Unruly is een lastige dramafilm om te bekijken. Dit komt vooral doordat de film een moeilijk stukje Deense geschiedenis belicht. De film – ook wel bekend onder zijn Deense filmtitel: Ustyrlig – geeft op een filmische manier waargebeurde evenementen weer. Unruly laat zien hoe het jonge hoofdpersonage Maren in de jaren 1930 wordt opgesloten in een vrouweninstelling op het eilandje Sprogø. Tussen 1923 en 1961 werd het eiland Sprogø gebruikt om vrouwen op te sluiten die zich losbandig of ongemanierd gedroegen. De reden van een opsluiting had vooral te maken met de angst dat dit gedrag, net zoals sommige ziektes, besmettelijk was en doorgegeven kon worden tijdens zwangerschappen. Deze handelingen werden destijds beschouwd als humaan. Het alternatief was namelijk dat de vrouwen werden opgesloten in een gevangenis. Regisseur Malou Reymann bepleit met haar (historische) dramafilm overduidelijk dat deze handelingen niet humaan waren. Veel filmtoeschouwers zullen het hier sowieso mee eens zijn geweest, maar Reymann laat met Unruly zien hoe verschrikkelijk de situatie op het eilandje Sprogø echt was. Helaas kom je met confronterende en shockerende verhaallijnen zonder echte diepgang niet heel ver. Na een uitdagende en speelse openingsscène heeft de film namelijk veel moeite om, ondanks een hoog shockerend gehalte, een echt boeiend verhaal te vertellen.
Voor een dramafilm oogt The Great Silence regelmatig ook als een thriller en horrorfilm. Hierbij wordt er vooral in gespeeld op het angstaanjagende rouwproces, waarbij schuldgevoelens snel afgewisseld worden met gebeden voor vergiffenis. In The Great Silence speelt regisseur Katrine Brocks namelijk met het concept van verantwoordelijkheid bij rouwverwerking. Want kan er überhaupt iemand aangewezen die direct verantwoordelijk is bij een ongelukkig ongeval? Brocks lijkt in deze speelfilm deze vraag te willen onderzoeken. Hierbij speelt ze met haar film The Great Silence ook in op religieuze thema’s als hervorming en herrijzenis. De regievisie van Brocks is een van de sterkste aspecten uit deze film. The Great Silence bevat daarnaast een krachtige acteerprestatie van de nog steeds geweldige actrice Kristine Kujath Thorp. De actrice weet samen met Brocks te laten zien hoe religie gebruikt (of eerder misbruikt) kan worden om rouwverwerking en schuldgevoelens te vermijden. Naast Kujath Thorp weten ook Elliott Crosset Hove en Karen-Lise Mynster te overtuigen met hun acteerprestaties. De grootste sterren van de film zijn toch de crewleden van de geluidsafdeling. Ze leveren briljant en groots geluid af. De geluidsafdeling werk laat The Great Silence klinken als de luidruchtige kalmte voor een nog grotere oorverdovende stille storm. De juiste afwisseling tussen nerveuze repetitieve kleine geluiden en grootse stille momenten, zorgt voor meerdere momenten waar de filmtoeschouwers hun schreeuwende gedachten over dit filmverhaal niet meer kunnen beheersen. De film is dus op het technische gebied van geluid simpelweg een meesterwerk. Toch is deze Deense dramafilm door enkele minpunten niet volledig een meesterwerk geworden.
Aftersun zal als film niet voor iedere filmliefhebber of alledaagse bioscoopbezoeker geschikt zijn. Dit is niet al te gek, want we leven momenteel in een filmlandschap waar blockbusters en superhelden films (nog steeds) het grote scherm overheersen. Filmliefhebbers en bioscoopbezoekers die alleen naar grote scherm gaan voor dit soort films, zullen Aftersun waarschijnlijk niet vinden. Charlotte Wells’ regiedebuut is namelijk een artistieke en onafhankelijke film die langzaam op gang komt. Aftersun wint hiermee ook het recht om de term slow-burn film toegewezen te krijgen. Net zoals andere slow-burn films, bevat Aftersun een verhaal dat op een eigen en langzame tempo verteld wordt. Hierdoor krijgen de personages, conflicten en verhaallijnen meer de tijd om ontwikkeld te worden. In het verhaal van Aftersun ligt de focus dus ook meer op humane interacties en onderlinge relaties. Daarnaast wordt er hevig gehint dat Paul Mescals personage Calum worstelt met een flinke depressie. Het verhaal van Aftersun bevat dus tegelijkertijd een verhaal dat langzaam op gang komt en zware thema’s bespreekt. Deze redenen alleen zijn al genoeg voor veel filmliefhebbers en alledaagse bioscoopbezoekers om af te haken bij het kijken (of überhaupt beginnen) aan deze film. En dat is extreem zonde! Aftersun mag dan een van de deprimerendste films zijn die ik in een lange tijd heb gezien, maar het is tegelijkertijd ook een van de beste en mooiste films.
Het Verloren Transport is een van de beste Nederlandse speelfilms van dit moment. Daarnaast is de film een ode aan jong visionair Nederlands talent dat de moderne filmgeschiedenis van Nederland naar grote hoogtes kan brengen. Nederlands filmbezoekers zouden eigenlijk niet meer moeten klagen dat er geen sterke Nederlandse speelfilms in de bioscoop uitkomen. Vooral niet als er zo’n geweldige Nederlandse filmproductie als Het Verloren Transport te zien is in de Nederlandse bioscopen. Het is een film die je hart beetje bij beetje steeds meer over wint in zijn redelijk korte speeltijd. Dit allemaal zorgt ervoor dat Het Verloren transport ook een van de beste Nederlandse oorlogs- en dramafilms van de afgelopen jaren genoemd kan worden.
Ah, Speak No Evil: het soort horrorfilm waarin de hoofdpersonages regelmatig zeggen of denken: “Wat is het ergste wat er kan gebeuren?” Als filmliefhebber weet je dan al snel dat deze hoofdpersonages een persoonlijke hel tegemoet zullen komen. Speak No Evil is een kwaadaardig goede horrorfilm wat de potentiële slechtheid van een mens laat zien. Echter is Speak No Evil geen sprookjesachtige, sci-fi of slasher horrorfilm. De film gaat juist over echt voorkomende thema’s en problemen in onze wereld, waardoor de angstaanjagende horrorelementen extra hard binnen komen. Er is ditmaal geen Michael Myers, Xenomorph of Jason Voorhees die onze hoofdrolspelers (of helden) opjaagt. Nee, nee, dit keer krijgen de protagonisten juist te maken met een – wacht even voor de dramatische bekendmaking – alledaags Nederlands gezin. Oh, de horror! Een Nederlands gezin klinkt niet bepaald als een angstaanjagend stel schurken voor een horrorfilm. Toch laat Speak No Evil overtuigend zien dat je niet moet onderschatten hoe kwaadaardig je medemens kan zijn…
Huda’s Salon is een aangrijpende dramafilm dat zich afspeelt in het bezette Palestina. De film laat de moeilijkheden zien die ontstaan als je vast komt te zitten in de strijd tussen het verzet en de bezetters. Huda’s Salon laat zien dat de bezetters onzichtbaar zijn geworden voor het verzet en de gewone burgers. Hiermee laat de film zien dat je altijd op je hoede moet zijn in Palestina, want op elk moment kun je te maken krijgen met deze bezetters – of in verlenging het verzet. Het verhaal van Huda’s Salon bevat zeker een beladen en moeilijk te bespreken onderwerp. Toch weet regisseur Hany Abu-Assad een krachtig verhaal te vertellen met haar film, waarbij vrouwenemancipatie centraal staat. Daarnaast laat Abu-Assad duidelijk zien hoe burgers (vooral vrouwen) de dupe zijn van de strijd tussen de bezetters en het verzet. Helaas bevat Huda’s Salon als film wel wat problemen – onder andere bij het einde van de film. Huda’s Salon is sinds 26 mei te zien in de Nederlandse bioscopen. Mijn dank aan September Film Distribution voor het versturen van een online recensie-exemplaar.
In 2018 bezocht ik de film Foxtrot bij het Movies that Matter Filmfestival. Na de film hield journalist Derk Walters een Q&A sessie waarbij het publiek vragen kon stellen over de film. Dat het publiek met vragen zou blijven zitten, is best begrijpelijk. Zeker bij een film als Foxtrot, waarbij het verhaal niet een gewoonlijke structuur volgt. De film is geregisseerd door Samuel Maoz en de cast bestaat uit onder andere Yonaton Shiray, Lior Askenazi en Sarah Adler. De film vertelt het verhaal van een getrouwd stel dat te horen krijgt dat hun zoon in het leger is overleden. De film ondergaat dus een pijnlijk onderwerp, maar weet Foxtrot dit onderwerp wel krachtig aan te kaarten? Deze film recensie is herschreven naar de oorspronkelijke recensie van 25 maart 2018.
Druk is een Deense tragikomedie film uit 2020. De internationale titel van de film is Another Round en de film is geregisseerd door Thomas Vinterberg. Hij heeft ook samen met Tobias Lindholm aan het scenario gewerkt. De film is een internationale coproductie tussen Denemarken, Nederland en Zweden. De hoofdrollen worden gespeeld door Mads Mikkelsen, Thomas Bo Larsen, Magnus Millang en Lars Ranthe. Druk staat in het Deens voor de term “binge drinking”. Dit kan vergeleken worden met de Nederlandse term; coma zuipen. De film vertelt het verhaal van Martin en zijn drie vrienden. Ze zijn naast vrienden ook alle collega’s van elkaar en werken op dezelfde middelbare school. De vier vrienden houden een experiment waarbij ze de hele dag een constant en weloverwogen alcoholpromillage in hun systeem handhaven. Ze doen dit omdat een theorie suggereert dat een bescheiden hoeveelheid alcohol in je bloed geestverruimend kan werken. De eerste resultaten zijn positief, maar het wordt steeds moeilijker om controle over de situatie te behouden. Uiteindelijk blijkt het experiment grotere gevolgen met zich mee te brengen dan verwacht. Druk is nu te zien in de Nederlandse bioscopen.