Deze Film Recensie is mede mogelijk gemaakt door Disney NL. Redacteur Sebastiaan mocht namelijk de Vroege Persvoorstelling bijwonen van The Lion King (2019). Hierbij wilt hij graag Disney NL bedanken voor deze mogelijkheid.
The Lion King uit 2019 verteld het verhaal van het jonge leeuwtje Simba die er niet op kan wachten om koning van de Pride Lands te worden – nietwetende dat er een heel avontuur op hem te wachten staat.
Het bevalt me niet echt dat als ik het nu heb over The Lion King, dat ik moet aangeven over welke Lion King-versie ik het heb. Hiermee val ik dan ook maar direct met de deur in huis – sommige films MOETEN met rust gelaten worden. De originele animatie-versie van The Lion King uit 1994 is niet alleen een perfecte film, maar misschien ook nog eens de beste Disney-klassieker die ooit is uitgekomen.
Daarom was het al vanaf het begin een slecht idee om deze film te hermaken, want hoe maak je een perfecte film nog beter. Hoe maak je zo´n film opnieuw? Het antwoord is dat het onmogelijk is, zoals The Lion King uit 2019 ons laat zien. De meeste recensies van ons redactie-team beginnen niet altijd enorm negatief, maar soms zit er zo´n film tussen die erom vraagt.
Het probleem van Foto-Realisme
Bij The Lion King uit 2019 is het vanaf het begin direct duidelijk waarom deze film niet werkt. De film opent op bijna de exact zelfde manier als het origineel – wat al laat zien dat er in deze film niet bepaald veel creatieve vernieuwende ideeën zijn toegevoegd. Wat het echter nog erger maakt is de toevoeging van een realistiche uiterlijk aan de film. Het eerste wat we zien en horen lijkt meer op een natuur-documentaire over Afrika.
Als de film dan ook opent met The Circle of Life voelt het zo ongepast. Vanaf wanneer zijn natuur-documentaires begonnen met het gebruiken van een (overgedramatiseerde) openingslied? Sinds nooit – dat is het antwoord. Hier ligt direct het grootste probleem van de film. Het heeft de focus om de film zo realistisch mogelijk eruit laten zien. Dit is met een reden gedaan, omdat de filmmakers wisten dat ze verder niks anders of vernieuwends kunnen toevoegen aan The Lion King.
Oké, ja – de realistische beelden zien er best indrukwekkend uit. Maar helaas past het totaal niet bij de toon waar de film voorging, waardoor zelfs deze indrukwekkende beelden minder sterk overkomen. De toon van de film was hetzelfde als de originele Lion King uit 1994. Deze toon was eigenlijk gemaakt voor een animatie-film, omdat bij animatie je figuren of personages expressiever kan vertonen. Emoties kunnen bij animatie ¨overdreven¨ worden, waardoor ze ook sterker overkomen. Je ziet geen emoties bij deze Lion King , omdat – guess what – echte leeuwen niet echt bepaald goed zijn in het tonen van expressieve emoties.
Bij animatie-figuren kun je menselijke eigenschappen aan niet-menselijke wezens overgeven – oftewel het antropomorfisme. Bij op-het-oog werkelijk lijkende leeuwen en andere dieren, kan dit niet. Deze dieren zouden er niet levensecht meer uitzien, als ze opeens emotionele mensen-trekken zouden gaan vertonen.
Stemmenwerk van een Laag Niveau
Helaas bevat The Lion King uit 2019 nog meer problemen dan dit. Zo is het stemmenwerk van de cast niet bepaald sterk, ook al zijn er een aantal uitzonderingen die wat beter zijn. Met name Chiwetel Ejiofor (Doctor Strange) als Scar, Seth Rogen (Superbad) als Pumbaa en Billy Eichner (Billy on the Street) als Timon stelen de show met hun stemmenwerk. Maar andere grote namen stellen enorm teleur.
Zo voelt het bij James Earl Jones – die ook in de originele Lion King speelde – aan alsof hij minder goed is geworden in het vertolken van hetzelfde personage dat hij al eerder heeft gespeeld. Dat is natuurlijk best apart en enorm jammer. Voral omdat James Earl Jones een enorm sterke vocale stem heeft. Dit betekent echter nog niks in vergelijking tot onze twee hoofd-personages Simba en Nala die respectievelijk vertolkt worden door Donald Glover (Community) en Beyoncé (Homecoming). Wat was het pijnlijk om deze twee enorm getalenteerde personen zo te zien falen in hun stemmenwerk.
Bij beide Glover en Beyoncé voelt het enorm aan als een miscast. Het stemmenwerk komt meer over alsof ze zich zelf spelen en niet Simba of Nala. Daarnaast wanneer ze beginnen te zingen dan gaat het niet meer over The Lion King en zijne personages, maar om de verheerlijking van het zangtalent van beide Childish Gambino/Donald Glover en Beyoncé. Begrijp me niet verkeerd ze zijn beide enorm getalenteerde artiesten – en dat is nog zacht uitgedrukt, maar bij The Lion King gaat het er niet om dat je als getalenteerde zanger(es) de hoogste noot kan halen. Het gaat erom dat je de personages tot leven laat komen door stemmenwerk en zang – en daar falen beide Glover en Beyoncé om voor elkaar te krijgen.
Kapitalisme-Disney
Ik heb dit al eerder genoemd bij mijn vorige recensies over Disney-remakes (Beauty and the Beast, Dumbo etc.), maar we moeten ons nu echt toch een beetje zorgen gaan maken over de kapitalistische kant van Disney. Er is door de jaren heen – en zeker bij de (live-action/foto-realistische) remakes – nog nooit zo één film geweest als The Lion King (2019). Een film die zo enorm aanvoelt als een kapitalistische strategie voor een ding; makkelijk geld verdienen.
Dit zal komen door meerdere feiten. Zoals bijvoorbeeld het inzetten van getalenteerde artiesten en filmmakers om deze film te maken, maar dan geen gebruik maken van hun talenten. Het is allemaal een strategie van Disney zodat ze zoveel mogelijk geld kunnen verdienen. Als ze de filmmakers en hun artiesten hun complete creatieve vrijheid zouden geven, dan zou de film misschien minder goed de marketing in kunnen gaan. Wat weer zou leiden tot minder geld.
Maar als we nu deze bekende artiesten aannemen – dan zullen er sowieso veel mensen komen kijken naar de film. En als we dan ook nog eens Beyoncé een nieuwe single laten maken voor de film, dan kunnen we daar ook op in cashen. Kijk ik wil ook niet als een hypocriet komen, omdat ik nog steeds naar films ga die onder Disney vallen, maar dit zijn meestal films die ook nog één creatieve visie hebben. Deze films krijgen wel de creatieve vrijheid en dan kunnen er mooie dingen ontstaan.
Conclusie
Wat ik probeer te zeggen met al deze negativiteit is dat The Lion King (2019) mij enorm heeft teleurgesteld en heeft beschadigd, want als ik nu The Lion King uit 1994 wil kijken bestaat er een kans dat ik flashbacks ga krijgen naar de belachelijk slechte versie uit 2019. Hierdoor kan er dus ook de magie van het origineel wegvallen en dat is misschien wel de grootste zonde die Disney heeft gecreëerd met deze film.
