Tomb Raider uit 2018 zou de film zijn die de gameverfilmingen vloek zou hebben verbroken. In ieder geval veel filmbezoekers waren het daar over eens. Nu moet ik vooraf zeggen dat ik niet alle gameverfilmingen heb gezien. Ik mag dan een liefhebber zijn van gamen, maar ik ben niet bepaald een fan te noemen van gameverfilmingen. De twee vorige Tomb Raider films, waarin Angelina Jolie de hoofdrol speelt, heb ik echter wel gezien.
Zeven jaar na de verdwijning van haar vader, gaat de jongvolwassene Lara Croft (Alicia Vikander) op zoek naar antwoorden. Ze reist naar zijn laatst bekende plaats. Een zogenaamd onbewoond eiland, ergens voor de kust van Japan. Onwetend gaat Lara een groots en gevaarlijk avontuur tegemoet.
Tomb Raider en de Game-verfilmingen Vloek
Ik zal maar direct met de deur in huis te vallen; naar mijn mening is de vloek van slechte gameverfilmingen zeker niet verbroken. Echter is deze nieuwe Lara Croft film (of eerder Tomb Raider film) een stuk beter dan de vorige verfilmingen. Toch blijft deze nieuwe editie tot de gameverfilmingen amper origineel. Zo begint de film met een monoloog over een zogenaamde oude legende.
Dit hebben we al zo regelmatig gezien dat je als kijker bijna niets anders kan doen dan met je ogen gaan rollen. In ieder geval dat dacht ik. Tomb Raider is niet bepaald origineel. Ons hoofdpersonage gaat op een inspirerend avontuur, waarin ze op zoek gaat naar haar verleden (met andere woorden haar vader). Maar uiteindelijk ontdekt ze haarzelf en haar weg in het leven.
Toejuichen of Afkeuren?
Toch zijn er ook zeker vermakelijke aspecten van de film. De montage en het camerawerk zorgen voor een snel tempo in de actie, waardoor je een kleine adrenaline kick krijgt en het hoofdpersonage toejuicht. Ook zijn er zeker meerdere mooie cinematografische beelden van het eiland, waar interessant met kleurgebruik is omgegaan. Een deel van ons juicht het hoofdpersonage toe, maar het andere en grotere deel weet niet eens waar het hoofdpersonage voor staat.
Hierdoor kun je als kijker ook geen connectie of emotionele verband sluiten met dit hoofdpersonage. Het enige wat we als kijker meekrijgen over Lara is dat ze dol was op haar vader en dat de dood van haar vader haar bijna compleet kapot heeft gemaakt. In het echte leven is het natuurlijk verschrikkelijk, maar in de filmwereld zijn de spelregels anders. De kijkers zullen namelijk niet automatisch mee voelen met een personage als ze iemand hebben verloren. Zeker niet als het personage ook nog onsympathiek en koppig overkomt.
Als hoofdpersonage hoor je interessante karaktereigenschappen te hebben. Dat is velen malen belangrijker dan een zielig verhaal over je verleden waarin je vader is overleden. Dat is gewoon niet genoeg. Daarmee maak je geen interessant of merkwaardig personage.
Niet bepaald origineel
Jezus …wat is de schurk slecht in Tomb Raider. Dan bedoel ik niet van wat een geweldige slechterik. Ik bedoel wat is de schurk zo onderontwikkeld en slecht op het scherm. We krijgen hem om te beginnen amper te zien in de film Tomb Raider. Ik ben een groot fan van Walton Goggins. Zijn rol in Quentin Tarantino’s The Hateful Eight is simpel gezegd geweldig! Maar in deze film komen zijn acteertalenten niet naar boven. Hij zit alleen maar depressief te mompelen, alsof hij enorm baalt dat hij meedoet aan deze film.
Zijn motieven zijn amper te begrijpen. Hij doet zijn taak zodat hij naar huis kan. Hij kan net zo goed doen alsof zijn taak voldaan is, zich laten ophalen en dan het voertuig waarmee hij van het eiland kan vertrekken kapen. Echter is dit een typische en voorspelbare film, die alle punten raakt die je verwacht dat de film zal raken. Maar af en toe zijn er onverwachte momenten. Deze momenten komen voornamelijk voor bij actie scènes, waarbij de film veel inspiratie heeft opgenomen van de Tomb Raider games.
Deze actievolle momenten zijn vermakelijk, onrealistisch, maar vermakelijk. Ook al is deze film best wel teleurstellend, deze actievolle gamemomenten laat je toch op het puntje van de stoel zitten. Er wordt in deze film een deur geopend waarbij de mogelijkheden van gameverfilmingen te zien zijn. Jammer genoeg sluit deze deur ook net zo snel en gaat hij nog vaker op slot.
Conclusie
Tomb Raider is voor mij een teleurstellende film. De schurk is een van de saaiste schurken die ik ooit heb gezien. Daarnaast is de film ook nog eens voorspelbaar. Toch zit er hoop voor de toekomst in deze film, door de samenwerkingen tussen game- en filmelementen. Ook krijg je van de actie zeker een kleine kick en zijn er enkele mooie cinematografische beelden. Toch blijft Tomb Raider een film die veel beter verdiende. Wellicht dat eventueel een vervolg deze gamefranchise kan eren, want dat kan deze zeker niet.
