Jurassic Park III is naar mijn mening de zwakste film uit de originele filmtrilogie. De film bevat interessante ideeën en thema’s, maar onderbouwt ze amper. Jurassic Park III bevat daardoor een magertjes verhaal. De korte speeltijd van de film is hierdoor – over het algemeen – een pluspunt. De film is kort, waardoor die ook sneller is afgelopen. Aan de andere kant is de korte speeltijd van de film ook een nadeel. Het verhaal gaat te snel door de gebeurtenissen heen. Bovendien zijn deze gebeurtenissen onderontwikkeld. Dit komt doordat Jurassic Park III niet alleen een korte speeltijd heeft, maar ook een rap tempo in zijn verhaalverloop bevat. Zelfs de filmmuziek van de legendarische componist John Williams valt tegen. De componist brengt weinig nieuwe bijzondere muzikale thema’s tot de franchise – iets wat hij wel deed in The Lost World: Jurassic Park. Toch zorgt Williams bij de eerste echte verschijningen van dinosaurussen met zijn filmmuziek voor een ontroerend moment. Tijdens deze scène realiseerde ik me dat het kijken van deze films me nooit zal vervelen. Toch kan ik nog steeds kritisch op de films zijn, want – boy, oh boy – bevat Jurassic Park III veel stommiteiten, rommeligheden en problemen. De lastige en verschrikkelijke productie van Jurassic Park III is daar grotendeels voor te danken. Toen de film in productie ging, waren de scenarioschrijvers nog steeds bezig met het werken aan het verhaal. Er is nooit een definitieve versie van het scenario voltooid tijdens de productie van Jurassic Park III. Het middelste gedeelte van het scenario was niet compleet en het einde moest nog geschreven worden. Dit zorgde voor een, zachtjes uitgedrukt, hectische productie. Het is niet gek dat de scenarioschrijvers en regisseur Joe Johnston keuzes hebben moeten maken, die gemaakt zijn met de best intenties, maar nog steeds tot een belabberd en redelijk tam filmverhaal hebben gezorgd. Sam Neill’s personage Dr. Alan Grant zegt het zelf het beste: “Some of the worst things imaginable are being done with the best intentions.”
Let’s-a-Go! De film over de Italiaanse loodgieter Mario is een vrolijke geanimeerde familiefilm geworden die zeker een “Wahoo!” verdient. De film is een kaskraker geworden, maar werd kritisch een stuk minder goed ontvangen door de filmcritici. Mamma mia, zijn deze filmrecensenten gek geworden? Oké, oké – dat zijn genoeg Mario quotes voor nu. In alle serieusheid kan ik enigszins begrijpen waarom de filmcritici minder enthousiast waren over The Super Mario Bros. Movie. Zo bevat de film een ongelofelijk rap tempo. Het probleem hierbij is niet dat de film, ondanks zijn rappe tempo, geen diepgang geeft. Voor mijn gevoel ligt het probleem eerder bij de subtiliteit van deze diepgang. Doordat The Super Mario Bros. Movie als een Mario Kart voertuig door zijn verhaal heenschiet, worden de plotpunten en karakterontwikkelingen wat uitvergroot of kort door de bocht weergegeven. Zelf heb ik hier minder problemen mee. Vooral omdat de emotionele filmmomenten toch krachtig binnenkomen. Daarnaast weten de filmmakers de juiste balans te vinden tussen een origineel, losstaand verhaal en meerdere leuke referenties naar de Mario videogamefranchise. Naar mijn mening nemen de referenties niets weg van het filmverhaal, maar voegen ze juist meer toe aan de filmwereld van The Super Mario Bros. Movie. Tijdens het kijken van deze geweldige animatiefilm ervaarde ik dezelfde soort plezierige gevoelens, die ik meemaakte als kind, bij het spelen van de Mariogames. Deze animatiefilm is simpelweg SUPER en de beste film die Illumination tot nu toe heeft uitgebracht.
Is The Lost World: Jurassic Park een perfecte film en net zo iconisch als zijn voorganger Jurassic Park? Nee. Bevat de film rommelige en problematische aspecten? Ja. Is de film nog steeds vermakelijk, interessant en simpelweg geweldig? Zeker! The Lost World: Jurassic Park is een cultklassieker onder de Steven Spielberg filmklassiekers. Ook al is de film verreweg van perfect, The Lost World: Jurassic Park levert genoeg geweldige, gruwelijke en spannende filmische momenten op. The Lost World: Jurassic Park blijft daarom ook een van de beste vervolgen op de filmklassieker Jurassic Park.
De Amerikaanse film Butcher’s Crossing laat zien dat niets permanent is, behalve de aard van de mens. In deze film, die zich afspeelt in het Wilde Westen in het jaar 1873, staat de aard van de mens dicht verbonden met de roep van de mens tot de natuur. Regisseur en scenarioschrijver Gabe Polsky laat zien dat deze oproep niet alleen verbonden staat aan het geromantiseerde idee van het Wilde Westen en ontdekkingsreizen, maar ook aan giftige mannelijkheid en het oneindig jagen op – in dit geval – buffels. Butcher’s Crossing laat een audiovisuele afdwaling in waanzin zien als de repetitieve geaardheid van jagen uitgebeeld wordt. Hiermee laten de filmmakers zien dat jagen de ontheiliging en vernietiging van de natuur is. Ondanks dat we bloederige moorden op buffels en ijzige verschrikkingen van de natuur te zien krijgen, bevat Butcher’s Crossing ook prachtige beelden van het Wilde Westen. De beelden van de bossen tot de grote vlakten zijn ontroerend mooi. De melancholische filmmuziek ondersteunt de ontroerende aard van deze prachtige beelden. Helaas is de filmmuziek van componist Leo Birenberg op enkele momenten te luid. Hierdoor zijn de dialogen van de personages niet altijd even goed te horen. Daarnaast zijn de dialogen minder scherp geschreven door de scenarioschrijvers (Polsky en Liam Satre-Meloy). Gelukkig weet de cast deze dialogen wel grandioos te leveren aan het filmpubliek. Naast de dialogen bevat het scenario een nog groter probleem, namelijk de repetitieve geaardheid van het verhaal. Butcher’s Crossing speelt te regelmatig met de repetitieve geaardheid van de romantisering van het Wilde Westen. We krijgen niet alleen herhalende beelden te zien van het jachtproces, maar ook hoe de schuldgevoelens het jonge hoofdpersonage Williams (letterlijk en figuurlijk) gek maken. Het is jammer dat het repetitieve scenario zelf het grootste minpunt van het filmverhaal is, want de film zit op audiovisueel vlak sterk in elkaar. Daarnaast geeft de film je genoeg informatie om over na te denken.
Killers of the Flower Moon is de eerste Martin Scorsese film die ik echt vind tegenvallen. De film bevat enkele indrukwekkende productie en technische elementen. Ook bevat de film subliem acteerwerk van Lily Gladstone en enkele andere acteurs wiens namen zo onbekend zijn dat ze bijna nooit besproken worden. Toch moet ik zeggen dat deze meer onbekende acteurs – zoals Ty Mitchell, Tommy Schultz, Gene Jones, Yancey Red Corn en Jason Isbell – beter acteerwerk leveren in vergelijking met grotere filmsterren als Leonardo DiCaprio en Robert De Niro. De iconische filmmaker is op zijn best in Killers of the Flower Moon wanneer zijn focus op het onbekende ligt. Wanneer Scorsese de focus legt op minder beroemde acteurs en actrices, lijkt de film meer te schijnen. Hetzelfde kan gezegd worden voor wanneer de filmmaker zijn schijnwerpers richt op onderbelichte culturen en ongetelde historische verhalen. Toch lijkt Scorsese vaak nog terug te schieten naar zijn bekende narratieve thema’s en beroemde acteurs. Scorsese beperkt zich regelmatig genoeg tot het bekende soort verhaal – vol Amerikaanse hebzucht, onrechtvaardigheid en wraak – dat hij al zo vaak heeft verteld. Hierdoor lijkt de regisseur het veilig te spelen met zijn nieuwste film. Net zoals dat ikzelf in conflict ben met mijn reactie tot Killers of the Flower Moon, lijkt Scorsese te worstelen met zichzelf en het soort verhaal dat hij wil vertellen in deze film. De regisseur komt nauwelijks aan de oppervlakte van onbekende, spannende en nieuwe thematische identiteiten. Wanneer hij dat wel doet, blinkt hij uit. Wanneer hij deze nieuwe (originele) route niet volgt, voelt het alsof hij zichzelf imiteert. Alsof Scorsese onbedoeld zijn visie en stijl afzwakt – wat al snel leidt tot een mindere film. Omdat Scorsese toch ongekende historische verhalen en onderbelichte culturen laat zien, lijken filmliefhebbers en recensenten de film te erkennen als een meesterwerk. Hoe graag ik de film ook zo had willen zien – zeker door enkele briljante aspecten – stelt Killers of the Flower Moon me zo teleur dat ik de film niet anders dan een rommelige imitatie van eerdere Scorsese films kan noemen.
The Whale is een film die ik bewust voor een langere tijd heb vermeden te kijken. Dit komt vooral doordat ik net zoals het, door Brendan Fraser gespeelde, hoofdpersonage een verstoorde relatie heb met eten. De melancholische toon en de heftige onderwerpen uit het verhaal kunnen veel los brengen bij filmtoeschouwers. Sommige zullen geshockeerd achterblijven terwijl anderen zich zullen ergeren aan hoe deprimerend deze film is. The Whale bracht bij mezelf vooral veel verdriet los doordat ik me enorm herkende in de worstelingen van het hoofdpersonage Charlie. Nee, ik ben niet zo zwaarlijvig als Charlie, maar toch weet ik wat het is om (bijna) dagelijks last te krijgen van niet te stoppen eetbuien. De (innerlijke) worstelingen die Fraser uitstraalt waren zo pijnlijk herkenbaar dat ik nu – na het zien van The Whale – inzie hoe groot mijn verstoorde relatie met voeding is. In de afgelopen jaren is dit een oprecht probleem bij mezelf geworden, maar ik kon dat pas inzien nadat ik deze film had bekeken. Net zoals Charlie maak ik regelmatig momenten mee dat ik willekeurige voedingsmiddelen ging combineren om een bepaald gevoel van melancholische leegte te stillen. Waar Charlie dit doet met extra plakken ham en mayonaise op een salami pizza, doe ik dit bijvoorbeeld door ’s nachts een half pak rijst te koken en daar dan puur ketchup of mayonaise overheen te doen als garnering. Net zoals Charlie bestel ik bijna altijd zodra ik de mogelijkheid heb. Nog niet zo lang geleden deed ik dit regelmatig meerdere keren per dag. De realisatie dat mijn relatie tot voeding zo verstoord en overheersend is geworden, doet pijn. Toch ben ik The Whale als film en de filmmakers daarachter dankbaar dat ze deze film hebben gemaakt. Geeft The Whale een perfect accuraat beeld weer van hoe ieder zwaarlijvig persoon (of mens met een eetstoornis) kan worstelen met zichzelf? Tuurlijk niet, maar alsnog mag het werk van de cast en crew gewaardeerd worden. Ze belichten dit nog regelmatig onbesproken onderwerp. Ondanks dat niet iedereen het over de kwaliteit van deze poging eens zal zijn, mag de moeite door zowel critici als filmbewonderaars gewaardeerd worden. Er zullen net zoals ikzelf anderen zijn die zich kunnen herkennen in Charlie’s conflicten met zijn leven en de plek die voedsel daarin neemt. The Whale is uiteindelijk een dramafilm die ongelofelijk veel bij mezelf heeft los gebracht. Filmliefhebbers en recensenten beschrijven deze nieuwste film van regisseur Darren Aronofsky als aangrijpend. Dit is zeker een geschikte term, maar ik durf zelfs een stap verder te gaan en te zeggen dat The Whale een levensveranderende film voor me is. Vooral doordat ik mijn worstelingen met voeding nu kan (h-)erkennen en eraan kan gaan werken.
Last Dance is een poëtische audiovisuele liefdesbrief aan het rouwproces en het loslaten van je verloren geliefde. De nieuwste film van regisseur Delphine Lehericey weet op een kalme en levensechte manier te onderzoeken hoe het is om je partner na vijftig jaar samenzijn te verliezen. Het hoofdpersonage Germain gaat hier niet mee om met een helehoop geschreeuw of onstopbare huilbuien. Hij besluit zich volledig te richten op het nakomen van een belofte, die hij samen met zijn overleden partner had gemaakt. Een belofte waarin de overgebleven partner de laatste bezigheid, de zogenaamde passie of levenswerk, van de overleden partner overneemt. Om deze belofte te eren besluit Germain zich aan te sluiten bij de dansgroep waar zijn verloren geliefde aan meedeed. Op deze manier hoopt Germain haar laatste dans in de dansvoorstelling en in het leven te kunnen eren: oftewel een dans om nooit te vergeten!
Mummies is een vermakelijke animatiefilm. De twee hoofdpersonages zijn verrassend genoeg redelijk ontwikkeld in hun karakter, motivaties, dromen en angsten. Het Nederlandse stemmenwerk van Stefania en Jonathan Vroege is daarnaast ook sterk. Ze weten beide goed in te spelen op het karakter en de verhaallijnen van de personages. Het is bijzonder dat de twee hoofdrollen niet alleen goed op papier werken, maar ook goed vertolkt worden. Zo komen beide Stefania en Jonathan Vroege niet nagesynchroniseerd over – een overwinning die menig Nederlands ingesproken animatiefilms niet weten te bereiken. Zo komen beide Stefania en Jonathan Vroege niet nagesynchroniseerd over – iets wat menig Nederlands ingesproken animatiefilms niet weten te bereiken. Is Mummies dan een sterke aanrader? Nee, dat helaas ook niet helemaal. Het simplistische en niet bepaald originele verhaal verpest niet de hele film, maar het zorgt er wel voor dat Mummies kwalitatief een stuk minder sterk is geworden.
Downton Abbey: A New Era is een leuke film dat niet de hoogtes van de eerste film weet te bereiken, maar wel het verhaal in nieuwe richtingen stuurt. Zo is het bijzonder om te zien hoe de filmmakers hebben gekozen om een prachtig eerbetoon aan de opkomst van de geluidsfilm in hun film te stoppen. Als een liefhebber van filmgeschiedenis en filmjournalist is dat een goede manier om me direct geïnteresseerd te krijgen in het verhaal van een film. Ondanks dat Downton Abbey: A New Era niet ongelofelijk memorabel of uniek is, weten de cast en crew van de film je wel mee te nemen naar een andere wereld. Voor een speeltijd van iets meer dan 2 uur, wisten ze me de volledige tijd van hun filmlengte geboeid te laten kijken. Wil dit zeggen dat het verhaal een van de beste aspecten van de film is? Ja, in de eerste twee aktes van de film zeker. Wanneer we bij de derde akte aankomen, raakt het plot overvol met extra verhaallijnen en personages die vechten om een zo lang mogelijke aanwezigheid op het grote scherm. Downton Abbey: A New Era begint dan niet te vervelen, maar het is wel frustrerend om te zien hoe erg de film in kwaliteit dan daalt…
Catch Me If You Can is een verpletterend goede film. Regisseur Steven Spielberg laat met deze biografische tragikomedie misdaadfilm zien dat hij als filmmaker op alle fronten thuis is. Ik ben vast niet de enige recensent, filmliefhebber en Spielberg fanaat die zo over Catch Me If You Can denkt. Ondanks dat Catch Me If You Can kritisch goed beoordeeld is, wordt de door Steven Spielberg geregisseerde film minder vaak opgenoemd als een van zijn beste werken. Dit is tegelijkertijd begrijpelijk en onacceptabel. Het is begrijpelijk, omdat Spielberg een van de beste Amerikaanse filmregisseurs aller tijden is. Zijn filmoeuvre is groot en bestaat uit meerdere legendarische, meesterlijke films. Het is dus begrijpelijk dat filmliefhebbers, recensenten en Spielberg fanaten over een van zijn films heen kunnen kijken. Het is echter onacceptabel en simpelweg absurd dat Catch Me If You Can ondergewaardeerd wordt door menig filmkijker, want deze film is bizar goed geregisseerd. Spielberg levert (opnieuw) een topprestatie af – samen met een grootse crew en indrukwekkende cast.