Last Dance (2022) – Filmrecensie

Last Dance is een poëtische audiovisuele liefdesbrief aan het rouwproces en het loslaten van je verloren geliefde. De nieuwste film van regisseur Delphine Lehericey weet op een kalme en levensechte manier te onderzoeken hoe het is om je partner na vijftig jaar samenzijn te verliezen. Het hoofdpersonage Germain gaat hier niet mee om met een helehoop geschreeuw of onstopbare huilbuien. Hij besluit zich volledig te richten op het nakomen van een belofte, die hij samen met zijn overleden partner had gemaakt. Een belofte waarin de overgebleven partner de laatste bezigheid, de zogenaamde passie of levenswerk, van de overleden partner overneemt. Om deze belofte te eren besluit Germain zich aan te sluiten bij de dansgroep waar zijn verloren geliefde aan meedeed. Op deze manier hoopt Germain haar laatste dans in de dansvoorstelling en in het leven te kunnen eren: oftewel een dans om nooit te vergeten!

Mummies (2023) – Filmrecensie

Mummies is een vermakelijke animatiefilm. De twee hoofdpersonages zijn verrassend genoeg redelijk ontwikkeld in hun karakter, motivaties, dromen en angsten. Het Nederlandse stemmenwerk van Stefania en Jonathan Vroege is daarnaast ook sterk. Ze weten beide goed in te spelen op het karakter en de verhaallijnen van de personages. Het is bijzonder dat de twee hoofdrollen niet alleen goed op papier werken, maar ook goed vertolkt worden. Zo komen beide Stefania en Jonathan Vroege niet nagesynchroniseerd over – een overwinning die menig Nederlands ingesproken animatiefilms niet weten te bereiken. Zo komen beide Stefania en Jonathan Vroege niet nagesynchroniseerd over – iets wat menig Nederlands ingesproken animatiefilms niet weten te bereiken. Is Mummies dan een sterke aanrader? Nee, dat helaas ook niet helemaal. Het simplistische en niet bepaald originele verhaal verpest niet de hele film, maar het zorgt er wel voor dat Mummies kwalitatief een stuk minder sterk is geworden.

Downton Abbey: A New Era is een leuke film dat niet de hoogtes van de eerste film weet te bereiken, maar wel het verhaal in nieuwe richtingen stuurt. Zo is het bijzonder om te zien hoe de filmmakers hebben gekozen om een prachtig eerbetoon aan de opkomst van de geluidsfilm in hun film te stoppen. Als een liefhebber van filmgeschiedenis en filmjournalist is dat een goede manier om me direct geïnteresseerd te krijgen in het verhaal van een film. Ondanks dat Downton Abbey: A New Era niet ongelofelijk memorabel of uniek is, weten de cast en crew van de film je wel mee te nemen naar een andere wereld. Voor een speeltijd van iets meer dan 2 uur, wisten ze me de volledige tijd van hun filmlengte geboeid te laten kijken. Wil dit zeggen dat het verhaal een van de beste aspecten van de film is? Ja, in de eerste twee aktes van de film zeker. Wanneer we bij de derde akte aankomen, raakt het plot overvol met extra verhaallijnen en personages die vechten om een zo lang mogelijke aanwezigheid op het grote scherm. Downton Abbey: A New Era begint dan niet te vervelen, maar het is wel frustrerend om te zien hoe erg de film in kwaliteit dan daalt…

Catch Me If You Can is een verpletterend goede film. Regisseur Steven Spielberg laat met deze biografische tragikomedie misdaadfilm zien dat hij als filmmaker op alle fronten thuis is. Ik ben vast niet de enige recensent, filmliefhebber en Spielberg fanaat die zo over Catch Me If You Can denkt. Ondanks dat Catch Me If You Can kritisch goed beoordeeld is, wordt de door Steven Spielberg geregisseerde film minder vaak opgenoemd als een van zijn beste werken. Dit is tegelijkertijd begrijpelijk en onacceptabel. Het is begrijpelijk, omdat Spielberg een van de beste Amerikaanse filmregisseurs aller tijden is. Zijn filmoeuvre is groot en bestaat uit meerdere legendarische, meesterlijke films. Het is dus begrijpelijk dat filmliefhebbers, recensenten en Spielberg fanaten over een van zijn films heen kunnen kijken. Het is echter onacceptabel en simpelweg absurd dat Catch Me If You Can ondergewaardeerd wordt door menig filmkijker, want deze film is bizar goed geregisseerd. Spielberg levert (opnieuw) een topprestatie af – samen met een grootse crew en indrukwekkende cast.

Het zat er al enkele tijd aan te komen, maar Discovery en WarnerMedia zijn officieel gefuseerd tot een bedrijf onder de naam Warner Bros. Discovery. Vraag je je af waarom dit belangrijk nieuws is voor de wereldwijde media- en entertainment industrie? Dan ben je op de juiste plek, want in dit artikel wil ik jullie meer vertellen over het ontstaan van Warner Bros. Discovery. Daarnaast wil ik stilstaan bij de (positieve en negatieve) gevolgen van deze fusering.

Prooi (2016) – Filmrecensie

Nederlandse films hebben een bepaalde reputatie gekregen onder het (Nederlandse) publiek. De toeschouwers van de Nederlandse film kijken niet op bij het nieuws dat er de zoveelste Nederlandse romantische komedie of oorlogsfilm in de bioscopen zal komen. Toch zijn er enkele Nederlandse regisseurs die zich afbijten van de gewone Nederlandse filmgenres. Dick Maas is een van deze Nederlandse regisseurs. Zijn laatste film Prooi kwam alweer uit in 2016. De film zou in mijn ogen het best beschreven kunnen worden als een monsterthriller film. Sterker nog ik zou Prooi de Nederlandse versie van An American Werewolf in London willen noemen. Prooi is als film niet even krachtig, maar het is duidelijk terug te zien dat Dick Maas inspiratie heeft gehaald uit monsterfilms zoals An American Werewolf in London. Dick Maas geeft zijn eigen spin aan het monstergenre en komt hierbij het succes (en falen) van dit bekende filmgenre tegen. De regisseur maakt gebruik van de kracht van dit spannende genre, maar komt tegelijkertijd ook in de knoop te staan met de bekende clichés van de monsterfilms.

Oogappels is een Nederlandse drama televisieserie die sinds januari 2019 wordt uitgezonden op NPO 1. De serie is nu al klaar met zijn derde seizoen en het vierde seizoen is ook al aangekondigd. Eerder recenseerde ik al het eerste seizoen van Oogappels, maar vandaag wil ik stilstaan bij Oogappels seizoen 2. De serie is bedacht door Will Koopman. Daarnaast is Koopman ook nog een van de regisseurs van de serie. Ook Antoinette Beumer en André van Duren hebben als regisseurs meegewerkt aan deze serie. Oogappels wordt het voor het grootste gedeelte opgenomen in en rondom Amersfoort. Het tweede seizoen van Oogappels bestaat opnieuw uit tien afleveringen.

The Perfect Patient, ook wel bekend als Quick, is een Zweedse dramafilm uit 2019. De film is geregisseerd door Mikael Håfström. De cast van de film bestaat onder andere uit Jonas Karlsson, David Dencik, Alba August en Magnus Roosmann. The Perfect Patient vertelt het boeiende verhaal over het grootste juridische schandaal in de Zweedse geschiedenis. Verslaggever Hannes Råstam was toegewijd om de onschuld van Thomas Quick te bewijzen en de juridische chaos te ontmaskeren die Quick veroordeelde tot een leven in een psychiatrische gevangenis. The Perfect Patient is een film die een puzzel legt voor de kijker om in elkaar te zetten. Zelf had ik nooit gehoord van het verhaal van Thomas Quick en Hannes Råstam. Hierdoor werd er voor mij als kijker het verhaal van de Thomas Quick-zaak beetje bij beetje blootgelegd. De film is zeker niet perfect, maar wel bijzonder goed. In deze recensie zal ik jullie graag vertellen waarom ik deze film zo goed vind.