Hoe cool klinkt 65? Dit is een film waarin een buitenaardse astronaut 65 miljoen jaar geleden neerstort op een, voor hem, onbekende planeet. De astronaut weet alleen niet dat hij eigenlijk is neergestort op onze planeet die nu nog bomvol zit met dinosaurussen. Met de naderende komeet die de wereld van de dinosaurussen zal laten instorten, bevindt deze astronaut zich in een strijd tegen de tijd om zo snel mogelijk een reddingsschip te bereiken. 65 klinkt met deze beschrijving als een krankzinnig coole film. Helaas is 65 niet zo geweldig geworden als het filmverhaal klinkt. 65 is het soort film dat een geweldig idee voor een filmverhaal bevat, maar dit concept niet naar een sterke film weet over te zetten. De film bevat gelukkig wel enkele positieve punten. Het acteerwerk van Adam Driver is redelijk goed. De acteur oogt betrokken bij de film. Daarnaast levert hij een zo goed mogelijke acteerprestatie met het materiaal dat hij gekregen heeft. De jonge actrices Ariana Greenblatt en Chloe Coleman leveren ook geen slecht acteerwerk in deze film, maar ze krijgen – net zoals Nika King – maar weinig te doen in 65. Het grootste pluspunt van 65 is het camerawerk van cinematograaf Salvatore Totino. De cinematograaf levert verbluffend camerawerk. Totino’s cinematografie is de grootste reden dat de tijdsgebonden filmwereld van 65 geloofwaardig overkomt. De film is overal niet verschrikkelijk slecht, maar is wel flink teleurstellend doordat de filmmakers niet de potentie van deze spannende sciencefiction thriller en actiefilm weten waar te maken.
Once Upon a Time … in Hollywood is een van Quentin Tarantino’s best geregisseerde films. Daarnaast is het ook een van zijn volwassenste en, voor hem, buitengewoonste films. Once Upon a Time … in Hollywood is vooral meer volwassen en buitengewoon, doordat de focus van zijn regievisie verschoven is. De focus van het verhaal ligt ditmaal minder op het bloederige spektakel vol actiescènes en scherp geleverde iconische dialogen. In plaats daarvan legt Tarantino de focus op het verfilmen van een audiovisueel poëtische liefdesbrief aan het snel veranderende filmlandschap van de jaren 1960. Tarantino heeft met Once Upon a Time … in Hollywood een eerbetoon gegeven aan de laatste gouden jaren van Hollywood. Hierbij speelt de regisseur met diepgaande thema’s rondom de opkomst en afgang van populaire filmacteurs. Daarnaast laat hij zien hoe filmgenres als de Western hun loodje begonnen te leggen door de toename van televisie- en massacultuur. Naast dit alles weet de sterke filmmaker ook nog een bijzonder portret weer te geven van het leven van Sharon Tate. Hierbij weet Tarantino op een subtiele en mooie manier weer te geven hoe de dood van deze actrice de veranderingen in de filmindustrie van de jaren 1960 sneller heeft laten verlopen. Dit laat de filmmaker zien door juist in zijn verhaal met de echt gebeurde geschiedenis te spelen. Door waargebeurde moorden en gruwelijke evenementen anders uit te laten spelen, laat de filmmaker op een melancholische, maar prachtige manier zien dat de grote veranderingen in Hollywood altijd zouden hebben plaatsgevonden. Zelfs al zouden onschuldige iconen uit de filmindustrie in een alternatieve realiteit gespaard zijn gebleven. Hiermee speelt de filmmaker in op de bijzondere geaardheid van Hollywood en de filmwereld in zijn geheel: een wereld altijd in ontwikkeling. Een wereld die niet gestopt kan worden door individuele tragische gebeurtenissen, maar hierdoor wel enorm kan veranderden. Once Upon a Time … in Hollywood is hiermee een sprookjesachtige hertelling geworden van een belangrijk tijdperk uit de filmgeschiedenis, waarbij Tarantino de ware geaardheid van de filmindustrie bloot weet te stellen.
Het zat er al enkele tijd aan te komen, maar Discovery en WarnerMedia zijn officieel gefuseerd tot een bedrijf onder de naam Warner Bros. Discovery. Vraag je je af waarom dit belangrijk nieuws is voor de wereldwijde media- en entertainment industrie? Dan ben je op de juiste plek, want in dit artikel wil ik jullie meer vertellen over het ontstaan van Warner Bros. Discovery. Daarnaast wil ik stilstaan bij de (positieve en negatieve) gevolgen van deze fusering.
In Venom: Let There Be Carnage keert acteur Tom Hardy terug in zijn rol als de bekende Marvel antiheld Venom. Deze antiheld was voor het eerst (als een schurk) te zien in Sam Raimi’s Spider-Man 3. Het duurde na 2007 nog ruim 11 jaar voordat we Venom weer in een film zouden mogen bewonderen. In 2018 kregen we dan voor het eerst Venom te zien in zijn eigen film. De door Ruben Fleischer geregisseerde film, introduceerde een oud en nieuw publiek aan de gruwelijke symbiose. In de Sony filmwereld van Venom is de Marvel antiheld niet verbonden aan Spider-Man – wat veel levenslange Venom (en Spider-Man) fans teleurstelde. Met Venom: Let There Be Carnage neemt Andy Serkis de rol van regisseur over. Andy Serkis zal het publiek voornamelijk kennen als acteur. Hij mag dan bekend staan als de koning van motion capture, maar de afgelopen vijf jaar is Serkis zich ook meer gaan verdiepen in het regisseren van films. Zo regisseerde hij in 2017 het biografische en romantische drama Breathe, en in 2018 verfilmde hij ook The Jungle Book in de Netflix Original Film Mowgli. Nu heeft de acteur-regisseur voor het eerst een superhelden film dat tegelijkertijd een vervolg is, geregisseerd. Is het Andy Serkis gelukt om een waardige opvolger en een goede superhelden film te regisseren?
Als de groep vrienden uit Welcome to the Jungle naar Jumanji terugkeert om één van hun te redden, ontdekken ze dat niets meer is zoals ze het hadden verwacht. Jumanji: The Next Level draait vanaf nu in de Nederlandse bioscopen.
In Spider-Man: Into The Spider-Verse maakt het publiek kennis met Miles Morales (Shameik Moore, Dope). Hij is een tiener uit Brooklyn die per toeval gebeten wordt door een radioactieve spin. Dit opent een nieuwe wereld voor hem en al snel…