In een wereld waar speelgoed tot leven komt wanneer hun eigenaars er vandoor zijn, heeft Woody de rol als favoriete speelgoed-figuur van Andy. Maar wanneer Andy op zijn verjaardag een nieuw favoriet speelgoed-figuur krijgt, ontstaan er moeilijkheden in de wereld van Woody.
Een Legendarisch Begin
Ik heb een bekentenis te maken. Ondanks dat ik als kind een ongelofelijk groot Toy Story-fan was, sprak het eerste deel mij nooit echt aan. Het was Toy Story 2 en Toy Story 3 waar ik voornamelijk dol op was. Dit had er mee te maken dat ik als kind de animatie van het eerste deel van de Toy Story-franchise er niet bepaald mooi uit vond zien. Het was dus alweer zeker meer dan 10 jaar geleden dat ik de eerste Toy Story voor het laatst volledig zag.
Nu is Toy Story 4 net uit in de Nederlandse bioscopen en besloot ik toch Toy Story uit 1995 opnieuw te gaan kijken. En wat baal ik ervan dat ik dat als kind niet vaker heb gedaan, want wat is deze film perfect. Zo zie je maar weer dat de ene film die je als kind niet (goed) begreep of leuk vond, een film is waar je later dol op kan zijn.
Toy Story kan niet anders dan een meesterwerk en revolutie genoemd worden. Het is niet alleen het begin geweest voor Pixar, maar ook het begin van de computer-geanimeerde films. Wat natuurlijk bizar is. Want zonder deze film zouden we alle andere welbekende animatiefilms – van Disney, Pixar, DreamWorks, Blue Sky Studios en Sony Animation – nooit hebben gehad.
Prachtig Geluid
Naast dat Toy Story een revolutionaire film is, is het ook nog een ongelofelijk perfecte film. Al vanaf de openingsscène zul je je weer als een kind voelen. De animatie mag er dan wat outdated uit zien, de atmosfeer van de film is geweldig. Het ziet er nog steeds bijzonder mooi uit. Iets wat ik nu – als volwassene – veel meer kan waarderen dan als (onwetende) kind.
Er zijn twee aspecten van Toy Story die ik als eerst wil bespreken in deze recensie. Namelijk de soundtrack die gecomponeerd is door Randy Newman (Toy Story-Franchise) en het stemmenwerk door de cast – bestaande uit Tom Hanks (Saving Private Ryan) als Woody en Tim Allen (Last Man Standing) als Buzz Lightyear.
De soundtrack is al vanaf de eerste noot één van de sterkste punten uit de film. Het lied “You’ve Got a Friend in Me” blijft een van de emotioneel sterkst beladen nummers in een animatiefilm. Maar naast dat het lied veel emoties aanwakkert, verteld de tekst van het nummer ons ook wat we kunnen verwachten in de film. Zo zien we in het begin hoe Andy – de “eigenaar” van de speelgoedfiguurtjes – Woody als favoriet heeft. De gezongen tekst “As the years go by, Our friendship will never die” wat natuurlijk als een voorspelling kan staan voor de vriendschap tussen Andy en Woody die bijna gaat veranderen. Maar het kan ook staan voor de komende vriendschap die zal opbloeien tussen Woody en Buzz.
Laten we het hebben over het (geweldige) stemmenwerk van de cast. Het voelt oprecht aan alsof het speelgoed echt bestaat. Dit komt natuurlijk ook door de animatie van de personages, maar het is het stemmenwerk dat ze echt tot leven brengt. Je hoort alle emoties die een echt mens ook heeft terug in het speelgoed. Dus dat is echt heel knap gedaan door Tom Hanks, Tim Allen en de rest van de cast. Je weet gewoon tijdens het zien van het film, dat deze cast alles heeft gegeven om deze film mooi te maken. Als kijker kan je niks anders doen dan dat waarderen.
Woody v. Buzz
Ik weet niet hoe ze het hebben gedaan, maar het is de filmmakers gelukt om de kijker (van de film) zich te laten voelen als Andy. Wat bedoel ik hiermee? Nou als kijker van Toy Story zit je ook in dubio over welk personage je favoriet is – Woody of Buzz?
Woody is in de eerste Toy Story wat anders dan in de andere films. Hij is een lichte control-freak, een tikje manipulatief en zeker weten jaloers van aard. Maar wat Woody zo’n geweldig geschreven personage maakt is dat hij zijn fouten inziet en daarvan leert om een beter persoon te zijn. Buzz is een naïef persoon die oprecht denkt dat hij geen speelgoed is, maar een Space Ranger. Wat zijn personage zo interessant maakt is dat hij een hele ontwikkeling doormaakt waarbij hij leert dat hij waardevol is voor wie hij (echt) is, en niet voor wie hij denkt te zijn.
Het is de ongelofelijke creatieve team achter Toy Story dus gelukt om je aan de twijfel te zetten over wie de held is van het verhaal. Maar als je er goed over nadenkt – er is geen held. Want dit verhaal gaat niet over helden. Dit verhaal gaat over identiteitsvorming door vriendschappen. Zo laat Woody eerst zijn identiteit vormen door zijn vriendschap met Andy. Dat is wat hem Woody maakt in zijn ogen. Maar de film laat ook zien dat dat niet zo hoeft te zijn, door een (onverwachtse) vriendschap op te laten bloeien tussen Woody en Buzz. Deze vriendschap laat zien dat ze meer dan alleen speelgoed zijn. Ze kunnen ook vrienden zijn.
Conclusie
Toy Story is een van die films die het onmogelijke mogelijk maakt – namelijk door een perfecte film te maken. De personages komen echt tot leven door het stemmenwerk en de soundtrack voegt daar nog een extra dimensie aan. Ook al mag de animatie er wat outdated uit zien; het voegt ook weer wat toe aan de film. Namelijk het nostalgische gevoel van kind zijn. Iets wat deze film goed weet weer te geven al vanaf de eerste scène. Daarnaast is deze film een revolutionair concept en enorm creatief. Het kan dan ook niet anders benoemd worden als een Visueel Wonder.
