Triora is een Nederlandse korte thriller-film. De film kwam uit in 2016. Triora is geregisseerd en geschreven door Sid Duit. De producent van de film is Nicole Wielaard. De cast van de film bestaat uit Erin Jo Harris en Dirk Gunther Mohr. De actrice Erin Jo Harris heeft onder andere ook een rol gehad in de korte films Namaste en Crafter. Daarnaast heeft ze ook gewerkt als Assistant Director voor de korte film Blow en behoorde ze tot de kostuum en garderobe departement voor de film Heavenquest: A Pilgrim’s Pogress.
Dirk Gunther Mohr heb ik al regelmatig voorbij zien komen in korte films. Zo heb ik hem de hoofdrol zien spelen in de twee Capo di Famiglia-films. Ook in het derde – en tevens laatste – deel gaat hij de hoofdrol spelen. Verder heb ik deze acteur ook zien spelen in Tweespalt uit 2017 en Het Leven op Aarde uit 2019. Triora speelt zich af in Italië en vertelt het verhaal van een schrijver die zijn grip op de realiteit begint te verliezen.
Symbolische Cinematografie in Triora
Triora is een film die er prachtig uitziet. De cinematografische kadrering van de shots zijn simpelweg spectaculair. Daarnaast zitten er ook een aantal bijzondere symbolische shots tussen. Zo is er een speciaal shot dat mij vooral heeft aangesproken. We zien het silhouet van Dirk Gunther Mohr’s personage Zeno. Dit personage staat met zijn rug naar de kijker toegekeerd en laat ons twee open wegen zien. Een weg die de duisternis inleid, terwijl de andere weg redelijk belicht is. Dit personage bewandelt in de film beide paden en dit is symbolisch voor de gemoedstoestand van hem. De eerste keer bewandelt Zeno het pad vol belichting. Nu is hij nog in een redelijke gemoedstoestand, maar het is wel te zien dat hij zichzelf aan het gek maken is.
De tweede keer kiest hij voor het pad zonder belichting en vol met duisternis. Dit symboliseert dat zijn gemoedstoestand zwaarder voor hem is geworden. Tegelijkertijd filosofeert Triora ook dat een schrijver soms de duisternis moet opzoeken om zo uit zijn vast gesleten (mentale) patronen te komen. Dit is hoe ik de film heb geïnterpreteerd. Het kan uiteraard zijn dat dit klinklare onzin is, maar toch ben ik blij dat ik iets van een boodschap uit deze film heb kunnen halen.
Chaotische Schrijfprocessen
Voor een groot gedeelte van de speeltijd had ik namelijk geen flauw idee waar de filmmakers met dit verhaal heen wilden gaan. Ze vertellen dan misschien op de voorgrond een duidelijk verhaal over twee mensen die samen een verhaal proberen te schrijven over een componist. Echter speelt er op de achtergrond ook nog een verhaal af. Een verhaal waarin er hevig wordt gesuggereerd dat niet alles is wat het lijkt. Als kijker kreeg ik een vermoeden dat de filmmakers het chaotische en soms zelfs gestoorde proces van schrijvers wilden laten zien. De film impliceert dat schrijvers vaak verhalen in hun hoofd hebben en daarmee vast tegen hun zelf lopen.
Hierdoor doet de film mij vooral denken aan de film The Man Who Invented Christmas uit 2017. Die film vertelt het verhaal van schrijver Charles Dickens en hoe de personages uit zijn boek A Christmas Carol (werkelijk) leven in zijn fantasierijke hoofd. Daarnaast kan ik de situatie in deze korte film ook aan mijn persoonlijke situatie verbinden. Als schrijver heb ik ook vaak situaties meegemaakt met personages en verhalen die alleen plaatsvinden in mijn hoofd. Het voelt oprecht soms zo werkelijk aan, dat ik ook bijna mijn contact met de realiteit kwijtraak. Het contactverlies met de werkelijkheid is denk ik wat Triora voornamelijk probeert uit te beelden.
Tekortkomende Suggesties
Het probleem is dat de film hier grotendeels niet in slaagt, omdat het voor mij als kijker te suggestief blijft. Er worden allerlei implicaties gedaan en als kijker hoopte ik op een climax waar deze suggesties ook goed zouden worden afgerond. Alleen gebeurt dit nooit. Hierdoor blijf ik teleurgesteld achter na het kijken van de film. Het is zeker niet verplicht om een duidelijke climax of einde te creëren in een film. Alleen als een film zo hevig suggesties opgooit naar een diepgaandere boodschap, dan verwacht je toch ook een duidelijke conclusie hierin. Kort gezegd – de film doet zich diepgaand voor, alleen wordt het concept nooit duidelijk onderbouwd. Hierdoor voelt de film eerder tekortkomend en leeg, dan diepgaand aan.
Het feit dat het camerawerk zelf ook heel beverig is, helpt de ervaring tijdens het kijken ook zeker weten niet. Het acteerwerk is zeker niet slecht. Helaas zijn de geluidseffecten en de muziek veel luidruchtiger dan het stemmenwerk van de cast. Hierdoor is het soms lastig te verstaan wat er duidelijk gezegd wordt. Dit is redelijk jammerlijk, omdat de Engelse uitspraak van beide castleden erg goed is. De muziek van de soundtrack is erg toepasselijk bij de sfeer van de film, maar memorabel zou ik het ook zeker niet noemen.
