Until Tomorrow is een film die meerdere problemen uit de Iraanse samenleving aankaart. Regisseur Ali Asgari weet in de dramafilm op een directe manier deze problemen te benoemen. De vraag die bij mezelf ontstond was of het direct benoemen van een problematische samenleving genoeg is om een film goed te maken. Na het kijken van Until Tomorrow kwam ik tot het besef dat dit niet het geval was (of eerder: is). Ali Asgari weet goed te benoemen waar de ongelijkheid, discriminatie, en machtsproblematiek in Iran ligt. Echter gaat Ali Asgari nooit verder dan het benoemen. Als filmmaker en regisseur laat hij niet de echte ernst van de situatie zien.
Hierdoor komt Until Tomorrow over als een lichte dramafilm die niet goed weet wat het echt probeert te zeggen. Ali Asgari heeft zeker geen slechte film gemaakt, maar Until Tomorrow is wel een nogal saaie film met een repetitief verhaal. Een saaie film die zijn ideeën en thema’s niet goed of duidelijk uitwerkt, is regelmatig minder interessant dan een slechte film met duidelijkere, maar slecht uitgevoerde, thema’s. Dit is ook precies wat het geval is bij Ali Asgari’s Until Tomorrow.
De dramafilm Until Tomorrow zal dit jaar het Humans of Film Festival afsluiten. Until Tomorrow is dus de slotfilm van het filmfestival. De film zal te zien zijn op 16 oktober 2022 bij zaal 1 in het Ketelhuis. De opening van de film start om 20:15.
Over Until Tomorrow (2022)
Op het Humans of Film Festival 2022 zal Until Tomorrow dit jaar het festival afsluiten. De film valt op het Humans of Film Festival 2022 te bekijken met Engelse ondertiteling. Until Tomorrow is een dramafilm uit 2022. De film is geregisseerd door Ali Asgari en de film heeft een speeltijd van 86 minuten. De cast van Until Tomorrow bestaat uit onder andere Sadaf Asgari, Ghazal Shojaei, Babak Karimi, en Amirreza Ranjbaran. Until Tomorrow is de internationale titel van de film. De oorspronkelijke titel van de film is Ta Farda. Until Tomorrow vertelt het verhaal van Fereshteh.
Ze is een alleenstaande moeder die haar in het geheim geboren baby met spoed ergens moet zien onder te brengen. Dit moet ze doen omdat haar conservatieve ouders onaangekondigd op bezoek komen. Fereshteh gaat wanhopig maar vastberaden op zoek naar een plek voor haar baby. Hierbij wordt ze bijgestaan door haar enige vriendin Atefeh. Een zwerftocht door de straten van Teheran volgt, waarin meerdere problemen – die vrouwen in de patriarchale Iraanse samenleving dagelijks ervaren – worden blootgelegd. Until Tomorrow was eerder ook te zien bij de Panorama-sectie van het Berlin International Film Festival dit jaar.
Over Humans of Film Festival 2022
Het Humans of Film Festival heeft zich ontwikkeld vanuit de Humans of Film Amsterdam straatfotografie blog. Dit platform dient zich om de persoonlijke verhalen van inwoners van Amsterdam te delen. Dit festival legt de focus op de persoonlijke impact die film kan hebben op mensen. Ook wil dit festival dat deze mensen hierin representatie en herkenning vinden. Vanuit dit vertrekpunt is de oprichter Feargal Agard aan de slag gegaan met het oprichten van een filmfestival dat zich richt op human interest films, een niche die nog ontbrak in het Nederlands filmlandschap.
Onder “human interest” worden films verstaan die mensen, hun ervaringen en hun leefomgeving centraal stellen. Tijdens de eerste editie van het festival kreeg de organisatie te maken met een rechtszaak, aangespannen door leden van een religieuze groepering die de vertoning van een film wilde voorkomen. Het winnen van de rechtszaak is een mooie metafoor voor het festival: het toont de toewijding aan het beschermen en ondersteunen van filmmakers en de vrijheid van meningsuiting.
Het festival wordt georganiseerd door een jong en enthousiast team. In een maatschappij die steeds vaker polariseert op sociaal en politiek niveau probeert het filmfestival ruimte te maken voor ontmoetingen, waar verhalen gedeeld worden van en door mensen die niet genoeg aan het woord gelaten worden.
Het Humans of Film Festival wil dit jaar weer een verbindende rol spelen in sociaal-maatschappelijke en kritische onderwerpen. Het filmfestival wil deze onderwerpen bespreekbaar maken in de gemeenschap van Amsterdam, Stadsdeel West – een stadsdeel met een grote diversiteit aan culturele achtergronden. Uiteraard is dit filmfestival ook bijzonder voor de rest van Nederland.
Recensie
Laat me voorop stellen dat Until Tomorrow als het gaat over representatie een klasse film is. De regisseur weet duidelijke problemen uit de patriarchale Iraanse samenleving weer te geven in zijn film. Hierbij laat Ali Asgari ook goed zien hoe Iraanse vrouwen te maken krijgen met ongelijkheid, discriminatie, en veelvoorkomende seksueel grensoverschrijdend gedrag. Op het punt van representatie is Until Tomorrow een krachtige film die je eigenlijk gezien moet hebben. Ali Asgari weet met zijn cast een informatief en pijnlijk accuraat beeld te schetsen van het dagelijkse leven voor Iraanse vrouwen in Teheran. De representatieve factoren zijn niet de enige positieve aspecten aan de film.
Het acteerwerk van hoofdrolspeelster Sadaf Asgari is uiterst effectief en op enkele momenten zelfs briljant. Het acteerwerk van Sadaf Asgari is naar mijn mening het hoogtepunt van de film. Hierdoor komt Until Tomorrow bijna over als een onewomanshow. Een onewomanshow is een normaliter een optreden waarbij één persoon de hele show alleen opvoert. Dit is uiteraard niet het letterlijke geval bij deze film. Toch weet Sadaf Asgari dat gevoel op te brengen. Dit is deels te danken aan haar gespannen, maar gecontroleerd stille, acteerwerk.
Het is echter ook te danken aan de focus die regisseur Ali Asgari en scenarioschrijver Alireza Khatami op haar personage leggen in het verhaal. Ze laten het verhaal leidden door de keuzes die Sadaf Asgari’s personage maakt. Daarbij krijgen we ook (voornamelijk) haar reacties te zien, op de vervelende gebeurtenissen en consequenties die haar zoektocht, naar een tijdelijke oppasser, meebrengt. Ook Ghazal Shojaei is een vermakelijke toevoeging aan het verhaal. Ze speelt de beste (en enige) vriendin van het hoofdpersonage.
Shojaei’s personage is het soort personage dat geen onzin pikt, en het soort dat niet bang is om iedereen eraan te herinneren dat ze zichzelf (en haar vrienden) met vuisten kan verdedigen. De actrice weet dit met charismatisch acteerwerk goed weer te geven. Shoajei maakt vooral indruk met haar wenkbrauwen in haar gezichtsuitdrukkingen. Dit is in tegenstelling tot Sadaf Asgari die vooral met haar ogen weet te intrigeren. Een ander pluspunt is het camerawerk van cinematograaf Rouzbeh Raiga. De cinematograaf weet goed de hoofdrolspeelster te blijven volgen, waarbij hij haar regelmatig net niet in het midden centreert.
Hierdoor komt het symbolisch over alsof het leven van het hoofdpersonage (bijna) altijd buiten balans is. Ondanks goede representatie, krachtig acteerwerk van de belangrijkste speelster(-s), en sterk camerawerk, heb ik me tijdens het kijken van Until Tomorrow vooral verveeld. Dit ligt aan de regievisie van Ali Asgari en het verhaal van de scenarioschrijvers. De regisseur en scenarioschrijvers weten te weinig verandering in het verhaal te brengen. Het verhaal bestaat uit een repetitieve handeling van constant op zoek gaan naar een oppasser, waarbij keer op keer niemand echt open staat om deze taak op zich te nemen.
Het verhaal verloopt niet natuurlijk, maar bestaat uit een herhaling van hetzelfde basisverhaal wat in de eerste akte al is opgezet. Het is best begrijpelijk dat Ali Asgari in zijn regievisie vooral dacht over het belichten van problemen in Teheran, terwijl het hoofdpersonage zoekt naar een oppasser. Echter gaat de regisseur niet eens bepaald ver in het belichten van deze problematiek. Hierdoor blijf je over met een saai verhaal dat nergens heen gaat en constant dezelfde handeling(-en) vertoond.
Zo eindigt de film ook met een gigantische – en dan bedoel ik ook oprecht gigantische – anticlimax, waarbij het hoofdpersonage zich omdraait en het publiek aankijkt alsof we een meesterlijke ontdekkingsreis hebben meegemaakt. Helaas voor Ali Asgari is dit eerder een frustrerend en pretentieus einde. Het komt over alsof de regisseur ons de vraag wilt stellen wat we gedaan zouden hebben in de situatie van het hoofdpersonage. Echter maak ik mezelf meer druk met de vraag waarom de regisseur niet inziet dat dit einde simpelweg gewoon niet werkt.
Conclusie
Until Tomorrow is een saaie film die zijn ideeën en thema’s niet duidelijk uitwerkt. Echter kan ik de film niet slecht noemen. Dit komt doordat Until Tomorrow ook redelijk wat positieve aspecten bevat. Zo weet regisseur Ali Asgari met zijn cast een informatief en pijnlijk accuraat beeld te schetsen van het dagelijkse leven voor Iraanse vrouwen in Teheran. De representatieve factoren zijn niet de enige positieve aspecten aan de film. Ook het acteerwerk van Sadaf Asgari en Ghazal Shojaei weet indruk op te wekken. Daarnaast is het camerawerk van cinematograaf Rouzbeh Raiga ook een duidelijk pluspunt van de film.
De cinematograaf weet een metaforisch beeld te scheppen door met zijn camerawerk de focus (bijna) altijd te leggen op het hoofdpersonage. Doordat hij dit hoofdpersonage regelmatig net niet centreert, komt de metafoor over een leven vol onbalans sterker over. Echter is Until Tomorrow wel een redelijk saaie film, doordat het verhaal bestaat uit een herhaling van hetzelfde basisverhaal wat in de eerste akte al is opgezet.
We krijgen constant dezelfde gebeurtenissen en handelingen in het verhaal te zien, maar dan met andere personages. Ook lukt het de regisseur en scenarioschrijvers niet om de echte intensiteit van de spanningen in Iran weer te geven. Ook eindigt de film met een gigantische en pretentieuze anticlimax. Ondanks de saaie geaardheid valt Until Tomorrow zeker aan te raden aan liefhebbers van filmhuisfilms en een publiek dat zich meer wil informeren over Iran. Until Tomorrow zal te zien zijn op 16 oktober 2022 bij zaal 1 in het Ketelhuis om 20:15.
