SebKijk

Filmkritiek en Recensies

Kind (2025) – Filmrecensie

Kind (2025) – Filmrecensie

De Nederlandse film Kind geeft op een aangrijpende manier de grootste angst van elk toekomstig ouder weer. Zo geeft Kind op een filmische manier de psychologische gevolgen van een miskraam weer. De film bevat een diepgaand verhaal waarin de twee hoofdpersonages door verschillende fases van rouwverwerking heengaan. Het filmverhaal wordt ondersteund door het sterke acteerwerk van hoofdrolspelers Noortje Herlaar en Vincent van der Valk. De hoofdrolspelers vertonen een reeks van emoties. Hierbij vallen ze gelukkig niet in de welbekende valkuil waarbij emoties van verdriet, onbegrip en pijn alleen vertoond worden via geschreeuw en enorme huilbuien. De hoofdrolspelers geven op een indrukwekkende manier weer hoe rouwende ouders hun gevoelens onderdrukken en zichzelf de vraag stellen of het hun schuld is geweest van hun verlies. Herlaar en Van der Valk weten uitstekend de complexe levens, intrinsieke relaties en menselijke karaktereigenschappen van deze twee hoofdpersonages weer te geven. In een film als Kind is dit niet alleen mooi om te zien, maar ook essentieel. Op deze manier worden de humane aspecten en emoties van de film nog beter centraal gezet. Toch werkt Kind eigenlijk alleen als een psychologische dramafilm. Regisseur Jan Verdijk en scenarioschrijver Paul de Vrijer hebben ervoor gekozen om in hun film ook psychologische thriller elementen toe te voegen. Helaas gaan de verschillende filmgenres in Kind niet goed samen. De psychologische thriller aspecten zijn te afleidend en komen misplaatst over. Kind bevat diverse filmscènes waarin vader Leon geconfronteerd wordt met een schaduwbeeld dat zich vormgeeft als een kinderlijke versie van zijn miskraam geboren zoon. Deze ambitieuze toevoeging is alleen compleet onnodig. Het is al duidelijk dat de ouders hun ergste nachtmerrie beleven. Het is niet nodig om een mysterieuze laag toe te voegen waarin Leon achtervolgd wordt door een mogelijke schimmige manifestatie van een miskraam kind. Hierbij ligt het probleem niet bij de (thematische) intentie van deze narratieve keuzes, maar eerder bij de contextuele uitvoering en onderbouwing. Menig filmtoeschouwer kan begrijpen dat het schaduwbeeld een belichaming van Leons geïnternaliseerde en opgekropte gevoelens van schuld, angst, rouw, verdriet en pijn kan vormgeven. Toch wordt er verder niets gedaan met dit schaduwbeeld. Leon maakt op basis van dit plotelement geen karakterontwikkelingen mee. Hierdoor komt de toevoeging van dit schaduwbeeld onderontwikkeld en willekeurig over.

Quisling – The Final Days (2024) – Filmrecensie

Quisling – The Final Days (2024) – Filmrecensie

Quisling – The Final Days levert een aangrijpend audiovisuele karakterstudie van nederigheid en schuld. Regisseur Erik Poppe en scenarioschrijvers Anna Bache-Wiig, Siv Rajendram Eliassen en Ravn Lanesskog onderzoeken deze thema’s bij beide hoofdpersonages: Vidkun Quisling en Peder Olsen. Op de voorgrond van dit onderzoek staat een intens filmische portret van de laatste dagen (of eerder laatste maanden) van de voormalig Noorse minister-president Vidkun Quisling centraal. De focus ligt bij de audiovisuele karakterstudie en het filmisch portret vooral bij het onderlinge contact tussen Quisling en Olsen. De regisseur en scenarioschrijvers onderzoeken hoe deze twee mensen van elkaar verschillen en op welke (kleinere) gebieden ze overeenkomsten hebben. Quisling – The Final Days laat zien hoe elk mens een zondaar is, maar dat het herkennen, erkennen en omarmen van schuld zal kunnen leiden tot vergiffenis. Als het ware bepleiten de regisseur en scenarioschrijvers dat het beter is om nederig te blijven, schuld te bekennen en om vergiffenis te vragen, dan om standvastig vast te blijven klampen aan de ideologische overtuigingen dat je niets hebt gedaan om sorry voor te zijn.

Le Royaume (2024) – Filmrecensie

Le Royaume (2024) – Filmrecensie

Le Royaume is een film waar thema’s rondom wraak centraal staan. Regisseur Julien Colonna en scenarioschrijver Jeanne Herry laten in het filmverhaal zien dat wraak een onverbrekelijke cyclus is waarin elke moord (of soortgelijke wraakactie) een nieuw wraakverhaal creëert. Hierbij bepleiten de regisseur en scenarioschrijver dat de hele geschiedenis van de mens gebaseerd is op de woede van (jonge) mensen. Deze woede leidt tot wraakgevoelens en het nemen van moorden uit wraak. Dit zorgt weer voor nog meer woedende jonge mensen met wraakgevoelens (en nog meer moorden uit wraak). Uit het filmverhaal kan de conclusie getrokken worden dat de cyclus van woeste en wraakvolle moordlustigheid niet doorbroken kan worden: zelfs niet door liefde en samenhorigheid. Le Royaume is een filmisch portret dat de daad van vergiffenis als onbereikbaar einddoel neerzet. Le Royaume laat verder zien dat je het verleden niet kunt ontlopen. Zelfs als je veranderd bent of meer dan bereid bent om te veranderen en jezelf te verbeteren, zullen de daden uit je verleden je blijven achtervolgen – en je uiteindelijk inhalen. De eerste helft van de film laat vooral het gevaar van wraakacties zien, terwijl de tweede helft van de film meer ingaat op de wens van de filmpersonages om hun wraakvolle gevoelens achter zich te laten en een nieuw leven te starten. Ondanks dat deze twee delen van het filmverhaal goed op dezelfde thema’s voortborduren, kalmeert en vertraagt het filmverhaal bij de tweede helft te veel. De spannende filmsfeer wordt ingeruild voor een verhaalonderdeel waarin vader Pierre-Paul en dochter Lesia opnieuw in contact met elkaar proberen te komen. Tegelijkertijd doen ze ook hun best doen om hun recente verleden achter zich te laten en een nieuw leven te beginnen. Doordat de spanning van de film in zijn tweede helft flink afneemt, neemt de intense betrokkenheid die het filmpubliek tot het filmverhaal heeft ook af. Richting zijn einde gaat de film weer als een speer door het verhaal heen. Hierdoor kan er zeker geconcludeerd worden dat de enigszins rommelige structuur van het verhaalverloop een van de (enkele) grote problemen uit de film is.

On Falling beleeft Nederlandse première op het IFFR van 2025

On Falling beleeft Nederlandse première op het IFFR van 2025

Het speelfilmdebuut van Laura Carreira, On Falling, is geselecteerd voor het International Film Festival Rotterdam (IFFR) van 2025. On Falling is geselecteerd in de Harbour-sectie van het internationale filmfestival. De sociaal-maatschappelijke en realistische dramafilm werd geproduceerd door het team van Ken Loach. On Falling heeft al verschillende prijzen gewonnen. Zo won de film de Silver Shell voor Beste Regie bij het Internationaal filmfestival van San Sebastián en de prijs voor Beste Debuut op het BFI London Film Festival.

Sputum (2022) – Filmrecensie

Sputum (2022) – Filmrecensie

Sputum is een Nederlandse zwart-wit sciencefiction film, waar regisseur en scenarioschrijver Dan Geesin meer dan tien jaar aanwerkte. Op 24 november werd de film in de Nederlandse bioscopen uitgebracht door Herrie Film & TV en De Filmfreak. Sputum bevat krachtige technische aspecten die laten zien dat Nederland zeker in staat is om een uniek uiterlijk voor een (zwart-wit) sciencefiction film te maken. Daarnaast bevat de film ook krachtig acteerwerk van de jonge acteur Yannick Jozefzoon en de jonge actrice Jadie Olieberg. Verder weten Tine Joustra, Guido Pollemans en Sandra Mattie ook de show te stelen in Sputum. Spijtig genoeg ligt het grootste probleem van de film bij de regievisie en het scenario van Dan Geesin. De regisseur-scenarioschrijver – die bovendien ook muzikant en beeldend kunstenaar is – lijkt te verloren zijn geraakt in hoe hij zijn verhaal wilde vertellen. Sputum heeft een te simpel basisverhaal, waarbij het gaat over de klassieke (klassen-)strijd tussen goed en slecht. Voor de rest wordt komt de film juist weer pretentieus over. Dit is redelijk jammer, want met een beter verhaal (of betere regievisie) had dit een topfilm kunnen zijn geworden.

Hit the Road (2021) – Filmrecensie

Hit the Road (2021) – Filmrecensie

Hit the Road is een van de beste films die ik in de laatste paar jaren heb bekeken. Daarnaast behoort de film ook tot mijn lijst van de beste films aller tijden. Nog nooit heb ik zo’n prachtig filmisch portret gezien over een familie die afscheid moet nemen van een van hun familieleden. Hit the Road is de film die het best weergeeft hoe het lege nest syndroom voor ouders aan kan voelen. Het lege nest syndroom ontstaat wanneer kinderen, jongeren of jongvolwassen mensen het huis – of in dit geval leven – van hun ouders verlaten. Hit the Road weet naast het lege nest syndroom aan te kaarten, ook op het onderbewustzijn van de toeschouwers te spelen, waarbij het informeert en activeert om na te denken over de toestand in Iran. Hit the Road mag dan op enkele momenten langdradig of langzaam overkomen, maar dit is onderdeel van de charme van de Iraanse film. Al jaren wacht ik op een roadtrip film dat meer een tragikomedie is, dan (alleen) een feel-good film. Het speelfilmdebuut van Panah Panahi weet dat zeker te bereiken. Sterker nog – Hit the Road blinkt uit als een tragikomedie met een gouden hart.

The Peanut Butter Falcon (2019) | Film Notities

The Peanut Butter Falcon is een krachtige feelgoodfilm die, net zoals veel andere films uit dit subgenre, regelmatig emotionele momenten boven karakter ontwikkelingen plaatst. In andere woorden: de film maakt meer gebruik van de stijl dan van de inhoud van het verhaal. Emotionele momenten kunnen in een verhaal gebruikt worden om het karakter van een personage uit te lichten of te onderbouwen. Dit is bij The Peanut Butter Falcon deels ook het geval. Toch wordt de kracht van deze emotionele momenten nooit volledig benut. Zo krijgen we, door flashbacks te zien hoe een personage, door het verlies van zijn broer, rouw ervaart. Echter wordt de potentie van dit trauma nooit volledig benut, want dit verlies wordt alleen in flashbacks weergegeven. Doordat The Peanut Butter Falcon niet nadrukkelijk benoemd wat het verlies voor dit personage betekent, zal het publiek moeten aanvoelen of invullen wat dat voor dit personage betekent. Aan de ene kant werkt dit bij de film. Het publiek zal, doordat ze zelf kunnen invullen hoe een personage zich voelt, zich meer verbonden voelen tot dit personage. Aan de andere kant is deze specifieke regiekeuze wel oppervlakkig en saai. Er is zeker de diepgang in het verhaal te vinden, want The Peanut Butter Falcon bevat een krachtig verhaal over het maken van je eigen familie. Toch ligt het grootste valkuil van de film bij het feit dat er teveel afhangt van de emotionele connectie, die het publiek kan ervaren met de film. Een krachtige manier van storytelling krijgt hierbij minder prioriteit.

Ninjababy (2021) – Filmrecensie

Ninjababy (2021) – Filmrecensie

Ninjababy bevat een van de interessantste filmtitels van de afgelopen jaren. Gaat de film over een baby dat een ninja is? Nee, dat dan weer niet. Maar Ninjababy is wel een meesterlijke tragikomedie dat onderwerpen als abortus, onverwachtse ouderschap en carrière ambities bespreekt. Ninjababy is een actuele film geworden, omdat we ons in een tijd bevinden dat vrouwen in grote delen van de wereld nog steeds niet (volledig) baas in eigen buik zijn. Regisseur Yngvild Sve Flikke bespreekt dit taboe en laat daarbij het standpunt van onverwachts zwanger geworden jongvolwassen vrouw zien. Ninjababy kan niet anders omschreven worden als een rauw en realistisch portret dat ik, als man nooit 100% zal kunnen omvatten. Toch ben ik enorm onder de indruk van deze informatieve en aangrijpende film.

Un Monde (2021) | Film Notities

Hoe goed kan een lange speelfilm debuut zijn? Regisseur Laura Wandel laat met haar lange speelfilmdebuut Un Monde zien dat het best goed kan zijn. Haar debuut Un Monde ging op 8 juli 2021 in première op het filmfestival van Cannes. Het deed mee in de ‘Un certain regard’-sectie. De film won op dit filmfestival de FIPRESCI prijs, wat de prijs van de internationale filmkritiek is. Ook won Un Monde op het BFI London Film Festival 2021 de Sutherland Trophy voor beste debuutfilm. Dat Un Monde met ongelofelijk veel positieve kritieken en lof werd ontvangen, is dus nog zachtjes uitgedrukt. Maar wat maakt deze debuutfilm zo krachtig? En is Un Monde een film zonder gebreken?

Pari (2020) | Film Notities

Pari is de debuutfilm van de Iraans-Griekse regisseur Siamak Etemadi en werd geselecteerd voor het Panorama Berlinale in 2020. Eerder deed zijn korte film Cavo D’Oro in 2012 mee aan de competitie op het Locarno International Film Festival. Deze film vertelt het aangrijpende verhaal van de Iraanse Pari en haar man. Samen reizen ze naar Athene en gaan ze op zoek naar hun vermiste zoon Babak. Pari is nu via Picl online te zien bij filmtheaters. Ik zal onderaan dit artikel meer vertellen over Picl. Mijn dank aan Herrie Film & TV voor het recensie-exemplaar en de samenwerkingsmogelijkheden.