Als kind kreeg filmliefhebber en filmregisseur Mike van Doorn de digitale fotocamera van zijn ouders om mee te filmen. Met deze camera kon hij iedere keer vijftig seconden opnames maken. Hij besloot samen met vrienden en klasgenoten een drie kwartier durende film te maken over een seriemoordenaar genaamd The Valentine Killer. Deze film maakte hij in 2004, en ruim 17 jaar later was de reboot van de film te zien op het witte doek voor de cast, crew en hun familieleden en vrienden. Regisseur Mike van Doorn heeft contact met me opgenomen en de vraag gesteld of ik de film kon recenseren. Daar heb ik met enthousiasme op gereageerd, en daarom sta ik vandaag stil bij zijn reboot van The Valentine Killer.
Over The Valentine Killer (2021)
Mike van Doorn heeft anderhalf jaar gewerkt aan deze nieuwe versie van zijn oude film. Hij heeft de film besloten te maken tijdens de eerste Nederlandse lockdown van de huidige pandemie. De filmliefhebber heeft nog steeds fijne herinneringen aan de opnames en de avonden die hij achter de computer doorbracht om de film met Windows Movie Maker te monteren. Voor de reboot van The Valentine Killer is er gebruik gemaakt van wat professioneler apparatuur, en het scenario is ook geschreven door Mike.
Voor het verhaal wilde Mike de eerste film in ere houden, en dus werd het script zo aangepast dat werkelijkheid en fictie in elkaar overvloeien. De website Filmdomein vergeleek deze zet met wat Wes Craven deed met zijn film Wes Craven’s New Nightmare uit 1994. In die film spelen de acteurs uit A Nightmare on Elm Street zichzelf en worden ze geteisterd door het iconische horrorpersonage Freddy Krueger. Ben je benieuwd naar wat Filmdomein vind van The Valentine Killer reboot? Lees dan ook hun recensie via deze link.
Mike keek als kind veel horrorfilms en deze hebben hem ook geïnspireerd bij het maken van beide versies van The Valentine Killer. Mike van Doorn werkt als uitvoerend producten voor verschillende programma’s van SBS6 en RTL4. Daarnaast is hij ook actief op zijn instagram-account die hier te vinden is. Echter is de reboot van The Valentine Killer zijn passie project geweest. Maar waar gaat de reboot van The Valentine Killer over? In The Valentine Killer kijken Mike en zijn vrienden na twintig jaar terug op de film die ze in hun jeugd met veel plezier hebben gemaakt. Mike wordt door een lokaal televisiestation live geïnterviewd over zijn jeugdproject, maar dan verdwijnt hij plots uit beeld en verschijnt het masker van The Valentine Killer voor de camera.
Al snel blijkt dat Mike vermist wordt. Het lokale tv-station grijpt zijn kans om hoge kijkcijfers te halen door een programma te maken over de verdwijning van Mike. De vrienden en familie zijn echter bang dat de beruchte Valentine Killer die ze tot leven wekte in hun eigen film, echt zou kunnen bestaan. Daarnaast lijkt het er steeds meer op dat The Valentine Killer de gehele cast en crew van originele film wilt uitmoorden.
De opening van The Valentine Killer
The Valentine Killer opent met een vermakelijke kijk op het werk van een verslaggeefster. We zien hoe de verslaggeefster tijdens het maken van haar verslag meerdere opnames (of eerder takes) nodig heeft om goed uit haar woorden te kunnen komen. De opening werkt tot op zekere hoogte. Zo weet regisseur Mike van Doorn met zijn regiedebuut het publiek te laten grinniken door de opening credits te laten beginnen met de (pogingen tot) verslaggeving. Het is leuk (en origineel) hoe de opening credits gemonteerd zijn tussen de meerdere mislukte takes van de verslaggeefster.
Alleen al vrij snel loopt de regisseur aan tegen een probleem. Tijdens de verslaggeving kan het publiek voor het eerst een korte blik werpen op The Valentine Killer zelf. Het probleem hiervan is dat er zonder opbouw is gewerkt naar de onthulling van de moordenaar. Het publiek weet net zo goed – als de verslaggeefster – niet wat er gebeurt. Wat volgt is een nogal onbedoeld komisch uitgewerkte achtervolgingsscène. Voor mij was het duidelijk wat de bedoeling was van de regisseur, maar ik kan me voorstellen dat een deel van het publiek in de war, zal zijn geweest.
Beginnend filmmaker van Doorn hangt met deze korte achtervolging te veel waarde aan de voorkennis van horrorfilms, en zijn eigen film uit 2004. Als een horrorliefhebber snap ik het verlangen om een film direct spannend te maken, maar zonder enige context of opbouw, is dit (bijna) nooit mogelijk. De film zegt dat je bang moet zijn, maar niet waarom. Hierdoor voelt de achtervolging scène ook komisch, en niet spannend, aan.
Het is wel leuk om de bekende Halloween score te horen in The Valentine Killer, maar dit voegt alleen maar iets toe aan je ervaring, als je bekend bent met de Halloween filmreeks. De openingsscène zelf is ook niet slecht geproduceerd of gefilmd, want de problemen liggen meer in de regievisie, het scenario en de montage.
Een vernieuwende Nederlandse film met tekortkomingen
The Valentine Killer voelt aan als Mike van Doorns liefdesbrief aan het vakmanschap voor films maken. Als kijker is duidelijk aan te voelen dat dit een passie project van hem is geweest. Dit is ook terug te zien in de technische aspecten als de montage, waarbij beelden uit de 2004 film gemonteerd worden met de beelden uit de nieuwe versie van The Valentine Killer. Ook is te zien dat Mike van Doorn kennis heeft over films. Hij weet enkele bijzondere cinematografische beelden neer te zetten, waarbij er gespeeld wordt met de kadrering en de belichting van het beeld.
Mike weet ook op een slimme manier de film te vernieuwen in deze digitale tijdperk. Er wordt veel gebruik gemaakt van videogesprekken en videocamera’s van vloggers. Hierdoor voelt The Valentine Killer terecht aan als een gemoderniseerde versie (en doorzetting) van de originele film uit 2004. Om de film spannend te houden met de stijl van found footage en videogesprekken moet er wel gepassioneerd geacteerd worden. Over het algemeen lukt dit de cast ook, maar helaas is niet iedereen even geloofwaardig of krachtig in zijn of haar rol neergezet.
In mijn ogen heeft Mike van Doorn met zijn moderne versie van The Valentine Killer een mysterie thriller gemaakt die het filmlandschap uitdaagt. De film is ver weg van perfect, maar het is veel origineler dan de meeste Nederlandse films die nu jaarlijks uitkomen. In zijn kern voelt The Valentine Killer aan als de Nederlandse versie van de veelgeprezen film Searching uit 2018. Daarnaast zijn er ook wat horror elementen in terug te vinden die me doen denken aan de oudere films van Dick Maas (waaronder De Lift en Amsterdamned).
The Valentine Killer stelt ook thematisch beladen vragen, want ga je voor erkenning en roem in het tijdperk van de views? Of kies je de route die moeilijker is, door te doen wat juist is. Deze thematische vragen worden wel wat dun uitgewerkt en te direct neergezet. Zo worden de innerlijke conflicten van de personages letterlijk opgenoemd, in plaats van dat ze symbolisch uitgediept en weergegeven worden. Toch is het bewonderenswaardig te noemen dat deze vragen gesteld worden.
Conclusie
The Valentine Killer is een redelijke film die vooral gewaardeerd kan worden door de vrienden en familie van de filmmakers. Dit betekent echter niet dat dit een slechte film is. De film brengt veel nieuwe ideeën tot het Nederlandse filmlandschap. Niet elk idee werkt even goed, maar ik heb bewondering voor hoe Mike het Nederlandse filmlandschap probeert te vernieuwen en uit te dagen. Hij is trouw gebleven aan zijn visie op het horror- en mysterie-genre. Ook weet hij enkele bijzondere found footage beelden neer te zetten.
The Valentine Killer voelt aan als de Nederlandse versie van Searching uit 2018, en weet daarnaast ook de vroege horrorfilms van Dick Maas en Wes Craven te eren. Toch zijn er ook veel vlakken waarin deze reboot faalt. Het acteerwerk is niet altijd even krachtig, en er is duidelijk te zien dat dit geen professionele filmcast en crew is. Zo is de film door zijn montage regelmatig eerder lachwekkend dan spannend of eng.
Als het de film echter lukt om spannend te zijn, dan lukt het de film ook uitstekend. The Valentine Killer is met passie gemaakt en dit is terug te zien in de film. De film is vooral aan te raden aan beginnende filmmakers, en de liefhebbers van mysterie-, thriller- en found footage films.
