Unicorn Wars (2022) – Filmrecensie

Unicorn Wars is een brute en bloederige animatiefilm waarin verschillende subgenres gemixt worden. Zo is deze Spaans-Franse animatiefilm ook een horrorkomedie en oorlogsfilm. Daarnaast lijkt Unicorn Wars een parodie te zijn op Bijbelse epische heldenverhalen. Regisseur en scenarioschrijver Alberto Vázquez weet uitstekend al deze verschillende verhaallijnen, filmelementen en filmgenres door elkaar heen te kneden. Unicorn Wars is hierdoor een mengelmoes geworden die eigenlijk niet zou horen te werken, maar het toch wel doet.

Fantastic Mr. Fox is een van Roald Dahls meest geliefde en bekendste kinderboeken. Als klein jochie was ik zelf ook al dol op het kinderboek. Ik kan me niet meer herinneren of ik het boek ooit zelf heb gelezen, maar ik weet wel dat ik het boek voorgelezen heb gekregen als kind. Ik zag de verfilming van Dahls iconische kinderboek voor het eerst als tiener. Toen was ik niet bepaald onder de indruk van de film – waarschijnlijk omdat ik op die leeftijd andere verwachtingen van films had. Ik schat in dat ik destijds ook een compleet andere smaak in films (en filmgenres) had. Toen ik als jongvolwassene de film opnieuw keek, veranderde mijn mening over Wes Andersons boekverfilming volledig. Sindsdien heb ik de film meerdere malen gezien, waarbij ik steeds meer waardering voor Andersons stop-motion animatie en komediefilm heb kunnen vinden. Fantastic Mr. Fox blijft simpelweg als kinderboek en als boekverfilming fantastisch. Andersons Fantastic Mr. Fox is een prachtige feelgood animatiefilm, waarin de regisseur met zijn kenmerkende visuele regiestijl op bijna geen enkel vlak teleurstelt.

Good Morning, Vietnam is de definitie van een ondergewaardeerde Amerikaanse filmklassieker. De film werd tijdens zijn oorspronkelijke bioscooprelease zeker goed ontvangen. Toch komt het op me over alsof deze Amerikaanse biografische tragikomedie oorlogsfilm minder regelmatig besproken wordt – vooral wanneer we het hebben over filmklassiekers uit de jaren 1980. En dat is ongelofelijk zonde! Good Morning, Vietnam bevat een van de beste acteerprestaties van de legendarische (en helaas te jong overleden) acteur Robin Williams. De film oogt als een testament voor de humoristische en improviserende acteertalenten van Williams. Zo maakte Williams regelmatig gebruik van improvisaties bij de optredens waarin de radio-uitzendingen van Adrian Cronauer werden geportretteerd. De hoofdrolspeler laat in deze filmklassieker zien hoe krachtig hij als een komische acteur kan zijn. Tegelijkertijd bevat zijn vertolking van de echt bestaande radio-dj Adrian Cronauer ook meer dan genoeg diepgang. De improvisaties en grappen van Williams werken juist zo goed doordat zijn vertolking van Adrian Cronauer gelaagd is. De diepgang in Williams’ acteerwerk is ook te danken aan het schrijfwerk van scenarioschrijver Mitch Markowitz en de visie van regisseur Barry Levinson. Markowitz en Levinson legden het grondwerk af waardoor Williams de mogelijkheid kreeg om te schitteren met zijn acteerprestatie.

Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves is voor mij een grote (film-)verrassing geworden. Ik had veel positieve reacties en recensies voorbij zien komen over deze Amerikaanse fantasy actiekomedie film. Ondanks dat ik zeker had verwacht de film leuk te vinden, ben ik nog steeds verbaasd over hoeveel ik heb genoten van deze goed uitgewerkte film! Filmmakers Jonathan Goldstein en John Francis Daley laten opnieuw zien dat ze een regisseursduo zijn wie we in de gaten moeten houden. Hun vorige geregisseerde film, Game Night uit 2018, was al een prettige verrassing, maar Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves is als film nog velen malen beter! Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves is simpelweg een genot om aan te schouwen. Van het humoristische en avontuurlijke verhaal tot het indrukwekkende uiterlijk van de filmwereld en zijn bijhorende personages. Deze film kan nu al een van de leukste, en eerlijk gezegd ook beste, films van dit jaar genoemd worden.

Last Dance (2022) – Filmrecensie

Last Dance is een poëtische audiovisuele liefdesbrief aan het rouwproces en het loslaten van je verloren geliefde. De nieuwste film van regisseur Delphine Lehericey weet op een kalme en levensechte manier te onderzoeken hoe het is om je partner na vijftig jaar samenzijn te verliezen. Het hoofdpersonage Germain gaat hier niet mee om met een helehoop geschreeuw of onstopbare huilbuien. Hij besluit zich volledig te richten op het nakomen van een belofte, die hij samen met zijn overleden partner had gemaakt. Een belofte waarin de overgebleven partner de laatste bezigheid, de zogenaamde passie of levenswerk, van de overleden partner overneemt. Om deze belofte te eren besluit Germain zich aan te sluiten bij de dansgroep waar zijn verloren geliefde aan meedeed. Op deze manier hoopt Germain haar laatste dans in de dansvoorstelling en in het leven te kunnen eren: oftewel een dans om nooit te vergeten!

Na het kijken van een Fijn Weekend zul je niet bepaald achterblijven met… een fijn weekend. Sorry, deze slechte woordgrap moest er even uit. Maar bekijk het zo: deze slechte woordgrap levert nog betere komedie dan deze nieuwe Nederlandse film. En dat is best jammer om te moeten toe geven, want de film bevat enkele creatieve elementen, waaronder een nieuw soort Olympisch spel. Daarnaast lijkt regisseur Jon Karthaus te hebben geprobeerd om een nieuw soort Nederlandse film neer te zetten, waarin onderwerpen als de dood, vriendschap en liefde (meer) centraal staan. Hierbij ligt de klemtoon vooral op het woord “geprobeerd”, want het is Karthaus niet gelukt om zo’n baanbrekende of vernieuwende film te maken. In plaats daarvan zijn we achtergebleven met een typisch Nederlandse film. Het soort Nederlandse film met een cliché verhaal wat gelijk staat aan het cliché moment dat een personage uit woede gefrustreerd op de tafel slaat, om een punt te maken. Grappig genoeg is deze frustratie precies wat ik ervaarde tijdens het kijken van Fijn Weekend. Want ondanks enkele creatieve elementen en degelijke verhaalideeën, bevat deze film maar weinig andere positieve punten.

Marry Me is een voorspelbare, maar hartverwarmende romantische komediefilm. Er kan zelfs gezegd worden dat Marry Me het standaard voorbeeld is van de huidige romantische komediefilm. Zo bevat het verhaal van de film bevat genoeg emotionele momenten om je interesse vast te houden. Tegelijkertijd is het verhaal van de film ongelofelijk cliché en voorspelbaar. Marry Me ontvouwt zijn verhaal net als een sprookje, waarbij twee onverwachte geliefden elkaar vinden. Ergens blijft dit voorspelbare verhaaltype amusant en hartverwarmend om te aanschouwen. Anders zouden er ook niet zoveel van dit soort romantische komediefilms gemaakt worden. Toch kan er zeker gezegd worden dat er tegenwoordig zoveel van deze sprookjesachtige romantische komediefilms zijn dat ze moeilijk van elkaar te onderscheiden blijven. Hier valt Marry Me ook onder. Dit is best jammer, want de onderlinge chemie tussen hoofdrolspelers Jennifer Lopez en Owen Wilson is zeker aanwezig. Het acteerwerk van deze twee hoofdrolspelers behoort ook tot een van de beste aspecten uit de film. Lopez en Wilson laten zien waarom ze (terecht) als Hollywood veteranen beschouwd mogen worden. Universal Pictures Home Entertainment en Day One MPM brachten Marry Me op 22 juni 2022 uit op Blu-ray en DVD. Mijn dank aan Universal Pictures Home Entertainment en Day One MPM voor het versturen van een recensie-exemplaar.

Everybody Hates Johan is een ontroerende, dynamische en explosieve komediefilm. Naar mijn mening kan de film ook beschreven worden als een donkere tragikomedie film dat het leven van buitenbeentjes en eenlingen eert. Als het ware is Everybody Hates Johan visuele liefdesbrief aan de vreemde eendjes die altijd blijven vechten waar ze voor staan en in geloven. De film volgt het leven van Johan – van zijn geboorte tot aan zijn dood. In een speeltijd van nog geen 95 minuten laat regisseur Hallvar Witzø de belangrijkste hoogtepunten en dieptepunten uit het leven van Johan zien. Witzø weet op deze manier een empathische verbinding te scheppen tussen de filmtoeschouwers en het hoofdpersonage. We zien Johan opgroeien voor onze ogen, waarbij we met hem meelachen en meehuilen. Daar ligt een van de grootste krachten van de film. Everybody Hates Johan komt oprecht over als een verfilmd levensverhaal. Ondanks dat de film een redelijk korte speeltijd heeft, voelt geen enkele scène geforceerd of onnodig aan. Er kan eerder gezegd worden dat de film profijt zou hebben gehad als het bepaalde scènes wat langer uit had laten spelen. Een van de grootste krachten van de film is het verhaalverloop in zijn korte speeltijd, maar deze korte speeltijd is tegelijkertijd ook een van de minpunten van de film. Toch blijft Everybody Hates Johan een krachtige film die het om meerdere redenen waard is te kijken in de bioscoop. Het toffe nieuws is dat de film nu te bekijken is op het Leiden International Film Festival. Everybody Hates Johan draait op het Leiden International Film Festival op donderdag 10 november om 21.30 bij de Lido (zaal 3). Verder draait de film ook op vrijdag 11 november om 13.30 bij het Kijkhuis (zaal 2). Daarnaast is de film ook te zien op zaterdag 12 november om 19.00 bij de Lido (zaal 3). Mijn dank aan het Leiden International Film Festival voor het versturen van een screener van de film.

Deadstream is voor een lowbudget found footage horror komediefilm verrassend angstaanjagend en hilarisch. De film bevat een sterke balans tussen gruwelijke horror en grappige satire. Het is mooi om te zien hoe deze lowbudgetfilm zo goed omarmd wordt in Nederland. Zo is de film niet alleen te zien bij de Halloween Horror Show op zaterdag 29 oktober, maar ook bij het Imagine Fantastic Film Festival op 1 november om 21.45. Daarnaast is Deadstream ook te aanschouwen bij het Leiden International Film Festival op (onder andere) 10 november om 21.15. De film is een sterke aanrader voor mensen die dol zijn op (low budget) found footage bovennatuurlijke horrorfilms. Daarnaast zullen filmliefhebbers en fans van satire en (horror) komediefilms ook een mooie tijd hebben met deze film. Dit komt doordat Deadstream ook een over de top satire is over de (online) cancel culture dat plaatsvindt op sociale media. Deadstream is zeker geen perfecte film, maar daar streven de filmmakers ook niet naar. Ze willen je vooral bang maken met hun gruwelijke horrorfilm en, wanneer mogelijk, laten nadenken over de thema’s uit de film.

Met mijn eerste Halloween Filmmaand Special wil ik dit jaar in oktober meerdere horror-, thriller-, en monsterfilms recenseren of tippen. Dit keer recenseer ik Freaky. Freaky vertelt voor een slasher horrorkomedie film eigenlijk een best mooi verhaal, waarin het onzekere en stille hoofdpersonage uiteindelijk de les leert om op te komen voor haarzelf. Ze leert in haarzelf en haar krachten te geloven. Naar mijn mening kan Freaky – ondanks de brute en bloederige moorden – ook beschouwd worden als een film over (vrouwen-)emancipatie. Maar geen zorgen beste filmliefhebbers, want Freaky bevat ook nog genoeg moordlustige en hilarische momenten om te overtuigen als een slasher, horror én komediefilm. Freaky weet hierbij een eigentijdse film te zijn die tegelijkertijd een parodie als een eerbetoon is op populaire slasher en horrorfilms. Onder andere daarom vind ik Freaky een ondergewaardeerde slasher en horrorkomedie film. Deze film verdient meer lof en daarom wil ik met mijn Halloween Filmmaand Special deze film in het spotlicht zetten. Universal Pictures Home Entertainment en Day One MPM brachten de film dan misschien al bijna een jaar geleden uit op Blu-ray en DVD, maar de film is nog steeds het waard om (opnieuw) te kijken.