Op papier had ik nooit gedacht dat ik Weekend in Taipei leuk zou vinden. Conceptueel klinkt Weekend in Taipei als een stereotyperende Fast and Furious rip-off film, waarin grote actiescènes samenkomen met thematische verhalen over het belang van familie (voeg Vin Diesel in die “familie” zegt en je zou een heuse spin-off hebben). Bovendien spelen Luke Evans en Sung Kang – twee acteurs die bekend zijn om hun rollen in de Fast and Furious-franchise – twee van de belangrijkste personages in Weekend in Taipei. De Fast and Furious films pakten nooit mijn interesse of aandacht – mede doordat de actiescènes er te overdreven en ongeloofwaardig uitzagen.
Door mijn desinteresse richting deze welbekende filmfranchise, had ik verwacht dat de soortgelijke actiethriller film Weekend in Taipei me niet zou bevallen. Toch was ik positief verrast door het simpele en vermakelijke karakter van de film. De film is geen meesterwerk, maar Weekend in Taipei is een plezierige actiefilm die me heeft doen realiseren dat ik mezelf meer ruimdenkend moet opstellen tegenover films waar overdreven verhaallijnen en grootse actiescènes belangrijker zijn dan diepgang. Niet elke (actie)film hoeft op zichzelf een meesterwerk te zijn. Sommige films zijn bedoeld om gewoon vermakelijk te zijn – en dat is iets waarin Weekend in Taipei zeker slaagt.
Over Weekend in Taipei (2024)
Weekend in Taipei is een Franse en Taiwanese actiethriller film uit 2024. De film is geregisseerd door George Huang. De regisseur schreef het scenario van de film samen met Luc Besson. De cast van de film bestaat uit (o.a.) Luke Evans, Gwei Lun-Mei, Sung Kang, Virginia Chien, Wyatt Yang en Tjarret Yong. De film heeft een speeltijd van 98 minuten. Weekend in Taipei volgt John Lawlor. Hij is een doorgewinterde DEA-agent die volledig opgaat in zijn werk. John is in staat om elke crimineel te stoppen en hij doet er werkelijk alles aan om elke zaak op te lossen.
Joey Kwang is een transporteur in Taipei. Ze rijdt snel en denkt snel. Daarnaast is ze moeilijk vast te pinnen en onmogelijk te vangen. Hoewel het niet haar bedoeling is, brengt het lot haar en John samen. Misdaad en corruptie drijven hen echter weer uit elkaar. Vijftien jaar later brengt het lot Joey en John opnieuw bij elkaar tijdens een weekend in Taipei, met onvermijdelijke confrontaties tot gevolg. REVEAL Films bracht Weekend in Taipei in de Nederlandse bioscopen uit op 26 september 2024. Mijn dank aan REVEAL Films en Triple P Entertainment voor het versturen van een recensie-exemplaar.
Welcome to Taipei
Weekend in Taipei start met een rappe montage van het dagelijks leven in Taipei. Gehypnotiseerde geneurie slaat snel over in een cover van het muzieknummer “Paint it, Black” van de band The Rolling Stones. In de rappe montage maakt de filmmonteur gebruik van snel afwisselende en divers gekleurde levendige beelden. De filmmonteur maakt in zijn montage verder gebruik van filters met verschillende kleurgradaties. De filmmonteur weet goed de drukte van het ver uiteenlopende leven in Taipei op deze manier snel uit te lichten.
Bovendien geeft het de filmmakers ook de tijd om de filmbetiteling af te laten spelen: een simpele, maar effectieve en creatieve zet. Helaas oogt de openingsscène door zijn snel gemonteerde opzet wel een beetje als een toeristische advertentie om op vakantie naar Taipei te gaan. De cinematograaf weet gedurende de hele film Taipei beeldschoon op beeld te zetten. Zo laat hij de prachtige kanten van de architectuur en landschappen in Taipei zien. Helaas voegen deze visuele en culturele aspecten van Taipei te weinig toe aan het filmverhaal. Hierdoor ogen de wonderlijke beelden meer als achtergrondvullingen.
Omgang met clichés en verwachtingen
Bij de introductie van Gwei-Lun Mei’s personage weten de filmmakers goed met de verwachtingen van het filmpubliek te spelen. Onder leiding van regisseur George Huang weten de crew en de actrice een beeld van een elegante en beeldschone vrouw te scheppen. De filmmuziek van componist Matteo Locasciulli bevat noten en tonen die lijken op de muziek van klassieke Hollywoodfilms. Met zijn filmmuziek ondersteunt de componist het elegante gevoel dat Huang en Mei met dit personage proberen weer te geven.
De klassieke westerse filmmuziek van de componist geeft een traditioneel en stereotyperend beeld van een elegant, hulpeloos en onschuldige vrouw weer. Locasciulli maakt in zijn filmmuziek ook gebruik van Oosterse en Aziatische klanken. Hiermee geeft hij het ware karakter en de onderliggende verdrongen emoties van Joey weer. De componist zet zijn muziek in om met de percepties en verwachtingen te spelen dat de filmtoeschouwers krijgen bij een weergave van een stereotyperend personage.
Mei draagt een jurk die filmliefhebbers van klassieke Hollywoodfilms zal laten denken aan de zwarte Givenchy jurk die Audrey Hepburn draagt in Breakfast at Tiffany’s (1961). Door het subtiele gebruik van deze jurk leggen de kostuumontwerper en regisseur een connectie tussen de twee films. Mei’s personage gaat op dezelfde manier als Hepburns personage in Breakfast at Tiffany’s om met haar gevoel van leegheid en verdriet. Beide hun personages maken gebruik van hun rijkdom om dit gevoel van leegte en verdriet te vullen met het obsessief kopen van dure producten.
In eerste instantie lijkt Huang samen met scenarioschrijver Luc Besson een stereotyperend personage neer te zetten met Mei’s personage Joey. Maar al snel blijkt Joey een wolf in schaapskleren te zijn. Tijdens de introductie van Joey, vraagt dit personage of ze een testrit kan maken met een dure auto. De deftige filmmuziek stopt abrupt als we Joey met de dure auto keihard zien scheuren door de straten van Taipei. De montage en meedraaiende camerabewegingen scheppen een dynamisch en levendig gevoel van vaart en snelheid. Doordat cinematograaf Colin Wandersman speelt met diverse positioneringen van de camera en perspectieven wordt dit effect versterkt.
Chef John Wick
Wat als John Wick een chef-kok was? Maar wat als hij niet echt een chef-kok was of iemand die net zo badass was als John Wick? Dat is de situatie die Weekend in Taipei schetst voor zijn hoofdheld. Misschien zijn mijn hersenen gewoon gefrituurd door het feit dat ik zoveel actiefilms heb gezien met (mannelijke) hoofdrolspelers die de slechteriken op brute wijze te lijf gaan, zoals John Wick in zijn films ook doet, maar Luke Evans’ personage John komt over als een slappere versie van John Wick.
Integendeel tot films als Nobody (2021) en Sisu (2022) bevat Weekend in Taipei geen memorabel, diepgaand of charismatische held die in hetzelfde rijtje van actiehelden genoemd mag worden als Keanu Reeves’ iconische personage. De film biedt ideeën over hoe ze willen dat de held uniek overkomt, maar in plaats van die ideeën uit te voeren, gebruiken ze droge en onhandige grappen, wat op zijn beurt zowel het karakter van de personages als de actiescènes verzwakt. De komedie is enigszins leuk in de film, maar de komische timing is bijna altijd verkeerd. Het verstoort de pittigheid en de flow van de vechtscènes.
Bovendien verlaagt het de spanning, omdat het verhaal en de personages de gevaren niet al te serieus nemen. De slapstick waarbij sidekicks van John constant per ongeluk gewond raken, helpt hier ook niet bij. Deze grappen worden erg snel oud en komen onnodig over. Toch is het wel fijn om weer een actieheld te hebben die niet onstopbaar of onbreekbaar is. Hij raakt gewond en valt, maar staat steeds weer op. De actiescènes zelf bevatten sterk stuntwerk en krachtige choreografie dat dynamisch op beeld is gezet door Wandersman.
In de choreografie en opbouw van de actiescènes wordt er regelmatig gebruik gemaakt van de omgeving waar de actiescènes plaatsvinden. Zo maakt John gebruik van keukengereedschap zoals een pan, kookwater en een kaasschaaf om zijn vijanden te bevechten. Deze opzet voor actiescènes wordt niet alleen gebruikt in gevechtsscènes, maar ook in scènes waar achtervolgingen plaatsvinden. Wanneer een achtervolging Joey in gedeeltelijk bebost gebied brengt, maakt ze slim gebruik van deze natuurlijke omgeving om te proberen weg te komen van haar achtervolgers.
Familieweekend
Vin Diesels personage uit de Fast and Furious filmreeks zou trots en blij zijn met de film Weekend in Taipei, omdat het in deze Franse en Taiwanese actiethriller film thematisch vooral gaat over familie. De film offert een interessant concept voor een problematische en ingewikkelde familiedynamiek, waarbij alleen de moeder beide John en hun zoon Raymond kent. Raymond is degene die informatie over zijn boze stiefvader Kwang aan zijn echte vader en DEA-agent John geeft. Raymond weet echter niet dat John zijn vader is en John weet ook niet dat Raymond zijn zoon is.
De relatie tussen deze personages is niet gebaseerd op familiebanden, maar gedurende het verhaalverloop leren de personages deze familierelatie wel met elkaar te ontwikkelen. Huang en Besson maken gebruik van directe opmerkingen en droge grappen om deze onderwerpen aan te pakken. Het is een vermakelijke aanpak voor deze gelaagde en ingewikkelde onderwerpen, ook al is het een beetje ongeïnspireerd en simplistisch. Verder wordt ook gebruik gemaakt van flashbacks. De achtergrondverhalen geven meer diepgang tot de familiedynamiek – ook al zijn de flashbacks wel overdreven, melodramatisch en nogal cliché.
Conclusie
Ik kan niemand tegenspreken die Weekend in Taipei een domme, onoriginele en simplistische film vindt. Voor mij is Weekend in Taipei echter een leuke domme film. De droge komedie in combinatie met de snelle achtervolgings- en actiescènes en het verhaal met een familiethema maken deze actiethriller film tot een spannende en plezierige rit. Ja, het verhaal had boeiender kunnen zijn en de personages unieker, maar in het geval van deze film vind ik dat niet zo erg.
Betekent dit dat ik deze film geweldig vind of een van de grotere filmverrassingen van 2024? Nee. De film is leuk en prima voor wat het is, maar meer zit er voor Weekend in Taipei niet in. Dus als je het niet erg vindt om niet bepaald originele actiefilms te zien die conceptueel veel lijken op de films uit de Fast and Furious franchise, dan raad ik je zeker aan om deze film te zien. Weekend in Taipei is nu te zien in de Nederlandse bioscopen.
