This is Halloween. This is Halloween. Oh, wacht … dit is een Nederlandse film recensie. In dat geval; dit is Halloween. Dit is Halloween! In andere woorden – gisteren was het Halloween, en daarom leek het me leuk om een horrorfilm te recenseren. Daarom recenseer ik vandaag de moderne horrorfilm The Conjuring. Deze film komt uit 2013 en is geregisseerd door James Wan. The Conjuring wordt door een grote groep filmliefhebbers, horrorfans en critici beschouwd als een van de beste moderne horrorfilms. Voordat ik deze film keek om te recenseren, had ik The Conjuring nog niet gezien. De vraag blijft nu of ik het eens ben met de grote lof waarmee over deze film wordt gesproken?
Over The Conjuring (2013)
Het korte antwoord op deze vraag is; ja, ik vind The Conjuring buitengewoon goed. Betekent dit dat ik de film net zo waardeer als grote horrorfans en critici? In mijn ogen is dit grotendeels het geval, maar op enkele vlakken zie ik ook wat tekortkomingen terug in de film. Maar laten we eerst even stilstaan bij de film zelf. Het scenario van de film is geschreven door Carey W. Hayes en Chad Hayes. Vera Farmiga en Patrick Wilson spelen de hoofdrollen als Lorraine en Ed Warren. Dit waren paranormale onderzoeken en auteurs in verband werden gebracht met belangrijke gevallen van spook- en demonen verschijningen.
Hun naar verluidt waargebeurde verslagen inspireerden het horrorverhaal en de film(-franchise). In 1971 komen de Warrens de familie Perron te hulp. Deze familie krijgt steeds meer te maken met verontrustende gebeurtenissen op hun boerderij in Rhode Island. De oorspronkelijke titel van de film was The Warren Files, maar later werd de titel omgedoopt tot The Conjuring. Het middelpunt van de film bleef wel hetzelfde. Zo bleef de focus op Ed en Lorraine Warren, een getrouwd stel dat paranormale gebeurtenissen onderzocht.
The Conjuring werd door Warner Bros. Pictures en New Line Cinema uitgebracht in de Verenigde Staten op 19 juli 2013. Op 5 september 2013 werd de film uitgebracht in Nederland. The Conjuring kreeg positieve kritieken van critici. Ze hebben met veel lof gepraat over de acteerprestaties, de regie, het scenario, de sfeer en de muzikale score. De film heeft ondertussen al twee directe vervolgen en meerdere spin-offs gekregen.
Het hart van The Conjuring
Het acteerwerk is een van de krachtigste aspecten van deze eerste Conjuring film. De twee hoofdrolspelers (Patrick Wilson en Vera Farmiga) zijn het hart van de film. Recensenten zeggen dat bepaalde acteurs en actrices geboren waren om bepaalde rollen te spelen. Dit is in mijn ogen het geval bij Patrick Wilson en Vera Farmiga. Voor mij zijn deze acteur en actrice niet weg te denken uit deze film, want deze twee hoofdrolspelers maken de film juist zo goed. Hiermee wil ik niet zeggen dat ze het enige goede aspect van The Conjuring zijn, maar de twee hoofdrolspelers zijn van groot belang geweest bij het enorme succes van de film.
Voor het publiek zijn het de twee hoofdpersonages die ons introduceren en meenemen door het verhaal. Als het ware zijn ze onze begeleiders op deze gruwelijke avonturen. Het helpt dat de twee personages meesterlijk gespeeld worden door Patrick Wilson en Vera Farmiga. Maar dat de chemie tussen deze twee personages zo realistisch overkomt, is ook te danken aan de regie van James Wan. Hij weet de twee hoofdrolspelers krachtig te sturen en in te zetten op de juiste momenten. Uiteraard heeft het pure dialoog uit het scenario van Carey W. Hayes en Chad Hayes hier ook bij geholpen.
Zwakke bijpersonages
Echter zijn niet alle personages even goed uitgewerkt in The Conjuring. Ondanks dat de Perron familie in het bezeten huis veel in de film voorkomt, worden ze als personages maar weinig ontwikkeld. De film bouwt zeker een emotionele connectie op tussen het publiek en de familie Perron. Alleen er wordt amper gewerkt aan het karakter van de personages uit deze familie. Ze worden gebruikt als middel om het gruwelijke verhaal, van deze horrorfilm, uit te kunnen laten spelen. Deze groep van personages moet ervoor zorgen dat dat we het verhaal van Ed en Lorraine Warren kunnen volgen.
De acties van de personages van Ed en Lorraine Warren worden beter onderbouwd. Daarnaast wordt het karakter van deze twee personages ook nog eens beter uitgewerkt. De personages van Ed en Lorraine Warren maken deze film zo goed, zoals ik al eerder benoemde. Nu vraag je je wellicht af waarom ik hier zo op doorga – want de film heeft zijn focus toch altijd gelegd op deze twee personen (of in dit geval personages)? Het klopt dat ik dit aan het begin van deze recensie heb benoemd. Echter is niet altijd het geval dat de opgelegde focus van de film zo goed uitpakt. Daarom wil ik zo duidelijk benoemen dat dit bijzonder is. Regelmatig valt een film juist uit elkaar doordat de opgelegde focus van de film niet werkt of slecht onderbouwd is.
The Conjuring bevat indrukwekkende details
Naast dat The Conjuring karakter gericht is, weet de film ook in zijn (kleine) details indruk op te wekken. Zo zit The Conjuring vol met korte momenten die belangrijk zijn voor de film, maar niet nodig zijn om de film te begrijpen. In andere woorden – deze momenten zijn van belang voor het verhaal zelf, maar niet voor de ervaring van de kijker. Als kijker begrijp je de film ook als deze korte (en kleine) momenten niet direct opvallen.
Als het je wel opvalt, voegt het alleen maar meer toe aan de ervaring, en neem het niet weg van het mysterieuze en gruwelijke gevoel. Neem bijvoorbeeld het eerste moment dat de moeder van de Perron familie besmet lijkt te zijn geraakt. Hierbij moet je goed opletten om de rode stippen te zien verschijnen op haar arm, want zodra ze wakker wordt is dit een blauwe plek geworden. Als kijker snap je zonder het zien van de rode stippen ook dat er iets mis gaat. Als je de rode stippen wel ziet dan voegt dit juist meer spanning toe aan het idee dat er inderdaad iets goed mis gaat.
Technisch krachtig
We hebben het nu voornamelijk gehad over de personages en het verhaal waar ze zich in bevinden. Maar valt er nog meer positiefs te zeggen over The Conjuring? Zeker weten! De film bevat een intense sfeer door het krachtige gebruik van kleur, belichting en geluid. Persoonlijk ben ik niet enorm onder de indruk van de gecomponeerde muziek. De manier waarop geluidseffecten gebruikt worden in deze film, is in mijn ogen wel indrukwekkend. De film weet weet het gevoel van een aanwezigheid te scheppen door het gebruik van geluid en donkere belichting.
Daarnaast helpt de grijze verkleuring de film ook het grauwe gevoel van het verhaal weer te geven. Er wordt meesterlijk gespeeld met de perspectieven van de verschillende (hoofd-)personages. Zo komt het publiek, stapje per stapje, meer te weten over de stand van zaken door te kijken uit het perspectief van Vera Farmiga’s Lorraine Warren. Ze is helderziend en kan daardoor bijvoorbeeld een lijk aan een boom zien hangen – iets wat de andere personages uit de film niet kunnen zien. Ook wil ik even benadrukken hoe briljant het productieontwerp in deze film is. Van de indeling van het interieur tot de kostuums. Het zijn niet alleen de make-up en effecten van de demonen, die bijzonder zijn te noemen. Maar ja, beide zijn zeker buitengewoon goed uitgevoerd!
Conclusie
The Conjuring is een van de beste moderne horrorfilms. Ik zou de film niet een van mijn persoonlijke favorieten noemen, maar ik kan de film zeker waarderen. De regievisie van James Wan is duidelijk en sterk onderbouwd. Hierbij helpt het dat hij een krachtig scenario aangeleverd heeft gekregen van Carey W. Hayes en Chad Hayes. De twee hoofdrolspelers – Patrick Wilson en Vera Farmiga – stelen de show in The Conjuring. Ze zijn perfect gecast en brengen het hart van de film naar voren.
Ook de geluidseffecten worden goed gebruikt, en we hebben niet te maken met onnodige jumpscares. The Conjuring is als film spannend, doordat je als kijker je afvraagt of deze gebeurtenissen inderdaad werkelijk gebeurt zijn. Door het gebruik van geluid, belichting en kleur weet de film op een meesterlijke manier het gevoel van een ongewenste aanwezigheid te scheppen. Ook de kostuums, het interieur, de make-up en de visuele effecten zijn briljant.
Echter is de gecomponeerde score niet bijzonder, en zelfs teleurstellend, te noemen. Veel kijkers beschouwen dit als een krachtig aspect van de film, maar ik zie dit anders. Ook hadden de personages uit de Perron familie iets meer karakter kunnen gebruiken. Ze komen nu over als de typerende Amerikaanse familie. Ze worden ingezet als een middel voor het verhaal, en dus niet als de bijpersonages van ditzelfde verhaal. Toch is The Conjuring een sterke aanrader om te kijken op deze Halloween nacht. The Conjuring is nu te kijken op onder andere Netflix Nederland en Pathé Thuis.
