Is John Carpenter’s The Thing uit 1982, de beste horrorfilm uit de jaren 1980? Naar mijn mening is dit zeker het geval. The Thing komt zelfs met gemak op de lijst van beste horrorfilms aller tijden. Maar wist je ook dat John Carpenter’s The Thing een remake is van de film The Thing from Another World uit 1951. En wist je dat daarnaast The Thing een verfilming van de roman Who Goes There?, uit 1938, is. Deze roman (ook wel bekend als een novelle) is geschreven door de Amerikaanse science-fiction auteur John W. Campbell (Jr.).
In mijn film recensie van John Carpenter’s The Thing wil ik stilstaan bij dit 40-jaar oude fenomeen. Want de film was niet altijd zo geliefd? Maar wat heeft daar verandering in gebracht, en hoe is The Thing een tijdloze klassieker geworden waar grote regisseurs als Quentin Tarantino inspiratie uit hebben gehaald? Mijn dank aan Universal Pictures Home Entertainment en Day One MPM voor het versturen van een recensie-exemplaar. The Thing is al sinds 20 oktober 2021 te koop op 4K Ultra HD Blu-ray.
Over The Thing (1982)
The Thing is een Amerikaanse science-fiction film uit 1982. De film is dus geregisseerd door de legendarische horrorfilmmaker John Carpenter. Het verhaal voor de film is geadapteerd door Bill Lancaster. De film speelt zich af in de winter van 1982. Een Amerikaans onderzoeksteam is aan het werk in een afgelegen station op de zuidpool. Door gekke omstandigheden komen ze in contact met een alien die 100.000 jaar onder de sneeuw begraven heeft gelegen.
Het onderzoeksteam komt erachter dat dit buitenaards wezen kan veranderen van vorm. Dit doet het buitenaards wezen door in contact te komen met een mens of dier, en de gedaante van het levend organisme over te nemen. Het buitenaards wezen kan zich ook voortdoen als een van de mannen van het onderzoeksteam. Het team ligt onder spanning als het buitenaards wezen vernieling, terreur en paniek onder hun brengt. Want wie valt er nog te vertrouwen, als je niet kan weten of het de persoon zelf is…
De cast van de film bestaat als Kurt Russell, A. Wilford Brimley, T.K. Carter, David Clennon, Keith David, Richard Dysart, Charles Hallahan, Peter Maloney, Richard Masur, Donald Moffat, Joel Polis, en Thomas G. Waites.
John Carpenter’s The Thing, de Koude Oorlog en een tijdloos verhaal
De eerste geadapteerde filmversie van Who Goes There? kwam uit in 1951, onder de naam The Thing from Another World. In de jaren 1970 begon de productie aan een tweede, en meer trouwe, adaptatie van de novelle. Er zouden verschillende regisseurs en schrijvers komen te werken aan The Thing. Ieder van hun had ook een eigen visie om het verhaal aan te pakken. Het waren producers David Foster en Lawrence Turman die Universal Pictures benaderde voor een meer trouwe adaptatie van John W. Campbell (Jr.)’s novelle.
De uiteindelijke regisseur John Carpenter kwam voor het eerst in contact met het project in 1976. Carpenter twijfelde of hij het project zou moeten gaan regisseren, omdat hij veel lof had voor de adaptatie uit 1951. Sterker nog volgens hem zou deze adaptatie moeilijk te overtreffen zijn. Zijn collega en vriend Stuart Cohen raadde hem aan het originele verhaal van de novelle te lezen. Carpenter ervaarde het verhaal van Who Goes There als een tijdloos verhaal. Hierdoor kon hij het verhaal trouw maken aan het boek, en zijn eigen tijd. Net zoals de eerste adaptatie dat gedaan tot zijn tijd.
Voordat Carpenter begon met het filmen van The Thing keek hij de oorspronkelijke film (The Thing from Another World) meerdere malen. Hij gaf zelfs een hommage aan de adaptatie in zijn film Halloween. Ondanks dat ik de novelle niet heb gelezen, en de film uit 1951 niet heb gezien, waardeer ik John Carpenter’s The Thing enorm. Het is duidelijk te zien dat de regisseur met passie heeft gewerkt aan dit project. Ook is het Carpenter gelukt om de film tijdloos te maken. Dat is iets wat zeker te zien is op de 40ste verjaardag van de film. Neem bijvoorbeeld een kijkje naar hoe hij Kurt Russell heeft neergezet als een Amerikaan die niets af weet van Europa.
Zijn personage noemt het Noorse team Zweeds, en toont daarmee zijn desinteresse en onwetendheid over Europa. Iets waar Amerikanen tot op de dag van vandaag nog steeds last van hebben… Oké, dit is niet het beste argument om te maken dat de film tijdloos is, maar het is wel hilarisch om er even bij stil te staan hoe Amerikanen nog steeds redelijk hetzelfde zijn, zoals ze worden weergegeven in een (Amerikaanse) film uit 1982. Wat The Thing echt tijdloos maakt, is de setting en de atmosfeer van de film.
De setting en atmosfeer staan gelijk aan de periode van die tijd, namelijk de Koude Oorlog. Als het ware vindt er ook een Koude Oorlog plaats in John Carpenter’s The Thing. Alleen deze Koude Oorlog is nog verschrikkelijker en dodelijker. Net zoals bij de werkelijke Koude Oorlog lijkt niemand elkaar meer te vertrouwen, en sterker nog – er valt ook niemand meer te vertrouwen. Iedereen kan zich voordoen als een ander, iets wat beide het geval is in The Thing en de Koude Oorlog. De term Koude Oorlog is periodiek gebonden aan een tijd in onze geschiedenis. Toch zijn bepaalde aspecten uit die oorlog altijd al aanwezig geweest.
Neem maar een kijk aan het wantrouwen tegenover andere culturen, en het willen ondernemen van oorlog tegen deze ‘vreemdelingen’. Dit is helaas iets tijdloos voor de mensheid, en zelfs in 2022 lijkt dit niet snel te gaan veranderen. John Carpenter weet het wantrouwige aspect van de mensheid als tijdloos neer te zetten. Tegelijkertijd weet hij ook de vurige en menselijke wilskracht om te overleven tijdloos te maken. In dit geval is de film trouw aan zijn tijd (denk aan de eerder benoemde Koude Oorlog, en de obsessie met buitenaards leven). Maar je kunt het buitenaards leven verwisselen met bijvoorbeeld een spion of een virus, en je krijgt hetzelfde soort verhaal.
Het verhaal van The Thing is echt tijdloos. Als je me niet gelooft kijk maar Quentin Tarantino’s The Hateful Eight. Deze andere legendarische regisseur heeft zelf gezegd dat The Hateful Eight heftig geïnspireerd is op het tijdloze verhaal en setting van de film. Daarnaast bevat The Hateful Eight ongebruikte muziek van Ennio Morricone’s score uit John Carpenter’s The Thing.
Monsterbudget zorgt voor gruwelijke monstereffecten
Universal gaf Carpenter een budget van 10 miljoen dollar, waarvan 200.000 dollar gebruikt mocht worden aan de effecten van het monster. Op dat moment had de studio nog nooit zoveel geld klaargelegd voor (visuele) effecten in een monsterfilm. Nadat het storyboard voor de film was afgemaakt, kwam de crew erachter dat ze tenminste 750.000 dollar nodig zouden hebben voor de effecten uit de film.
Universal ging akkoord hiermee nadat ze zagen hoeveel werknemers werkte onder Rob Bottin, de special make-up effects ontwerper. Zoals te verwachten valt bij een film dat zwaar leunt op effecten, ging de film over het oorspronkelijke budget heen. The Thing eindige zijn kosten rond de 15 miljoen dollar, waarvan 1.5 miljoen dollar gebruikt was voor de monsterlijke effecten. De speciale effecten zijn grotendeels ontworpen door Bottin, die eerder al samenwerkte met Carpenter aan The Fog uit 1980. Toen Bottin zich bij het project voegde, was er nog geen ontwerp gekozen voor het buitenaards wezen.
In Carpenter’s visie had het buitenaards wezen een uiterlijk. Het was Bottin die suggereerde dat de alien zich constant zou moeten veranderen, zodat het op van alles zou kunnen lijken. Bottin legde uit dat het buitenaards wezen het heelal heeft langs gereisd. Daardoor kan het zoveel verschillende vormen aannemen. Hierdoor kan het verschillende onderdelen tot zich roepen in gevaren. Hierbij kun je denken aan de maag die verandert in een mond met gigantische scherpe tanden of spinachtige poten die uit een hoofd komen.
Dit is niet alleen meesterlijk in zijn speciale effecten, maar dus ook in het ontwerp en concept is dit briljant bedacht. Bottin was zo bezeten door zijn werk dat hij soms droomde over het werken aan ontwerpen, waarvan hij notities maakte als hij wakker werd. Carpenter was in ieder geval blij met het werk van Bottin. De regisseur wilde alles behalve een persoon in een pak neerzetten – iets wat hij als kind veel zag bij science-fiction monster films.
Ennio Morricone, Dean Cundey en Bill Lancaster
De film opent met de onheilspellende muziek van de legendarische componist Ennio Morricone. De lage en diepe klanken stoppen de kijkers in een staat van onwetendheid en constante alertheid. De muziek klinkt ook futuristisch en vervreemd. Dit is best begrijpelijk omdat de film buiten de aarde opent. Na 40 jaar blijft de score van Morricone even revolutionair en imponerend. De toevoegingen van klanken die klinken als een buitenaardse hartslag voegen toe aan de illusie van een gedesoriënteerd wereldbeeld. Aan het begin van de film zien we namelijk grote bergen, vol met sneeuw. Het lijkt alsof achter de rand van de bergen de omgeving aan het draaien is, zoals een ufo dat ook zou doen.
Het camerawerk van Dean Cundey helpt bij het vertellen van de dialoogloze introductie. Zo krijgt het publiek niet alleen de Noorse helikopter te zien, maar ook dat ze aan het zoeken zijn naar iets of iemand. De gigantische witte landschappen lijken overal uit te steken, en nergens snel te stoppen. De helikopter komt hierdoor over als een stipje in een puur wit schilderij. Het contrast tussen de bruinzwarte helikopter en de witte landschappen helpt bij het maken van een prachtig cinematografisch beeld.
Bill Lancaster heeft het verhaal van Who Goes There? geadapteerd naar het scenario voor John Carpenter’s The Thing. Oorspronkelijk was de scenarist echter niet zo enthousiast om mee te doen aan het project. Pas toen hij hoorde dat Carpenter de film zou gaan regisseren, besloot hij het verhaal te herschrijven naar een scenario. Dit deed hij nu wel, omdat hij hoorde dat Carpenter ook trouw aan de originele novelle wilden blijven.
Lancaster schreef meerdere belangrijke scènes voor de film, waaronder de bloedtesten om The Thing te kunnen identificeren. Dit betekent echter niet dat de scenarist het altijd makkelijk heeft gehad met het vertalen van de novelle naar een scenario. Zo heeft het originele verhaal weinig tot geen actie. Lancaster besloot belangrijke veranderingen te brengen tot het verhaal. Zo verlaagde hij de hoeveelheid personages van 37 naar 12. Volgens de scenarist zou 37 personages te lastig zijn om te karakteriseren of te volgen in dit verhaal.
Daarnaast veranderde hij de structuur van het verhaal, door te beginnen ten midden van de actie. Ook herschreef hij Kurt Russell’s personage, en gaf hij hem een meesterlijke introductie. Wanneer we zijn personage voor het eerst zien, speelt hij een potje schaken met een computer. Dit voorspelt, en symboliseert, het schaakspel dat hij gaat spelen met iets wat zich menselijk voordoet, maar niet is. In andere woorden – dit symboliseert zijn opkomende strijd tegen het buitenaards wezen.
Daarnaast laat deze introductie ons zien dat dit personage zijn volgende stappen vooraf gecalculeerd kan bedenken. Dat hij de computer kortsluiting geeft met alcohol laat zien dat de resolutie tegen onmenselijke wezens op te lossen is met geweld en omdenken. Russells MacReady werd beschreven in het scenario als een stoere eenling die zich onbedoeld zou uitgroeien tot de gepositioneerde held van het verhaal.
Conclusie
Ondanks dat John Carpenter’s The Thing nu als bijzonder en geweldig wordt beschouwd, is dit niet altijd het geval geweest. Toen de film in 1982 uitkwam, ontving het voornamelijk buitengewoon negatieve recensies. Het werd beschreven als rommelig en ellendig. Daarnaast vonden ze dat het verhaal en de personages slecht gekarakteriseerd waren. De film vond een nieuw publiek toen het uitkwam op videobanden en televisie. De jaren daarna werd de film beetje bij beetje steeds meer gewaardeerd.
We zijn nu op het moment gekomen waar de film beschouwd en genoemd wordt als een van de beste science-fiction en horror films aller tijden. Het is begrijpelijk dat deze film als zo revolutionair en bijzonder beschouwd wordt. The Thing is namelijk een meesterwerk van spanning en horror. De regie van John Carpenter is duidelijk terug te zien in de film, en de regisseur heeft zijn eigen visie echt geprojecteerd in de film. The Thing komt over als een tijdloos verhaal dat ook de bijhorende tijdsperiode, van de Koude Oorlog, perfect weet te omvatten.
Scenarist Bill Lancaster heeft het oorspronkelijke verhaal op krachtige manier weten te vertalen naar een scenario. Zonder zijn toevoegingen zou de film veel minder iconisch zijn geworden. Kijk maar zijn toevoegingen van de bloedtesten, en de karakteriseringen van personages als MacReady. Ook de score van Ennio Morricone is huiveringwekkend en simpelweg geweldig. The Thing zou niet zijn wat het zou zijn zonder het werk van Morricone, cinematograaf Dean Cundey en special effects ontwerper Rob Bottin.
Vooral Bottin voegde zoveel toe aan The Thing met zijn ontwerpen en speciale effecten voor het buitenaardse wezens. Zijn werk aan The Thing is simpelweg niet weg te denken. The Thing is een iconische film die aan iedere filmliefhebber en alledaagse filmkijker aan te raden is. Deze film behoort tot de lijst films die je voor je dood gezien moet hebben. The Thing is nu te koop en te huur op Pathé Thuis. Ook is de film te koop op Bol.com en Zavvi.nl.
