The Sweet East geeft een goed beeld weer van de veelvoorkomende problemen van de verhalen die geïnspireerd of gebaseerd zijn op Alice in Wonderland. Het grootste probleem waar The Sweet East mee worstelt, is dat het filmverhaal een karakterloos en saai hoofdpersonage bevat. Het hoofdpersonage bevat zelf geen identiteit. In Alice in Wonderland is het niet Alice, maar de prettig gestoorde wereld om haar heen, die de aandacht pakt. Toch bevat de jonge Alice in deze verhalen altijd een sterke persoonlijkheid waar karaktereigenschappen als moed, onschuld en naïviteit een belangrijke rol spelen.
In The Sweet East bevat het jonge hoofdpersonage Lillian geen persoonlijkheid en slecht onderbouwde karaktereigenschappen. Daarnaast is de wereld om haar heen niet prettig gestoord. Regisseur Sean Price Williams levert samen met scenarioschrijver Nick Pinkerton een film waar experimentele en narratieve absurdisme het voortouw neemt. Het resultaat hiervan is een slaapverwekkende film zonder enige excentrieke personages en een pretentieus verhaal. The Sweet East is als film zo absurdistisch dat het verhaal eerder saai, dan vermakelijk en (expres) raar overkomt.
Over The Sweet East (2023)
The Sweet East is een Amerikaanse satirische en surrealistische dramafilm uit 2023. De film is geregisseerd door Sean Price Williams. De regisseur werkte eerder als cinematograaf aan de films Good Time (2017) en Marjorie Prime (2017). Het scenario van de film is geschreven door Nick Pinkerton. De cast van The Sweet East bestaat uit (o.a.) Talia Ryder, Earl Cave, Ayo Edebiri, Jacob Elordi en Simon Rex. De film heeft een speeltijd van 104 minuten.
De film beleefde zijn wereldpremière op het Filmfestival van Cannes op 18 mei 2023. The Sweet East werd in de Amerikaanse bioscopen uitgebracht op 1 december 2023. De film gaat over de middelbare scholiere Lillian. Ze is een engelachtige en passieve scholiere die zich verveelt tijdens haar schoolreis naar Washington D.C. Wanneer ze afgezonderd raakt van haar groep, gaat ze zelf op verkenning.
Ze begint een roadtrip langs de steden en bossen van de oostkust van de Verenigde Staten van Amerika. Ze ontmoet mensen uit verschillende subculturen: neonazi’s, Qanon-supporters en hipster filmmakers. Hierbij weet Lillian zich steeds weer uit benauwde situaties te redden. Op 16 mei 2024 bracht Cherry Pickers Filmdistributie de film uit in de Nederlandse bioscopen. Mijn dank aan Cherry Pickers Filmdistributie en Film Incompany voor het versturen van een online recensie-exemplaar van de film.
Onvoorspelbaar, maar saai
De regisseur probeert door middel van een experimentele en absurdistische coming-of-age stedentrip een identiteit aan te wakkeren bij het jonge hoofdpersonage. Helaas slaagt hij hier niet in. De film laat zien dat een surrealistisch – en in verlenging een onvoorspelbaar – verhaal niet altijd iets positiefs betekent. Het filmverhaal van The Sweet East schiet alle kanten op zonder enige narratief onderbouwende rode draad. De personages zijn mysterieus, maar niet op een plezante of interessante manier.
De personages zijn mysterieus in een nietszeggende manier, omdat de filmmakers zelf niet weten wie deze personages zijn en wat ze echt willen. In een wereld waar iedereen een over aanwezige stem heeft, schiet het jonge hoofdpersonage Lillian te kort. Dit is deels het punt, maar het is een punt dat simpelweg niet werkt. The Sweet East is een uitstekend voorbeeld van neppe en pretentieuze zelfbewustheid, waarbij de regisseur geen duidelijk standpunt aanneemt.
Een goed voorbeeld hiervan is terug te zien aan het begin van de film waarin Lillian een gesprek heeft met een vriend over een film die ze eerder hadden gezien. De vriend vond de film grappig, terwijl Lillian vond dat de film nergens op sloeg. “It’s just a movie”, zegt de vriend tegen haar – net zoals de regisseur dit tegen de filmtoeschouwers lijkt te zeggen over zijn film The Sweet East. The Sweet East is een film die ook nergens op slaat. Deze pretentieuze zelfbewustheid is niet genoeg om te accepteren dat The Sweet East gewoon een slechte film is.
De film start onbedoeld met een mooi metafoor. The Sweet East begint met de geluiden van een motor die aan het opstarten is en een groep kinderen die trouw zweren aan de vlag van de Verenigde Staten van Amerika. De film start met een klein, maar steeds groter wordend beeld van een motorrijder die over een reeks auto’s heen probeert te springen met zijn motor. Hij slaagt hier niet in en valt. Dit is een mooi metafoor voor hoe de film meerdere onderwerpen en thema’s probeert aan te pakken in zijn verhaal, maar hier niet in slaagt.
Zangers en Sterren
The Sweet East bevat niet alleen een pretentieus en slap verhaal, maar ook meerdere slechte technische aspecten. Zo zijn de visuele en praktische effecten niet best. Dit lijkt deels de intentie te zijn geweest, maar dat maakt de effecten er niet beter op. Hiernaast is de filmmuziek regelmatig te luid. Een goed voorbeeld hiervan is terug te horen in het openingslied dat gezongen wordt door hoofdrolspeelster Talia Ryder. De filmmuziek overheerst in deze scène het geluid van haar zang. Hierdoor is er niet goed te horen wat ze eigenlijk aan het zingen is.
Ondanks dat ze over willekeurige onzin zingt, zou het fijn zijn geweest als de filmtoeschouwers beter hadden kunnen horen wat ze probeert te vertellen in haar liedje. Gelukkig zijn niet alle technische aspecten even slecht. De regisseur, die bovendien ook als cinematograaf werkte aan The Sweet East, legt in zijn camerawerk regelmatig de focus op absurde onderwerpen. Door gebruik te maken van handheld camerawerk speelt Sean Price Williams goed in op de chaotische geaardheid van het verhaal.
De cinematografie behoort overduidelijk tot de pluspunten van de film. Dit is ook terug in zien in de camerapositionering bij de scène waarin het hoofdpersonage haar frustraties uit door te zingen. We zien het hoofdpersonage tweemaal dankzij haar spiegelreflectie. Ze staat met haar rug naar het filmpubliek toe, maar via haar spiegelreflectie kan ze de filmtoeschouwers toch direct in de ogen aankijken. Sean Price Williams weet in zijn camerawerk verder goed weer te geven hoe het hoofdpersonage zich enkel op haarzelf en in afgesloten ruimtes, echt zichzelf (en een ster) kan voelen.
De cast weet over het algemeen niet te overtuigen met hun acteerwerk. Alleen Ayo Edebiri en Jeremy O. Harris weten een degelijke indruk achter te laten. De introductie van hun artistieke personages bracht broodnodige energie en echte passie naar het filmverhaal. De scènes waar ze deel van uit maken, behoren daarom ook tot de beste onderdelen van de film, omdat de heftige gebeurtenissen – na een rustige opbouw – snel escaleren en steeds erger worden. The Sweet East is tijdens deze scènes nog enigszins vermakelijk.
Conclusie
Regisseur Sean Price Williams denkt de snobistische kant van The Sweet East vermeden te hebben door zelfbewust enkele personages uit de film het woord pretentieus te laten gebruiken op hun eigen werk. Helaas werkt dit hem juist tegen. De regisseur laat zien dat hij geen sterk begrip heeft over wat het betekent om zelfbewust om te gaan met de regiekeuzes die hij heeft gemaakt. In plaats daarvan lijkt Sean Price Williams (onbedoeld) zichzelf en in verlenging de filmtoeschouwers belachelijk te maken. Het grootste probleem waar The Sweet East mee te maken heeft, is het belabberde, betekenisloze en absurdistische filmverhaal.
Het helpt ook niet dat het hoofdpersonage geen persoonlijkheid bevat en geen duidelijke karakterontwikkelingen meemaakt. The Sweet East bevat ook meerdere teleurstellende technische aspecten. Van de ongemakkelijke montage van filmmonteur Stephen Gurewitz tot de luidruchtige filmmuziek. Gelukkig bevat de film nog enkele pluspunten die de film een beetje weten te redden. Zo weet Sean Price Williams wel als cinematograaf te slagen in de door hem geregisseerde film. Zijn levendige, maar chaotische camerawerk past goed bij de absurdistische geaardheid van het filmverhaal.
Het acteerwerk van Ayo Edebiri en Jeremy O. Harris is degelijk en daarmee al een stuk beter dan de acteerprestaties van de rest van de cast. Ondanks de pluspunten, overheerst het pretentieuze karakter van het saaie verhaal de film. Hierdoor zal ik The Sweet East niemand echt aan kunnen raden. Er zijn genoeg alternatieve (onafhankelijke) films die op betere manieren hun boodschap of thematische concept over weten te brengen, maar The Sweet East is niet een van deze films. The Sweet East is nu te zien in de Nederlandse bioscopen.
