Killers of the Flower Moon is de eerste Martin Scorsese film die ik echt vind tegenvallen. De film bevat enkele indrukwekkende productie en technische elementen. Ook bevat de film subliem acteerwerk van Lily Gladstone en enkele andere acteurs wiens namen zo onbekend zijn dat ze bijna nooit besproken worden. Toch moet ik zeggen dat deze meer onbekende acteurs – zoals Ty Mitchell, Tommy Schultz, Gene Jones, Yancey Red Corn en Jason Isbell – beter acteerwerk leveren in vergelijking met grotere filmsterren als Leonardo DiCaprio en Robert De Niro. De iconische filmmaker is op zijn best in Killers of the Flower Moon wanneer zijn focus op het onbekende ligt. Wanneer Scorsese de focus legt op minder beroemde acteurs en actrices, lijkt de film meer te schijnen. Hetzelfde kan gezegd worden voor wanneer de filmmaker zijn schijnwerpers richt op onderbelichte culturen en ongetelde historische verhalen. Toch lijkt Scorsese vaak nog terug te schieten naar zijn bekende narratieve thema’s en beroemde acteurs. Scorsese beperkt zich regelmatig genoeg tot het bekende soort verhaal – vol Amerikaanse hebzucht, onrechtvaardigheid en wraak – dat hij al zo vaak heeft verteld. Hierdoor lijkt de regisseur het veilig te spelen met zijn nieuwste film. Net zoals dat ikzelf in conflict ben met mijn reactie tot Killers of the Flower Moon, lijkt Scorsese te worstelen met zichzelf en het soort verhaal dat hij wil vertellen in deze film. De regisseur komt nauwelijks aan de oppervlakte van onbekende, spannende en nieuwe thematische identiteiten. Wanneer hij dat wel doet, blinkt hij uit. Wanneer hij deze nieuwe (originele) route niet volgt, voelt het alsof hij zichzelf imiteert. Alsof Scorsese onbedoeld zijn visie en stijl afzwakt – wat al snel leidt tot een mindere film. Omdat Scorsese toch ongekende historische verhalen en onderbelichte culturen laat zien, lijken filmliefhebbers en recensenten de film te erkennen als een meesterwerk. Hoe graag ik de film ook zo had willen zien – zeker door enkele briljante aspecten – stelt Killers of the Flower Moon me zo teleur dat ik de film niet anders dan een rommelige imitatie van eerdere Scorsese films kan noemen.
Cocaine Bear is het perfecte voorbeeld van een film die niet goed zijn voeting weet te vinden gedurende zijn speeltijd. Regisseur Elizabeth Banks lijkt moeite te hebben gehad met het uitvogelen van het verhaal dat ze met haar komedie horrorfilm wilde vertellen. Het resultaat is een rommelige film bestaande uit willekeurige verhaallijnen en gebeurtenissen die magertjes verbonden aan elkaar zijn. Toch mag er zeker gezegd worden dat Cocaine Bear regelmatig potentie toonde om een goede horrorfilm te kunnen zijn geworden. De humor en grappen uit deze komedie horrorfilm halen vooral de kracht van Cocaine Bear naar beneden. Helaas zijn er nog veel meer kritiekpunten op te noemen over deze film. Zo zorgen Banks en scenarioschrijver Jimmy Warden voor een slap verhaal waarbij de toon alle kanten op schiet. De film bevat ook nog te veel slaapverwekkende personages. Gelukkig weten de acteurs Alden Ehrenreich en O’Shea Jackson Jr. samen nog enig vermaak te brengen met hun personages. Cocaine Bear is niet een verschrikkelijk slechte film, maar het is wel een van de teleurstellendste die ik in een lange tijd heb gezien. De film had een goede horrorfilm kunnen zijn geworden. Helaas zijn Banks en Warden met Cocaine Bear een andere richting opgegaan. Een richting waarbij het verhaal volgepropt zit met domme grappen, onnodige verhaallijnen en saaie personages.
Christopher Nolans nieuwste film Oppenheimer is een groot succes. Zo heeft de film wereldwijd al ruim 569 miljoen Amerikaanse dollars opgebracht. Hiermee is Oppenheimer de (Amerikaanse) film over de Tweede Wereldoorlog met de hoogste bioscoopomzet aller tijden geworden. De iconische filmmaker en regisseur verslaat hiermee zijn eerder uitgekomen eigen film Dunkirk. Dunkirk was hiervoor de Tweede Wereldoorlog film met de hoogste bioscoopomzet aller tijden. Zo bracht die film ruim 527 miljoen Amerikaanse dollars op. Oppenheimer heeft ook al meer bioscoopomzet opgebracht dan Steven Spielbergs oorlogsfilm klassieker Saving Private Ryan. Deze Spielberg film staat met een opbrengst van ruim 482 miljoen Amerikaanse dollars op de derde plaats van Tweede Wereldoorlog films met de hoogste bioscoopomzet aller tijden. Oppenheimer is niet alleen een commercieel succes. Nolans nieuwste film wordt ook uitstekend ontvangen door recensenten. Daarnaast lijkt ook het alledaagse filmpubliek onder de indruk te zijn van Oppenheimer. Maar wat maakt Nolans nieuwste film zo’n groot succes? Is het deels te danken aan de marketing hype die het ontving samen met Greta Gerwigs Barbie film? Voor een bepaald deel zal dit zeker het geval zijn geweest. Toch heb ik zelf het gevoel dat het succes van Oppenheimer meer te danken is aan de grootse naam die Nolan voor zichzelf heeft weten te maken. Met films als The Dark Knight, Inception en Interstellar heeft de filmmaker zichzelf weten te vestigen als een gerenommeerd filmmaker. Daarnaast lijken filmtoeschouwers op zoek te zijn naar originelere genrefilms. Het afgelopen jaar heeft laten zien hoe de normaal sterk bezochte superhelden films het zwaarder verduren te hebben gekregen. De sterk bezochte superhelden films zijn omgewisseld voor een diverse reeks van sterk bezochte speelfilms. Zo lijkt het succes van films als Barbie en The Super Mario Bros. Movie te vertonen dat filmtoeschouwers op zoek zijn naar nieuwe potentiële filmfranchises. Het succes van vervolgen als Creed III en John Wick: Chapter 4 laat zien dat een groot filmpubliek zeker interesse heeft om vervolgen in een langer lopende filmfranchise te bezoeken. De wens naar kwalitatief en innovatief sterke blockbusters werkt nauw samen met de releasedata van deze films. Door films als Creed III en John Wick: Chapter 4 in rustigere maanden te plaatsen, hebben deze films de kans gehad om zo’n succes te worden. Hierbij heeft mond-tot-mondreclame ook een belangrijke rol gespeeld. Het is bizar dat Oppenheimer – een biografische thriller en dramafilm over de vader van de atoombom – het zo goed doet tijdens enkele van de drukst bezochte filmmaanden van het jaar. Het is bijna een ongekend wonder. Het succes van Oppenheimer lijkt aan meerdere redenen te danken te zijn, waarvan de grootste toch wel de kwaliteit van de film lijkt te zijn. Zo lukt het Nolan om in zijn nieuwste speelfilm om het titulaire hoofdpersonage net zo raadselachtig en mysterieus te portretteren als de massamoordwapens waarvoor hij bekend is komen te staan. Nolan laat met Oppenheimer zien dat er niet genoeg woorden – of eerder dialogen en visuele beelden – zijn die J. Robert Oppenheimers leven kunnen omvatten. Nolans nieuwste speelfilm is zeker een meesterwerk met gebreken. Dit neemt niet weg dat Oppenheimer een film is die de wereld niet snel zal vergeten – net zoals de echt gebeurde evenementen uit deze biografische film niet vergeten zijn tot op de dag van vandaag.
Transformers: Rise of the Beasts bevat helaas niet hetzelfde niveau van emotionele diepgang en aangrijpende verhaallijnen zoals zijn voorganger – Bumblebee uit 2018. Toch biedt dit vervolg zeker wel hetzelfde gehalte van spectaculaire actie. Eigenlijk bevat Transformers: Rise of the Beasts nog meer brute actiescènes dan Bumblebee. Daar ligt de grootste kracht van dit vervolg. Tegelijkertijd is dit ook het grootste minpunt van deze film. Hoe kan het grootste pluspunt van een film direct ook zijn achilleshiel zijn? Let me explain. Bumblebee wist een mooie balans te vinden tussen actiescènes, emotionele diepgang en een aangrijpend verhaal. Als filmkijker werd je hierdoor nog meer meegenomen in deze filmwereld, waardoor elke actiescène ook aanvoelde als een noodzaak. Transformers: Rise of the Beasts streeft ernaar om dezelfde balans te vinden, maar als puntje bij paaltje komt, kiest regisseur Steven Caple Jr. om de actiescènes voorrang te geven. In principe is dit geen groot drama, want dit is uiteindelijk een sciencefiction-actiefilm. Toch had ik zelf gehoopt op een Transformers film die, net zoals Bumblebee, een betere samenhang wist te vinden tussen brute actie en aangrijpend verhaal. De actiescènes zijn ook zeker weer explosief en spectaculair aanwezig, maar de emotionele kern van het verhaal komt hiermee op een tweede plaats te staan.
Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves is voor mij een grote (film-)verrassing geworden. Ik had veel positieve reacties en recensies voorbij zien komen over deze Amerikaanse fantasy actiekomedie film. Ondanks dat ik zeker had verwacht de film leuk te vinden, ben ik nog steeds verbaasd over hoeveel ik heb genoten van deze goed uitgewerkte film! Filmmakers Jonathan Goldstein en John Francis Daley laten opnieuw zien dat ze een regisseursduo zijn wie we in de gaten moeten houden. Hun vorige geregisseerde film, Game Night uit 2018, was al een prettige verrassing, maar Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves is als film nog velen malen beter! Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves is simpelweg een genot om aan te schouwen. Van het humoristische en avontuurlijke verhaal tot het indrukwekkende uiterlijk van de filmwereld en zijn bijhorende personages. Deze film kan nu al een van de leukste, en eerlijk gezegd ook beste, films van dit jaar genoemd worden.
Om maar direct met de deur in huis te vallen: Halloween Ends is geen beste film. Dit afsluitende deel van David Gordon Greens Halloween trilogie is zelfs een belabberd slechte film. Heb ik me vermaakt met de film? Enigszins wel ja! Maakt dit de film direct goed? Nee, tuurlijk niet. Een film kan tegelijkertijd belabberd slecht en vermakelijk zijn. Dit lijkt voor sommige bioscoopgangers geen bekend fenomeen te zijn, maar films als The Room en nu ook Halloween Ends bewijzen het tegendeel. Halloween Ends oogt als een romantische, maar wraakzuchtige slasher en horrorfilm. Dit klinkt misschien als een aparte combinatie van filmgenres. En in dit geval is dat het ook zeker. David Gordon Green weet zijn trilogie en deze franchise helaas niet met een knal of groots spektakel te laten eindigen. In plaats daarvan heeft hij de laatste spijker in grafkist van deze franchise (zachtjes) geslagen. In ieder geval, totdat er weer een nieuwe remake of reboot komt, want laten we eerlijk zijn: die gaat er gegarandeerd komen.
Downton Abbey: A New Era is een leuke film dat niet de hoogtes van de eerste film weet te bereiken, maar wel het verhaal in nieuwe richtingen stuurt. Zo is het bijzonder om te zien hoe de filmmakers hebben gekozen om een prachtig eerbetoon aan de opkomst van de geluidsfilm in hun film te stoppen. Als een liefhebber van filmgeschiedenis en filmjournalist is dat een goede manier om me direct geïnteresseerd te krijgen in het verhaal van een film. Ondanks dat Downton Abbey: A New Era niet ongelofelijk memorabel of uniek is, weten de cast en crew van de film je wel mee te nemen naar een andere wereld. Voor een speeltijd van iets meer dan 2 uur, wisten ze me de volledige tijd van hun filmlengte geboeid te laten kijken. Wil dit zeggen dat het verhaal een van de beste aspecten van de film is? Ja, in de eerste twee aktes van de film zeker. Wanneer we bij de derde akte aankomen, raakt het plot overvol met extra verhaallijnen en personages die vechten om een zo lang mogelijke aanwezigheid op het grote scherm. Downton Abbey: A New Era begint dan niet te vervelen, maar het is wel frustrerend om te zien hoe erg de film in kwaliteit dan daalt…
Beast is – naar mijn mening – een van de grote filmverrassingen van 2022. Dit had gemakkelijk een identiteitsloze en onvermakelijke film kunnen worden. Regisseur Baltasar Kormákur weet – door de simpliciteit van het verhaal – de film een spannende identiteit en vermakelijke aard te geven. Doordat het verhaal van de film gewoontjes is, zal Beast niet een film voor iedereen zijn. Echter heb ik zelf enorm genoten van deze thriller film. Of moet ik eerder zeggen dat Beast een survival monsterfilm? In Beast wordt het gevaar – een losgeslagen moordlustige leeuw – namelijk neergezet als een onverslaanbare kracht. Hierdoor weet Kormákur juist in te spelen op het monstergenre, waarbij de kunst van het overleven een belangrijke rol speelt. Op 2 november 2022 werd de spannende thriller film Beast door Universal Pictures Home Entertainment en Day One MPM uitgebracht op Blu-ray en DVD. Mijn dank aan Universal Pictures Home Entertainment en Day One MPM voor het verzenden van een recensie-exemplaar.
Ambulance is een film van regisseur Michael Bay. Dit betekent dat Ambulance het zeker goed zal hebben gedaan bij filmliefhebbers die dol zijn op onzinnige actie en veelvoorkomende explosies. Op zijn tijd kan ik zeker een film als dit waarderen. Echter bevatten deze films regelmatig ook een goed (of in ieder geval beter) verhaal en andere sterke technische aspecten. Ditzelfde kan niet gezegd worden over Ambulance. Deze nieuwste film van Michael Bay weet op bijna elk vlak teleur te stellen. Zo is de film slecht geregisseerd en bevat het ook een slecht geschreven verhaal, met nog slechtere (en ongeloofwaardigere) dialogen. Gelukkig weten de drie belangrijkste leden uit de cast – Jake Gyllenhaal, Yahya Abdul-Mateen II, en Eiza González – het verhaal nog een beetje vermakelijk te maken. Gyllenhaal en Abdul-Mateen II leveren degelijk, maar wat overdreven acteerwerk. González aan de andere kant weet een van haar beste acteerprestaties tot nu toe neer te zetten. Het is een groot wonder dat dit heeft kunnen plaatsvinden in zo’n belachelijk slechte film als Ambulance. Het acteerwerk van González maakt het bestaan van deze film nog enigszins verdraagbaar. Maar is de film dan echt zo slecht als je over laat komen? Ja – of in ieder geval naar mijn mening wel. Universal Pictures Home Entertainment en Day One MPM brachten op 10 augustus 2022 Michael Bay’s Ambulance uit op 4K UHD, Blu-ray en DVD. Mijn dank aan Universal Pictures Home Entertainment en Day One MPM voor het versturen van een recensie-exemplaar.
Marry Me is een voorspelbare, maar hartverwarmende romantische komediefilm. Er kan zelfs gezegd worden dat Marry Me het standaard voorbeeld is van de huidige romantische komediefilm. Zo bevat het verhaal van de film bevat genoeg emotionele momenten om je interesse vast te houden. Tegelijkertijd is het verhaal van de film ongelofelijk cliché en voorspelbaar. Marry Me ontvouwt zijn verhaal net als een sprookje, waarbij twee onverwachte geliefden elkaar vinden. Ergens blijft dit voorspelbare verhaaltype amusant en hartverwarmend om te aanschouwen. Anders zouden er ook niet zoveel van dit soort romantische komediefilms gemaakt worden. Toch kan er zeker gezegd worden dat er tegenwoordig zoveel van deze sprookjesachtige romantische komediefilms zijn dat ze moeilijk van elkaar te onderscheiden blijven. Hier valt Marry Me ook onder. Dit is best jammer, want de onderlinge chemie tussen hoofdrolspelers Jennifer Lopez en Owen Wilson is zeker aanwezig. Het acteerwerk van deze twee hoofdrolspelers behoort ook tot een van de beste aspecten uit de film. Lopez en Wilson laten zien waarom ze (terecht) als Hollywood veteranen beschouwd mogen worden. Universal Pictures Home Entertainment en Day One MPM brachten Marry Me op 22 juni 2022 uit op Blu-ray en DVD. Mijn dank aan Universal Pictures Home Entertainment en Day One MPM voor het versturen van een recensie-exemplaar.