Wanneer een doodgewone security-agent op een treinrit een ongeluk meemaakt, komt hij beetje bij beetje er achter dat hij toch wat specialer is dan hij dacht…
Over M. Night Shyamalan en Unbreakable
Unbreakable is de eerste film in de, sinds dit jaar afgeronde, superhelden-trilogie van regisseur M. Night Shyamalan (Split en Glass). Het wordt gezien als een van de beste films van deze welbekende regisseur. Daarnaast bevat het volgens velen ook nog eens een van de beste plot-twists uit zijn filmografie.
Ik kan hier niks anders over zeggen dan dat deze mensen absoluut gelijk hebben. Unbreakable en The Sixth Sense zijn de twee films die Shyamalan groot hebben gemaakt. Destijds was hij zelfs zo’n grote naam geworden dat mensen dachten hij de nieuwe Steven Spielberg zou kunnen worden. Nu denken velen hier heel anders over. Shyamalan heeft over de jaren heen veel hits en misses gemaakt. Echter is een ding zeker, hij is geen kopie van een andere regisseur geworden, maar een regisseur met een eigen identiteit.
Unbreakable is, naar mijn mening, de beste film uit zijn filmografie. Oké, ik moet nog The Sixth Sense, Signs en vele anderen films van hem zien. Maar Unbreakable spreekt mij op zo’n persoonlijke manier aan, dat ik niet anders verwacht dan dat dit mijn favoriete Shyamalan-film zal blijven. Maar waarom spreekt deze film mij zo persoonlijk aan?
Het meest logische antwoord is dat het een “superhelden”-film is, want zoals sommige van jullie al zullen weten ben ik dol op superhelden en superhelden-films. Maar echter is dit niet het geval. Als ik naar Unbreakable kijk zie ik het namelijk niet alleen als een superhelden-film, maar ook als een Drama-film over twee mannen die kostte wat kost er achter proberen te komen wat hun plaats in deze wereld is.
Emotioneel Breekbaar
Van alle superhelden-films die ik heb gezien, bevat Unbreakable iets wat velen nooit echt bereikt hebben. Namelijk een emotionele en menselijke connectie met het publiek. We voelen met elk van de personages mee die we op het scherm te zien krijgen. Dit is ook vertaald naar de manier hoe bijvoorbeeld het camera-werk is gedaan. Neem bijvoorbeeld de eerste scène waarbij we David Dunn (Bruce Willis, Glass) te zien krijgen.
We krijgen een beperkt beeld te zien van de omgeving. Dit komt doordat de camera zo gepositioneerd is dat we tussen twee stoelen door moeten kijken hoe David Dunn probeert zijn oude leven achter zich te laten en een vrouw probeert te versieren. Dit zou kunnen symboliseren dat hij gevangen zit in in zijn hoofd met het beperkte idee dat de enige manier om gelukkig te worden is om zijn oude leven te verlaten.
Dit beperkte gevoel symboliseert dat David Dunn vastloopt in zijn leven. En dit is ook wat we te zien krijgen. Hij heeft relatie-problemen met zijn vrouw en tegenover zijn zoon is hij voornamelijk afwezig. Het gevoel van vastzitten wordt op veel (belangrijke) momenten in de film herhaald. Zoals het moment dat David voor het eerst wakker wordt na het trein-ongeluk.
We krijgen te zien hoe David verteld wordt dat hij het ongeluk heeft overleefd. Terwijl we dat te horen krijgen, zien we ook hoe andere dokters iemand aan het opereren zijn die weinig overlevingskans heeft. Hoe meer het voor David duidelijk wordt dat hij zijn oude leven nooit meer terug zal krijgen dankzij het ongeluk, hoe meer bloed we zien verspreiden over het lichaam van de persoon die geopereerd wordt.
Reflecties
Een ander thema waar veel gebruik van wordt gemaakt in Shyamalan’s Unbreakable is; “Reflectie“. Zo reflecteert de symboliek van helden en schurken uit de stripboeken op de echte wereld in deze film. Helden hebben een “perfecte” en sterke kaaklijn. Terwijl schurken een meer misvormt lichaam hebben. Dit wordt ook weergegeven in Unbreakable met meerdere personages.
Daarnaast wordt er in de film ook veel gebruik gemaakt van spiegel-reflecties. Sterker nog de film opent met een. We krijgen de cast te zien door de reflectie van een spiegel bij de introductie van net-geboren-baby Elijah Price (Samuel L. Jackson, Spider-Man: Far From Home). De filmmakers maken veel gebruik van spiegel-reflecties bij het laten zien van Elijah.
Dit staat – in mijn ogen – symbool voor het feit dat Elijah net zo breekbaar is als de weerspiegeling die hij van zichzelf ziet. Vandaar dat hij ook door kinderen Mr. Glass wordt genoemd. De film reflecteert niet alleen maar op de personages en waar ze symbool voor staan, maar het reflecteert ook op hoe deze moderne wereld hoop nodig heeft in de vorm van een held.
Unbeatable
Op zoveel vlakken is Unbreakable de niet verslagen koning van dramatische superhelden-films. Zo brengt James Newton Howard (King Kong – 2005) de film met zijn soundtrack naar een onbekend level. Door zijn gebruik van muziek met mate, komt de soundtrack zo sterk over dat je als kijker niks anders kan doen dan adembenemend toekijken naar wat er op het scherm plaatsvindt.
Maar laten we alsjeblieft ook niet het geweldige acteerwerk van de cast vergeten. Bruce Willis, Samuel L. Jackson, Robin Wright Penn, Charlayne Woodard & Spencer Treat Clark. Wow…wat een geweldige acteerprestaties leveren ze op met elkaar. Bruce Willis als de fysiek onverslaanbare man met als “echte” zwakte zijn mentale psyche. Samuel L. Jackson als de gebroken man, met een enorm intellect. Deze twee hoofdacteurs spelen geweldig op elkaar af en leveren ook met de rest van de cast top-prestaties. Hun emoties zijn rauw en dat je merk op als kijker. Je voelt met ze mee en wordt ook “emotioneel breekbaar”.
Daarnaast wil ik het toch ook nog even hebben over M. Night Shyamalan als regisseur en scenarioschrijver. Deze man – ik weet niet hoe hij het heeft gedaan, maar heeft niet alleen dit meesterwerk van een film geschreven, maar ook nog geregisseerd. Dat deze film zo goed geslaagd is, is aan hem en zijn – op te merken – passie te danken. Dus ondanks de vele misses die je hebt gemaakt – M. Night Shyamalan; Bedankt voor het maken van deze prachtige film. Ik zal je voor altijd dankbaar zijn voor dit verhaal, ook al zul je dit misschien nooit te weten komen. In mijn ogen ben jij de daadwerkelijke held van Unbreakable.
Conclusie
Unbreakable is na het kijken van de tweede keer niet alleen één van mijn favoriete “superhelden-drama-films” geworden, maar ook gewoon een van mijn favoriete films aller tijden. Zo dol ben ik op deze film. De thema’s, het symboliek, het acteerwerk, de grandioze soundtrack en ga zo maar door. Qua superhelden-drama-films zul je niet veel vinden zo super dramatisch goed zijn. Een heus Visueel Wonder van Cinema.
