Winnie the Pooh: Blood and Honey werd opgenomen met een budget van onder de 100.000 Amerikaanse dollars. Daarnaast werd de film in tien dagen opgenomen. Eerlijk gezegd is dit ook terug te zien in de kwaliteit van de onafhankelijke horror en slasherfilm. Winnie the Pooh: Blood and Honey oogt, ondanks enkele prachtige beelden van rijke natuurlandschappen, als een goedkope film die snel opgenomen is. Het komt over dat de film snel is opgenomen zodat niemand anders dit idee eerder kon uitwerken. En dat is jammer, extreem jammer zelfs, want het idee van een horrorfilm over de geliefde gele beer is zeker niet verkeerd. Spijtig genoeg komt dit idee nooit goed tot zijn recht in de film.
Over Winnie the Pooh: Blood and Honey (2023)
Winnie the Pooh: Blood and Honey is een Britse onafhankelijke slasher en horrorfilm uit 2023. De film is geregisseerd en geproduceerd door Rhys Frake-Waterfield. Daarnaast schreef hij ook het scenario van de film. Winnie the Pooh: Blood and Honey dient als een horror hervertelling van A. A. Milne en E. H. Shepards Winnie-the-Pooh boekenreeks. De cast bestaat onder andere uit Craig David Dowsett, Chris Cordell, Amber Doig-Thorne, Nikolai Leon, Maria Taylor, Natasha Rose Mills en Danielle Ronald. Dowsett speelt Winnie the Pooh en Cordell speelt Piglet (die in Nederland bekend staat als Knorretje). De film werd aangekondigd op 24 mei 2022, waarbij het wereldwijd aandacht ontving.
Dit kwam doordat de filmmakers een horrorfilm gingen maken over een personage waarmee veel kinderen en jongeren zijn opgegroeid. Om deze ontving de aankondiging ook verdeelde reacties. Winnie the Pooh: Blood and Honey kwam in ontwikkeling nadat het Winnie-the-Pooh boek uit 1926 op 1 januari 2022 in de Verenigde Staten in het publieke domein kwam. Oorspronkelijk zou de film alleen uitkomen in Amerika voor een nacht, maar doordat de film wereldwijd veel aandacht ontving, werd Winnie the Pooh: Blood and Honey in meerdere landen uitgebracht.
Winnie the Pooh: Blood and Honey beleefde uiteindelijk zijn wereldpremière in Mexico op 26 januari 2023. De film werd daarna in de Verenigde Staten van Amerika en Nederland uitgebracht op 15 februari 2023. De film ontving negatieve recensies van critici en bioscoopbezoekers. De negatieve kritieken spraken zich onder andere uit over het budget van de productie, het gemis aan creativiteit en het slappe verhaal. Toch heeft Winnie the Pooh: Blood and Honey al meer dan 3 miljoen Amerikaanse dollars opgebracht en dat met een budget van nog geen 100.000 Amerikaanse dollars. Het verhaal volgt Christopher Robin, die in zijn jeugd bevriend raakt met Winnie the Pooh, Knorretje en hun vrienden.
Ze speelde spelletjes en hij voorzag hen ook van eten. Naarmate hij ouder werd, werden deze bezoeken onregelmatiger, net als de voedselvoorraad. Hierdoor werden Pooh en de anderen steeds hongeriger en wanhopiger werden. Toen Christopher naar de universiteit ging, stopte de bezoeken helemaal, waardoor ze volledig verwilderd en losgeslagen werden. Pooh en Knorretje werden zelfs zo wanhopig dat ze besloten Iejoor op te eten. Nu is Christopher samen met zijn vrouw teruggekeerd naar het bos, in de hoop haar aan zijn oude vrienden voor te stellen. Poeh is hier niet van gediend en zint nu op wraak en mensenvlees. Krijgt Christopher Pooh nog op het juiste pad?
Recensie
Winnie the Pooh: Blood and Honey opent met een snel geanimeerde en gemonteerde scène. De beelden zien er zo geschetst en simpel uit, dat de scène meer oogt als een reeks achter elkaar gemonteerde storyboard tekeningen dan een echt geanimeerde scène. Deze simpele scène geeft al een goed beeld weer van de kwaliteit die ons te wachten staat voor de rest van deze onafhankelijke slasher en horrorfilm. Winnie the Pooh: Blood and Honey oogt in veel aspecten als een (fan-)film dat gemaakt is met bijna geen budget.
Dit is niet alleen terug te zien aan de slecht geanimeerde openingsscène, maar ook aan bijvoorbeeld houten borden waar teksten als “100 Acre Wood” simpel geschilderd opstaan. Dit soort productiekeuzes laten niet alleen zien hoe klein het budget voor Winnie the Pooh: Blood and Honey was, maar ook hoe beperkt de artistieke visie voor deze film was. Betekent dit dat de film direct al vanaf zijn openingsscène volledig slecht is? Grappig genoeg is dit niet het geval. De start van de film is enigszins spannend. Dit komt onder andere door de set decoratie en productieontwerpen van Pooh en Knorretjes schuilplaats.
Het afwisselende gebruik van handheld naar statief camerawerk, zorgt er ook voor dat je goed meegenomen wordt in het confronterende moment tussen Pooh, Knorretje en Christopher Robin. Het beste aspect in deze openingsscène – en eigenlijk de gehele film – blijven toch echt de filmmuziek en de geluidsbewerking. De filmmuziek van componist Andrew Scott Bell is in vergelijking met de rest van de film meesterlijk. Dat de filmmuziek soms luider is dan de dialogen van de cast, is een fout dat eerder ligt bij de regisseur Rhys Frake-Waterfield.
De regisseur was namelijk ook verantwoordelijk voor de montage van de film. In de montage heeft hij overduidelijk niet goed opgelet tussen de verhoudingen in het geluid van de filmmuziek en het geluid van de dialogen van de cast. Scott Bells filmmuziek is hier niet in kwalijk te nemen. Sterker nog: het is een aspect dat goed werkt op zichzelf en de film nog wat spannender, vermakelijker en interessanter maakt om te aanschouwen. De geluidsbewerking is ook een sterk aspect, maar het geluidgebruik wordt te onregelmatig ingezet om echt spanning op te bouwen in het verhaal.
De cast van de film is niet bepaald best. Voor een groot deel van de cast, als niet de gehele, komt het over alsof dit hun eerste rol is. De dialogen komen bij het acteerwerk ook nog regelmatig nagesynchroniseerd over, waardoor het acteerwerk nog nepper en slechter eruit ziet. De enige acteur die nog enigszins weet te overtuigen is Nikolai Leon als Christopher Robin. Leon weet goed het archetype weer te geven van een gemartelde die probeert zijn oude vriendschap terug te winnen. De acteur brengt niets indrukwekkends naar de film, maar wanneer hij gemarteld wordt door Pooh en Knorretje, geloof je zijn pijn.
Of dit nu meer ligt aan de make-up afdeling of aan het acteerwerk van Leon, is weer een andere vraag. Aan het acteerwerk van Craig David Dowsett en Chris Cordell ligt het in ieder geval niet. Craig David Dowsett en Chris Cordell komen intens over als de moordlustige varianten van Winnie the Pooh en Knorretje. Maar dit ligt echt meer aan hun maskers, dan hun acteerwerk. De maskers van Pooh en Knorretje zien er namelijk niet eens zo verkeerd uit. Het feit dat ze ook hun oren en mond kunnen bewegen met het masker is ook indrukwekkend.
Wat minder indrukwekkend is, is het feit dat de rest van hun kostuum goedkoop en ontoepasselijk oogt. Waarom heeft Winnie the Pooh in godsnaam een boers kostuum en Knorretje een simpel grijze zwerverstrui aan? Geen idee, helaas… Winnie the Pooh: Blood and Honey bevat helaas ook een slecht verhaal met onlogische plotwendingen, onnodige veel blote lichamen en eendimensionale, karakterloze personages. Zo bestaat de vriendinnengroep uit een groep personages met elk een karakteraspect.
We hebben het LGBTQIA+ koppel (twee personages voor de prijs van een karakteraspect), het hoofdpersonage, het roodharige meisje, de influencer en de nerd. Een van de betere aspecten uit de film is het feit dat Winnie the Pooh: Blood and Honey een degelijk gehalte aan gore en bloederig spektakel bevat. Het is alleen teleurstellend dat Winnie the Pooh: Blood and Honey als onafhankelijke slasher en horrorfilm minder sterk is dan andere films uit dit genre, zoals bijvoorbeeld Terrifier en Halloween (1978).
Conclusie
Winnie the Pooh: Blood and Honey is een slechte en teleurstellende onafhankelijke slasher en horrorfilm. De film bevat zeker wat gore en bloederige momenten, maar in vergelijking met andere onafhankelijke slasher en horrorfilms (met een laag budget), stelt Winnie the Pooh: Blood and Honey teleur. Naast dat de filmmakers geen overtuigende slasher en horrorfilm weten te maken, weten ze ook niet uniek of origineel goed weer te geven hoe Pooh en zijn vrienden om zouden gaan met het opgroeien van Christopher Robin. Zelfs Disney wist beter en originele om te gaan met dit idee in hun liveaction film rondom Winnie the Pooh en Christopher Robin.
Op bijna alle aspecten van Winnie the Pooh: Blood and Honey is wat negatiefs op te merken. Het camerawerk bevat dan wel enkele prachtige beelden van boslandschappen, maar de camerabewegingen zelf zijn amateuristisch op zijn best te noemen. In de montage overheerst de filmmuziek de dialogen van de cast. Daarnaast klinken deze dialogen regelmatig slecht nagesynchroniseerd en oogt de cast als een stelletje amateurs, die nooit eerder hebben geacteerd.
Alleen Nikolai Leon weet nog wat te overtuigen als de gemartelde en bange Christopher Robin. De maskers van de moordlustige Winnie the Pooh en Knorretje zien er dan wel goed gemaakt uit, maar de rest van hun kostuums zien er ordinair en ontoepasselijk uit. Het enige aspect dat ik echt goed durf te noemen is de filmmuziek van Andrew Scott Bell. De componist weet werk af te leveren dat zelfs losstaand, of bij een andere (betere) film, goed zou kunnen werken.
Ondanks dat Winnie the Pooh: Blood and Honey een belabberd slechte film is, ben ik toch wel benieuwd naar de andere horrorversies van geliefde Disney klassiekers. Maar dan puur om te kijken hoe slecht deze andere horror en slasher films (kunnen) zijn. Winnie the Pooh: Blood and Honey draait nu in de Nederlandse bioscopen. Mijn dank aan Day One MPM en de MovieCompany voor het versturen van een online recensie-exemplaar.
