Tijdens het tekenen van een (recente) zelfportret zijn er meerdere zelfreflecties bij me op komen borrelen. Zo ging het tekenen van dit zelfportret niet zonder moeite. Mijn brein was zich volledig aan het verzetten tegen het idee dat ik weer meer zou gaan tekenen en andere creatieve hobby’s zou gaan oppakken. Daarnaast vond mijn brein het idee dat ik mijn proces als algemene creatieveling en kunstenaar weer meer zou gaan delen op SebKijk nog verschrikkelijker.
Op 15 april 2024 was het 150 jaar geleden dat Claude Monets Impression, soleil levant een recensent aanleiding gaf te schrijven over de “tentoonstelling van de impressionisten”. Dit specifieke moment uit de kunstgeschiedenis wordt gezien als de geboorte van het impressionisme in Frankrijk. Ter ere van dit bijzondere jubileum presenteert het Van Gogh Museum dit najaar de grootse overzichtstentoonstelling Vive l’impressionnisme! Topstukken uit Nederlandse collecties.
Munch is het soort film dat behoort tot een subgenre van historische en biografische dramafilms die gaan over kunstenaars. Net zoals soortgelijke films – denk aan At Eternity’s Gate en Lust for Life – weet de film schoonheid te vinden in het (regelmatig) sombere leven van een kunstenaar. In dit geval is de kunstenaar is kwestie niemand minder dan Edvard Munch. Filmmaker en regisseur Henrik Martin Dahlsbakken weet met zijn film in te spelen op de prachtige aard van melancholische herinneringen die als flitsen voorbij schieten terwijl je terugkijkt op het leven. De regisseur bewandelt met zijn film Munch een onconventioneel pad wat betreft biografische en historische dramafilms over kunstenaars. Martin Dahlsbakken legt in zijn film de focus niet op het verhaal van Munchs leven. In plaats daarvan gebruikt hij de film – en het bijhorende verhaal – om de diepgewortelde emoties van een van de grootste kunstenaars aller tijden te bestuderen. Acteur Alfred Ekker Strande, die de jongvolwassen en 21-jarige versie van de kunstenaar speelt, zegt in de film: “Sometimes, the plot isn’t the most important thing. It’s more about finding a certain frequency or one specific emotion.” De regisseur streeft ernaar dit te bereiken met Munch. En raad eens? Dit lukt hem ook nog eens. Martin Dahlsbakken weet op een briljante manier de hoopvolle melancholische geaardheid van Edvard Munch de rode draad van zijn speelfilm te maken. Doordat het verhaal van de film op de tweede plaats komt te staan, bevat Munch wel wat structurele problemen in het verhaalverloop en het tempo van het verhaal. Hierdoor kunnen filmtoeschouwers op enkele momenten verward naar het scherm kijken. Dit kritiekpunt mag dan, voor mij, een van de weinige minpunten zijn aan de speelfilm, maar het is wel direct een grote.
Nummer achttien – the breath of life is een film met enkele hartverwarmende en ontroerende momenten. Je kunt hierbij denken aan momenten zoals wanneer een vriend van filmmaker Guido van der Werve een kinderboek voorleest, terwijl Van der Werve in het ziekenhuis (na een verkeersongeluk) ligt. Dit soort kleine momenten voelen echt, ontroerend en mooi aan. Het feit dat de vriend, die het boek voorleest, verschillende stemmen opdoet voor de diverse personages uit het kinderboek, laat zien dat Van der Werve een goed oog voor detail kan hebben. Helaas miste ik tijdens het kijken van Nummer achttien – the breath of life meer van dit soort kleine en mooie momenten. Van der Werve lijkt zijn eerste speelfilm te groots te hebben aangepakt. Ik heb respect voor de videokunstenaar en filmmaker, want hij probeert zijn traumatische gebeurtenissen uit zijn verleden filmisch aan te pakken. Maar als puntje bij paaltje komt, moet ik als recensent eerlijk blijven en toegeven dat ik Nummer achttien – the breath of life niet bepaald een goede film vind. Het komt over alsof Van der Werve het publiek opzadelt met een heleboel onnodige navertellingen van gebeurtenissen uit zijn verleden. Nummer achttien – the breath of life lijkt meer weer te geven van de gedeprimeerde en existentiële geaardheid van de filmmaker, dan dat het een poëtisch onderzoek is naar zichzelf. Vanaf de start van de film heeft Van der Werve een bepaald beeld voor zich over wie hij is. Dit komt niet natuurlijk, waardoor de film in zijn verhaal pretentieus en zelfverheerlijkt overkomt.
Uýra – The Rising Forest is een indrukwekkende documentaire die niet alleen een belangrijk en representatief verhaal vertelt, maar ook nog adembenemend oogt. De documentaire bespreekt actuele onderwerpen die niet regelmatig besproken worden door de Braziliaanse bevolking. Zo spreken regisseur Juliana Curi en kunstenaar Uýra zich uit over de transfobie, racisme en klimaatproblematiek die plaatsvinden in Brazilië. Curi en Uýra gebruiken kunstzinnige beelden en uitspattingen om een zoektocht naar henzelf net zoals hun geschiedenis te starten. Hierdoor oogt Uýra – The Rising Forest ook nog eens als een prachtige artistieke documentaire. De documentaire Uýra – The Rising Forest zal dit jaar op het Humans of Film Festival het filmfestival openen. De film zal te zien zijn op 13 oktober 2022 bij zaal 1 in het Ketelhuis. De opening van de film start om 19:15.
Al sinds 7 juli presenteren het Limburgs Museum op Locatie en de Vrije Academie de tentoonstelling Machtige Maas: Muze en Moordenaar. Deze tentoonstelling zal te zien zijn tot en met 4 september 2022. Een groot pluspunt is dat de tentoonstelling gratis toegankelijk is. Aan de Herengracht in Amsterdam toont de tentoonstelling de twee gezichten van de rivier de Maas: namelijk die als muze en die als moordenaar.
At Eternity’s Gate verteld een biografisch verhaal over het leven van Vincent Van Gogh (Willem Dafoe). Wanneer Vincent Van Gogh vertrekt naar Arles, hoopt hij een nieuw bestaan op te kunnen bouwen. Echter verliest Van Gogh zichzelf steeds verder in…
Deze DVD Recensie is mogelijk gemaakt door het recensie-exemplaar dat het team van sebkijk! heeft ontvangen van Cinemien. Onze dank aan Cinemien voor deze mogelijkheid. Werk Ohne Autor vertelt het verhaal het van Kurt Barnert die als jong kind het opkomen van het Nationaal-Socialisme en…