SebKijk

Filmjournalist en Recensent

Paul McCartney and Wings – One Hand Clapping (1974) – Filmrecensie

Paul McCartney and Wings – One Hand Clapping (1974) – Filmrecensie

De Britse rock-‘n-roll documentaire One Hand Clapping is meer dan geschikt voor (muziek-)liefhebbers van artiest Paul McCartney en de bands Wings en The Beatles. Zo levert de film een blik achter schermen tijdens de opnamesessies in de Abbey Road Studios in Londen. De muziekdocumentaire is vastgelegd op videoband in de stijl en sfeer van de jaren 1970. Hierbij geeft One hand Clapping een weergave van het moment waarop de band Wings hun kenmerkende geluid wist te definiëren. De film doet een poging om weer te geven hoe McCartney met zijn band Wings de populaire cultuur in de jaren 1970 opnieuw heeft vormgegeven – net zoals de artiest het decennium daarvoor had gedaan met de band The Beatles. De klemtoon ligt hier op het woord poging, omdat het regisseur David Litchfield niet gelukt is om een overtuigend beeld van Wings’ culturele impact weer te geven. In plaats van een sensationele en muzikale filmervaring – vol rock-‘n-roll – bracht One Hand Clapping me een zwerm van verveling. De documentaire is voor mezelf net zo effectief als een enkele hand die probeert te klappen. Sterker nog: One Hand Clapping verdient het ineffectieve en stille geluid van een enkele hand die probeert te applaudisseren voor een mislukte film.

Loverboy: Emoties Uit ontvangt Gouden Film

Loverboy: Emoties Uit ontvangt Gouden Film

De Nederlandse misdaadfilm Loverboy: Emoties Uit heeft meer dan 100.000 bezoekers naar de bioscopen getrokken. Hiermee heeft het speelfilmdebuut van filmmaker en acteur Cyriel Guds de Gouden Film behaald. Guds is niet alleen de regisseur van de film. Zo schreef hij ook het scenario van de film. Daarnaast speelt hij ook een van de hoofdrollen in de film. Bovendien is Guds ook een van de producenten van de film. Op 14 september 2024 werd Guds verrast met de uitreiking van de Gouden Film voor Loverboy: Emoties Uit. De film Loverboy: Emoties Uit is de negende Nederlandse film die de Gouden Film in 2024 heeft ontvangen.

Documentaire De Wilde Noordzee ontvangt Kristallen Film

Documentaire De Wilde Noordzee ontvangt Kristallen Film

De Nederlandse documentaire De Wilde Noordzee heeft meer dan 10.000 bezoekers naar de bioscopen getrokken. Hiermee heeft de film de Kristallen Film behaald. De Wilde Noordzee is een film van Peter van Rodijnen, Mark Verkerk en Dick Harrewijn. In de documentaire filmt Van Rodijnen niet alleen boven water, maar ook de wereld onder het water van de Noordzee. De Kristallen Film is op vrijdag 13 september 2024 in ontvangst genomen door Van Rodijnen aan de kust van de Noordzee. De Wilde Noordzee is de vijfde film die in 2024 de Kristallen Film heeft behaald.

Krekel & Mierabella (2023) – Filmrecensie

Krekel & Mierabella (2023) – Filmrecensie

Krekel & Mierabella opent veelbelovend als de filmtoeschouwers een snelle en korte montage te zien krijgen waarin de krekels band zich voorbereidt op hun optreden. Helaas is deze openingsscène niet lang veelbelovend. Tijdens het kijken van deze openingsscène valt het al snel op dat het geluid, dat de filmtoeschouwers te horen krijgen, niet synchroon loopt met het geluid dat de band maakt. Hierdoor komt de geluidsbewerking van de geluidseffecten apart en niet toepasselijk over. Daarnaast helpt het ook niet dat het onduidelijk is welke geluiden behoren tot de filmmuziek en welke geluiden behoren tot de muziek die de band maakt. Voor een avontuurlijke familie en animatiefilm dat zichzelf neerzet als een muzikaal sprookje is het best zonde dat het geluid in de openingsscène al wat tegenvalt. Gelukkig weet de geluidsafdeling, onder leiding van regisseurs Luka Rukavina, Kristijan Milic en Dino Krpan, hun werk gedurende de verdere speeltijd van de film flink te verbeteren. De regisseurs en scenarioschrijver Rona Zulj weten op een creatieve manier positiviteit en muziek in allerlei fantasierijke hoeken te vinden. Zo gebruikt Ket de krekel de tralies van zijn gevangeniskooi in het mierennest als instrument. Daarnaast weet Ket met een steen op de muur van zijn gevangeniskooi bladmuziek voor toekomstige optredens uit te schrijven. De film bevat verder pakkende liedjes die door hun simpele teksten dagenlang in je hoofd blijven zitten. Het sterke en schone zangwerk van de Nederlandse cast ondersteunt dit effect. Van de Nederlandse stemmencast weten vooral Tara Hetharia en Jonathan Demoor een blijvende indruk achter te laten. Dit is deels te danken aan het feit dat dit duo de hoofdrollen spelen, maar voor een ander deel is te danken aan het feit dat zowel Hetharia als Demoor levendig, speels en overtuigend stemmenwerk afleveren.

Superkrachten voor je hoofd ontvangt Gouden Film

Superkrachten voor je hoofd ontvangt Gouden Film

De kinderfilm Superkrachten voor je hoofd van YouTube bekendheid en filmmaker Dylan Haegens heeft de Gouden Film gehaald. De Nederlandse kinderfilm heeft 100.000 bezoekers naar de Nederlandse bioscopen getrokken. Actrice Elise Schaap werd door haar man, schrijver en scenarist Wouter de Jong samen met acteur Finn Vogels verrast met de Gouden Film. Superkrachten voor je hoofd is de zevende Gouden Film van 2024.

Dikkie Dik en de verdwenen knuffel ontvangt Gouden Film

Dikkie Dik en de verdwenen knuffel ontvangt Gouden Film

De familiefilm Dikkie Dik en de verdwenen knuffel heeft de Gouden Film gehaald. De Nederlandse geanimeerde kinderfilm heeft 100.000 bezoekers naar de Nederlandse bioscopen getrokken. Regisseurs Erik Verkerk en Joost van den Bosch ontvingen samen met Linda Snoep, de producent van BosBros en weduwe van Burny Bos, de Gouden Film. De Gouden Film werd overhandigd door filmmaker Tim Oliehoek in de Amsterdamse bioscoop Pathé de Munt. Dikkie Dik en de verdwenen knuffel is de zesde Gouden Film van 2024.

Deadpool & Wolverine (2024) – Filmrecensie

Deadpool & Wolverine (2024) – Filmrecensie

Deadpool is teruggekeerd naar het witte doek om samen met Wolverine deel te nemen aan het Marvel Cinematic Universe. Deadpool & Wolverine is de 34ste film uit het Marvel Cinematic Universe en het eerste deel van een schijnbaar nieuwe golf X-Men films. Het is ook de eerste R-rated film uit het MCU en dat is maar goed ook, want Deadpool zou een heel stuk irritanter zijn als kindvriendelijke antiheld. Deadpool & Wolverine is niet alleen de 34ste film in het Marvel Cinematic Universe. Het is ook een direct vervolg op Deadpool (2016) en Deadpool 2 (2018). Deadpool & Wolverine heeft niet alleen de taak gekregen om een hilarische afsluitende film van de Deadpool filmtrilogie te worden. Deze derde Deadpool film moet ook een eervolle en logische reden geven voor de terugkeer van acteur Hugh Jackman als Wolverine. Jackman zagen filmtoeschouwers voor het laatst als Wolverine in Logan (2017). Aan het einde van deze film leek de acteur voorgoed te stoppen met zijn rol als held Wolverine. Zowel Jackman als Wolverine kregen een prachtig afscheid van het superheldenfilmgenre. Toch lukte het Marvel Studios en Deadpool acteur Ryan Reynolds om Jackman ervan te overtuigen terug te keren in zijn meest iconische rol. De spanningen liggen hoog, omdat zowel de filmmakers als de filmliefhebbers niet graag Jackmans beste film als Wolverine, Logan (2017), verpest zouden zien worden. De verwachtingen liggen nog hoger dan normaal doordat er de laatste tijd veel sprake van vermoeidheid en desinteresse rondom superhelden films heeft plaatsgevonden. Om deze reden brengt Marvel Studios dit jaar ook alleen Deadpool & Wolverine uit in de bioscoop. Marvel Studios hoopt op deze manier met Deadpool & Wolverine nieuwe interesse op te wekken voor het Marvel Cinematic Universe.

Bijt (2024) – Filmrecensie

Bijt (2024) – Filmrecensie

Bijt is een artistieke Nederlandse dramafilm. Regisseur Guido Coppis levert met zijn regiedebuut speelfilm een bijzonder filmverhaal waarin hij een audiovisueel karakteranalyse van willekeurig geweld weergeeft. In Bijt ontstaat willekeurig geweld mede door het gebrek aan zelfliefde en zelfrespect. Het gebrek hieraan is ontstaan door de toxische en dominante machtsverhoudingen die de personages in deze originele filmwereld tot elkaar hebben. Hiermee lijkt Coppis op een mysterieuze en indirecte manier te zeggen dat willekeurig geweld als een kettingreactie door toxische verhoudingen en machtsverhoudingen ontstaat. De regisseur en scenarioschrijver benoemd niet expliciet dat dit het geval is. Hierdoor blijven de ware intenties van Coppis mysterieus en enigszins onduidelijk. De onduidelijkheid zorgt in het filmverhaal ook voor enkele problemen. De onduidelijkheid laat de acties van het hoofdpersonage (en in verlenging de bijpersonages) onbegrijpelijk en onsympathiek overkomen. Daarnaast gaat Coppis richting het einde van de film een tikkeltje te ver om zijn punt duidelijk te maken. Het was Coppis namelijk eerder in de film al gelukt om de psychologische effecten en consequenties van giftig gedrag te laten zien.

Deep Sea (2023) – Filmrecensie

Deep Sea (2023) – Filmrecensie

Deep Sea is een prachtige animatiefilm. In deze Chinese avontuurlijke en fantasierijke animatiefilm zijn diverse animatiestijlen en animatietechnieken gecombineerd om uiteindelijk tot het adembenemende uiterlijk van deze animatiefilm te komen. De animatoren lijken op enkele momenten als abstracte, surrealistische of postimpressionistische kunstschilders te werk te zijn gaan. De abstracte animatiestijl is te herkennen in de vormgeving van de filmwereld. Er is niet geprobeerd om alle objecten uit de echte wereld natuurlijk of realistisch weer te geven. In plaats daarvan leggen de animators de focus op kleurrijke vormen en lijnen die vol contrasten en herhalingen zitten. Hiermee spelen de animators ook in op het postimpressionistische gevoel van de animatiefilm. Deep Sea probeert met zijn diverse en gemixte animatietechnieken emotie over te brengen. Hierbij spelen zowel compositie als symbolisme een belangrijke rol. De animators proberen een diepgaande connectie te maken tussen de film en zijn toeschouwers door aan te geven dat waarneming verder gaat dan het zien wat visueel wordt weergegeven. Tegelijkertijd spelen de animators ook met kenmerken van surrealistische animatiefilms. Meerdere beelden en wezens zijn samengesteld in onverwachte en verrassende combinaties. Ondanks dat deze beelden en wezens er herkenbaar uit zien, zijn ze zeker niet realistisch: een duidelijk kenmerk van surrealistische animatiefilms en andere kunstwerken. Naast dat Deep Sea uitstekende animatie bevat, heeft de film ook een aangrijpend en diepgaand verhaal. Desondanks schiet het filmverhaal regelmatig alle kanten op, omdat regisseur en scenarioschrijver Tian Xiaopeng veel te vertellen heeft met Deep Sea. De animatiefilm bevat een groot avontuur waarin de emotionele kern van het verhaal een belangrijke rol speelt. Doordat Xiaopeng zoveel probeert te vertellen met Deep Sea, komt het filmverhaal op enkele momenten te overvol en onsamenhangend over. Ondanks enkele kleine kritiekpunten mag de ambitieuze aanpak van deze speciale film zeker gewaardeerd worden, want Deep Sea is een unieke en beeldschone animatiefilm geworden.

Avant-Drag! (2024) – Filmrecensie

Avant-Drag! (2024) – Filmrecensie

Avant-Drag! weet met poëtische audiovisuele beschrijvingen een kijkje te leveren in het dagelijkse leven van creatieve dragartiesten die in Griekenland wonen. Hierbij laat de film zien hoe deze dragartiesten zich creatief uiten door te borduren, schilderen, breien, zingen en (activistisch) op te treden. Hiernaast laat de documentairefilm ook zien hoe deze dragartiesten en mensen uit de LGBTQ+ gemeenschap kunnen worstelen met hun verleden. Regisseur Fil Ieropoulos en cinematograaf Mihalis Gkatzogias laten ook de effecten zien die discriminatie, racisme en seksisme op deze dragartiesten hebben. De film laat verder zien hoe de dragartiesten niet enkel de rollen van hun alter ego’s spelen. Zo vertellen enkele dragartiesten zelf dat ze zich pas compleet zijn gaan voelen nadat ze hun alter ego’s hebben aangenomen. Ieropolous probeert samen met de dragartiesten en de crew een politiek bewustzijn te creëren bij de filmtoeschouwers. Over het algemeen slagen ze hier goed in. Toch weerspiegelen enkele scènes de belachelijke beweringen van hun “vijanden” op een oncomfortabele en ongeschikte manier. Avant-Drag! speelt in op de vooroordelen en angsten die mensen hebben over dragartiesten en mensen uit de LGBTQ+ gemeenschap door deze als overdreven “waarheden” te presenteren. Zo laat de film zien hoe Kangela Tromokratisch speelgoedbaby’s als maaltijden aan het bereiden is. Hiermee spelen de filmmakers en de dragartiest in de op de angst dat mensen uit de LGBTQ+ gemeenschap een gevaar vormen voor de jeugd. Ze doen dit op een overdreven en absurdistische manier. Het probleem is dat er niet duidelijk genoeg gemaakt wordt dat dit satire is. Door niet expliciet de context van deze grappen te benoemen, gooien de filmmakers extra olie op het vuur voor de groep mensen die deze vooroordelen en angsten hebben. Dit zie ik zelf niet als vervelend voor de groep mensen die discriminerend en haatvol naar de LGBTQ+ gemeenschap zijn. Ik zie het eerder als gevaarlijk voor de dragartiesten en de LGBTQ+ gemeenschap zelf, omdat deze filmmomenten vervormd kunnen worden naar materiaal wat tegen hun gebruikt kan worden. Aan de andere kant weet de film goed de grenzen te doorbreken van hoe ze hun punten willen overbrengen. De filmtitel Avant-Drag! geeft in zijn basis al duidelijk aan dat de filmmakers en dragartiesten de artistieke grenzen willen doorbreken. Zo is de filmtitel een duidelijke bespeling op het woord Avant-garde. De Avant-garde is een verzamelnaam voor progressieve en jonge kunstenaars, die artistieke autonomie en vernieuwing naar een hoger niveau tillen. Ze experimenteren (o.a.) met vormen in de schilderkunst, architectuur, film, theater en moderne dans. Het werk dat de dragartiesten en de filmmakers met Avant-Drag! leveren is ook artistiek vernieuwend en experimenteel, dus vandaar dat de filmtitel slim en goed uitgekozen is.