SebKijk

Filmjournalistiek en Filmkritiek

The Nun II (2023) – Filmrecensie

The Nun II (2023) – Filmrecensie

Na het commerciële succes van de wereldwijde filmhit The Nun (2018) was het te verwachten dat de bovennatuurlijke thriller en horrorfilm een vervolg zou krijgen. Filmmaker Michael Chaves kreeg de taak om het filmvervolg te regisseren. Chaves regisseerde eerder al The Curse of La Llorona (2019) en The Conjuring: The Devil Made Me Do It (2021). Met The Conjuring: The Devil Made Me Do It maakte Chaves de slechtste film in The Conjuring filmtrilogie. Het feit dat hij The Nun II heeft geregisseerd hielp niet bepaald met mijn lage verwachtingen. Voeg daar het teleurstellende en glansloze verhaal van de eerste film hieraan toe en mijn lage verwachtingen werden in het graf van deze spin-off franchise begraven. Toch heeft The Nun II het onmogelijke gedaan. Dit filmvervolg heeft me enigszins positief verrast. The Nun II mag dan niet zo goed zijn als de beste films uit deze franchise, maar het vervolg is verreweg niet zo slecht en slaapverwekkend als de eerste film. De film bevat schrikmomenten die niet alleen creatiever en effectiever in hun opzet zijn, maar ook angstaanjagender en bruter werken. Desondanks is The Nun II zeker geen geweldige film. Het filmvervolg bevat nog steeds een magertjes verhaal met weinig diepgang. De personages uit deze tweede film zijn minder eendimensionaal, maar bepaald interessant of origineel zijn de filmpersonages uit The Nun II nu ook niet. Gelukkig doet deze film tenminste iets interessants met de achtergrondverhalen, karakterisaties, normen, waarden en motivaties van de personages. Maar omdat dit het minste is wat een horrorfilm kan doen, laat The Nun II het filmpubliek niet achter met een al te grote of memorabele indruk.

Land of Bad (2024) – Filmrecensie

Land of Bad (2024) – Filmrecensie

Land of Bad had ook wel bekend kunnen komen te staan onder een alternatieve ordinaire filmtitel als “Survival”, omdat in deze enigszins rommelige Amerikaanse thriller en actiefilm een jonge officier alles moet doen om in leven te blijven. In Land of Bad verandert het uitgangspunt van het verhaal regelmatig. Het verhaal over een doelwit missie wordt een verhaal over overleven dat uiteindelijk weer verandert in een reddingsmissie. De rode draad in het verhaal is de overlevingsreis van Liam Hemsworths jonge personage Kinney en zijn bondgenootschap met Russell Crowe’s drone piloot Reaper. In Land of Bad speelt de afhankelijkheid van de mens van technologie een belangrijke rol in het verhaal. Door het filmverhaal af te spelen in de onvoorspelbare natuur van de zuidelijke Filipijnen weet regisseur William Eubank niet alleen het gevoel van gevaar en spanning te versterken, maar ook in te spelen op het thema van de afhankelijkheid van de mens van technologie. Toch is de film niet echt een verhaal over mens versus natuur. Het is eerder een kritiek op de behoefte van de mens aan oorlog en de toenemende afhankelijkheid van technologie in deze oorlogen. In het filmverhaal laten de regisseur en scenarioschrijver David Frigerio de personages discussiëren over de toename van technologische afhankelijkheid in oorlogsvoering. Volgens Ricky Whittle’s personage Bishop haalt technologie al het menselijk uit oorlogsvoering. Hiernaast stelt Bishop vragen over wat er kan gebeuren in oorlogsvoering als alle technologie plotseling faalt. Kinney gelooft dat technologie mensenlevens kan redden en oorlogsvoering minder barbaars zal maken. In deze discussie tussen Bishop en Kinney ontstaat de vraag of überhaupt iets menselijks aan oorlog voeren is. Oorlog mag dan in de basis man versus man zijn, maar dit neemt niet weg dat oorlog voeren in de breedste zin van het woord barbaars is. De filmpersonages – en in verlenging de filmmakers – beargumenteren dat oorlog altijd iets barbaars zal zijn. Dat is feit dat nooit zal veranderen, omdat oorlog neerkomt op een mens die een ander mens vermoordt. Hierin maakt het niet uit of een bom gooien echt beschaafder is dan een groep mensen overhoop schieten. Deze verhitte discussies vormen een belangrijke boodschap in een film waar doden en vechten de enige manier is om in leven te blijven.

Kijktip | Halloween Horror Show van 2024

Kijktip | Halloween Horror Show van 2024

Op zaterdag 26 oktober 2024 vindt voor de 15e keer de Halloween Horror Show plaats. “Mr. Horror”, Jan Doense, presenteert door het hele land horrormarathons die garant staan voor een lange slapeloze nacht. Op het programma staan vier van de spannendste horrorfilms van dit moment, Daddy’s Head, Oddity, Terrifier 3 en When Evil Lurks. De films bevatten voor elk wat wils: van nagelbijtende spanning tot bloederige horror. Wie van griezelen houdt, mag de Halloween Horror Show van 2024 niet missen!

Weekend in Taipei (2024) – Filmrecensie

Weekend in Taipei (2024) – Filmrecensie

Op papier had ik nooit gedacht dat ik Weekend in Taipei leuk zou vinden. Conceptueel klinkt Weekend in Taipei als een stereotyperende Fast and Furious rip-off film, waarin grote actiescènes samenkomen met thematische verhalen over het belang van familie (voeg Vin Diesel in die “familie” zegt en je zou een heuse spin-off hebben). Bovendien spelen Luke Evans en Sung Kang – twee acteurs die bekend zijn om hun rollen in de Fast and Furious-franchise – twee van de belangrijkste personages in Weekend in Taipei. De Fast and Furious films pakten nooit mijn interesse of aandacht – mede doordat de actiescènes er te overdreven en ongeloofwaardig uitzagen. Door mijn desinteresse richting deze welbekende filmfranchise, had ik verwacht dat de soortgelijke actiethriller film Weekend in Taipei me niet zou bevallen. Toch was ik positief verrast door het simpele en vermakelijke karakter van de film. De film is geen meesterwerk, maar Weekend in Taipei is een plezierige actiefilm die me heeft doen realiseren dat ik mezelf meer ruimdenkend moet opstellen tegenover films waar overdreven verhaallijnen en grootse actiescènes belangrijker zijn dan diepgang. Niet elke (actie)film hoeft op zichzelf een meesterwerk te zijn. Sommige films zijn bedoeld om gewoon vermakelijk te zijn – en dat is iets waarin Weekend in Taipei zeker slaagt.

The Substance heeft meer dan 100.000 bioscoopbezoekers getrokken in Nederland

The Substance heeft meer dan 100.000 bioscoopbezoekers getrokken in Nederland

De Amerikaans-Franse thriller en horrorfilm The Substance heeft de mijlpaal van 100.000 bezoekers in Nederland behaald. Cinéart heeft The Substance in Nederland uitgebracht op 19 september. Hiermee heeft The Substance de mijlpaal van 100.000 bezoekers behaald halverwege de derde speelweek. De film staat sinds zijn bioscooprelease in de top 3 van de Nederlandse box office. The Substance is nog steeds te zien in ruim 120 bioscopen en filmtheaters door heel Nederland. The Substance was een van de meest besproken en best beoordeelde films van het 77ste Filmfestival van Cannes.

Film by the Sea 2024 maakt Programma Film & Literatuur Competitie bekend

Film by the Sea 2024 maakt Programma Film & Literatuur Competitie bekend

Film by the Sea is een van de belangrijkste culturele evenementen uit Zeeland. De 26ste editie vindt plaats van 6 tot en met 15 september 2024 in Vlissingen en andere steden in Zeeland en Noord-Brabant. Film by the Sea is het jaarlijkse festival waar film en literatuur elkaar ontmoeten. Boekverfilmingen staan centraal bij het festival en vormen de rode draad in het programma. Dit jaar werden er meer dan 30 boekverfilmingen geselecteerd. Tijdens de Film & Literatuur Competitie maken acht boekverfilmingen kans op de Film & Literature Award.

Abigail (2024) – Filmrecensie

Abigail (2024) – Filmrecensie

Abigail is een simpele, maar uiterst effectieve en grappige horrorfilm waarin niemand elkaar kan vertrouwen. In de film wordt er op een sterke manier gebruik gemaakt van metaforen. Een van de leukste en creatiefste metaforen vindt plaats tijdens de scène waarin Kathryn Newtons personage Sammy een oude Woody Woodpecker cartoon kijkt. In de cartoon zien we hoe een spook zich angstaanjagend opstelt tegenover Woody Woodpecker. In plaats van dat het kleurrijke tekenfilmfiguurtje bang wordt, doet Woody Woodpecker het spook na. Hierbij komt Woody Woodpecker enger, monsterlijker en gevaarlijker over dan het spook. Het onverwachte gevaarlijke karakter van Woody Woodpecker is een mooi metafoor voor het personage Abigail in deze film. De criminelen denken in deze film, net zoals het spook uit de cartoon, het echte gevaar te vormen. In werkelijkheid horen deze groep tweederangs criminelen bang te zijn voor Abigail, net zoals het spook uit de cartoon bang hoort te zijn voor Woody Woodpecker. In Abigail spelen de regisseurs Matt Bettinelli-Olpin en Tyler Gillet op een fantasierijke manier met de verwachtingen van het filmpubliek waarbij ze tegelijkertijd een eigen bloederige kijk leveren op de vampierenfilm.

Cherry Pickers Filmdistributie kocht deze films uit de officiële selectie van het Filmfestival van Cannes

Cherry Pickers Filmdistributie kocht deze films uit de officiële selectie van het Filmfestival van Cannes

Cherry Pickers Filmdistributie heeft vijf films uit de officiële selectie van het Filmfestival van Cannes aangekocht om ze als filmdistributeur in de Benelux uit te brengen. De vijf films zullen in 2025 in de Nederlandse bioscopen uitgebracht worden. De vijf films bestaan uit het Corsicaanse maffiadrama Le Royaume van Julien Colonna en het indringende IJslandse drama When the Light Breaks van Rúnar Rúnarsson. Verder heeft Cherry Pickers Filmdistributie ook September Says, het aangrijpende regiedebuut van Ariane Labed, en het speelfilmdebuut Good One van India Donaldson aangekocht. De filmdistributeur kocht verder ook de rechten van Karim Aïnouz’ erotische thriller Motel Destino. Ook legde Cherry Pickers Filmdistributie de rechten vast voor No Other Land tijdens het Filmfestival van Cannes. Deze documentaire van een Palestijns-Israëlisch collectief beleefde eerder dit jaar zijn wereldpremière tijdens de Berlinale. No Other Land zal ook in 2025 in de Nederlandse bioscopen uitgebracht worden.

De betekenis van regendruppels in Oppenheimer (2023) | Filmanalyse

De betekenis van regendruppels in Oppenheimer (2023) | Filmanalyse

Oppenheimer start met de intense, opbouwende, luidruchtige en prachtige filmmuziek van componist Ludwig Göransson. Hierna krijgen we het getik van regendruppels te horen die buiten op de grond vallen. Het geluid van de regendruppels is zo helder dat het bijna ongeloofwaardig klinkt. Aan de start van de film zien we Oppenheimer toekijken naar de regendruppels die vallen. Het lijkt – mede door de briljante acteerprestatie van Cillian Murphy – net alsof Oppenheimer iets ziet wat hij zelf nog niet helemaal kan plaatsen.

Charcoal (2022) – Filmrecensie

Charcoal (2022) – Filmrecensie

Na het kijken van Charcoal is de Braziliaanse film in mijn onderbewustzijn blijven hangen. De reden dat ik deze film niet uit mijn hoofd kon krijgen, had vooral te maken met het feit dat het verhaal te subtiel was in zijn satire en donkere humor. Charcoal werkt vooral als thriller en dramafilm. Het filmverhaal is aangrijpend doordat het regelmatig onvoorspelbaar en spannend is. De spannende filmsfeer behoort tot de grootste pluspunten uit deze film. Helaas verdwijnt deze spanning regelmatig doordat regisseur en scenarioschrijver Carolina Markowicz de focus op te veel verschillende onderwerpen en thema’s legt. Daardoor is Charcoal een middelmatige dramafilm geworden waarin het verhaal in een spagaat komt te staan tussen het willen vertellen van een meeslepend verhaal en het leveren van ongenuanceerde kritiek op diverse onderwerpen als armoede en religie.