The Shape of Water is een Amerikaanse fantasyfilm uit 2017. De film is geschreven en geregisseerd door de bekende regisseur Guillermo del Toro. Deze regisseur kun je kennen van de film Pan’s Labyrinth. The Shape of Water is een passie project van Guillermo del Toro geweest. Ook is de film niet weg te denken uit het jaar 2017. Zo won het de Gouden Leeuw bij het Filmfestival van Venetië. Daarnaast won het ook nog eens 4 Academy Awards – waaronder die voor Beste Film.
Betekent dit dat de film een meesterwerk is? Of is de film eigenlijk wat minder goed dan dat de meeste mensen voordoen? Laten we het daar eens over gaan hebben.
Synopsis The Shape of Water
The Shape of Water speelt zich af in de tijd van de Koude Oorlog. Het verhaal gaat over Elisa. Ze is een doofstomme conciërge die in een laboratorium werkt waar een amfibisch wezen gevangen wordt gehouden. Als Elisa de amfibische man ontmoet, voelt ze direct een connectie met hem. Elisa besluit uiteindelijk het amfibische wezen te redden. Maar deze reddingsactie neemt meerdere gevaarlijke gevolgen met zich mee.
Fantasy & Del Toro
Del Toro liet zich niet tegenhouden om dit fantasierijke verhaal op zijn manier te vertellen. Dit is duidelijk te zien aan de film, want zijn regiestijl springt van het doek af. Daar heb ik veel respect voor. Ik waardeer del Toro’s fantasie, passie en pit enorm. Betekent dit dat ik net zoals velen The Shape of Water zie als een meesterwerk? Om eerlijk te zijn, nee. Ik zie The Shape of Water niet als een meesterwerk. Vind ik de film dan slecht? The Shape of Water is een redelijk krachtige film, die echter veel problemen heeft. Maar door de passie van de cast en crew, weet de film netjes boven water te blijven. Of moet ik in dit geval onder water zeggen. Slechte grap, ik weet het. Maar hij moest gemaakt worden.
The Shape of Water heeft naar mijn mening zo zijn problemen, maar die nemen de vele goede punten niet weg. Sterker nog, ze laten je de minder goede punten zelfs meer waarderen. Wat is er allemaal goed aan de film dan? Om te beginnen is het fantasierijke verhaal het sterkste punt van de film. De regisseur weet goed hoe je een eigen realistische wereld opbouwt uit blokken van het fantasygenre. Net zoals bij Pan’s Labyrinth voelt de wereld reëel aan, ook al zijn er meerdere grote fantasyelementen in de film.
Del Toro en de Cast
De wereld die del Toro wist te maken met zijn brein is levendig, kleurrijk en een perfecte combinatie van fictie en non-fictie. Dit is ook te zien in het design van onder andere het decor, het amfibie wezen en de kleding. De wereld die del Toro heeft gemaakt voelt aan alsof het op alle puntjes is uitgeschreven. Het voelt aan als een perfect georganiseerde wereld. Dit komt niet regelmatig voor en als het voorkomt, is het alleen maar mooier om te bewonderen.
Ook is het acteerwerk van Sally Hawkins (als Elisa) en het acteerwerk van Doug Jones (als het amfibie wezen) goed. Hawkins weet zonder geluid en alleen met gebaren je toch te raken. Elisa komt door haar gebrek over als een personage uit één Duits expressionistische (stille) film. Dat je in de tijd van nu, nog zo kan meeleven met een personage dat eigenlijk beter past in een film uit de jaren 1920 van de vorige eeuw, is bijzonder.
Ook weet Jones je emotioneel te raken. Je voelt zijn pijn, zijn naïviteit, zijn woede en zijn verdriet. Hij doet me erg denken aan Caesar van de Planet of the Apes Reboot Trilogie en vooral dan het eerste deel, Rise of the Planet of the Apes. Zijn nieuwsgierige aard zorgt ervoor dat je het wezen wilt vastpakken en wilt beschermen tegen de gevaarlijke buitenwereld.
The Shape of Water is voorspelbaar en niet bepaald origineel
Maar zoals ik al eerder zei, heeft The Shape of Water ook zo zijn (vele) problemen. Zo is om te beginnen de film voorspelbaar. Je weet als kijker al precies wat er stap voor stap gaat gebeuren in de film. Zo weet je dat Elisa het wezen per ongeluk zal tegenkomen. Ook weet je dat de schurk van de film, Strickland (Michael Shannon) bijna erin zal slagen om het wezen te doden, maar dat Elisa & Co. uiteindelijk zullen zegevieren. Dit neemt veel van de spanning weg en zorgt er op sommige momenten in de film er zelfs voor dat je je gaat vervelen. Er gebeurt namelijk niet echt iets verrassends.
Een ander groot probleem van de film zijn de stereotyperende personages in de film. Zo voelde Michael Shannon’s Strickland erg aan als je typische schurk. Hij is iemand die alleen aan zichzelf denkt en geen compassie kent. Strickland is je typische egoïstische schurk. Ik had zelf gehoopt op een schurk die een beter ontwikkeld karakter heeft. De motieven die hij nu had, kwamen zwak en ongeïnspireerd over. Ook zijn bijna alle andere bijpersonages zwak onderbouwd en erg stereotyperend.
Conclusie
Het is een (groot) probleem dat The Shape of Water minder focus heeft gelegd op het uitwerken van de personages en verhaallijnen. Del Toro heeft hard gewerkt aan het scheppen van een geloofwaardige en fantasierijke wereld. Echter lag de focus te weinig op het scheppen van een geloofwaardig en origineel verhaal. Zelfs de hoofdpersonages zijn minder ver ontwikkeld dan hoofdpersonages uit andere Oscar genomineerde films.
The Shape of Water werkt als film door het mechanisme en realisme van zijn genre. De film heeft een originele wereld gemaakt. Ik had alleen graag wat meer focus gezien op de ontwikkeling van originele personages en verhaallijnen.
