The Man Who Sold His Skin is een Tunesische dramafilm uit 2020. De film is geregisseerd door Kaouther Ben Hania. Vandaag tip ik de film The Man Who Sold His Skin en streamingdienst Sooner waar de film nu te zien is. The Man Who Sold His Skin werd genomineerd voor Beste Buitenlandse Film bij de Academy Awards in 2021. De film was daarnaast de openingsfilm van het Movies that Matter Festival van 2021.
Op donderdag 30 november werd de app van de wereldwijde streamingdienst, productiemaatschappij en filmdistributeur MUBI uitgeroepen tot de Apple TV app van 2023. Alle winnaars werden op die dag bekendgemaakt als onderdeel van de App Store Awards 2023 van Apple. De winnaars zijn gekozen uit veertig finalisten. Er werd niet alleen gekeken naar de uitzonderlijke technische innovatie van de apps, maar ook naar de gebruikerservaring en de ontwerpen.
Jurassic Park is een epische film vol gruwelijk spektakel en adembenemende visuele beelden. De film oogt zowel oprecht als tijdloos. Jurassic Park is een fantastische filmrit die ook inspeelt op thema’s als familie en vriendschap. Ondanks het gebruik van grootse en spectaculaire filmscènes vol dinosaurussen, weet Jurassic Park het gevoel van authenticiteit te scheppen als een humane (familie-)film. De film bespreekt menselijke onderwerpen als hebzucht, kapitalisme, jaloezie, ouderschap, consumentisme en (technologische) vernieuwingen. In de film zijn de dinosaurussen voor een korte speeltijd op het scherm te zien. Dit is een groot onderdeel geworden van de mythische en mysterieuze filmmagie van Jurassic Park. Er kan geconcludeerd worden dat Jurassic Park om meerdere redenen ooit de succesvolste film ter wereld is geweest. Toen de film in 1993 in de bioscopen werd uitgebracht, veranderde het filmlandschap voor altijd. Sindsdien is de internationale filmwereld ook nooit meer hetzelfde geweest. Jurassic Park is – en blijft – een van de beste films aller tijden. Het is moeilijk om samen te vatten waarom deze film zo briljant is. Het is nog lastiger om met enkele woorden te omvatten wat deze film voor mij als persoon betekent en heeft betekend. Jurassic Park en de eerste twee vervolgen – The Lost World: Jurassic Park uit 1997 en Jurassic Park III uit 2001 – waren de eerste liveaction films die als jong kind echt een grootse indruk op me achter lieten. Jurassic Park is simpelweg een adembenemende film die mijn verbeelding en liefde voor film nog steeds in de ban heeft.
Killers of the Flower Moon is de eerste Martin Scorsese film die ik echt vind tegenvallen. De film bevat enkele indrukwekkende productie en technische elementen. Ook bevat de film subliem acteerwerk van Lily Gladstone en enkele andere acteurs wiens namen zo onbekend zijn dat ze bijna nooit besproken worden. Toch moet ik zeggen dat deze meer onbekende acteurs – zoals Ty Mitchell, Tommy Schultz, Gene Jones, Yancey Red Corn en Jason Isbell – beter acteerwerk leveren in vergelijking met grotere filmsterren als Leonardo DiCaprio en Robert De Niro. De iconische filmmaker is op zijn best in Killers of the Flower Moon wanneer zijn focus op het onbekende ligt. Wanneer Scorsese de focus legt op minder beroemde acteurs en actrices, lijkt de film meer te schijnen. Hetzelfde kan gezegd worden voor wanneer de filmmaker zijn schijnwerpers richt op onderbelichte culturen en ongetelde historische verhalen. Toch lijkt Scorsese vaak nog terug te schieten naar zijn bekende narratieve thema’s en beroemde acteurs. Scorsese beperkt zich regelmatig genoeg tot het bekende soort verhaal – vol Amerikaanse hebzucht, onrechtvaardigheid en wraak – dat hij al zo vaak heeft verteld. Hierdoor lijkt de regisseur het veilig te spelen met zijn nieuwste film. Net zoals dat ikzelf in conflict ben met mijn reactie tot Killers of the Flower Moon, lijkt Scorsese te worstelen met zichzelf en het soort verhaal dat hij wil vertellen in deze film. De regisseur komt nauwelijks aan de oppervlakte van onbekende, spannende en nieuwe thematische identiteiten. Wanneer hij dat wel doet, blinkt hij uit. Wanneer hij deze nieuwe (originele) route niet volgt, voelt het alsof hij zichzelf imiteert. Alsof Scorsese onbedoeld zijn visie en stijl afzwakt – wat al snel leidt tot een mindere film. Omdat Scorsese toch ongekende historische verhalen en onderbelichte culturen laat zien, lijken filmliefhebbers en recensenten de film te erkennen als een meesterwerk. Hoe graag ik de film ook zo had willen zien – zeker door enkele briljante aspecten – stelt Killers of the Flower Moon me zo teleur dat ik de film niet anders dan een rommelige imitatie van eerdere Scorsese films kan noemen.
De eerste twee afleveringen van de nieuwe serie Monarch: Legacy of Monsters zijn nu te streamen op Apple TV+. Tot en met 12 januari 2024 zal er elke vrijdag een nieuwe aflevering uitkomen van deze MonsterVerse serie. Het verhaal van Monarch: Legacy of Monsters speelt zich zowel voor als na de evenementen van de film Godzilla (2014) af. Na het grootse gevecht tussen Godzilla en de MUTO’s is de wereld erachter gekomen dat monsters echt bestaan. Cate is een van de gelukkigen die dit gevecht in San Francisco heeft overleefd. Toch wordt ze opnieuw overdonderd door een groot geheim. Te midden van monsterlijke gevaren reist ze de wereld rond om de waarheid over familie – en de mysterieuze organisatie Monarch – te achterhalen. De cast van het eerste seizoen van Monarch: Legacy of Monsters bestaat uit Kurt Russell, Wyatt Russell, Anna Sawai, Kiersey Clemons, Ren Watabe, Mari Yamamoto, Anders Holm, Joe Tippett en Elisa Lasowski.
The Whale is een film die ik bewust voor een langere tijd heb vermeden te kijken. Dit komt vooral doordat ik net zoals het, door Brendan Fraser gespeelde, hoofdpersonage een verstoorde relatie heb met eten. De melancholische toon en de heftige onderwerpen uit het verhaal kunnen veel los brengen bij filmtoeschouwers. Sommige zullen geshockeerd achterblijven terwijl anderen zich zullen ergeren aan hoe deprimerend deze film is. The Whale bracht bij mezelf vooral veel verdriet los doordat ik me enorm herkende in de worstelingen van het hoofdpersonage Charlie. Nee, ik ben niet zo zwaarlijvig als Charlie, maar toch weet ik wat het is om (bijna) dagelijks last te krijgen van niet te stoppen eetbuien. De (innerlijke) worstelingen die Fraser uitstraalt waren zo pijnlijk herkenbaar dat ik nu – na het zien van The Whale – inzie hoe groot mijn verstoorde relatie met voeding is. In de afgelopen jaren is dit een oprecht probleem bij mezelf geworden, maar ik kon dat pas inzien nadat ik deze film had bekeken. Net zoals Charlie maak ik regelmatig momenten mee dat ik willekeurige voedingsmiddelen ging combineren om een bepaald gevoel van melancholische leegte te stillen. Waar Charlie dit doet met extra plakken ham en mayonaise op een salami pizza, doe ik dit bijvoorbeeld door ’s nachts een half pak rijst te koken en daar dan puur ketchup of mayonaise overheen te doen als garnering. Net zoals Charlie bestel ik bijna altijd zodra ik de mogelijkheid heb. Nog niet zo lang geleden deed ik dit regelmatig meerdere keren per dag. De realisatie dat mijn relatie tot voeding zo verstoord en overheersend is geworden, doet pijn. Toch ben ik The Whale als film en de filmmakers daarachter dankbaar dat ze deze film hebben gemaakt. Geeft The Whale een perfect accuraat beeld weer van hoe ieder zwaarlijvig persoon (of mens met een eetstoornis) kan worstelen met zichzelf? Tuurlijk niet, maar alsnog mag het werk van de cast en crew gewaardeerd worden. Ze belichten dit nog regelmatig onbesproken onderwerp. Ondanks dat niet iedereen het over de kwaliteit van deze poging eens zal zijn, mag de moeite door zowel critici als filmbewonderaars gewaardeerd worden. Er zullen net zoals ikzelf anderen zijn die zich kunnen herkennen in Charlie’s conflicten met zijn leven en de plek die voedsel daarin neemt. The Whale is uiteindelijk een dramafilm die ongelofelijk veel bij mezelf heeft los gebracht. Filmliefhebbers en recensenten beschrijven deze nieuwste film van regisseur Darren Aronofsky als aangrijpend. Dit is zeker een geschikte term, maar ik durf zelfs een stap verder te gaan en te zeggen dat The Whale een levensveranderende film voor me is. Vooral doordat ik mijn worstelingen met voeding nu kan (h-)erkennen en eraan kan gaan werken.
Het tweede seizoen van de Max Original-serie Julia beleefde op donderdag 16 november zijn première op HBO Max in Nederland. Julia Seizoen 2 zal bestaan uit acht afleveringen. De eerste drie afleveringen zijn nu al te streamen op HBO Max in Nederland. De volgende afleveringen worden wekelijks vanaf 23 november tot en met 21 december 2023 uitgebracht. Maar waar gaat Julia Seizoen 2 over? En welke acteurs en actrices spelen eigenlijk de hoofdrollen in dit tweede seizoen?
Last Dance is een poëtische audiovisuele liefdesbrief aan het rouwproces en het loslaten van je verloren geliefde. De nieuwste film van regisseur Delphine Lehericey weet op een kalme en levensechte manier te onderzoeken hoe het is om je partner na vijftig jaar samenzijn te verliezen. Het hoofdpersonage Germain gaat hier niet mee om met een helehoop geschreeuw of onstopbare huilbuien. Hij besluit zich volledig te richten op het nakomen van een belofte, die hij samen met zijn overleden partner had gemaakt. Een belofte waarin de overgebleven partner de laatste bezigheid, de zogenaamde passie of levenswerk, van de overleden partner overneemt. Om deze belofte te eren besluit Germain zich aan te sluiten bij de dansgroep waar zijn verloren geliefde aan meedeed. Op deze manier hoopt Germain haar laatste dans in de dansvoorstelling en in het leven te kunnen eren: oftewel een dans om nooit te vergeten!
Mummies is een vermakelijke animatiefilm. De twee hoofdpersonages zijn verrassend genoeg redelijk ontwikkeld in hun karakter, motivaties, dromen en angsten. Het Nederlandse stemmenwerk van Stefania en Jonathan Vroege is daarnaast ook sterk. Ze weten beide goed in te spelen op het karakter en de verhaallijnen van de personages. Het is bijzonder dat de twee hoofdrollen niet alleen goed op papier werken, maar ook goed vertolkt worden. Zo komen beide Stefania en Jonathan Vroege niet nagesynchroniseerd over – een overwinning die menig Nederlands ingesproken animatiefilms niet weten te bereiken. Zo komen beide Stefania en Jonathan Vroege niet nagesynchroniseerd over – iets wat menig Nederlands ingesproken animatiefilms niet weten te bereiken. Is Mummies dan een sterke aanrader? Nee, dat helaas ook niet helemaal. Het simplistische en niet bepaald originele verhaal verpest niet de hele film, maar het zorgt er wel voor dat Mummies kwalitatief een stuk minder sterk is geworden.
Downton Abbey: A New Era is een leuke film dat niet de hoogtes van de eerste film weet te bereiken, maar wel het verhaal in nieuwe richtingen stuurt. Zo is het bijzonder om te zien hoe de filmmakers hebben gekozen om een prachtig eerbetoon aan de opkomst van de geluidsfilm in hun film te stoppen. Als een liefhebber van filmgeschiedenis en filmjournalist is dat een goede manier om me direct geïnteresseerd te krijgen in het verhaal van een film. Ondanks dat Downton Abbey: A New Era niet ongelofelijk memorabel of uniek is, weten de cast en crew van de film je wel mee te nemen naar een andere wereld. Voor een speeltijd van iets meer dan 2 uur, wisten ze me de volledige tijd van hun filmlengte geboeid te laten kijken. Wil dit zeggen dat het verhaal een van de beste aspecten van de film is? Ja, in de eerste twee aktes van de film zeker. Wanneer we bij de derde akte aankomen, raakt het plot overvol met extra verhaallijnen en personages die vechten om een zo lang mogelijke aanwezigheid op het grote scherm. Downton Abbey: A New Era begint dan niet te vervelen, maar het is wel frustrerend om te zien hoe erg de film in kwaliteit dan daalt…
