Halo Seizoen 1 – Recensie

Halo Seizoen 1 is vanaf zijn eerste aflevering al direct een heerlijk epische sciencefiction televisieserie. Tegelijkertijd is het ook een voorspelbare serie. Zo raakt het heldhaftige hoofdpersonage Master Chief al snel opgescheept met een rebels tienermeisje en een geheimzinnig object dat alleen bij zijn aanraking speciale glimmende krachten vertoond. Bovendien zorgt het mysterieuze object ervoor dat Master Chief herinneringen van zijn gewiste geheugen weer begint te krijgen, waarmee hij op zijn heroïsche ontdekkingsreis wordt gezet. Een reis waarmee hij niet alleen zijn ware verleden probeert te (her-)ontdekken, maar ook de gevaarlijke buitenaardse wezens van het Covenant hoopt te verslaan. Het eerste seizoen van Halo bevat verder een niet bepaald origineel verhaal. Toch weten seriemakers Kyle Killen en Steven Kane met Halo Seizoen 1 voor een brute en vermakelijke eerste seizoen te zorgen die je bovendien nog aan het nadenken zet over wat het echt betekent om mens te zijn.

Five Nights at Freddy’s (2023) – Film Recensie

Five Nights at Freddy’s is een Amerikaanse bovennatuurlijke horrorfilm die vooral geschikt is voor de fans van de gamereeks waarop de film is gebaseerd. In de kinderlijke horrorfilm, die het meest lijkt op een rip-off van de Saw franchise, zien we namelijk ook hoe een bewaker aan zijn nieuwe baan bij Freddy Fazbear’s Pizza begint. Net zoals in de gelijknamige games begint het scherm al te haperen, terwijl de film opent met de logo’s van de filmdistributeurs. De referentie werkt niet alleen als een duidelijk eerbetoon aan de games. Zo recreëert het ook de spannende sfeer van de games. De film opent spannend, maar niet bepaald spectaculair of origineel. Gedurende film worden diverse montagetechnieken en filmische trucjes gebruikt om Five Nights at Freddy’s zoveel mogelijk te laten lijken op de gamereeks waarop het gebaseerd is. Wanneer het hoofdpersonage begint te werken bij Freddy Fazbear’s Pizza wordt er ook gebruik gemaakt van een rappe afwisseling tussen de beelden van de beveiligingscamera’s. De film weet hiermee goed de gevoelens van machteloosheid en onontkoombaarheid uit de games over te nemen. In de gameverfilming keert ook het welbekende schrikmoment terug waarin een van de animatronics op een slachtoffer afrent en in zijn gezicht schreeuwt. Wat betreft gameverfilmingen blijft Five Nights at Freddy’s dus trouw aan het bronmateriaal en de geschiedenis van de games. Fans zullen met een gerust hart, en misschien zelfs met een trots gevoel, toe kunnen kijken naar Five Nights at Freddy’s. Filmtoeschouwers die onbekend zijn met de gamereeks of geen fan zijn van de videogames, zullen de film eerder ervaren als de zoveelste mislukte horrorfilm met een identiteitscrisis. Five Nights at Freddy’s oogt namelijk regelmatig eerder als een dramafilm. Bovendien komen de schrikmomenten en de zogenaamde angstaanjagende filmscènes eerder (onbedoeld) hilarisch dan eng over. De door Blumhouse Productions en Scott Cawthon Productions geproduceerde film is net zoals de game niet bepaald een artistiek hoogstandje uit het horrorgenre.

Wonka (2023) – Film Recensie

Kippenvel: dat had ik toen ik Wonka voor de tweede keer keek. Ik had al kippenvel toen ik de film de eerste keer in de bioscoop zag, maar toen ik Paul Kings nieuwste familiefilm op mijn televisiescherm zag, wist de film me nog harder te raken. Wonka is een emotionele achtbaan vol levendige en energieke liedjes, emotionele stoten alsof je geslagen wordt door Muhammad Ali en humor die je hardop laat lachen. King bewijst opnieuw dat hij niet alleen een van de beste filmregisseurs van dit moment is, maar ook een van de beste kindvriendelijke filmauteurs. Daarnaast laat de regisseur – ook bekend voor zijn eerdere familiefilms Paddington (2014) en Paddington 2 (2017) – zien dat hij als geen ander weet hoe hij een bekend kinderverhaal zich eigen kan maken. Net zoals bij Kings adaptaties van Paddington, weet de filmmaker bij Wonka trouw te blijven aan het bronmateriaal. Tegelijkertijd weet King het originele verhaal van auteur Roald Dahl en de (beste) verfilming Willy Wonka and the Chocolate Factory (1971) te verrijken door een meeslepend en avontuurlijk verhaal over de jonge jaren van Willy Wonka te leveren.

Saints & Sinners (2023) – Film Recensie

Saints & Sinners is een sombere, maar mooie Ierse film met redelijk wat gebreken. De film laat zien dat er in een land van zondaars, moordenaars en politieke onrust geen echte heiligen zijn. Het uitvoeren van zonden onder de beste intenties, neemt niet weg dat dit nog steeds zonden zijn. Ondanks dat het strijden voor een vrij Ierland maar een klein onderdeel is uit het filmverhaal, weet regisseur Robert Lorenz samen met scenarioschrijvers Mark Michael McNally en Terry Loane goed de consequenties van deze acties weer te geven. Hierbij spelen de regisseur en scenarioschrijvers in op een van hun narratieve thema’s: of het doel de middelen heiligt. Is een vrij Ierland het waard als ze daarvoor onschuldigen mensen moeten opofferen? En is het in opdracht vermoorden van mensen het waard om je traumatische verleden te vergeten? De film stelt de vraag of het uitvoeren van zonden überhaupt een doel heiligt. In het geval van Saints & Sinners lijken de filmmakers te pleiten voor het idee dat een heilige eerst een zondaar moet zijn voordat hij echt de betekenis daarvan kan begrijpen. Deze thematische vraag is maar een klein onderdeel van het grotere plaatje. Hierbij komen we ook direct bij het grootste probleem van de film. Het filmverhaal is te overambitieus en probeert te veel te vertellen. Hierdoor mist de film een duidelijke focus en oogt het filmverhaal onderontwikkeld. Lorenz heeft samen met de scenarioschrijvers laten zien dat Saints & Sinners zeker potentie had om een geweldige film te zijn geworden. Tegelijkertijd laat de regisseur met zijn regiekeuzes ook zien dat de cast en crew met de film een grotere hap namen dan dat ze konden kauwen.

Batman: Caped Crusader is vanaf 1 augustus 2024 te zien op Prime Video

Op 1 augustus 2024 zal de animatieserie Batman: Caped Crusader wereldwijd uitgebracht worden op streamingdienst Amazon Prime Video. Het eerste seizoen, bestaande uit tien afleveringen, zal in een keer uitgebracht worden op de streamingdienst. Batman: Caped Crusader is een nieuwe adaptatie van de Batman mythologie. De uitvoerende producenten van het eerste seizoen zijn J.J. Abrams, Matt Reeves, Bruce Timm, Ed Brubaker, James Tucker, Daniel Pipski, Rachel Rusch Rich en Sam Register.

Night Swim (2024) – Film Recensie

In 2014 kwam de korte film Night Swim uit. De regisseurs van deze korte horrorfilm, Bryce McGuire en Rod Blackhurst, hebben het verhaal later uitgewerkt tot een speelfilm. Begin dit jaar kwam de gelijknamige speelfilm uit in de Nederlandse bioscopen. Waar de korte film geregisseerd werd door McGuire en Blackhurst, is de speelfilm alleen geregisseerd door McGuire. Blackhurst heeft als scenarioschrijver van Night Swim (2024) alsnog een belangrijk aandeel gehad bij het maken van de speelfilm. De filmmakers komen met een interessant en leuk idee in Night Swim. Een bezeten zwembad komt niet regelmatig voor in horrorfilms. Het concept dat het zwembad tegelijkertijd levens kan redden, door wensen uit te brengen, en levens kan nemen, is ook een geniale zet. Toch weet deze Amerikaanse bovennatuurlijke thriller en horrorfilm grotendeels niet te overtuigen. Ondanks dat de film wel degelijk schrikmomenten heeft, is Night Swim over het algemeen niet eng. De schrikmomenten zijn effectief door twee redenen. Allereerst worden de geluiden tijdens deze schrikmomenten luider gemaakt. Hierdoor schrik je eerder van het geluid dan van dat het moment of de scène echt eng is. Ten tweede vinden de schrikmomenten ook tijdens de willekeurigste gebeurtenissen plaats, waardoor de filmmakers het filmpubliek toch te pakken weten te krijgen. Bovendien betekent te grazen worden genomen door slappe schrikmomenten niet meteen dat de film ook daadwerkelijk angstaanjagend goed is. Sterker nog: als de korte film net zo belabberd als de speelfilm is, dan heb ik weinig hoop voor de toekomstige filmcarrières van McGuire en Blackhurst.

Neem Me Mee (2023) – Film Recensie

Neem Me Mee is een meeslepende Nederlandse komediefilm waarin een groep bejaarden, onder begeleiding van een jonge reisleider, de show stelen. De film bevat een grootse sterrencast die allemaal interessante en sterk onderbouwde personages spelen. Neem Me Mee is geen film waarin bepaalde groepspersonages minder ontwikkeling krijgen dan anderen. Doordat alle personages evenveel aandacht krijgen om onderbouwd te worden, oogt het filmverhaal levendig. De interacties tussen de personages zijn hilarisch en dynamisch doordat de cast met de tegenstrijdige persoonlijkheden heerlijk op elkaar inspelen. Het is jammer dat deze Nederlandse film minder excentrieke audiovisuele of technische aspecten bevat. Op wat intrigerend werk van de geluidsafdeling na, bevat Neem Me Mee geen bijzondere technische aspecten. Gelukkig bevat deze Nederlandse speelfilm wel een hartverwarmend verhaal vol krachtige acteerprestaties van enkele van Nederlands beste acteurs en actrices.

Silent Night (2023) — Film Recensie

Silent Night is een visueel sterke film. Dit is al duidelijk aan het begin van de film waarin we door een felrode ballon vaag het gezicht van het, door Joel Kinnaman gespeelde, hoofdpersonage zien. De rode ballon symboliseert de verblindende woede waarmee dit hoofdpersonage gevuld is. Cinematograaf Sharone Meir en filmmonteur Zach Staenberg weten onder leiding van regisseur John Woo creatieve overgangen in de film te plaatsen. Een prachtig voorbeeld hiervan is de overgang van een zwart beschaduwde muur naar de zwarte achtergrond van een hartmonitor in een operatiekamer. Daarnaast is Silent Night een film waarin zowel stilte als geluid een belangrijke rol spelen. De stilte van de cast is net zo belangrijk als de geluidsbewerking en geluidsmixing uit de film. Het concept van een man die zijn stem verliest en tegelijkertijd uit is op wraak voor de dood van zijn zoon is origineel. In de uitwerking van dit concept zorgt het gemis van dialogen en verbaal acteerwerk ervoor dat Silent Night regelmatig repetitief overkomt. Er zijn verschillende scènes met herhalende acties of gebeurtenissen, waardoor het verhaal ook repetitief en langdradig overkomt. Zo bevat de film veel scènes waar Kinnamans personage Brian terugkijkt op de tijd die hij samen had met zijn overleden zoon. De vele flashbacks zijn ontroerend echt, maar zorgen er ook voor dat het verhaal en de bijhorende actiescènes langzaam op gang komen. Het helpt ook niet dat Woo en scenarioschrijver Robert Archer Lynn tijdens deze herhalende filmmomenten weinig context geven over de situatie van deze scènes. Het probleem is niet alleen de onduidelijkheid van deze filmmomenten. Silent Night mist ook een duidelijke reden waarom deze overmatig gebruikte scènes zijn toegevoegd aan het filmverhaal. Gelukkig bevat Woo’s thriller en actiefilm wel meer pluspunten dan minpunten. Zo bevat de film sterke, bloederige en explosieve actiescènes. Het acteerwerk van de hoofdrolspeler Joel Kinnaman is ook uitstekend. De acteur levert een van zijn beste acteerprestaties tot nu toe. Bovendien worden thema’s als rouw en verlies sterk uitgewerkt. De positieve aspecten zorgen ervoor dat Silent Night overkomt als een ondergewaardeerde actiefilm.

Wednesday Seizoen 1 – Recensie

Wednesday Seizoen 1 lijkt de reactie van Netflix te zijn op grote Young adult franchises als Harry Potter. Het eerste seizoen van deze Netflixserie vertelt namelijk het soort verhaal dat (vooral) goed in de smaak valt bij tieners, adolescenten en jongvolwassenen. Sinds de filmreeksen rondom Harry Potter, The Hunger Games en The Maze Runner tot een einde zijn gekomen, hebben film- en seriemakers geprobeerd de magie van dit soort franchises weer terug te brengen. Met Wednesday Seizoen 1 lijkt dit gelukt te zijn. Wednesday Seizoen 1 bevat een verhaal waarin we worden meegenomen naar een school (en gemeenschap) van buitenbeentjes. Wednesday Seizoen 1 laat zien hoe de Harry Potter filmreeks eruit had gezien als de boeken door Edgar Allan Poe waren geschreven en door regisseur Tim Burton waren geadapteerd. In de Harry Potter boeken (en filmadaptaties) is het titulaire hoofdpersonage het buitenbeentje, maar in deze Netflixserie is het hoofdpersonage Wednesday Addams het buitenbeentje van de buitenbeentjes. Toch laten de seriemakers zien dat ook het grootste buitenbeentje vrienden kan vinden, avonturen kan beleven en potentiële liefdesinteresses kan tegenkomen. Dat is de magische kracht van het eerste seizoen van Wednesday. Bovendien lijken de seriemakers nog meer inspiratie genomen te hebben uit de wereld van Harry Potter. Net zoals bij Harry Potter bevat Wednesday Seizoen 1 een soortgelijke Hogwarts, genaamd Nevermore Academy. Bij Nevermore Academy zijn er (heel toevallig) ook vier gemeenschappelijke groepen freaks – net zoals dat er vier huizen zijn bij Hogwarts. Daarnaast is er, net zoals bij Harry Potter, een voorspelling dat de zogenaamde uitverkorene, Wednesday, het einde van Nevermore Academy kan veroorzaken of juist voorkomen. De seriemakers weten met Wednesday genoeg inspiratie te nemen uit de wereld van Harry Potter en dat hun eigen te maken, waardoor Wednesday Seizoen 1 net zo pakkend en leuk is om te kijken.

The Nun (2018) – Film Recensie

The Nun is een typische horrorfilm. Opvallende filmtoeschouwers en horrorliefhebbers zullen direct doorhebben wanneer een schrikmoment (een zogeheten jumpscare) zal opkomen. Wanneer de filmmuziek en al het andere geluid verdwijnt, kun je iets engs verwachten. Of dit nu echt eng genoemd kan worden is een verhaal. The Nun probeert een eng filmverhaal te leveren, maar ze komen niet heel ver. Voor een horrorfilm uit de populaire horrorfranchise The Conjuring is de film onnatuurlijk saai. The Nun is niet eng en bevat herhalende anticlimax filmmomenten met de kwaadaardige non Valak. De film bevat wel interessante concepten en ideeën voor angstaanjagende filmmomenten. Het levend begraven worden nadat je in een doodskist bent gevallen, is conceptueel best eng. In de uitvoering van dit soort filmscènes worden de momenten minder eng gemaakt. Zo wordt de persoon in kwestie al snel gered door een non die een cheat code gebruikt om haar zintuigen te versterken en te achterhalen in welk graf dit personage gevangen zit. De inclusie van dit soort belachelijke keuzes zorgt ervoor dat The Nun tegelijkertijd amateuristisch en hilarisch overkomt. Bovendien kan de film ook nog voorspelbaar genoemd worden. Het cliché moment van een radio die kalme en rustgevende muziek uit zichzelf begint af te spelen, komt uiteraard voor in The Nun. Niets lijkt origineel te zijn in deze film, maar gelukkig bevat The Nun wel nog enkele pluspunten. Het werk van productieontwerper Jennifer Spence en kostuumontwerper Sarn Gilham zijn daar goede voorbeelden van. Het einde van de film is het beste aspect. Niet omdat de film dan afgelopen is, maar omdat de filmmakers het einde van deze film op een bijzondere manier weten te verbinden met het verhaal van The Conjuring (2013). Spijtig genoeg zijn de pluspunten en de potentie van de film verreweg niet genoeg om The Nun een sterke of überhaupt vermakelijke horrorfilm te maken. Als film is The Nun net zo’n misbaksel als hoe de demonische non Valak eruit ziet.