Filmmaker Emma Westenberg laat in haar speelfilmdebuut Bleeding Love zien hoe lastig het is om in een generationele vicieuze cirkel van verslavingen vast te zitten. Het filmverhaal laat zien hoe de verslavingsproblematiek van een ouder hetzelfde soort problemen en verslavingsgedrag bij een kind kan veroorzaken. Westenberg laat samen met actrice Clara McGregor hoe vastgeroest verslaafden in hun gedrag kunnen zijn. Bleeding Love bespreekt zeker beladen en moeilijke onderwerpen. Ondanks dat de filmmakers dit niet altijd op de origineelste manier doen, weten ze me toch te raken. Bleeding Love vertelt een verhaal dat helaas pijnlijk accuraat en herkenbaar voor mezelf is. In de film zegt de dochter tegen haar vader (en haarzelf) dat ze niet verslaafd is. Toch laat ze in haar gedrag het tegenovergestelde zien. Ze is constant stiekem bezig om aan middelen te komen om haar deprimerende gedachten en gevoelens te dempen. Net zoals dit hoofdpersonage had ik voor lange tijd het gevoel dat ik niet hoefde te stoppen met het vertonen van mijn verslavingsgedrag. Sterker nog: af en toe heb ik nog steeds dit gevoel. Onder het idee dat we de situatie “onder controle” hebben, houden we onszelf voor de gek. Toch laat Bleeding Love zien dat er nog steeds hoop voor de toekomst is. Bleeding Love levert een (karakter-)analyse van verslavingsproblematiek waarin de filmmakers bepleiten aan verslaafden en verslavingsgevoeligen om na te denken over hun middelengebruik en gedrag. De film zet verslaafden en verslavingsgevoeligen aan het denken of het innemen van hun “gewenste” of “benodigde” middelen, echt nodig is. Om deze reden maakt het niet uit dat het filmverhaal al zo vaak verteld is, want uiteindelijk slaagt Bleeding Love er volledig in om de filmtoeschouwers aan het denken te zetten over hun eigen gedrag.
