Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 is een vooruitgang op de eerste film uit 2023. Toch is de verbetering in kwaliteit zo klein dat dit vervolg bijna net zo slecht als zijn voorganger genoemd kan worden. Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 heeft een aanzienlijk groter budget dan de 100.000 Amerikaanse dollars die besteed zijn aan de eerste film. Zo hebben de protheses van Winnie the Pooh in deze tweede film meer dan 20.000 Amerikaanse dollars gekost, terwijl in Winnie the Pooh: Blood and Honey maar 770 Amerikaanse dollars uitgegeven zijn aan het kostuum van de bekende gele beer.
Ondanks dat Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 een groter budget heeft dan zijn voorganger, ziet de film er regelmatig nog steeds belachelijk slecht uit. Zo zien zowel het kostuum als het masker van Winnie the Pooh er beter uit in de eerste film. In Winnie the Pooh: Blood and Honey ziet Winnie the Pooh er zeker uit als een gestoorde boerenpummel, maar in ieder geval lijkt deze maniak wel op Winnie the Pooh. In Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 zijn Pooh en Teigetje moeilijk uit elkaar te halen, doordat de maskers en kostuums te veel op elkaar lijken.
Dit probleem wordt versterkt doordat we de gevaarlijke gemuteerde monsters vooral in het donker zien. Deze scènes zijn zo slecht belicht dat er bij het geval van Pooh en Teigetje amper te zien is wie wie is. Gelukkig bevat Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 wel enkele aspecten die velen malen beter werken. Zo bevat dit vervolg beter acteerwerk en een meer prominente, interessante en gelaagde hoofdrolspeler.
Regisseur Rhys Frake-Waterfield heeft samen met scenarioschrijver Matt Leslie het verhaal meer ademruimte gegeven, waardoor het hoofdpersonage, Christopher Robin, ook meer diepgang en karakteronderbouwing heeft ontvangen. Bovendien levert cinematograaf Vince Knight intrigerend en meeslepend camerawerk af, waardoor de film spannend blijft om te kijken. Door de enkele positieve aspecten bevat Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 nog wat lichtpuntjes die dit vervolg dus net wat beter maken dan de eerste film uit 2023.
Over Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 (2024)
Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 is geregisseerd door Rhys Frake-Waterfield. De filmmaker regisseerde ook de eerste film. Waterfield dient ook als producent en scenarioschrijver van de tweede film. Hij schreef samen met Matt Leslie het scenario van de film. De cast van Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 bestaat uit Simon Callow, Scott Chambers, Ryan Oliva, Tallulah Evans, Marcus Massey, Peter DeSouza-Feighoney en Alec Newman. In Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 groeit de gewelddadige woede van Winnie the Pooh, Knorretje, Uil en Teigetje.
Ze zijn in gevaar gekomen nadat Christopher Robin hun bestaan heeft onthuld. De wezens uit de 100 Acre Woods kunnen nu niet langer meer in de schaduwen leven. De groep besluit de strijd aan te gaan in de stad Ashdown: het thuis van Christopher Robin. Pooh en zijn gevaarlijke vrienden zullen iedereen laten zien dat ze dodelijker, sterker en slimmer zijn dan wie dan ook. Het einddoel hierbij blijft het wraak nemen op Christopher Robin, eens en voor altijd. Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 is al sinds 30 mei in de Nederlandse en Belgische bioscopen te zien.
Tegenstrijdige overeenkomsten
Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 opent met een toepasselijke quote van niemand minder dan de geliefde beer. Deze quote is bedacht en geschreven door de auteur van Winnie-the-Pooh: A.A. Milne. De quote luidt: “You can’t stay in your corner of the forest waiting for others to come to you. You have to go to them sometimes.” Regisseur Rhys Frake-Waterfield weet met het gebruik van de quote op een onheilspellende manier in te spelen op het filmverhaal van Winnie the Pooh: Blood and Honey 2.
In deze tweede film verlaten Winnie the Pooh en zijn vrienden het bos om wraak te nemen op de mensheid en voorgoed af te rekenen met Christopher Robin. Voordat Pooh zijn brute wapens weer oppakt en mensen hun hoofden in begint te slaan, begint de film eerst met een handgetekende animatie. Deze handgetekende animatie is in dezelfde stijl van de animatiesequentie uit de vorige film en levert een korte samenvatting over wat er allemaal is gebeurd na de evenementen uit Winnie the Pooh: Blood and Honey.
Wat deze animatiesequentie, opnieuw geanimeerd door Seb Cox, goed duidelijk maakt, is dat het leven van zowel Winnie the Pooh en Christopher Robin er niet beter is op geworden. De mensen uit de rustige gemeenschap van Ashdown zijn woedend op Christopher Robin. Ze geloven geen woord van wat hij heeft afgelegd als verklaring en velen zien hem zelfs als de ware dader van het bloedbad dat plaatsvond in het 100 Acre Wood. Een kleine groep mensen die Christopher Robin wel geloven, jagen nu op Winnie the Pooh en zijn vrienden.
Beide Christopher Robin en Winnie the Pooh ervaren hoe het is om opgejaagd, gehaat en ongewenst te worden. De inclusie van deze korte animatiescène oogt simplistisch, maar werkt best goed. De protagonist en antagonist worden nu op een heldere manier met elkaar verbonden. Door hun (tegenstrijdige) overeenkomsten oogt hun rivaliteit meer oprecht en intens. Daarom kan zeker geconcludeerd worden dat Frake-Waterfield een goede regiekeuze heeft gemaakt door de film te laten beginnen met de consequenties van de acties uit de eerste film.
Leeg omhulsel
Na een veelbelovende geanimeerde proloog verandert Winnie the Pooh: Blood and Honey 2, net zoals zijn voorganger, weer terug in een slechte en domme horrorfilm. De horrorfilm slaagt hier vooral in bij bloederige moordscènes en gruwelijke horrormomenten. Wanneer Winnie the Pooh en zijn vrienden het opnemen tegen mensen, bevinden de monsters zich bijna altijd in te donker belichte omgevingen. De slechte belichting en te donkere filmsfeer zorgen ervoor dat er niet duidelijk te zien is wat er in de film gebeurd.
Het helpt Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 ook niet dat tijdens deze horrormomenten de filmmonteur de zogenaamde enge scènes te snel achter elkaar monteert. Hierdoor is het regelmatig lastig te volgen wie nu geraakt is door wie en welk personage nu echt pijn heeft. De slappe praktische en visuele effecten helpen ook niet bij het overbrengen van een angstaanjagende filmsfeer. Hetzelfde kan gezegd worden over de luide filmmuziek, die meer afleidend dan ondersteunend werkt.
De bloeddorstige moorden mogen er dan gruwelijk uit zien, het is niet genoeg om van Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 echt een angstaanjagende horrorfilm te maken. De inclusie van een onduidelijke continuïteit en onnodige subplots zorgen ervoor dat de film afdwaalt van de rode draad van deze horrorfilm: de rivaliteit tussen Winnie the Pooh en Christopher Robin. In plaats daarvan proberen Frake-Waterfield en scenarioschrijver Matt Leslie plaats te maken voor een zogenaamde diepere laag in het verhaal dat eigenlijk niets meer dan een leeg omhulsel is.
Poohin’ Time
Desondanks lijken de acteurs van Winnie the Pooh en zijn vrienden de tijd van hun leven te hebben in deze film. In Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 zijn het vooral Marcus Massey als Uil en Lewis Santer als Teigetje die vermakelijk zijn om te aanschouwen. Toch is het hoofdrolspeler Scott Chambers die de beste acteerprestatie aflevert. Chambers weet goed de schuld, trauma en pijn van Christopher Robin op beeld te zetten. De acteur slaagt er zeker in om de mentale moeilijkheden van zijn jeugd en hedendaagse leven weer te geven.
Naast het acteerwerk van de cast, behoort ook het camerawerk van cinematograaf Vince Knight tot de pluspunten uit de film. Zo weet Knight sterk de effecten van hypnotherapie in beeld te zetten. Wanneer Christopher Robin hypnotherapie volgt, wordt het gezicht van de hypnotherapeut steeds donkerder belicht, terwijl Christopher Robin langzamerhand in trance valt. Hierbij weet Knight met zijn camera goed de lichamelijke bewegingen en sensaties van Christopher Robin te volgen. Het is ook leuk om te zien dat de filmmakers op een meer zelfbewuste manier omgaan met deze filmwereld.
Zo is de eerste film ook daadwerkelijk een bioscoopfilm in Winnie the Pooh: Blood and Honey 2. Het verhaal van Christopher Robin en het bloedbad in 100 Acre Woods is verfilmd, waarbij Winnie the Pooh: Blood and Honey het eindresultaat is. Zo krijgen we in dit vervolg ook stukken uit de eerste film te zien. Hierbij zijn enkele kleine aanpassingen gemaakt die goed inwerken op internetcultuur en popcultuur fenomenen van de afgelopen jaren. Wie had ooit verwacht dat Winnie the Pooh “It’s Poohin’ Time” zou zeggen?
Conclusie
Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 is een lichte verbetering op de eerste film. Het vervolg bevat beter acteerwerk en een sterkere hoofdrolspeler. Acteur Scott Chambers weet goed de emoties en (innerlijke) worstelingen van Christopher Robin op beeld te zetten. Christopher Robin is in Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 meer dan een eendimensionaal personage en maakt daadwerkelijk ook karakterontwikkelingen mee. Van de rest van de cast weten Marcus Massey en Lewis Santer te overtuigen als twee monsterlijke versies van Uil en Tijgertje.
De film bevat ook enkele technische aspecten die beter werken. Zo oogt het camerawerk van cinematograaf Vince Knight meer levendig en dynamisch. Hetzelfde kan helaas niet gezegd worden over het werk van filmmonteurs Dan Allen en Rhys Frake-Waterfield. De montage is regelmatig te rap. De snelle montage zorgt samen met de overheersende filmmuziek en donkere belichting voor een film die regelmatig moeilijk te volgen is. Bovendien zien de speciale en praktische effecten er belabberd uit.
Hetzelfde kan gezegd worden over de protheses, maskers en kostuums van Winnie the Pooh en zijn vrienden. De monsterlijke versies van deze geliefde personages zagen er beter uit in de eerste film. Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 bevat verder enige zelfbewuste grappen, wat brute moorden en enkele spannende filmscènes. Helaas is dit niet genoeg om mezelf enthousiast te maken voor de zogenaamde Poohniverse, waarin horrorversies van Winnie the Pooh, Peter Pan, Bambi, Pinokkio en Doornroosje samen mensen gaan vermoorden. Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 draait nu in de Nederlandse en Belgische bioscopen.
