigen fantasierijke zwart-wit filmwereld neer te zetten. Luka lijkt als film ook elementen genomen te hebben van andere verhalen met grootse werelden – van Frank Herbert’s Dune en Suzanne Collins’ The Hunger Games tot J.R.R. Tolkien’s The Lord of the Rings. Woodworth heeft geprobeerd om een Vlaams epos te scheppen en dat mag zeker gewaardeerd worden. Het titulaire en gelijknamige hoofdpersonage weet in de film iedereens aandacht te pakken. Spijtig genoeg kan niet hetzelfde gezegd worden over de aandacht van het filmpubliek. Luka is als speelfilm “all talk and no action.” In andere woorden: Woodworth laat de personages veel mysterieuze onderwerpen bespreken en belooft veel grandiose verhaallijnen, maar er wordt maar weinig echt waargemaakt van deze veelbelovende woorden. De dialogen en verhaallijnen zijn net zoals de namen van de personages en de plaatsnamen niet bepaald memorabel. Woodworth maakt voor een visueel aangrijpende film ironisch genoeg te weinig gebruik van de filmregel “show, don’t tell.” De regisseur legt de focus op het raadselachtige praten en rituelen die uit een compleet andere wereld komen. Het filmverhaal wordt als legendarisch en groots neergezet. Spijtig genoeg voor Woodworth gaan deze twee elementen helemaal niet goed samen met haar experimentele regievisie. Wat overblijft is een film te abstract en experimenteel om in deze vorm van verhalen vertellen serieus te nemen.

Tótem (2023) – Film Recensie

Tótem (2023) – Film Recensie

In de door Lila Avilés geregisseerde dramafilm Tótem staat een grote Mexicaanse familie stil bij de verjaardag van hun ongeneeslijk zieke familielid Tona. De familie viert zijn verjaardag groots. Zo bakt Tona’s zus ook een bijzondere taart voor hem waarop het prachtige, maar melancholische Vincent van Gogh schilderij The Starry Night afgebeeld staat. The Starry Night is direct ook een prachtige metafoor voor dit filmverhaal. Dit schilderij weerspiegelt niet alleen Van Goghs directe observaties van zijn uitzicht op het landschap vanuit zijn raam, maar ook de herinneringen en emoties die dit uitzicht bij hem opriep. Avilés presenteert met Tótem ook een direct en aangrijpend portret van een familie dat moet leren om te gaan met het feit dat een van hun ongeneeslijk ziek is. Tegelijkertijd roept het memorabele filmverhaal ook warme en melancholische emoties op bij zowel de personages als het filmpubliek. De filmmakers stellen verder de vraag of familieleden de wensen van de ongeneeslijk zieke persoon moeten volgen of dat ze moeten aansturen op een proces wat volgens henzelf beter zou zijn. Avilés lijkt het filmpubliek te presenteren met de vraag of dit niet zelfzuchtig is. Zonder een duidelijk oordeel te vellen, laten de filmmakers de individuele filmtoeschouwers deze vraag zelf beantwoorden. De cast en crew spelen namelijk ook in op de dualiteit en imperfecties van de mensheid. Tótem laat zo de tweestrijd zien tussen het ondernemen van acties onder goede intenties waar soms persoonlijke motieven bij komen te kijken. Ook is er tweestrijd terug te vinden in de emoties die de personages (en filmtoeschouwers) zullen voelen over het vieren van een feest voor Tona. Ondanks dat Tótem een iets te gedramatiseerd einde bevat, weten de cast en crew toch een meesterlijke speelfilm neer te zetten dat op een deprimerende manier het leven weet te vieren.

Last Dance (2022) – Film Recensie

Last Dance (2022) – Film Recensie

Last Dance is een poëtische audiovisuele liefdesbrief aan het rouwproces en het loslaten van je verloren geliefde. De nieuwste film van regisseur Delphine Lehericey weet op een kalme en levensechte manier te onderzoeken hoe het is om je partner na vijftig jaar samenzijn te verliezen. Het hoofdpersonage Germain gaat hier niet mee om met een helehoop geschreeuw of onstopbare huilbuien. Hij besluit zich volledig te richten op het nakomen van een belofte, die hij samen met zijn overleden partner had gemaakt. Een belofte waarin de overgebleven partner de laatste bezigheid, de zogenaamde passie of levenswerk, van de overleden partner overneemt. Om deze belofte te eren besluit Germain zich aan te sluiten bij de dansgroep waar zijn verloren geliefde aan meedeed. Op deze manier hoopt Germain haar laatste dans in de dansvoorstelling en in het leven te kunnen eren: oftewel een dans om nooit te vergeten!

Dit is het Dutch Movies Matter Programma van het Movies that Matter Festival 2023

Dit is het Dutch Movies Matter Programma van het Movies that Matter Festival 2023

Op vrijdag 24 maart start de 15e editie van het Movies that Matter Festival. Dit jaar wordt het Movies that Matter Festival geopend door Gunay Uslu, de Staatssecretaris voor Cultuur en Media. Het festival zal van start gaan met de wereldpremière van Kleinkinderen van de Oost. Deze film is geregisseerd door filmmaker Daan van Citters. Kleinkinderen van de Oost is onderdeel van de Dutch Movies Matter programma van het festival. Dit jaar beleven zeven films hun wereldpremières tijdens het Dutch Movies Matter programma van het Movies that Matter Festival 2023.

Sputum (2022) – Film Recensie

Sputum (2022) – Film Recensie

Sputum is een Nederlandse zwart-wit sciencefiction film, waar regisseur en scenarioschrijver Dan Geesin meer dan tien jaar aanwerkte. Op 24 november werd de film in de Nederlandse bioscopen uitgebracht door Herrie Film & TV en De Filmfreak. Sputum bevat krachtige technische aspecten die laten zien dat Nederland zeker in staat is om een uniek uiterlijk voor een (zwart-wit) sciencefiction film te maken. Daarnaast bevat de film ook krachtig acteerwerk van de jonge acteur Yannick Jozefzoon en de jonge actrice Jadie Olieberg. Verder weten Tine Joustra, Guido Pollemans en Sandra Mattie ook de show te stelen in Sputum. Spijtig genoeg ligt het grootste probleem van de film bij de regievisie en het scenario van Dan Geesin. De regisseur-scenarioschrijver – die bovendien ook muzikant en beeldend kunstenaar is – lijkt te verloren zijn geraakt in hoe hij zijn verhaal wilde vertellen. Sputum heeft een te simpel basisverhaal, waarbij het gaat over de klassieke (klassen-)strijd tussen goed en slecht. Voor de rest wordt komt de film juist weer pretentieus over. Dit is redelijk jammer, want met een beter verhaal (of betere regievisie) had dit een topfilm kunnen zijn geworden.

Kijktips | World Cinema Amsterdam 2022

Kijktips | World Cinema Amsterdam 2022

Over enkele weken zal het World Cinema Amsterdam 2022 beginnen, waarbij ze een bijzonder themaprogramma presenteren rondom de Chileense film. Dit doen ze samen met het team van Cine y Centre de Creacíon uit Santiago de Chili. World Cinema Amsterdam 2022 zal plaatsvinden van zaterdag 20 augustus tot en met zaterdag 27 augustus 2022. Het filmfestival zal (onder andere) te volgen zijn op de hoofdlocaties Rialto VU, Rialto de Pijp en De Balie. In dit artikel geef ik enkele kijktips voor World Cinema Amsterdam 2022, waarbij ik het algemene (thema-)programma en het competitieprogramma uitlicht.

Lapsis (2020) – Film Recensie

Lapsis (2020) – Film Recensie

Lapsis is een sciencefiction-comedy film uit 2020. De film is het narratieve debuut van documentairemaker Noah Hutton. Hij heeft deze film geregisseerd en geschreven. Voor Lapsis werd Noah Hutton genomineerd voor de Independent Spirit Award 2021 voor Best Screenplay. De film ging in première op bij het South by Southwest Filmfestival. Op 12 augustus 2021 heeft De Filmfreak Lapsis in de Nederlandse bioscopen uitgebracht. Noah Hutton is trouwens de zoon van voor een Oscar genomineerde Debra Winger en winnaar Timothy Hutton. Ben je benieuwd of deze grappige (maar duistere) sciencefiction drama het kijken waard is? Lees dan snel mijn film recensie verder!